Ik heb zonet, voor het eerst in mijn leven, de maan bewust zien opkomen. Het was Andreas die het opmerkte. Ik ben gestopt en we hebben minuten lang zitten kijken. Zoals je ook kijkt naar de zon die ondergaat. Het was prachtig! Ik besefte maar op dat moment dat de maan er voor mij is of niet is. Maar ik ben me dus nog nooit bewust geweest van een rijzende maan… Het was bijzonder.
En nog bijzonderder werd het enkele minuten later. Ik had Andreas afgezet bij een weggetje dat hij persé naar huis wilde lopen, onder de sterrenhemel en reed verder richting huis. En toen zag ik dat de maan zich terug verstopte. Ik stopte even en reed toen traag verder en jawel, de man ging weer onder. Natuutlijk niet echt, het kwam omdat ik verder reed en dus een ander pespectief kreeg – ze verdween achter een groeiende berg, maar toch.
De dag was nochtans niet zo goed begonnen. Ik was opgestaan met een ‘vreemd’ gevoel. Zo eentje dat ik niet kan verklaren, maar het was niet zo fijn. Er stond een stevige wind en ik had het gevoel dat ik nog zoveel te doen had. Ik bekloeg het mezelf dat ik had afsproken. Vanmiddag met Lesley en vanavond met Andreas. Maar ik begon aan de dag en de kleine problemen die er waren, werden één voor één opgelost. En ik genoot van het poetsen van de trappen, met lekker veel water uit mijn nieuwe tuinslang.
Het werd een superfijne lunch met Lesley die weer vertrouwd voelde als vroeger. Zo’n diepe gesprekken over het leven, de liefde en communicatie. Daarna zette ik het knutselmateriaal klaar en hield ik me bezig met zo’n totaal overbodig werkje: ik had een pot met drie soorten witte parels: drie verschillende groottes en ook licht verschil van kleur. Ik besloot ze in drie aparte potjes onder te brengen. Wellicht worden de deelnemers daar niet gelukkiger van, maar het gaf zo’n fijn gevoel. Dat is bijna een meditatieve bezigheid! Ik weet niet of je dat verhaal kent uit het boek van Estès waar het meisje dat het vuur moet gaan halen in het woud van de Baba Jaga de opdracht krijgt om de maanzaadjes uit het as te halen. Wel, zoiets was het! Alleen was het een zelf gekozen opdracht die me even uit de tijd haalde.
En dan was het tijd om te vertrekken en Andreas op te pikken om naar Zas Spring te rijden. Ik dacht dat het de grot was, maar die is gesloten. Maar de bron had ik ook nog nooit bezocht. Zo mooi. In het midden van de natuur. Met zicht op oude eiken, olijfbomen, de zee in de verte en de top van de berg Zas boven ons. We zaten daar, praatten wat, keken uit over de vallei. Dan reden we terug en stopten in Filoti om in een heel lokaal tavernaatje iets te eten, vanwaaruit we naar de zonsondergang keken. En tenslotte daalden we af tot Chalki waar het muziekfestivalletjes aan de gang was. Het was bijzonder muziek, het duurde even voor ik ’erin zat’, maar daarna kon ik optimaal genieten. De laatse groep zou Kretaanse muziek zijn, maar dat bleek niet te kloppen. Het was een rock-band met een Nederlandse zanger en ineens stond het ook veel te luid, dus we keken naar elkaar en het was meteen duidelijk: wegwezen!
En dus onderweg naar huis zag ik dan die maan…
Het was een fijne dag. Met interessante mensen en nieuwe plekken. En wijsheden. Eenvoudige wijsheden, maar o zo waar. Andreas gaf me deze mee: ‘Als wat mensen zeggen, overeenkomt met wat ze bedoelen én met wat ze doen, dan ben ik helemaal mee. Maar soms komen die drie niet overeen en dan snap ik het allemaal niet zo goed.’ Hoe eenvoudig kan het zijn.
Maar vanavond voelde ik me op mijn gemak, je zag het aan me en ik sprak het ook uit. Dus het was een eenvoudige avond. Zo wil ik er wel meer.