Het is precies het jaar van ‘de eerste keren’. Want ook vandaag had ik weer een nieuwe ervaring!

Het was algemeen een spannende dag. De laaste voorbereidingen. Twee gasten afhalen van de boot en beseffen dat het precies al hoogseizoen is – zo druk! (Ja, ik lijk wel een ‘local’ die klaagt over ‘teveel toeristen’). Nog één en ander wijzigen, checken, dubbelchecken
… En dan met vlinders in de buik aan de groep starten. Emotioneel worden als ik de eerste gasten mijn plekje toon – ik ben hier zo fier op en het is dan zo fijn als mensen enthousiast reageren! En als ook de volgende mensen arriveren, kunnen we eraan beginnen. Het stroomt van de eerste minuut. Heerlijk toch!
De uren vliegen voorbij. Ik informeer de mensen over de volgende dagen: morgen gaan we al aan zee werken, want ze voorspellen een warme dag zonder wind. De dagen nadien zou de wind terug opsteken, dus lijkt morgen me perfect om er een stranddagje van te maken.

Als de mensen weg zijn en alles is afgewassen, opgeruimd en klaar gezet voor morgen, mijmer ik even na op mijn terras. Ik kijk naar zee, ik volg de zon terwijl ze wegzakt achter de bergen van Paros. En dan besef ik dat de zee zo rustig is… Eigenlijk ideaal om te suppen… Maar zo laat nog? Waarom niet?

Ik spring in mijn bikini, op mijn fiets en draag mijn SUP het strand op. En ja, daar sta ik dan: heerlijk zachte deining. Ik peddel een eindje richting Medusa, Kiki roept me toe en ik wuif. Grappig, als ik bedenk dat ik dat vorig jaar deze tijd helemaal niet kon: wuiven vanop mijn SUP zonder eraf te vallen en nu lijkt het een fluitje van een cent ;-). Na een poosje installeer ik me in kleermakerszit op mijn board en mediteer wat  -met gesloten ogen natuurlijk. Het is echt wel een bijzondere ervaring om op je plank zo te zitten deinen. Wanneer ik terug op deze wereld kom, lijkt het al te beginnen schemeren. Ik peddel naar de kant en neem nog een duik in het water (lekker naakt, er is toch niemand te zien!). Het wegbergen van de SUP is al wat moeilijker, want ondertussen is het toch echt al wel donker geworden en de maan laat zich nog niet zien. Ik ploeter met mijn mountainbike door het versgeploegd land, met mijn peddel in mijn linkerhand en bedenk dat ik volgende keer toch maar mijn fietslampjes moet meenemen, want het is natuurlijk niet ver, maar het pad is nu eenmaal niet echt geschikt om in het donker te berijden.

Maar dus het was heerlijk om de avond tegemoet te peddelen. Heb ik toch maar weer een nieuwe ervaring. Eentje die voor herhaling vatbaar is!