Haar

23 augustus 2019 Suzanne Zomer 2019 2

Het jeukt een beetje, mijn hoofdhuid. Dat heb ik wel meer als mijn haar net gekleurd is. Goed kan dat niet zijn eigenlijk. Het stinkt ook een beetje als ze het erop smeren… Naar synthetisch. En toch, ik ben er nog niet aan toe om resoluut voor grijs te kiezen. Meer en meer vrouwen doen dat tegenwoordig wel. Ik heb een collega die resoluut een switch maakte en een vriendin die in de ‘we doen blond, dan is de overgang naar grijs niet meer zo groot’-fase zit. Maar ik ben er nog niet aan toe. Niet dat ik me ervoor schaam hoor. IK merkte dat aan mijn spontane reactie op de comment bij mijn post van gisteren. “ Alleeeeee Suzanne, nu heb je verraden dat dat prachtige kleurtje niet je natuurlijke haarkleur is” schreef iemand. En ik weet natuurlijk dat dat een grap is. Maar toch, verraden?!?

Dus nee, iedereen mag dat weten. Ik ben aan het vergrijzen. Zoals de rest van de samenleving eigenlijk 😉 En ooit wil ik een oude, grijze wijze vrouw worden. Maar dan denk ik: in de juiste volgorde: eerst wijs en dan pas grijs! Dus dat kleurtje moet nog even wachten 😉

Is dat dan ijdelheid, vraag ik me af? Misschien wel. Maar het zou gewoon niet kloppen. Ik denk nog zo vaak over mezelf als over een meisje. Ik weet wel dat ik wellicht de enige ben die zo over me denkt. Wellicht denken een behoorlijk aantal mensen over mij als over die madam, die mevrouw, die dame… Maar ik denk dus aan mezelf als aan een meisje. En zeker als ik mijn tennisrokje aan heb (zie ‘Ik leer zoveel!’) 😉

Ik had het er recent nog over met een vriend. Hij is grijs aan het worden. Hij heeft nog veel haar en een haarlijn die redelijk stabiel is gebleven, maar de slapen en ook achteraan heeft het grijs haar intrede gedaan. Maar bij een man mag dat dan weer. (Een man mag zoveel meer of moet zoveel minder ;-)) En hij vertrouwde me dus toe dat hij het erg zou vinden als ook zijn wenkbrauwen grijs zouden worden. Dan zou hij zelfs overwegen om ze te verven. Een grappige vaststelling.

Maar dus kleur doet er toe. En voor de mensen die het zich afvragen: ik ben van nature ongveer hetzelfde. Alleen als ik hier dagelijks in de zon kom en regelmatig ook in het zoute zeewater, wordt mijn haar steeds lichter. Maar nu dus terug mijn vertrouwde kleuring-kleur. Kan ik er weer even tegen en hoef ik geen druk te voelen om écht wijs te zijn. Met momenten mag dat, zoals je hier en daar toch en grijs haar tussen het bruin-rode komt piepen.

 

2 thoughts on “Haar

  1. Heel herkenbaar 🙂 duurt even om de stap te zetten naar ‘grijs’ of zelfs helemaal wit. In het begin is het zelfs schrikken als je een spiegel passeert… zo van…oh my god wie is dat??? Maar eens ermee verzoend… kan je nog altijd dat meisje zijn…ook met een ander kleurtje…zij trekt zich daar immers niks van aan… xxx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *