Ken je dat? Een project waarin je je volledig geeft en dan, als de laatste uren voorbij zijn, als het einde gevierd is en de mensen vertrekken met alles wat ze hebben opgestoken, blijf je achter met zo’n onbestemd gevoel?
Het is geen ‘Oef het is voorbij!’, want daarvoor was het veel te fijn. Dat zou de indruk geven dat ik het niet graag deed en ik heb genoten van elk moment.
Het is ook geen ‘Oei wat nu?’ want dan zou het lijken dat ik geen leven heb naast mijn werk en ik kan me best wel wat activiteiten voor de geest halen waar ik me de volgende weken mee kan zoet houden ;-).
Het is geen ‘Ik ben leeg!’, want dan zou je denken dat de deelnemers me hebben leeggezogen, terwijl ze me juist zo veel hebben gegeven.
Het is ook nog geen ‘Lekker nagenieten!’ want daarvoor is het nog te vers.
Het is een mengeling van opluchting omdat het zo goed is meegevallen, bevrediging eigenlijk en rouw.

Rouw!? Jawel, het is een abrupt stopzetten van een (weliswaar professionele) relatie. En het is onvoorstelbaar hoe mijn gasten tijdens die week in mijn hart kruipen. Hoe oprecht en onvoorwaardelijk ik ze graag zie. Tijdens zo’n week heb ik dan ook het privilege om mensen op korte tijd écht te mogen zien. Met hun pretlichtjes én angsten, met hun prinsessen en demonen, met hun blijdschap en verdriet, hun liefde en kwaadheid, hun glorie en kwetsuur. Ik heb het voorrecht om de mensen te leren kennen voorbij de maskers. Dat leidt tot een intens proces en dan is dat opeens voorbij. Dan is het tijd voor afscheid. Loslaten. Vertrouwen dat de zaadjes die zijn geplant, verder zullen groeien in België, in het dagdagelijkse leven van deze mensen. Mensen stappen het vliegtuig op of varen af naar het vaste land.

En hier blijf ik dan achter. Als een moeder die haar kinderen het nest uit weet. Het fijne is wel dat heel wat mensen af en toe nog even terugkoppelen hoe het gaat, of laten weten dat ze zus of zo hebben gehandeld, naar aanleiding van het proces dat ze hier hebben ervaren. Alsof ze een foto sturen van de plantjes die zijn beginnen groeien. En dat doet zo’n deugd. Maar op het moment van afscheid en loslaten, maakt dat geen verschil.

En het is goed zo, het is ook lang genoeg. Vaak spreken mensen uit dat het te snel voorbij is, dat het langer mocht duren. Maar het is altijd goed om te stoppen als het nog fijn is. Stoppen met goesting is een goed teken (tenzij we uit het bed praten ;-)).

Dus hier zit ik dan, een beetje moe maar voldaan, zoals dat heet. Moe want het was een korte nacht. Dat had je al wel vermoed, gezien er gisteren geen verhaal was.Na een pittige sessie aan de rotsen van Alyko gingen we samen eten. De schotels die op tafel kwamen zagen er zo goed uit en we hadden zo’n zin, dat alles op was alvorens we eraan dachten om een foto te maken 😉 Gelukkig zijn het mooie bordjes, dus ook leeg geeft het nog een fijn zicht. Daarna zakken we af naar Yazoo waar ze een Nomad-night hebben aangekondigd. Het is er inderdaad mooi versierd en er loopt iemand rond die met witte en zware schmink iedereen die dat wenst omtovert. Er wordt zelfs gedanst!

Wanneer we om 1u30 naar huis (of hotel;-)) terugkeren, wordt er, met unanimiteit van stemmen, beslist om een half uur later te starten vandaag.

En dus vandaag, de afsluitende sessie. Een laatste keer starten met kaarten. De laatste keer gaan kijken naar die zelfjes die van zich willen laten horen of die vormgegeven willen worden. Een laatste terugblik en afscheid mét bubbels.

De workshopruimte is één grote rommel. Maar dat mag even zo blijven. Ik leg een paar dingen aan de kant, maar laat het grootste deel onaangeroerd. Dat is voor morgen. Of overmorgen. Ik voel het wel als ik er klaar voor ben. Nu mag de energie er nog even blijven. Zoals een moeder ook graag nog even de kamer van de uitgevlogen kinderen onaangeroerd laat. Ik kan nog terugkeren. En onder de stoelen liggen nog dingetjes die achterbleven: een bloemetje, een haar, een steentje… Dingen die moeten opgeruimd worden. Weggeveegd of opgeborgen. Maar nog even. Nog even mag het gewoon ‘nest’ blijven.

Ons mama zei dat vroeger wel eens (met enige boosheid in haar stem): ‘Dat is hier nogal ne nest!’. Ik besef dat dat dialect is en misschien ken je die uitdrukking niet – ze duidde op ‘onordelijkheid’ – maar op dit moment krijgt deze uitdrukking zoveel meer betekenis.

Een onbestemd gevoel dus. En een nest. En uitgevlogen kuikens. Letterlijk.