Toen ik gisteren naar de stad ging en langs het water wandelde, werd ik voorbij gelopen door verschillende mensen. Het werd me duidelijk: ik stap traag. Normaal duurt het wel een week alvorens mijn pas vertraagt. Hét bewijs van ontspanning. Want als er iets is dat ik van thuis heb meegekregen dan is het ‘ik ga rap even…’ Mijn mama van bijna 83 heeft dat nog steeds. Die kan alleen maar ‘rechtspringen’ en naar de keuken lopen. Of ‘rap efkes’ iets gaan halen… Het is pas hier dat ik leerde om trager te stappen. Mindfull stappen, zo je wil. Net zoals ik daarnet mindfull de afwas deed: me bewust van het warme water, van de kaas die aan de vork kleefde…

Ik moest eraan denken toen ik wilde gaan suppen. Vorig jaar, toen het me maar niet lukte om overeind te blijven op de SUP, beweerde een vriendin dat het te maken had met het feit dat ik nog helemaal ‘overstresst’ was. Misschien was het alleen maar om me te helpen me minder slecht te voelen over mijn mislukte pogingen, maar ik wilde haar maar al te graag geloven.
Dus zag ik vandaag als proef op de som: zou ik als vanzelf recht blijven? Zat ik in mijn midden? Want daar gaat het wel om, als je op zo’n plank staat op het bewegende water, je core. Na een tijdje tot rust te zijn gekomen op het strand en wat te hebben gemediteerd, ging ik dan ook het water op. En jawel, het bewijs is geleverd:  misschien nog wel wat ‘shaky’ maar ik blijf overeind! Ik negeer even het feit dat ik ondertussen veel meer ervaring heb, en besluit dat het behoorlijk beter met me gaat dan vorig jaar omtrent deze tijd. Ik geniet dubbel.

Vertragen is hier wel behoorlijk makkelijker dan in België. Het heeft te maken met de Griekse mentaliteit, denk ik én met het eiland. Ik heb er alvast gebruik van gemaakt: Ik heb een automatische reply ingesteld in mijn mailbox. Als je me nu een mailtje stuurt, krijg je het volgende antwoord:

Beste,

Ik verblijf momenteel op Naxos en functioneer dus ook wat op het Griekse ritme. Siga, siga! Dat betekent dat ik misschien niet meteen antwoord. Voor dringende vragen mag je me gerust bellen: 0497 63 22 20.

Ondertussen stuur ik ook jou een beetje rust toe!

Dus nee, geen standaard out-of-office-reply (ik ben hier immers ook aan het werk ;-)), maar wat respijt voor mezelf. Ik heb hier nu eenmaal niet altijd zin om aan mijn computer te zitten (tenzij om mijn blog te schrijven natuurlijk).

Vertragen dus en ervan genieten. Gelukkig is mijn fietscomputertje stuk, dus ik kan niet meer weten hoe hard ik rij. Kan het gewoon geen wedstrijdje met mezelf meer worden. Zo helpt de kosmos ook weer.

En nu dus traag naar bed. Een beetje laat misschien. Maar ach, ik kan morgen ook traag weer wakker worden!