Het leven kan zo vol verrassingen zitten. Vandaag was daar weer een toppertje in! De dag start nochtans met heel gewone dingen: de afvoer ontstoppen, de was doen, poetsen en de werkruimte weer op orde brengen. Even naar de stad voor nog wat inkopen voor de groep… En daar was de eerste verrassing: ik loop Michèle tegen het lijf. We hadden elkaar al virtueel gesproken maar nog niet in het echt. Grappig, want ik weet dat ze mijn blog volgt (ik moet dus zien wat ik schrijf ;-)). Grappig omdat je dan eigenlijk een aantal dingen niet meer hoeft te vertellen, die weet ze al.
Als ik het nu zo schrijf, besef ik dat het ook wel een beetje naakt voelt, zo’n dagelijkse blog. Alsof ik me uitkleed. Mensen kunnen als het ware in mijn hoofd kijken. (Ook al kies ik daar duidelijk voor natuurlijk.) Daarstraks, bij het begin van de sessie voelde ik het ook. Eén van de deelnemers had mijn blog gelezen en wist dus dat ik met de tongue drum zou beginnen. Maar ze wist dus meteen ook dat ik dat spannend vond 😉 Geen erg hoor, maar het maakt me duidelijk hoe vaak we eigenlijk niet weten hoe iets binnenin is voor een ander en door mijn gedachtenspinsels zo de vrije loop te laten, toon ik het wel. Maar goed, terug naar mijn verrassingen.
Ik kom dus Michèle tegen en ze vertelt me dat ze zondag misschien een uitstapje gaan doen. Naar Panormos en dan de boot op naar de Rina caves… Of ik misschien mee wil? Natuurlijk! Ik zeg altijd ja 😉 Dus wie weet!
Dan beslis ik naar Plaka te rijden, mezelf op een ijsje te trakteren en een koffie bij Cedar. Maar daar aangekomen blijkt de Waffelhouse nog gesloten. Geen ijsje dus. Dan maar een koffie. Maar ik lijk wel onzichtbaar voor de ober. En terwijl ik zit te wachten tot hij me opmerkt krijg ik telefoon. Eén van de deelnemers die al enkele dagen met een fysiek probleem worstelt, meldt me dat het erger is geworden en dat we dus misschien toch best naar de spoed gaan, zoals gisteren de kiné naar wie ik haar verwezen had, ook al had geadviseerd. Dus ook geen koffie, maar de auto in naar Medusa om de meisjes te gaan ophalen.
We spenderen onze namiddag dus in de wachtkamer van de Naxiaanse spoeddienst. Ook een belevenis op zich! We zien er uiteenlopende personages passeren: de jammerende vrouw (niet duidelijk of ze echt pijn heeft dan wel of het een tactiek is om sneller geholpen te worden); het koppeltje dat op brancard wordt binnengebracht na een ongeval met brommer. Het lijkt erg, maar gelukkig zien we ze enkele uren later ook ontslagen worden; de bezorgde man met huilende vrouw, die telkens opnieuw naar binnen gaat (waar je niet veronderstelt te komen) omdat zijn vrouw het niet meer houdt; de oudere dame met dikke muggenbeten (de interpretatie van een leek) die resoluut terug naar huis wordt gestuurd met de mededeling dat ze morgen maar eens moet terug komen, dat er teveel volk is. Dan nog een grietje die gisteren gevallen is en haar vrienden hadden haar proberen redden door haar bij de arm te nemen, maar nu lijkt haar schouder wel uit de kom, want ze krijgt haar arm niet meer omhoog (ik vermoed stiekem dat ze gisteren wellicht te dronken was om de pijn te voelen;-)). En tenslotte – en ik moet toegeven, die kreeg het meeste van onze aandacht – een knappe Duitser die mooi Engels sprak en er nog mooier uit zag. Duidelijk een surfongelukje, wat werd bevestigd. Want natuurlijk raakten we net met die laatste in gesprek 😉 K en ik doopten hem Hugo omdat dat op zijn riem stond. Alhoewel het ook zou kunnen dat dat gewoon een riem van Hugo Boss was. Maar nu heeft de man van onze dromen vannacht tenminste een naam!
Als P eindelijk binnen is, gaan K en ik aan de overkant dan toch nog dat koffietje drinken. We bellen de anderen dat de avondsessie een half uurtje verlaat wordt, in de hoop dat alles dan achter de rug is. Maar nee, ze werken degelijk (of gewoon traag;-)). Uiteindelijk komt K met gemengd nieuws en een taxi wat later terug.
De avondsessie wordt een stevige en verrassende avond, inclusief roepende, dansende en springende madammen op het strand.
Boeiend hoe het leven op die manier het proces dat we in deze week aangaan, verder stuwt. Want natuurlijk komt eenieder met zo’n gebeurtenis ook haar eigen stukjes tegen. Een bus vol (voor de niet-Voice-Dialogue-kenners: we gebruiken de metafoor van een bus waarin de verschillende onderdeeltjes van onze persoonlijkheid zitten). Kunnen we meteen verder mee aan de slag.
Een dag vol verrassingen dus. Maar uiteindelijk komt natuurlijk alles goed 😉