Het is bijna tien uur als ik terug in mijn appartement binnen stap. Ik heb net zitten schilderen in de studio. Zo heerlijk. Alle materiaal om me heen. Niet moeten opruimen als ik het voor bekeken hou. Wat een lux
Het is fijn om daar te staan, met de zonsondergang voor me. Mijn buurman – tijdelijke buurman, want het appartementje naast
me wordt verhuurd aan toeristen, maar dit is een fijne kiter die er 14 dagen zit – zegt, met iets van bewondering in zijn stem, ‘Ah you are painting!’ als hij zijn kamer verlaat. Dat is iets dat ze hier niet meteen verwachten. Je gaat kiten, of surfen of zwemmen of het eiland verkennen. Maar schilderen?!
Jawel, dat is het voordeel van hier lange tijd te zijn. Soms –als er veel wind is? – heb ik gewoon zin om te schilderen (die zin bouwt zich meestal enkele dagen op) en, net omwille van de tijd, dan ga ik ervoor.
Het was een dag van verrassingen. Ik had een heel plan in mijn hoofd: ik zou naar de ‘Brico alias Korres’ gaan voor een aantal spullen en mijn waterrekening gaan betalen op het gemeentehuis, geld afhalen om Antonio te betalen, langs de groenteboer… Allez, een ganse lijst van dingen die ik in de stad zou gaan doen. En natuurlijk een koffietje drinken. Maar net wanneer ik klaar sta om te vertrekken – na een rustige ochtend, met al wat administratie in mijn bed 😉 krijg ik telefoon: Efi: ‘Are you around? I’m in Medusa!’. Heerlijk! Ik laat alles vallen, spring op de fiets naar het Medusa en hang lekker met haar in de bar.
Ze vertelt dat ze naar de stad moest, om één en ander te regelen. Maar ze stond op het kruispunt en wist: als ik naar rechts rij, rij ik naar de stad en dan zit ik mijn dagelijkse routine. Als ik naar links rij, rij ik richting Plaka en dan is er rust. Ze reeds naar links. Zonder plan. Ze reed en alles was te druk. Dus reed ze tot ze niet verder kon, wandelde van daaruit nog een kwartiertje verder en kwam uit in de bar, waar ze wist dat ik dichtbij was. Dus belde ze me. En jawel, een kwartiertje later vergezelde ik haar. Het is een heerlijke ochtend. Met Efi is het altijd op ’t gemak.
En daardoor verandert heel mijn dag. Zo gaat dat: als je een planning hebt en het eerste stukje van het plan verandert, dreigt alles te veranderen. En het werkwoord dreigt, klinkt hier wat negatief. Maar dat is het helemaal niet. Nee, dat is het leven dat ik verkies: ik heb een plan, maar als er zich een fijne gelegenheid voordoet, dan geven we die voorrang en zullen we wel zien wat er met het plan gebeurt. Vandaag heb ik het plan dus netjes opgeborgen. Ik kon nog wel wat eten in de diepvries vinden. Ik mocht een lekker siësta nemen en daarna wat schilderen. Ik kon een uur aan de telefoon hangen met mijn wijs vriendinnetje en dan verder schilderen.
Een heerlijke onverwachte dag. Maar ik zou geld geven om zo mijn dagen door te brengen: afgestemd op wat er zich aandient. Vooral in connectie met mensen die ik graag zie en met mezelf. Life is beautiful!
Oh yeah, love is beauty-full
🙂