Ik kan niet anders dan het toch maar weer even over geluk hebben, vandaag. Ik weet niet goed of ik meer geluk heb dan de gemiddelde mens, of het meer opmerk, maar ik heb echt wel veel geluk.

In het hotel waar ik verblijf most ik maar om 12u uitchecken. Dus ik zeg: ‘Geen probleem!’ wanneer de receptioniste me vertelt dat er in de ochtend geen watertaxi meer is. Ik heb dan echt nog een ochtend, kan dan nog lunchen in het hotel en om 14u20 is er een plekje vrij.

Wanneer de boot arriveert, is er geen plaats meer aan de aanlegsteiger. Maar geen nood, ik heb geluk, mijn favoriete ober heeft het gezien, komt aangesneld, instrueert de taxi om naar het grote ponton te varen, pakt mijn (zware) valies als een veertje met zich mee terwijl hij me voorloopt naar deze plek. Hij maakt het hekje open en ik kan op mijn gemak in de boot stappen, terwijl hij de valies inlaadt.

De receptioniste heeft ook nog even voor me nagekeken dat er om 15u55 een bus is richting Babadag en ze zegt: gewoon de promenade naar rechts lopen! Dus wanneer we om 15u45 arriveren aan de promenade stap ik naar rechts – dat wordt een nipte. Er zijn drie mensen die ook van de boot komen en die me voor lopen. Wellicht moeten zij ook naar het station. Ik ga er maar vanuit en ik volg hen. En jawel,ik heb gelukwant opeens zie ik aan de linkerkant een plek met bordjes met een woord dat ik interpreteer als ‘perron’ en namen van steden. Gelukkig weet ik dat ik richting Tulcea moet. Maar ik denk: ik moet eerst een ticketje kopen! (Want zo gaat dat bij ons toch.) Er zijn verschillende bureautjes en ik stap in het middelste binnen en kijk zoekend rond. Op dat moment vergeet ik dat Aluxandroe gisteren een briefje voor me heeft geschreven. Maar na enkele seconden stapt er een man op me af en hij vraagt iets. Ik interpreteer dat hij vraagt wat ik zoek of waar ik naartoe moet. Ik antwoord ‘Babadag’. Daarop pakt hij me bij de arm en leidt me naar zijn bus. Hij stopt mijn koffer in de koffer en wijst dat ik in de bus moet gaan zitten. Ik zeg ‘Ticket?’ en hij zegt iets, waardoor ik denk: ‘Dat komt wel in orde’. En effectief, wanneer hij even later achter het stuur gaat zitten (want is was dus gelukkignet op tijd), geeft hij me een briefje waaruit ik kan afleiden dat ik 15 Lei moet betalen. Ik geef hem bij de volgende halte het geld, vergezeld van ‘Multumesc’ (want twee woorden Roemeens ken ik: buna ziuaals goeie dag enmultumescals dankuwel – die twee openen poorten!).

Een eind verderop herken ik Babadag (Gelukkigvertelde Jorge veel over het land en wees me allerlei aan op onze heenweg!). Maar wanneer hij het busstation oprijdt, draait hij zich expliciet naar mij en wijst me op het feit dat ik op mijn bestemming ben. Super toch!

Net voor we aan het busstation zijn, heb ik een restaurant opgemerkt. Ik wandel daar dus heen en bestel een Café Frappé. Niet helemaal als mijn Freddo Cappucino, maar het kan er toch mee door. Ik informeer even of er daar taxi’s zijn – nee. Of hij een idee heeft hoe ik in Enisala geraak? Eens bij de bushalte proberen? Gelukkigheeft Aluxandroe gisteren ook het telefoonnummer van mijn nieuw verblijf op een briefje genoteerd. Dus, probeer ik dat eerst even. En jawel, Gibi neemt op en zegt dat hij meteen iemand zal sturen.

En dan arriveer ik hier en zie de omgeving. En sta me toe hier even mijn analyse van gisteren te hernemen:
Water: ja!
Water + ruimte: ja ja!  Een vijver – een meer – een zee… En veel plat land.
Water + ruimte + blauw: ja ja ja! Niet veel verschillende tinten, maar wel blauw!!!

En hier mag ik dus een weekje werken. Man man man, ik heb geluk!

 

Ps als je de plek wil zien, kijk even op mijn Facebookpagina voor een 360°!