Starten met yoga, een mens zou het elke dag moeten doen. Toch zeker zo’n zachte, liefdevolle yoga als die van Loriën. Dan mag ik zelf ook gewoon meegenieten. De eerste keren zat ik dan bezorgd uit mijn ooghoeken te kijken of het wel ok was voor mijn gasten. Maar dat kan ik nu beter loslaten. Ik mag erop vertrouwen dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid neemt en niet doet wat ze niet kan of wil. Dat is fijn om te voelen. Mijn eigen zorgertje die meer gepast kan zorgen. Een goed voorbeeld misschien, want dat was de focus van vandaag: oog voor de zorgertjes in ons. En dat die er zijn, daar kan je van op aan. Het is tenslotte de groep Soulcare for Caretakers. 😉

Het werd weer een fijne dag. Ik grapte op een bepaald moment dat ik eigenlijk graag zelf mijn groep zou komen volgen. Een beetje arrogant om dat te zeggen misschien, maar het is echt zo. Of misschien is dat ook heel normaal. Tenslotte biedt een mens toch aan waar ie zelf in gelooft. Nee, niet iedereen doet dat. Ik doe dat. Omdat ik graag leef vanuit de gedachte ‘walk your talk’ of ‘practice what you preach’. Het is een keuze. Maar een keuze waar ik echt voor ga en dus is het voor mij dan ook heel normaal om zelf graag de groep te komen volgen.

Teruggekeerd van de stad en wat opgeruimd, laat ik me dan ook verleiden om ook zelf even een subpersoontje gestalte te geven. Dat is een onderdeel van de week. Ik installeer me op de grond en geef mijn ‘wereldliefde’ vorm. En dan mijn ‘slachtoffer’ – de parels in de pijn – en mijn ‘bubbels en bruis’, maar ook mijn ‘vierkante’ zelf en mijn ‘portemoneebewaker’… Ik kan me voorstellen dat een aantal mensen nu hun wenkbrauwen zullen optrekken, maar je hoeft het niet te begrijpen hoor. Die opsomming dient er vooral toe om te laten weten dat ik dus vijf minuten later opkijk en we zijn twee uur verder. De zonsondergang gemist. Maar zo in het hier-en-nu geweest!

En het hier-en-nu bevalt me wel. Dus neem ik mijn tongue drum maak ik nog wat muziek. Of ik breng klanken voort, zo je wil. En ook dat is een heel meditatief iets. Op die manier heb ik mijn eigen stukje workshop, na de groep.

Zo blij met mijn nieuw speeltje trouwens. Kort voor mijn vertrek ga ik met Katy, bij wijze van afscheid, in de stad lunchen. We lopen nog even langs de winkelstraat. Ik zie ze staan in de etalage. Zo mooi, een diep appelblauwzeegroen/petrol-kleur. We lopen binnen en ik vraag of ik ze even mag proberen. Ik ben meteen verkocht. Katy vraagt of ze enthousiast moet reageren dan wel me behoeden een impulsaankoop te doen. Gelukkig ziet ze in mijn ogen dat het de eerste optie is. Dus staat mijn drum hier nu te schitteren.

Morgen ga ik ze bespelen bij de opstart. Ik ga dat gewoon durven. Ik neem mijn dames even mee op een klankreis… Spannend, want dat heb ik nog nooit gedaan. Maar het lijkt me een leuk experiment. En ook dat hoort bij de groep: experimenteren. Trouwens als ik zeg ‘practice what you preach’ moet ik misschien ook preachen wat ik practice 😉