De dag is weer voorbij.  Gevlogen, zou ik zeggen, moest dat niet zo oubollig klinken. Alhoewel, als ik de wensballonnen zo zie voorbij vliegen, is ‘gevlogen’ wel een gepaste uitdrukking. Wensballonnen, hoor ik je denken. Ja, er is een trouwfeest aan de gang bij Medusa, een nabij gelegen hotel. In de tuin en de bar, waar Kiki me vaak de meest fantastische koffietjes serveert. Het life-orkestje afgewisseld met discobar, lijkt onder mijn balkon te staan.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het niet erg. Dat is iets dat erbij hoort. Ik snap het wel dat mensen hier willen trouwen. Het is hier fantastisch mooi. Moest ik trouwen, zou ik het ook hier doen (of eigenlijk, als ik geld had, op nog een kleiner  eilandje hier in de buurt!) En ze toveren in een mum van tijd de bar om tot een ‘weddingvenue’ met stoelen met witte overtrekken en een poort waaronder bruid en bruidegom hun trouwbeloften kunnen uitspreken. Deze keer staat de wind zodanig dat ik elk woord (in de micro uitgesproken) kan verstaan. Het is een koppeltje dat natuurlijk voor de eeuwigheid trouw, liefde en vertrouwen belooft. (Oei, klink ik cynisch? ;-)) .

Maar dus, zonet nodigden ze iedereen uit op het strand. Ik verwachtte vuurwerk. Een half uurtje geleden was er boven Naxos stad ook al vuurwerk (want het is een druk huwelijksweekend!). Maar nee, geen vuurwerk. Gelukkig kijk ik op en zie ik de wensballonnen boven de zee wegdrijven. Prachtig zicht eigenljk. Mijn duurzame ikje vraagt zich even af of dat eigenlijk beter is voor het milieu dan vuurwerk?

Want er blijft natuurlijk iets van over. Vorig jaar, toen mijn vriendinnen hier waren om mijn vijfstigeste verjaardag te vieren, lieten we ook een wensballon op . Karine en Leen, die hier op het onverwacht ook waren aangespoeld, vonden de resten ervan de voglende dag in een nabij gelegen baaitje. Het restant hangt nog als aandenken in mijn slaapkamer. De wens is uitgekomen.

Dus ik breng de avond door op stevige dansmuziek. Daarnet was het nog  de obligatoire bruidsmars (origineel gearrangeerd, moet ik toegeven), maar nu is het echte dansmuziek. Toen ik naar binnen ging, plateerde ik spontaan een dansje! Ik zou disco schrijven, maar ik besef dat er ondertussen al een aantal muziekgenres aan mij voorbij zijn gegaan. Maar gelukkig niet van die muziek waarbij iedereen op één tegel staat en gewoon wat beweegt, terwijl ze hun rechterarm (of misschien ook af en toe hun linker-) op een neer laten gaan.

Maar de dag is dus voorbijgevlogen. En toch ben ik niet aan zee geweest. Nee, even naar de stad (en dat duurt dan een uur of drie), dan Andreas op bezoek en daarna de studio onder handen genomen: gisteren had ik al het balkon gedaan, maar vandaag kregen de ramen een beurt, een nieuw vliegenraam bevestigd, de voer gepoetst, de zetel buiten gezet, de stoelen en al het materiaal klaar… Nog een paar dingen en het is helemaal in orde voor de groep. Ik was extra gemotiveerd want Andreas heeft me uitgenodigd om morgen mee te gaan naar Chalki waar een Grieks muziekfestival is. En hij wil me eerst meenemen naar de Zas-cave, van waaruit we een prachtig zicht hebben op het eiland, beweert hij. En hij kent. Het eiland echt wel.

Tijdens ons gesprek zei ik iets over de waterval die ik vorig jaar wilde zien (maar we liepen verloren). En toen merkte hij op dat waterval misschien wat overdreven was (het is meer een rots waar het water een metertje naar beneden stroomt), maar dat elk eiland toch zijn waterval en zijn grot wil hebben. Ik vroeg of Naxos dan ook een grot had? En ja, nu hij het vernoemde daagde het dat ik er wel eens een pijl naar heb zien verwijezn. Maar dus  het is niet ver van Chaliki en dus nodigde hij me terstond uit om er morgen samen naartoe te gaan. Ik ben benieuwd. Maar de laatste tijd zeg ik eigenlijk per definitie ‘Ja!’ aan zo’n uitnodigingen: ja aan het onbekende. Je weet nooit waar het toe leidt…

Of waar mijn leven naartoe vliegt…