Suzanne – Pagina 2

Manifesting… You hear a lot about it. And you can believe in it, or not. Work with it, or not. But today I manifested without consciously intending.

It was one of those days. You know: no appointments on the agenda, but a whole to-do list on the table, next to the computer. But I can’t get started. In the end, I go to the sea, because it is a nice late summer’s day. I make a tour with my board and meditate on the beach. I return home, make a salad and think: now I really have to! But it’s not going to happen. I tinker with the planning for next year, but have no inspiration nor overview.

I think: ‘Go for a walk, Suzanne, clear your head. Then it will come’. And yes, half an hour later, when I’m walking along the beach in Kastraki, ideas come to me. I suddenly know how to shape it. I see combinations…
I immediately upgrade the walk to ‘work’. Apparently, I need that for my ‘hard work-subpersonality’, because it is, after all, Monday. The fact that I also did some work on Saturday and Sunday has, of course, already been forgotten.
It is work, because I am collecting material for my clients next year. Small shells and pebbles. And heart stones too, for a new little project with Karen from Solsties.

I walk all the way to the end of the beach in Glyfada. Quite a distance, I think. But I don’t know how far it is nor how long or how many steps. Because when I arrived in Kastraki, I discovered that my Iphone is still charging at home. That is a setback. So no photos… No pedometer… No clock…
For a moment, I feel naked. Amazed by it. I remember the time when everyone I knew had a smartphone and I still consciously had an old mobile phone… I hear myself say: ‘what’s the use?!’ Look at me now. I can’t live without. It’s my alarm clock, my meditation tool, my camera, my health monitor, my contact with the outside world, my safety (when I go out on my board), my GPS, …. Well, you probably know what I mean.
But, apparently I am off without my Iphone. At first I think ‘oops, that’s a shame, I would have photographed this normally’, when I see special sand formations, or when the clouds let in special rays of light… But then I let it go. It is what it is. And I enjoy it.
I enjoy my work. The walking, the shells, the thoughts in my head. The new workshop takes shape. The first questions for the ‘follow-up’ of Divine Discovery are ready, waiting to flow from my fingers on the keyboard…

So I walk. Two km, I have found out in the meantime. And so two km back. It is on this way back that I think:
‘Oh, I haven’t found a Naxian Eye yet. There aren’t many this year. Today I would like to find one!’
Immediately another voice arises – I don’t know what to call it. One formed from humble Flemish clay, I would say. His motto: ‘Be content with what you have’.
‘You should be ashamed! So many beautiful shells you have found! Even those special ones Walter showed you, which are blue inside… Never enough…‘ I feel it immediately, it almost hurts.
Luckily my Inner Child is alert:
‘It’s not because I’ve found nice shells and pebbles that I can’t long for Naxian eyes! I am very happy with the shells, but I want Naxian eyes TOO!’
Luckily there was no one around, because I was laughing out loud. I even said out loud,
‘You’re right! You can ALSO have Naxian Eyes!’

I was still laughing inwardly when I saw them: the eyes. The shells… As if they had just been thrown on the beach. (Actually, I really believe that, that they had just been thrown on the beach, because I had not seen any when I passed there before!) If the word ‘glow’ had a counter, I would glow 1000!

‘So that’s manifesting,’ I thought. ‘Thank you!‘ And still more showed up. With each shell I found, I looked up to the sky, touched my heart and thanked the cosmos. Eight little eyes were offered. I can assure you that it gives me a special feeling.

Yes, sometimes I feel alone out here. Sometimes I despise the pandemic that makes travelling difficult and I am angry at all those (understandable) reasons that make people cancel. But on the other hand, tears of happiness run down my cheeks.

Manifesting leads to gratitude. Gratitude leads to manifesting.

Je hoort er veel van. En je kan erin geloven, of niet. Ermee werken, of niet. Maar vandaag manifesteerde ik zonder het echt te beseffen.

Het was zo’n dag. Je kent dat wel: geen afspraken op de agenda, maar een hele to-do list op de tafel, naast de computer. Maar ik geraak maar niet op gang. Uiteindelijk ga ik even naar zee, want het is een fijne nazomerdag. Ik maak een toertje met mijn board en mediteer op het strand. Ik kom terug naar huis, maak een slaatje en denk: nu moet het gebeuren. Maar het zit er niet in. Ik knoei wat aan de planning voor volgend jaar, maar heb geen inspiratie noch overzicht.

Ik denk: ‘ga een wandeling maken, Suzanne, maak je hoofd leeg. Dan komt het wel’. En jawel, wanneer ik een half uurtje later over het strand loop in Kastraki ontstaan de ideeën. Weet ik opeens weer hoe ik het moet vormgeven. Zie ik combinaties…
Ik upgrade de wandeling meteen tot ‘werk’. Dat heb ik blijkbaar nodig voor mijn ‘harde werker’, want het is tenslotte maandag en dan moet je werken. Dat ik ook zaterdag en zondag wat heb gewerkt, dat is die natuurlijk al vergeten.
Het is werk, want ik ben materiaal aan het verzamelen voor mijn cliënten van volgend jaar. Schelpjes en steentjes. En ook hartsteentjes voor een spontaan-ontstaan-projectje met Karen van Solsties.

Ik wandel helemaal tot het einde van het strand in Glyfada. Best een eind, denk ik. Maar ik weet niet hoe ver het is en eigenlijk ook niet hoe lang of hoeveel stappen. Want wanneer ik in Kastraki arriveerde, ontdekte ik dat mijn Iphone nog thuis aan het opladen is. Dat is een streep door de rekening. Geen foto’s dus… Geen stappenteller… Geen klok… Even voel ik me naakt. Verbaas me erover. Moet terugdenken aan de tijd toen iedereen in mijn omgeving een smartphone had en ik bewust nog een oude gsm… ‘Dat is toch voor niks nodig’, hoor ik me nog beweren. Zie me nu bezig. Ik kan niet meer zonder. Het is mijn wekker, mijn meditatiehulp, mijn fototoestel, mijn gezondheidsmeter, mijn contact met de buitenwereld, mijn veiligheid (als ik ga suppen), mijn gps,…. Allez, je snapt wel wat ik bedoel wellicht. En dus dan ben ik op pad zonder iIphone. Eerst denk ik nog ‘Oeps, dat is spijtig, dit zou ik normaal gefotografeerd hebben’, wanneer ik bijzondere zandformaties zie, of wanneer de wolken speciale lichtstralen doorlaten… Maar dan laat ik het los. Het is wat het is.
En ik geniet. Ik geniet van mijn werk. Het wandelen, de schelpjes, de gedachten in mijn hoofd. De nieuwe workshop krijgt vorm. De eerste vragen voor de ‘follow-up’ van Divine Discovery zitten klaar, ze wachten tot ze uit mijn vingers op het klavier kunnen stromen…

Maar dus ik wandel. Twee kilometer, ik heb het ondertussen opgezocht. En dus twee kilometer terug. Het is op die terugweg dat ik denk:
‘Oh, ik heb nog geen Naxian Eye gevonden. Dit jaar zijn er niet veel. Vandaag zou ik toch graag eentje vinden!’ (Een Naxian eye is een heel speciaal schelpje – zie foto onder.)
Meteen komt mijn ander stukje – ik weet niet goed hoe ik die moet noemen: Eentje gevormd uit bescheiden Vlaamsche klei, zou ik zeggen. Zijn motto: ‘Zijt content met wat ge hebt!’.
‘Ge moest u schamen! Zoveel schone schelpen dat ge hebt gevonden! Zelfs van die speciale die de Walter u toonde en die blauw zijn vanbinnen…’ Ik voel het meteen, het doet bijna pijn. Maar gelukkig is mijn kindje alert:
‘Het is toch niet omdat ik schone schelpen en steentjes heb gevonden dat ik niet mag verlangen naar Naxian eyes! Ik ben heel blij met die schelpjes, maar ik wil OOK Naxian eyes!’ Gelukkig was er niemand op het strand, want ik liep hardop te lachen. Ik zei zelfs hardop: ‘Je hebt gelijk! Je mag OOK Naxian Eyes!’.

Ik liep nog wat binnenmonds te lachen toen ze daar lagen: de oogjes. De schelpjes… Alsof ze net op het strand waren gegooid. (Eigenlijk geloof ik dat ook echt, dat ze er net op waren gegooid, want ik had niks gezien bij het heen gaan!!!) Moest er op ‘glunderen’ een meter staan, dan glunderde ik 1000!

‘Dat is dus manifesteren!’ dacht ik. ‘Dankjewel!!!’ En ze bleven maar komen. Bij elk schelpje keek ik naar boven, raakte ik mijn hart aan en dankte de kosmos. Acht oogjes mochten mee naar huis. Ik kan je verzekeren dat het me een bijzonder gevoel geeft.

Ja, soms voel ik me alleen hier. Soms verfoei ik de pandemie die reizen niet evident maakt en ben ik boos op al die (begrijpelijke) redenen die maken dat mensen annuleren. Maar aan de andere kant lopen tranen van geluk over mijn wangen.

Manifesteren leidt tot dankbaarheid. Dankbaarheid leidt tot manifesteren.

Maandag 11 oktober 2021

And again it happens to me: I finally take a book with me to read and after – this time, only – 7 pages, I already feel like writing again (cfr. blog of 4 July). Luckily, I have my notebook with me.

That is what a good book does: it inspires.
It is not just any book. I received it as a gift from the couple who come to the couple’s retreat. The man had brought it along to read and it also inspired him. During our first session, he already quotes:

‘Aimer, ce n’est pas se regarder l’un l’autre,
c’est regarder ensemble dans la même direction.’

by Antoine de Saint-Exupéry.

And that he did not entirely agree with this. That, perhaps, is the pitfall in a long-term relationship. Perhaps you look too much in the same direction (to keep the business called ‘family’ going) and too little at each other. Maybe people who have been together for a long time, need to learn to look at each other again. And that is exactly why they are here: to find that connection again. Two hearts, two souls that meet and choose to go on the road together. The road becomes clearer and clearer. There is a risk of losing the ’together’ along the way.
At the end of the week, I receive the book as a gift (including sand – lovely!) with a beautiful message written in it. ‘You have shown us a new way…’ Could it be more appropriate?
And so I take the book with me when I cycle to a terrace where the cedar trees offer some protection from the heat wave that is teaching me to appreciate air conditioning.

In the same first ode there is another quotation, this time from Rodaan Al Galidi. Dutch poetry.

Tomorrow
I will go to the woman I love
And give her back her wings.

So beautiful.
And so recognisable: losing your wings in a relationship, maybe not so much because the other person short-circuits them or takes them away. But sometimes you are so blinded by the path of the other person that, without knowing it, you are walking more than you are flying. And there is nothing wrong with that either. Only, maybe you are simply a woman who is destined to fly. And if you want to be true to yourself, you should not even wait for the other person to give you your wings back, but stop to pick them up yourself.
No matter how painful it is to leave the cosy path you walked with two, once you feel the freedom of your wings again, once you float and fly, dive and soar, you realise that this is your true nature.

All good things come in threes, so let me throw in another one.

Love is the beginning and the end of everything.

I heard it yesterday in one of those romantic feel-good movies you sometimes watch during ’that period’. It touched me.
Yes, love is the beginning of everything and perhaps the end is also connected to love – self-love. A love that is treated somewhat stepmotherly. A love in which we are not standardly educated, in which we are often not stimulated but rather slowed down, in order to prevent unbridled egoism. But that too is love. Important love.

Love, a word that is often used, a word that has many layers.
Love in which we look at each other and at ourselves and move forward together.
Love in which we walk a path, but also fly high.
Love that hurts and love that heals.

Love.

I wish it for you. The love that is right.

En weer is het van dat: ik neem eindelijk nog eens een boek mee om wat te lezen en na, deze keer maar 7 pagina’s, heb ik zelf alweer zin om in de pen te kruipen (cfr blog van 4 juli). Gelukkig heb ik mijn schriftje mee.

Zo gaat dat met een goed boek: het inspireert.
Het is niet zomaar een boek. Ik kreeg het cadeau van het paar dat op couple’s retreat kwam. De man had het mee om te lezen en het had hem ook geïnspireerd. Tijdens onze eerste sessie citeerde hij reeds:

‘Aimer, ce n’est pas se regarder l’un l’autre,
c’est regarder ensemble dans la même direction.’

van Antoine de Saint-Exupéry.

En dat hij het hier niet helemaal mee eens was. Dat dat misschien zelfs de valkuil was in een langdurige relatie. Dat je misschien wel teveel in dezelfde richting keek (om het bedrijf dat ‘gezin’ heet, draaiende te houden) en te weinig naar elkaar. Misschien moeten mensen die lang samen zijn, juist terug leren om naar elkaar te kijken. En dat is precies waarom ze hier zijn: terug die connectie vinden. Twee harten, twee zielen die elkaar tegen komen en ervoor kiezen om samen op weg te gaan. De weg wordt alsmaar duidelijker en breder. Het ‘samen’ dreig je onderweg te verliezen.
Aan het einde van de week krijg ik het boek cadeau (inclusief zand – heerlijk!) met een mooie boodschap erin geschreven. ‘Je hebt ons een nieuwe weg getoond…’ zie ik er onder meer in staan. Kan het toepasselijker?
En dus neem ik het boek mee, wanneer ik naar een terrasje fiets waar de cederbomen wat bescherming bieden voor de hittegolf die me airconditioning leert appreciëren.

Nog in dezelfde eerste ode staat nog een citaat, van Rodaan Al Galidi deze keer. Nederlandse poëzie.

Morgen
Ga ik naar de vrouw van wie ik hou
En geef ik haar haar vleugels terug.

Zo mooi.
En zo herkenbaar: je vleugels verliezen in een relatie, misschien zelfs niet zozeer omdat de ander ze kortwiekt of afneemt. Maar soms ben je zo verblind door het pad van de ander dat je zonder dat je het zelf weet, meer aan het stappen bent dan aan het vliegen. En ook daar is op zich niets mis mee. Alleen, misschien ben je gewoonweg een vrouw die voorbestemd is om te vliegen. En als je dan trouw wil blijven aan jezelf, dien je zelfs niet te wachten tot de ander je je vleugels teruggeeft, maar mag je zelf stoppen om ze op te rapen.
Hoe pijnlijk het ook is om het gezellige pad dat je met twee bewandelde te verlaten, eens je weer de vrijheid van je vleugels voelt, eens je weer zweeft en vliegt, duikt en stijgt, besef je dat dit je ware aard is.

Alle goeie dingen komen per drie, dus laat me er nog eentje tegenaan gooien.

‘Liefde is het begin en het einde van alles.’

Ik hoorde het gisteren in zo’n romantische feel-good-movie, die je wel eens kijkt in ‘zo’n periode’. Het raakte me.
Ja, liefde is het begin van alles en misschien is het einde ook verbonden met liefde – zelfliefde. Een liefde die wat stiefmoederlijk wordt behandeld. Een liefde waar we niet standaard in worden opgevoed, waarin we vaak niet worden gestimuleerd maar eerder afgeremd, ter voorkoming van ongebreideld egoïsme. Maar ook dat is liefde. Belangrijke liefde.

Liefde, een woord dat veel gebruikt wordt, een woord dat heel veel lagen heeft.
Liefde waarin we naar elkaar kijken en naar onszelf en samen vooruit.
Liefde waarin we een pad gaan, maar ook hoog vliegen.
Liefde die pijn doet en liefde die heelt.

Liefde.

Ik wens het je toe. De liefde die juist is.

Ouch, when I read Dirk De Wachter’s book (a famous Belgian psychiater), I immediately start to feel guilty about my happiness (I have to admit that I started writing this after only 25 pages, so maybe some of the reactions are a bit premature, but I couldn’t hold back). Not that I always feel happy. On the contrary. I just had two tearful days. South wind, my friend would say. Complicated relationships and unfulfilled expectations, is my diagnosis. So I decide to ‘get myself together’, after all I am responsible for my own happiness. That, by the way, is the reason I am sitting here on a terrace. I followed Deepak Chopra’s advice (step 5: release the emotion through physical movement (translated into jump on your bike) and step 7: do something nice for yourself (freely translated in drink a Freddo Cappucino and eat an ice cream).

When I leave, I grab the thinnest book from the pile and it turned out to be ‘The art of being unhappy’.

And I think I’m not very good at that. After an unhappy childhood and years of therapy and personal development, I have reached a state of being that I would describe as happy. Sometimes I put it this way: I used to be unhappy with happy moments, now I’m happy with unhappy moments. So I think I’m better in the art of being happy. There are a few things that help me with. Three principles, so to speak.

Everything is a matter of perspective – what do you focus on?

As an example I’ll tell you about my recent experience, when I was in Belgium… I came home after midnight and drove three rounds in the neighborhood to find a parking spot. Finally, I parked around the corner, just past a scaffold. That scaffold should have turned on a light, but my light was already out….
When I came around the corner the next morning with two heavy bags on my shoulders and a coffee mug in the hand, I found an empty parking space and a whistling workman on the scaffold. Towed away…
A passerby smugly remarked, “Yes madam, if there’s a sign, you’re not allowed to park! I immediately pleaded guilty. ‘I didn’t see it, it’s entirely my own fault.’ A neighbor explained that often towed cars can be found at spot X… It had happened to him as well. I asked for directions and told him that I would jump on my bike to go look for him, because I had to go to work. The man responded: “wait two minutes” and he hurried off, grabbed his lunch, put on his shoes and less then ten minutes later he had dropped me off at my car. I arrived at work on time.
For a whole day I floated on clouds – such luck I had!

If there is something that makes me very unhappy, I try to change it.

If you can, of course, that depends on what the issue is. But you’d be amazed at how much you can control yourself. It doesn’t always happen overnight, this change. Patience is helpful in that regard.
For example, I noticed that the overloaded agenda that I had ‘put on’ myself when I was in Belgium was exhausting and didn’t really give me any satisfaction. So I immediately took some decisions to make the next stop in Belgium a little more bearable and promised myself to reconsider my choices about work and commitments. I know it’s not something that can be changed completely tomorrow, but I think in five years time, I will get things sorted out!

Everything is relative

Just because I (and by extension everyone else) post photos of the sun, doesn’t mean she’s always shining. For every picture of a picturesque spot here, I could also post a picture of a run-down place, abandoned garbage or poorly cared for animals… But who needs that?
I have thought about it though, to make a ‘shadow-profile’ and challenge myself to post another photo every day, in addition to the beautiful/positive picture. Perhaps that is an even greater challenge: to picture them well
Sometimes I feel a bit guilty that I only show beautiful images. But I assume that people realize that this is only a part of reality (but definitely indeed a part of reality!). It is as in a movie: you only get to see a part of life. You get to see people leaving and arriving, but not the long boring way. Or you see people kissing and recovering from a steamy lovemaking session immediately afterwards, but you don’t see ‘the going upstairs and discovering that your room is more messed up than you thought’ / taking off uncomfortable clothes / the ‘I have to go to the toilet first’ or ‘ouch, you’re on my hair’… And we all know that that might be in between too.

So yes, I am happy. And probably that makes it easier for me to bear misfortune in general. Because at the end of the book (yes, I am one of those people who already reads the end, even though she’s only on page 20;-)) it says in very large letters: ‘It is the ethical duty of the happy person, who comes from a warm nest and who is liked and who is doing well, to see the inconvenience of the world and do something about it’.
So I try to send some fractions of happiness out into the world. By posting my photographs. And sometimes through a little story or a blog like this one. I hope it may contribute a millimeter to your happiness! And I won’t feel guilty, but I’d like to share!

Oei, als ik het boek van Dirk De Wachter lees, begin ik me al snel schuldig te voelen over mijn geluk (ik moet toegeven dat ik al na 25 pagina’s in mijn pen kroop, dus misschien zijn sommige reacties wat voorbarig, maar ik kon me niet houden). Niet dat ik me altijd gelukkig voel. Integendeel. Ik heb net twee dagen achter de rug waarin de tranen weer eens stevig vloeiden. Zuidwind, zou mijn vriend zeggen. Ingewikkelde relaties en oningevulde verwachtingen, is mijn eigen diagnose.
Dus besluit ik weer maar eens ‘mezelf te herpakken’. Ik ben tenslotte zelf verantwoordelijk voor mijn geluk, vindt een wijs stukje van mij. Dat is trouwens de reden dat ik hier op een terrasje zit. Ik volg Deepak Chopra’s advies (stap 5: release the emotion through physical movement (vertaal: spring op je fiets) en stap 7:do something nice for yourself (vrij vertaald als drink een Freddo Cappucino en eet een ijsje)).

Bij het buiten gaan grits ik het dunste boekje van de stapel en blijkt het toch wel ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ te zijn.

En daar ben ik dus niet zo goed in, denk ik. Ik heb na een ongelukkige jeugd en jarenlange therapie en persoonlijke ontwikkeling, een staat van zijn bereikt, die ik als gelukkig zou bestempelen. Soms stel ik het zo: vroeger was ik ongelukkig met gelukkige momenten, nu ben ik gelukkig met ongelukkige momenten. Dus ik voel mezelf beter in de kunst van het gelukkig zijn. Er zijn een paar dingen de me daarbij helpen. Drie principes, zeg maar.

Alles is een kwestie van kijk – waar focus je op?

Dan denk ik meteen aan een recente ervaring, tijdens mijn verblijf in België… Ik kwam na twaalven thuis en deed drie rondjes in de buurt om een parkeerplekje te vinden. Uiteindelijk parkeerde ik om de hoek, net voorbij een stelling. Die stelling had moeten een lichtje doen branden, maar mijn licht was al uit…
Toen ik de volgende morgen met twee zware tassen op de schouders en een koffiemok in de hand de hoek om kwam, vond ik een lege parkeerplek en een fluitende werkman op de stelling. Weggesleept dus…
Een voorbijganger merkte smalend op: ‘Ja, als er een bord staat, mag je niet parkeren, he madam!’. Ik pleitte meteen schuldig. ‘Ik heb het niet gezien, het is helemaal mijn eigen schuld.’ Een buurman wist me te zeggen dat ze de auto’s vaak naar plek X takelen… Hij had het ook eens meegemaakt. Ik vroeg toelichting naar die plek en zei dat ik dan op mijn fiets zou springen om hem te gaan zoeken, want dat ik moest gaan werken. Daarop reageerde de man met ‘wacht twee minuten’ en hij haastte zich, grabbelde zijn lunch bij elkaar, deed zijn schoenen aan en geen tien minuten later had hij mij afgezet bij mijn auto. Ik kwam op tijd aan op het werk.
Een hele dag liep ik op wolkjes – zo’n geluk dat ik toch had!

Als er iets is dat me erg ongelukkig maakt, probeer ik het te veranderen.

Natuurlijk is dat afhankelijk van waar het om gaat. Maar je zou ervan versteld staan hoeveel je zelf in de hand hebt. Het gaat niet altijd van de ene dag op de andere. Geduld is daarbij dan ook helpend.
Ik merkte bijvoorbeeld dat de overvolle agenda die ik mezelf had ‘aan gedaan’, toen ik in België was, me uitputte en eigenlijk echt geen voldoening gaf. Dus ondernam ik meteen iets om de volgende België-stop iets draaglijker te maken en beloofde mezelf om mijn keuzes rond werk en engagementen opnieuw in vraag te stellen. En dat is zeker niet voor morgen, maar ik denk dat ik op vijf jaar tijd, wel één en ander op een rijtje krijg!

Alles is relatief

Het is niet omdat ik (en met uitbreiding iedereen) foto’s post van de zon, dat die altijd schijnt. Voor elke foto van een pittoresk plekje hier, kan ik ook een foto posten van een vervallen plek, achtergelaten vuilnis of slecht verzorgde dieren… Maar wie heeft daar een boodschap aan?
Ik heb er al over gedacht hoor, om een schaduwprofiel te maken en mezelf uit te dagen om elke dag, naast het mooie / positieve plaatje, ook een ander te posten. Misschien is dat zelfs nog een grotere uitdaging: omdat goed in beeld te brengen. Ik schreef haast ‘mooi in beeld te brengen’, maar van dat mooi moet ik dus vanaf ;-).
Soms voel ik me ook een beetje schuldig dat ik alleen maar mooie beelden laat zien. Maar ik ga ervan uit dat mensen wel beseffen dat dit ook maar een deel van de werkelijkheid is (maar weldegelijk een deel van de werkelijkheid!). Net zoals je in een film ook maar een deel van het leven te zien krijgt. Je ziet mensen vertrekken en aankomen, maar niet het lange saaie onderweg. Of je ziet mensen kussen en meteen daarna bekomen van een stomende vrijpartij, maar je ziet niet het naar boven gaan en ontdekken dat je kamer toch wel meer overhoop ligt dan je had gedacht / ongemakkelijke kleren uit doen / het ‘ik moet nog even naar het toilet’ of ‘auw, je ligt op mijn haar’… En we weten allemaal dat dat er wellicht ook tussen zit. Dus denk daar maar eens aan als je van de wijs wordt gebracht door de positieve verhalen die je op sociale media tegenkomt.

Dus ja, ik ben gelukkig. En dat maakt dat ik ongeluk over het algemeen makkelijker kan dragen, wellicht. Hierbij grijp ik graag nog even terug naar den Dirk… Want achteraan in het boekje (ja, ik ben ook zo iemand die toch alvast naar het einde door bladert, ook al zit ze nog maar aan pagina 20;-)) staat in hele grote letters: ‘Het is de ethische plicht van de gelukkige mens, die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, om de lastigheid van de wereld te zien en er iets mee te doen.’

Awel, ik probeer wat gelukkigheid de wereld in te sturen. Onder meer door mijn foto’s. En soms ook door een verhaaltje of een blogske zoals dit. Ik hoop dat het misschien een millimeter mag bijdragen tot jouw geluk! En dat ik me dus niet schuldig ga voelen, maar wil delen!

Mijn nieuwe programma staat online!

Het was nogal een bevalling, dat moet ik eerlijk toegeven. Niet zozeer inhoudelijk. Maar vooral energetisch.
Energetisch?! Jawel. Ik moet erin geloven, anders werkt het niet. En dat ‘geloven’ is niet iets dat ik kan beslissen met mijn hoofd, dat moet ontstaan… Misschien ben ik sommigen van jullie al kwijt, als ik hierover schrijf. Het klinkt misschien ook een beetje raar. Maar het is mijn ervaring.
‘I am blessed’, zeg ik vaak (en ook heel dankbaar) want ik zit echt op mijn pad. Ik leef het leven dat ik wil leven… En deels heeft dat ermee te maken dat ik me een bepaalde toekomst visualiseer, dat ik een energie de kosmos in stuur,… En zo manifesteert zich dat…
De kracht van de gedachte – echt wel een stokpaardje van me.
Als je echt in iets gelooft, dan realiseert het zichzelf. Dat zou met alles zo zijn, moesten er niet tegelijkertijd nog 100 andere gedachten zijn, die misschien net het tegenovergestelde willen (of die uit angst blokkerend werken)…

‘En als je iets wilt, spant het hele universum samen
om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt.’
Paolo Coelho

En dus, ik was met de planning bezig, maar steeds weer waren er ‘wat als’-stemmetjes… Wat als Corona blijft?
Wat als we nog niet mogen vliegen?
Wat als mensen niet willen reizen?
Wat als vliegtuigmaatschappijen falliet gaan en mensen hier niet meer raken?
En ik kan nog wel een tijdje doorgaan.

En dus ‘wat als’-stemmetjes werken niet echt ondersteunend om een toekomst te manifesteren…

Dus had ik tijd nodig.
Gewoon tijd. Ademen, wandelen, zijn…

En opeens was het er.
Opeens geloofde ik er weer helemaal in.
Opeens hoor ik me de ‘wat als’-jes van andere mensen in vraag stellen.

Mijn hart maakte een sprongetje.
Dat betekent dat het tijd is!

Mijn praktische, vooruitdenkende organisator vindt het vrij laat, maar ja, ik kan niet voor iedereen goed doen. 😉

Hier is het dus, mijn programma voor volgend jaar… klik gerust door naar de verschillende pagina’s, er is heel wat nieuws.

En als je zin hebt, maar je hoort ook van die ‘wat als’-stemmetjes:
Neem je tijd.
Adem.
Wandel.
Wees.

En dan wordt het allemaal duidelijk.

En als je in die wachttijd even in dialoog wil gaan met mij hierover, dan kan dat. Maar weet dat ik enthousiast ‘ja!’ zal zeggen 😉

Yesterday, during my meditation, it suddenly occurred to me: ‘That’s why Corona is here!

No, I’m not going to throw yet another conspiracy theory at you. Nor explaining theses, scientifically or otherwise, about the origin of this little organism which manages to bring the whole world out of balance.
And I want to point out, for a good understanding: I don’t really feel guilty. But I can’t ignore it: I have asked for it.

It’s been a long time now that I’ve been telling everyone, that it’s my dream to spend more time in Naxos. That I want to further develop my project here and that I want to enjoy this beautiful place.

Manifesting… I don’t know if you’ve heard of it, but I’m working on it a lot at the moment. I thought, I have to take another course in it. But when I heard that our deepest desires are actually the easiest to realize, he fell – that proverbial coin.

Of course, I have, myself, taken a lot of already. I have asked and received. Just think of the flexibility of the Academy where I teach, offers me. I have dared and done. But this year the cosmos has given me a boost.

Thanks to Corona I have travelled to my island earlier this spring. The lockdown prevented me from going back in June. In September I was able to go to teach and refresh myself with my best friends. But before I had to travel again to the cold, wet Belgium they decided to close the doors again… I doubted for a moment wether I would stay or not. But am I glad I did! Because it was a gift from the cosmos!

No, it’s not all moonlight and roses. Here too, everything is closed and freedom of movement is very limited. But I have the sea and the sun. I can make nice walks and now and then I can go out on my board. I have to work online a lot but I can do it with a nice view. And it challenges me to shape the lessons in a

different way… I missed my groups this summer, but I could feel more and more at home here.
And all of a sudden I am overwhelmed with gratitude. It’s not the way I imagined it, but I did get it, that time here in my little paradise! It works!

I felt blocked to look into the next season. I couldn’t decide on schedules. Do I go for it again, now that everything is so uncertain? But suddenly a door opens… If the cosmos takes such good care of me, I just MUST trust it!

I’m going for it. The next few days I spend most of my time behind the screen, but all free moments I’m going to think, write, visualize, decide!
I’m doing it!
Next year I’m going to have at least six great groups!
Next year I’m going to work at least six weeks with individuals or couples!

That’s my new order to the cosmos. I’ll load it into my virtual shopping cart, along with some other wishes. Wishes that resonate powerfully with my core. It gives me a warm feeling.*

*I apologize in advance if you should experience any disadvantage from the interventions the cosmos will do to fulfill my dreams. That is not my intention.

Gisteren, tijdens mijn meditatie, viel het me plots te binnen: ‘Daarom is er Corona!’.

Nee, ik ga je niet de zoveelste complottheorie voor de voeten gooien. Noch afkomen met al dan niet wetenschappelijk onderbouwde stellingen over het ontstaan van dit kleine organisme dat erin slaagt om de ganse wereld uit balans te brengen.
En ook nog even vooraf: begrijp me goed, ik voel me niet echt schuldig. Maar ik kan er niet om heen: ik heb er een stukje om gevraagd.

Het is nu al een hele tijd dat ik aan iedereen die het horen wil, uitspreek dat het mijn droom is om meer in Naxos te zijn. Dat ik hier mijn project verder wens uit te werken en dat ik wil kunnen genieten van deze prachtige plek.

Manifesteren… Ik weet niet of je er al van gehoord hebt, maar ik ben er momenteel veel mee bezig. Ik dacht, ik moet daar nog eens een cursus in volgen. Maar toen ik dus hoorde dat je diepste verlangens eigenlijk het makkelijkst te verwezenlijken zijn, viel hem – die spreekwoordelijke frank.

Ik heb natuurlijk zelf al heel wat stappen gezet om dit te realiseren. Ik heb gevraagd én gekregen. Denk maar aan de flexibiliteit van de Academie waar ik les geef. Ik heb gedurfd en gedaan. Maar dus dit jaar heeft de kosmos mij een duwtje in de rug gegeven.
Dankzij Corona ben ik al vroeger naar mijn eiland afgereisd. Door de lockdown ben ik in juni niet terug kunnen komen. In september kon ik wel komen lesgeven en mij even laven aan mijn besten vriendinnen en vrienden. Maar voor ik opnieuw moest afreizen naar het koude, natte België besloten ze opnieuw de deuren te sluiten… Ik twijfelde of ik zou blijven. Maar ben ik nu maar wat blij dat ik het deed! Want het was een kadootje van de kosmos!

Nee, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn hier. Ook hier is alles gesloten en is de bewegingsvrijheid heel beperkt. Maar ik heb de zee en de zon. Ik kan mooie wandelingen maken en op mijn board af en toe het water op. Ik moet veel online werken maar ik kan het wel doen met een mooi uitzicht. En het daagt me ook uit om op een andere manier de lessen vorm te geven… Ik heb mijn groepen gemist deze zomer, maar ik mocht me hier wel meer en meer thuis voelen.

En ineens overvalt me een ontzettende dankbaarheid. Het is niet de manier waarop ik het me had voorgesteld, maar ik heb het wel gekregen, die tijd hier in mijn paradijsje! Het werkt!

Ik voelde me geblokkeerd om naar het volgende seizoen te kijken. Ik kon maar niet beslissen rond de planning. Durf ik het opnieuw aan, nu alles zo onzeker is? Maar ineens gaat er een deur open… Als de kosmos zo goed voor me zorgt, dan MOET ik gewoon vertrouwen!

Ik ga erin vliegen. De volgende dagen spendeer ik voornamelijk achter het scherm, maar alle vrije momenten ga ik broeden, schrijven, visualiseren, beslissen!
Ik ga ervoor!
Volgend jaar ga ik minstens zes geweldige groepen doen!
Volgend jaar ga ik minstens zes weken met individuele mensen of koppels aan het werk!
Dat is mijn nieuwe bestelling aan de kosmos. Ik laad het in mijn virtuele winkelkarretje, samen met nog wat andere wensen. Wensen die krachtig resoneren met mijn kern. Ik word er helemaal warm van.*

*Ik verontschuldig me al vooraf als je enig nadeel mocht ondervinden van de ingrepen die de kosmos zal doen om mijn dromen te vervullen. Dat is niet mijn intentie.

Maandag 9 november ga ik naar België… Of niet?

Normaal vertrek ik maandag naar het vaste land, dinsdag vlieg ik dan naar België. Na acht maanden (min twee weken) hier mijn thuis te hebben bewoond. Ik keek er niet echt naar uit, maar het is ook goed. Ik kon terug gaan lesgeven op Educatieve Academie. Woensdag nog een vrije dag, maar donderdag al een les seksualiteit en vrijdag op weekend met een eerste jaar. Mijn lievelingsweekend. Daar keek ik wel naar uit.

En dan die telefoon vanuit E.A.: ‘we gaan online’… Een heel begrijpelijke beslissing als je de nieuwsberichten volgt. Verantwoordelijkheid opnemen. Voor mij betekent het dat ik de meeste lessen van achter een camera zal mogen geven. En het weekend en de jaartraining (improvisatie-)theater en therapie worden uitgesteld.

En dan start het: ga ik terug? Waarom zou ik?

Eigenlijk komt die vraag in eerste instantie van anderen. Alsof het bijna vanzelfsprekend zou zijn dat ik hier blijf. In eerste instantie reageer ik ook bijna vanzelfsprekend dat ik alleszins terugkom. Maar dan sijpelt het binnen: eigenlijk heb ik de keuze!

Het feit dat ik in september mijn naaste familie en mijn dichtste vrienden heb gezien, maakt dat daar op dit moment niet echt een grote nood leeft.
Een paar cliënten die een live gesprek gepland hebben… Die zal ik dan in steek laten, maar ik kan wel online ondersteuning aanbieden.
Een enkele teambegeleiding die mogelijks live zou kunnen doorgaan… Mogelijks, want op dit eigenste moment wordt misschien wel beslist om opnieuw volledig in lock-down te gaan.

En welke stemmetjes zouden dan toch vertrekken?
De loyale dochter en zus die veroordeelt dat ik niet actief deelneem aan de zorg van onze bejaarde moeder.
Degene die denkt dat er zich mogelijks nog opportuniteiten zouden kunnen voordoen in België, die mijn inkomen kunnen verzekeren.
Degene die gevoelig is voor afgunst en jaloezie of ander oordeel van andere mensen.
Degene die vindt dat ik zoveel geluk niet verdien. Ik moet maar afzien zoals iedereen.

Gisteren raakte ik er helemaal overstuur van.
Gelukkig ken ik wat zelfzorg-truukjes. Met stip op nummer één: mijn maatje bellen. Die krijgt mij altijd wel weer met mijn voetjes op de grond. En daarna een hete douche en een massage…
En dan komt er terug rust.

Ze zijn er nog hoor, bovenstaande madammekes. Maar aan de overkant van de tafel zitten er nu die behoorlijk wat relativeringsvermogen in de weegschaal kunnen leggen.

Wat is de juiste beslissing? Geen enkele. Elke keuze heeft zijn consequenties. Mijn vriend vertelde een verhaaltje over een man die een drenkeling redde. De volgende dag stak de man die hij net had gered, een onschuldige man neer. Een gruwelijk gevolg van zijn goede daad?

Er is geen juiste beslissing.
Er is alleen een nu en een hier.
En een beslissing en gevolgen.
En zo lang ik bereid ben de gevolgen van mijn beslissing te dragen, is elke beslissing ok. En als ik mijn beslissing kan nemen vanuit mijn midden – na rijp overleg met alle madammekes aan mijn ronde tafel – dan kan ik de reacties van anderen bij hen laten. Omdat ik weet hoe het voor mij is, hoe het voor mij voelt.

Ik ben benieuwd wat het wordt.