De tweede workshopweek van de zomer is achter de rug. De tweede keer dat Eye to I doorging. Met twee deelnemers deze keer. Dus kunnen we het even goed twee keer vieren…
Gisteren waren we al ‘met de groep’ gaan eten. Maar daarstraks, toen ik in Earthbar een koffietje ging drinken en met Eva aan de praat raakte, kwam van het een het ander en dus belanden we toch terug samen op restaurant. En ik merk hoe het toch nog net ietsje anders is, zo na de cursus. Leuk.
Ik krijg zo ook op een heel informele manier feedback. Grappig, hoe positief ze zijn over de ‘groepsgrootte’. Ze kunnen zich niet voorstellen hoe het moet gaat als je met zes bent… ‘Dan kan je toch niet voldoende aandacht geven aan iedereen?’ Of ‘kom je dan wel tot voldoende diepgang?’ En ik die schrik had dat ze het een te klein groepje gingen vinden!
Fijn om te horen dat ze het leuk vonden dat ik zo ‘dichtbij’ sta, op gelijke hoogte. Dat ik ook iets van mijn binnenkant laat zien. Dat dat erg helpt bij het vertrouwen.
Leuk dat mijn begeleidingsstijl zo geapprecieerd wordt.
Het doet zo deugd.
Ik krijg weer een cadeautje en ook dat is een bijzonder verhaal.
Bij het begin van de week, geef ik een kaart van het eiland en licht ik een en ander toe. Ik geef dan ook altijd een visitekaartje van Efi haar winkeltje. Efi is een lieve vriendin en ik benoem dat ook zo: zij heeft een leuk winkeltje en ik wil haar graag steunen, dus geef ik dit kaartje. Voel je zeker tot niets verplicht maar moest je er iets kopen, zij geeft zeker een korting als je zegt dat je via mij komt!
Dinsdag gaan Eva en Kyra samen op uitstap. Ze komen ergens een mooi houten ei tegen en (gezien het een betekenis kreeg via de kaarten), kopen het voor me. Ze willen dan ook nog een mooi kommetje om het ei een nest te geven. Dus lopen ze door de stad en opeens zien ze een prachtig kommetje: een heel natuurlijke vorm en mooi blauwe glazuur binnenin, langs buiten eerder ruw. Dit is wat ze zoeken! Ze lopen het winkeltje binnen en waar zijn ze terecht gekomen? Jawel, in de winkel van Efi. Zomaar, toevallig!
Geweldig toch!
Het is echt een dag dat ik me verwend voel. Verwend door complimenten en cadeautjes – ook uit onverwachte hoek. Verwend door het leven.
Zeker als mensen me nog wat persoonlijke vragen stellen, word ik me weer maar eens bewust hoeveel chance ik heb. Ja, natuurlijk, ik heb er ook hard voor gewerkt. Maar hoe hard ik mijn dromen heb kunnen waarmaken, dat heeft geen naam. Als ik vannacht zou doodgaan, weet dan dat ik écht gelukkig was.
Maar met een beetje chance word ik morgen toch maar lekker wakker, want er staat me een fijn weekendje te wachten. Ik ga twee dagen de bergen in (Allez, als mijn kuit het trekt! Indien niet, dan lees je me morgen wel weer ;-)).
Heb spijt dat ik er niet terplekke bij kon zijn Suzanne, maar heb via de blog toch ook wat meegenoten! Dit is echt ook wel therapie op afstand voor mij!
Geniet v d bergen en, indien je het nog niet deed, je kuit misschien best toch wat extra intapen of steunverband geven daar…?
Lieve groeten
Grappig, ik had de reactie nog niet gelezen voor ik vertrok. Maar dat steunverband is dus in orde gekomen! En zo fijn dat je op afstand mee geniet! Groetjes