Vanmiddag bij de lunch verschijnt er een onbekende man aan het buffet. Ik vraag

‘New?’ ‘Yes, I wanted to check in, but he offered me lunch!’ Ik antwoord dat de hoeveelheid Engels hier inderdaad beperkt is, waarop hij reageert (nog steeds in het Engels): ben je Nederlandse? Ik zeg: ‘Nee, nee, van België (als ik bedenk wat er daarna allemaal volgde, zal het wel niet beledigend zijn overgekomen – zo van ‘nee, alsjeblief niet, toch geen Nederlander!’). Maar dus blijkbaar hij wel, dus konden we gewoon in het Nederlands verder praten. Nog voor we met opgeschepte borden naar buiten stappen hebben we dus verder kennis gemaakt, weet ik dat hij net toekomt en maar één nachtje blijft, een auto heeft en weet hij dat we hier met drieën zijn en dat we komen werken. Als we naar buiten gaan, stel ik voor dat hij bij ons komt zitten en introduceer ik hem aan Kris en Katrien.

Remco dus. Hij komt sympathiek over, open en geïnteresseerd én hij heeft een auto. En jawel, binnen de kortste keren zijn we aan het plannen om samen naar de zee te gaan.
Nu moet je weten dat ik twee dagen geleden naar Kris en Katrien gewhatsappt heb: ‘Zeg, vriendjes, ik vroeg me af, hebben jullie zin om zondag een uitstapje te maken naar de zwarte zee?’ Zij hebben natuurlijk zaterdag een reisdag en zijn wat terughoudend. Dus heb ik niets kunnen regelen.

Deze ochtend gaan we naar de nabijgelegen burcht. Heel mooi. Maar ik heb een groot verlangen om de Zwarte Zee te zien. Ik ben er zo dicht bij! Ik had dat in mijn hoofd, voor ik naar Roemenië kwam, maar heb mijn verblijfplaats, de eerste dagen, wat fout ingeschat (een kaart op booking.com kan zo misleiden). En plotsklaps, staat er daar dus een knappe jonge man, met een Dacia Duster, die ons wil meenemen. Als dat geen synchroniciteit is, of geluk of toeval (afhankelijk van hoe je naar het leven kijkt). De hoteleigenaar legt ons uit dat we twee dorpen verder een bootje kunnen nemen, naar een strand… En zo gezegd, zo gedaan.

Als een kind zo blij, huppel ik naar het strand – nee, eerlijk gezegd, neem ik een aanloop om te huppelen, maar bedenk dan wat enkele weken geleden het effect was van huppelen. Dus ik hou me in en zeg ter vervanging tegen Katrien: ‘Ik zou willen huppelen, maar doe het nu even niet, maar zo voelt het wel!’.

Het wordt een geweldige dag. Ik heb in de Zwarte Zee gezwommen! Ik heb nog maar eens gevoeld wat een zee met me doet! En er waren prachtige schelpen! Ik heb er wel 50 geraapt! En nog meer dingen met een uitroepteken!

Heerlijk.
Ik zou haast vergeten dat ik hier ben om te werken.
Morgen is het zo ver. Maar vandaag is het dus gewoon nog genieten. Van de mooie omgeving, van de fijne collega’s en van de Remco, mijn prins voor één dag!