Suzanne – Pagina 10

Ik heb zonet, voor het eerst in mijn leven, de maan bewust zien opkomen. Het was Andreas die het opmerkte. Ik ben gestopt en we hebben minuten lang zitten kijken. Zoals je ook kijkt naar de zon die ondergaat. Het was prachtig! Ik besefte maar op dat moment dat de maan er voor mij is of niet is. Maar ik ben me dus nog nooit bewust geweest van een rijzende maan… Het was bijzonder.
En nog bijzonderder werd het enkele minuten later. Ik had Andreas afgezet bij een weggetje dat hij persé naar huis wilde lopen, onder de sterrenhemel en reed verder richting huis. En toen zag ik dat de maan zich terug verstopte. Ik stopte even en reed toen traag verder en jawel, de man ging weer onder. Natuutlijk niet echt, het kwam omdat ik verder reed en dus een ander pespectief kreeg – ze verdween achter een groeiende berg, maar toch.

De dag was nochtans niet zo goed begonnen. Ik was opgestaan met een ‘vreemd’ gevoel. Zo eentje dat ik niet kan verklaren, maar het was niet zo fijn. Er stond een stevige wind en ik had het gevoel dat ik nog zoveel te doen had. Ik bekloeg het mezelf dat ik had afsproken. Vanmiddag met Lesley en vanavond met Andreas. Maar ik begon aan de dag en de kleine problemen die er waren, werden één voor één opgelost. En ik genoot van het poetsen van de trappen, met lekker veel water uit mijn nieuwe tuinslang.
Het werd een superfijne lunch met Lesley die weer vertrouwd voelde als vroeger. Zo’n diepe gesprekken over het leven, de liefde en communicatie. Daarna zette ik het knutselmateriaal klaar en hield ik me bezig met zo’n totaal overbodig werkje: ik had een pot met drie soorten witte parels: drie verschillende groottes en ook licht verschil van kleur. Ik besloot ze in drie aparte potjes onder te brengen. Wellicht worden de deelnemers daar niet gelukkiger van, maar het gaf zo’n fijn gevoel. Dat is bijna een meditatieve bezigheid! Ik weet niet of je dat verhaal kent uit het boek van Estès waar het meisje dat het vuur moet gaan halen in het woud van de Baba Jaga de opdracht krijgt om de maanzaadjes uit het as te halen. Wel, zoiets was het! Alleen was het een zelf gekozen opdracht die me even uit de tijd haalde.

En dan was het tijd om te vertrekken en Andreas op te pikken om naar Zas Spring te rijden. Ik dacht dat het de grot was, maar die is gesloten. Maar de bron had ik ook nog nooit bezocht. Zo mooi. In het midden van de natuur. Met zicht op oude eiken, olijfbomen, de zee in de verte en de top van de berg Zas boven ons. We zaten daar, praatten wat, keken uit over de vallei. Dan reden we terug en stopten in Filoti om in een heel lokaal tavernaatje iets te eten, vanwaaruit we naar de zonsondergang keken. En tenslotte daalden we af tot Chalki waar het muziekfestivalletjes aan de gang was. Het was bijzonder muziek, het duurde even voor ik ’erin zat’, maar daarna kon ik optimaal genieten. De laatse groep zou Kretaanse muziek zijn, maar dat bleek niet te kloppen. Het was een rock-band met een Nederlandse zanger en ineens stond het ook veel te luid, dus we keken naar elkaar en het was meteen duidelijk: wegwezen!

En dus onderweg naar huis zag ik dan die maan…

Het was een fijne dag. Met interessante mensen en nieuwe plekken. En wijsheden. Eenvoudige wijsheden, maar o zo waar. Andreas gaf me deze mee: ‘Als wat mensen zeggen, overeenkomt met wat ze bedoelen én met wat ze doen, dan ben ik helemaal mee. Maar soms komen die drie niet overeen en dan snap ik het allemaal niet zo goed.’ Hoe eenvoudig kan het zijn.

Maar vanavond voelde ik me op mijn gemak, je zag het aan me en ik sprak het ook uit. Dus het was een eenvoudige avond. Zo wil ik er wel meer.

De dag is weer voorbij. Gevlogen, zou ik zeggen, moest dat niet zo oubollig klinken. Alhoewel, als ik de wensballonnen zo zie voorbij vliegen, is ‘gevlogen’ wel een gepaste uitdrukking. Wensballonnen, hoor ik je denken. Ja, er is een trouwfeest aan de gang bij Medusa, een nabij gelegen hotel. In de tuin en de bar, waar Kiki me vaak de meest fantastische koffietjes serveert. Het life-orkestje afgewisseld met discobar, lijkt onder mijn balkon te staan.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het niet erg. Dat is iets dat erbij hoort. Ik snap het wel dat mensen hier willen trouwen. Het is hier fantastisch mooi. Moest ik trouwen, zou ik het ook hier doen (of eigenlijk, als ik geld had, op nog een kleiner eilandje hier in de buurt!) En ze toveren in een mum van tijd de bar om tot een ‘weddingvenue’ met stoelen met witte overtrekken en een poort waaronder bruid en bruidegom hun trouwbeloften kunnen uitspreken. Deze keer staat de wind zodanig dat ik elk woord (in de micro uitgesproken) kan verstaan. Het is een koppeltje dat natuurlijk voor de eeuwigheid trouw, liefde en vertrouwen belooft. (Oei, klink ik cynisch? ;-)) .

Maar dus, zonet nodigden ze iedereen uit op het strand. Ik verwachtte vuurwerk. Een half uurtje geleden was er boven Naxos stad ook al vuurwerk (want het is een druk huwelijksweekend!). Maar nee, geen vuurwerk. Gelukkig kijk ik op en zie ik de wensballonnen boven de zee wegdrijven. Prachtig zicht eigenljk. Mijn duurzame ikje vraagt zich even af of dat eigenlijk beter is voor het milieu dan vuurwerk?

Want er blijft natuurlijk iets van over. Vorig jaar, toen mijn vriendinnen hier waren om mijn vijfstigeste verjaardag te vieren, lieten we ook een wensballon op . Karine en Leen, die hier op het onverwacht ook waren aangespoeld, vonden de resten ervan de voglende dag in een nabij gelegen baaitje. Het restant hangt nog als aandenken in mijn slaapkamer. De wens is uitgekomen.

Dus ik breng de avond door op stevige dansmuziek. Daarnet was het nog de obligatoire bruidsmars (origineel gearrangeerd, moet ik toegeven), maar nu is het echte dansmuziek. Toen ik naar binnen ging, plateerde ik spontaan een dansje! Ik zou disco schrijven, maar ik besef dat er ondertussen al een aantal muziekgenres aan mij voorbij zijn gegaan. Maar gelukkig niet van die muziek waarbij iedereen op één tegel staat en gewoon wat beweegt, terwijl ze hun rechterarm (of misschien ook af en toe hun linker-) op een neer laten gaan.

Maar de dag is dus voorbijgevlogen. En toch ben ik niet aan zee geweest. Nee, even naar de stad (en dat duurt dan een uur of drie), dan Andreas op bezoek en daarna de studio onder handen genomen: gisteren had ik al het balkon gedaan, maar vandaag kregen de ramen een beurt, een nieuw vliegenraam bevestigd, de voer gepoetst, de zetel buiten gezet, de stoelen en al het materiaal klaar… Nog een paar dingen en het is helemaal in orde voor de groep. Ik was extra gemotiveerd want Andreas heeft me uitgenodigd om morgen mee te gaan naar Chalki waar een Grieks muziekfestival is. En hij wil me eerst meenemen naar de Zas-cave, van waaruit we een prachtig zicht hebben op het eiland, beweert hij. En hij kent. Het eiland echt wel.

Tijdens ons gesprek zei ik iets over de waterval die ik vorig jaar wilde zien (maar we liepen verloren). En toen merkte hij op dat waterval misschien wat overdreven was (het is meer een rots waar het water een metertje naar beneden stroomt), maar dat elk eiland toch zijn waterval en zijn grot wil hebben. Ik vroeg of Naxos dan ook een grot had? En ja, nu hij het vernoemde daagde het dat ik er wel eens een pijl naar heb zien verwijezn. Maar dus het is niet ver van Chaliki en dus nodigde hij me terstond uit om er morgen samen naartoe te gaan. Ik ben benieuwd. Maar de laatste tijd zeg ik eigenlijk per definitie ‘Ja!’ aan zo’n uitnodigingen: ja aan het onbekende. Je weet nooit waar het toe leidt…

Of waar mijn leven naartoe vliegt…

Toen ik gisteren naar de stad ging en langs het water wandelde, werd ik voorbij gelopen door verschillende mensen. Het werd me duidelijk: ik stap traag. Normaal duurt het wel een week alvorens mijn pas vertraagt. Hét bewijs van ontspanning. Want als er iets is dat ik van thuis heb meegekregen dan is het ‘ik ga rap even…’ Mijn mama van bijna 83 heeft dat nog steeds. Die kan alleen maar ‘rechtspringen’ en naar de keuken lopen. Of ‘rap efkes’ iets gaan halen… Het is pas hier dat ik leerde om trager te stappen. Mindfull stappen, zo je wil. Net zoals ik daarnet mindfull de afwas deed: me bewust van het warme water, van de kaas die aan de vork kleefde…

Ik moest eraan denken toen ik wilde gaan suppen. Vorig jaar, toen het me maar niet lukte om overeind te blijven op de SUP, beweerde een vriendin dat het te maken had met het feit dat ik nog helemaal ‘overstresst’ was. Misschien was het alleen maar om me te helpen me minder slecht te voelen over mijn mislukte pogingen, maar ik wilde haar maar al te graag geloven.
Dus zag ik vandaag als proef op de som: zou ik als vanzelf recht blijven? Zat ik in mijn midden? Want daar gaat het wel om, als je op zo’n plank staat op het bewegende water, je core. Na een tijdje tot rust te zijn gekomen op het strand en wat te hebben gemediteerd, ging ik dan ook het water op. En jawel, het bewijs is geleverd: misschien nog wel wat ‘shaky’ maar ik blijf overeind! Ik negeer even het feit dat ik ondertussen veel meer ervaring heb, en besluit dat het behoorlijk beter met me gaat dan vorig jaar omtrent deze tijd. Ik geniet dubbel.

Vertragen is hier wel behoorlijk makkelijker dan in België. Het heeft te maken met de Griekse mentaliteit, denk ik én met het eiland. Ik heb er alvast gebruik van gemaakt: Ik heb een automatische reply ingesteld in mijn mailbox. Als je me nu een mailtje stuurt, krijg je het volgende antwoord:

Beste,

Ik verblijf momenteel op Naxos en functioneer dus ook wat op het Griekse ritme. Siga, siga! Dat betekent dat ik misschien niet meteen antwoord. Voor dringende vragen mag je me gerust bellen: 0497 63 22 20.

Ondertussen stuur ik ook jou een beetje rust toe!

Dus nee, geen standaard out-of-office-reply (ik ben hier immers ook aan het werk ;-)), maar wat respijt voor mezelf. Ik heb hier nu eenmaal niet altijd zin om aan mijn computer te zitten (tenzij om mijn blog te schrijven natuurlijk).

Vertragen dus en ervan genieten. Gelukkig is mijn fietscomputertje stuk, dus ik kan niet meer weten hoe hard ik rij. Kan het gewoon geen wedstrijdje met mezelf meer worden. Zo helpt de kosmos ook weer.

En nu dus traag naar bed. Een beetje laat misschien. Maar ach, ik kan morgen ook traag weer wakker worden!

Het is een ritueel geworden: de eerste dag dat ik naar de stad ga, wandel ik langs de Paralia. Dat is een wandelstraat vol restaurantjes, naast de haven – een beetje ter vergelijken met de dijk, maar dan bescheidener en authentieker ;-). En het lijkt wel een beetje op ‘Jantje groet de dingen’.

Het start al bij Bossa, een fijne koffiebar, waar Stavros me een ‘Ah, Yia Sas! Ti kanete?!’ (hallo, hoe gaat het?) toeroept, terwijl hij met een volle plateau tussen de tafeltjes laveert. Bij Pikanto lichten mijn favoriete ober zijn oogjes op: ‘Back again!’. Bij Kardia staat Yan, de man die al twee jaar zegt dat hij naar Canada verhuist: hij heeft dus een nieuwe job blijkbaar. En bij Amos wacht mijn dikke vriend George. Hij is de ‘lokker’ van het huis. Ja, zo noem ik ze: hun taak bestaat erin om mensen aan te spreken, hun menu aan te prijzen en ze dan naar een tafeltje te begeleiden, terwijl hij zegt ‘You can choose, wherever you want.’ Dan brengt hij de kaart, vraagt of je al iets te drinken wenst en zit zijn taak erop. Zelfs het noteren van de bestelling is voor een ander.
George werkte vroeger bij Meze, waar ik wel eens kwam, maar sinds vorig jaar hier bij Amos, een heerlijk visrestaurant. Waar het de eerste jaren bleef bij een vriendelijke begroeting à la ‘Yia Sas!’ loopt hij nu op me toe en geeft me de hand: ‘I haven’t seen you around lately!’ ‘No I was back in Belgium for a while…’ ‘But now you’re back! And you stay all summer? Perfect!’ Wanneer ik met vrienden of met de groep arriveer slaat hij steeds een stevige arm rond mijn schouders en drukt de anderen op het hart dat we goede vrienden zijn! En natuurlijk weet ik dat het professionele relaties zijn en dat het hun job is om aan klantenbinding te doen. Maar op de één of andere manier voelt het echt. Wellicht is het ook voor hem leuk, denk ik dan, dat het niet altijd over andere mensen gaat, over nieuwe toeristen die de volgende week alweer van het eiland verdwenen zijn.

Ik wandel verder en ga de Old Market in, want ik wil Efi graag terugzien. Zij is mijn oudste (of langste, hoe zeg je dat, want oud is ze nog niet echt;-)) vriendinnetje op het eiland. Nog voor ik hier woonde had zij al een speciale plek in mijn hart. Ze runt Morfés, een winkeltje met juwelen, sjaaltjes en vooral ‘handmade pottery from her own workshop’. Vlak voor mij stapt een potentiële klant de shop in maar tegen haar gewoonte in, gaat ze hem voorbij met een ‘Hello’ om me in de armen te sluiten. ‘So glad you’re back!’ Na toch wat aandacht besteed te hebben aan de klant, bestelt ze koffie voor ons twee, probeert ze nog haar boekhouder aan de lijn te krijgen, want er moet dringend iets geregeld voor haar vriendin die komt helpen in de winkel en dan is ze er helemaal:
‘Tell me, tell me! Tell me your stories!’ Zo ken ik haar weer!
Ik zeg kort, naar waarheid, dat het nogal druk was in België de laatste weken, maar vraag meteen hoe het met haar is. Vrienden van me, die hier tot vorige week waren, hadden gezegd dat ze bezorgd en moe leek. En ja, er is veel gebeurd. Geen hulp, lange dagen, haar zus die ziek geworden is en die ze naar Athene heeft gebracht voor een operatie, het seizoen dat niet zo goed loopt en liefdesperikelen… Het is een hele boterham. Maar Olga is gearriveerd, dus het gaat verbeteren en na mijn groep gaan we zeker op stap!

Als ze na de vele verhalen nogmaals vraagt ‘En jij? Wat is jouw verhaal?’ word ik even stil. Heb ik dan niets te vertellen? Het gaat goed met me; het was een druk, maar heel fijn jaareinde op de Academie; ik kijk uit naar de drie maanden dat ik hier kan zijn…

Het is pas op de terugweg, terwijl ik langs de waterkant struin, dat ik er verder over nadenk: blijkbaar heb ik weinig verhaal als het goed gaat. Als er problemen zijn, ja, dan kan ik honderduit vertellen. Maar als het goed gaat, beperk ik dat meestal tot ‘het gaat goed’.

Klopt het dan dat perfectie per definitie saai is? Niet dat mijn leven perfect is hoor. Maar ik moet zeggen dat ik toch wel stevig tevreden ben. Maar is het daarom saai? Nee, wellicht lijkt het vertellen wat er dan allemaal goed gaat en waarom, teveel op opschepperij. Misschien moet ik volgende keer toch maar eens vertellen waarom het zo goed gaat. Hoe ik genoten heb van de dankbaarheid van heel wat attente studenten. Hoe warm het afscheid was van mijn vrienden in België. Hoe ik nieuwe plannen heb voor volgend seizoen hier en hoe die mogelijk werden. Hoe ik me gedragen voel door de kosmos…

En als dat allemaal een beetje saai klinkt, dan vind ik dat eigenlijk niet erg. Ik ben nu eenmaal een tevreden mens!

Woensdag 19 juni 2019

Beginnen… Ze zeggen vaak dat dat het moeilijkst is. Maar eigenlijk doen we dat constant. We beginnen aan de dag, aan het eten, aan onze wasbeurt… We beginnen elk uur aan het volgende uur. Dus eigenlijk is het helemaal niet moeilijk. En eens je bezig bent, loopt het vanzelf.

Vandaag begin ik aan mijn nieuwe zomer in Naxos.

Concreet betekent dat: beginnen aan een huis dat zich nog wat in winter/voorjaarsmodus bevindt én waar de koffers al wel open, maar nog niet uitgepakt liggen. Dus begin ik met een koffietje op mijn balkon en kijk ik gewoon wat naar de zee 😉

Jawel, maar daarna begin ik toch met het uitpakken van mijn kleren. Het schikken in de kast op mijn, lekker neurotische, manier: stapeltjes t-shirts met spagethi-bandjes, met brede bandjes en met mouwtjes. Alles mooi op kleur. Wat winterkleren verhuizen naar achteraan in de kast. En een plekje vinden voor nog wat knutselmateriaal. Alles uit de koffer vindt stilaan zijn plek. De buitenlichtslinger wordt boven gehaald en opgehangen; mijn totaal overbodige maar oh-zo-romantische voile-gordijntje aan de zijkant van het balkon bevestigd en de I Ousía-banner vooraan…

Vijf uur later (die wel vijf minuten lijken – flow noemt men dat geloof ik) rij ik even naar Mikri Vigla, naar mijn favoriete bakkerijtje. Daar word ik hartelijk verwelkomd door de bakkersvrouw en geniet ik van mijn eerste Freddo Cappucino van het seizoen.

Ondertussen begin ik in het boek ‘Rituelen voor elke dag’ van Nadia Narain en Katia Narain Phillips. Ik kreeg het mee in ruil voor een recensie voor Metafoor. Eerst lijkt het me maar niks, maar 10 pagina’s later (ik moet toegeven, het zijn maar schaars bedrukte bladen;-)) ben ik verkocht. En rara, het eerste hoofdstuk luidt ‘beginnen’! Zo fijn om te lezen over het khaneh-tekani, een ritueel uit de Perzische cultuur, wat letterlijk ‘het huis opschudden’ betekent. Als ik dit zo lees, ben ik goed bezig! Ik heb rommel opgeruimd en zelfs weggegooid, alle ramen opengezet en reparaties uitgevoerd. Als ik thuiskom, ga ik nog wat Palo Santo branden en dan kunnen mijn huisje en ik er weer tegen.

Helemaal klaar voor de zomer.

En klaar om een oud ritueel opnieuw gestalte te geven: het dagelijks schrijven van een blog. Alhoewel de idee van het ‘dagelijks’ me ook wat angst inboezemt. Leg ik me daarmee geen druk op? Nee, ik daag mezelf uit! En meteen schieten 10 onderwerpen door mijn hoofd waarover ik kan schrijven. Na kort beraad beslis ik om ze niet te noteren. Ik wil immers graag dat het kan ontstaan, elke dag opnieuw. In het moment. Zo kan ik elke dag opnieuw beginnen. Want beginnen is niet zo moeilijk, dat doe ik elk uur!

Naxos, 18 juni 2019

Synchroniciteit… er zijn mensen die er niet in geloven. Jung sprak er al in 1930 over: ‘Een zinvolle coïncidentie van uiterlijke en innerlijke gebeurtenissen die zelf niet causaal verbonden zijn.’
Ik geloof er ten volle in want mijn leven loopt ervan over. Vandaag nog. Laat me even de gebeurtenissen op een rij zetten:
Dag 1: Ik krijg een bericht van Kim. Ze had zich samen met haar vriend ingeschreven voor de koppel-groep Knowing me, knowing you in augustus. Om medische redenen kunnen ze er echter niet bij zijn. Ik vind het heel erg voor hen en denk meteen: dan moet ik snel een nieuwsbrief sturen om bekend te maken dat er een plek is vrijgekomen.
Dag 2: Toevallig spreek ik Sophie, één van de deelnemers van de voorjaarseditie Free to be. Ik vraag haar of zij al kans heeft gezien een ‘review’ te schrijven? Jammer genoeg is het er nog niet van gekomen en nu is het écht te druk. Alle begrip. Ik zeg haar: ‘Geen probleem, ik zal morgen een mailtje sturen naar Sarah, want zij wilde ook wel iets schrijven.
Dag 3: Ik open mijn mailbox en vind daar (toevallig?) een mail van Sarah met in de hoofding ‘review Sarah’.
Als dat geen synchroniciteit is…
Of is het gewoon toeval? Dan ben ik toch maar lekker met mijn gat in de boter gevallen 😉

Suzanne

En als je benieuwd bent naar de ervaringen van Sarah…

“Er is een periode vóór en na Naxos.” Jawel, de persoon die deze oneliner inzet, heeft gelijk. De stap naar Naxos is misschien niet zo klein maar ik kijk er nu al naar uit om terug te gaan.
Een eenvoudige en mooie omgeving (ik mis de geurende bloemen!) met de zee steeds nabij – een fantastische plek om even stil te staan bij datgene waar je altijd snel aan voorbij loopt.

Aan de hand van heldere methodieken en opdrachten ‘verleidt’ Suzanne je tot een week die je rijker naar huis doet gaan. Soms voelde ik weerstand maar ik wist dat ik die criticus ook wat kritisch mocht bekijken…. In zo’n goeie omgeving en in ervaren en fijn gezelschap heb ik die weerstand mooi de deur gewezen. Plots zat ik te kleien, te knutselen, kaarten te interpreteren, te spelen op het strand…

Mijn innerlijke kind kreeg weer wat ruimte en een pad werd gelegd naar datgene waar ik nu aandacht aan wil geven. De gloed die ik voel als ik aandacht geef aan datgene wat ik op Naxos terug zag, doet zo’n deugd! En was er écht een ‘nee’, geen criticus maar een dikke deur, dubbel op slot, dan kon ook dat gezegd worden. Dan was de sfeer zo veilig dat die blokkade in mezelf er mocht zijn en er ruimte was om ze te onderzoeken.

Ben je alleen? Laat dit zeker geen reden te zijn om je niet in te schrijven… Je bent er zeker niet eenzaam. En weet je wat ik ook zo fantastisch vond? Ik zei bij aankomst dat ik niet wilde kiezen. “Ik wil niet kiezen waar we eten, hoe we de dag organiseren, … ik moet dat al genoeg doen in België.” En Suzanne verstond me. Ze zorgde voor ons op een fijne manier, zonder dat het betuttelend was. ’s Morgens had ze koffie klaar gezet met de koekjes die ik graag eet. We moesten nooit helpen opruimen of klaarzetten en ze zei ons welke restaurantjes de moeite zijn en wat écht wel heerlijk is om te proeven. Een niet te onderschatten ingrediënt van een topweek.

Ik ben niet goed in mensen overtuigen, maar ik kan alleen maar hopen dat iedereen die zich eens écht wil opladen, dingen wil loslaten, zelfbewuster verder wil, tijd wil maken voor wat pijn doet of waar je maar blijft op wachten… én natuurlijk wil genieten van een fijn eiland met alleen maar attente mensen en ontelbare soorten baaien en strandjes… zichzelf dit cadeau kan geven.

Sarah, zangeres en maatschappelijk werker

Ik kan toch niets schrijven als ik niets te vertellen heb? Op het eerste gezicht lijkt daar niets tegenin te brengen. Tenzij ik mezelf de vraag stel “Wie in mij vindt dat ik niets te vertellen heb?”. Want we gaan er zo maar even vanuit dat er een objectief vast te stellen ‘iets te vertellen’ bestaat. Niet dus. Net als de rest van het leven is dat iets relatiefs.

Ik herken het echter wel. Maar al te vaak kriebelt mijn pen en komt het er niet van of verdwijnen flarden tekst in een spreekwoordelijke schuif. Zijn deze gedachten wel interessant genoeg om te delen met de wereld?

Mijn interne uitgever kijkt met kritische ogen. Wikt en weegt. Wat kan er allemaal mislopen? Wie kan zich hierdoor aangesproken of miskend voelen? Wie kan hierop een negatieve commentaar geven? Of erger nog: ze zeggen niets, maar je leest de afkeuring in hun ogen. Dus je kan beter het zekere voor het onzekere nemen en maar niets schrijven. Toch?

Herken je hem? Heb jij ook zo’n argwanende regisseur, recensent of directeur in jouw innerlijk team?
Niet opvallen! Pas op, wat gaan de mensen wel niet zeggen… Doe maar gewoon! Kreeg jij dat ook mee van je ouders? Het zijn immers zinnetjes die ouders maar al te vaak uitspreken naar hun kinderen, waarschuwingen die vaak gebaseerd zijn op eigen angsten.

En dan moet ik spontaan denken aan die tekst die Nelson Mandela gebruikte in zijn inauguratierede in 1994. Origineel zou het komen van Marianne Williamson, uit haar boek ‘Return to love’. (Volgens mijn kritische uitgever een al te veel geciteerde tekst – kan het niet origineler? ;-))

“Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af: ” Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten ?”
Maar, waarom zou je dat niet zijn ? Je bent een kind van God !
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.
Er wordt geen licht verspreid, als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.”

Ik ga hem ook aanwerven voor mijn innerlijk team: ‘de Nelson’. Dan kan die wat tegengewicht bieden aan die kritische uitgever. En ik ga ook de magische vraag wat sterker in mijn hoofd planten: ‘Wie in jou zegt..?’
Gewoon, voor ’t geval ik wél iets te vertellen heb.

Suzanne

Vanmorgen open ik mijn mailbox en er zit een superlieve op me te wachten:

“Goede morgen Suzanne,
Ik heb helemaal geen afscheid genomen van jou op het eind van het schaduw weekend.
Later schoot dit pas door mijn hoofd en vind dat jammer, vandaar deze mail.
Nogmaals heel erg bedankt voor wat je hebt aangereikt, het heeft zoveel in beweging gezet ! Super dankbaar daarvoor. Daarnaast maakt jouw authentieke manier van lesgeven zoveel vuur en passie ik mij wakker om opnieuw speelsheid te omarmen.
Ik hoop dat je een fijn gevoel hebt overgehouden aan het weekend! De EA mag trots zijn met jouw aanbod.
Lieve groet W.”

Mijn ogen worden vochtig…

Ik ben moe de laatste tijd. Het is veel geweest, lange tijd teveel geweest. En ondanks het feit dat ik op dit moment op mijn pad zit, wegen die voorbije jaren, waarin ik blijkbaar toch wel voorbij ging aan mijn lijf.
Ik heb dus heel wat geschrapt in mijn Belgische agenda. En in de opdrachten die ik doe, probeer ik ook eerlijk te zijn. Ik probeer het niet (teveel) weg te stoppen voor mijn studenten en cliënten. Want nee, ook ik ben niet onfeilbaar. En het is maar als ik écht ben, dan ik op mijn best ben.

Naar je lichaam luisteren, dat is waar ik ook rond werk met mensen. Zowel in de trainingen die ik mee begeleid voor Compagnie Bougie, als in de groepen die ik organiseer in Naxos voor I Ousía. Contact maken met het lijf, maar ook met het hart, de ziel, de creativiteit. De connectie herstellen, connectie die vaak te lijden heeft onder stress en verwachtingen. Het doet er niet toe of het nu stress is door een harde deadline voor een project op het werk of door de verwachting van een familielid die wil dat je bepaalde zorg opneemt die voor jou niet klopt…

Ook voor mij is het een uitdaging. Dag in, dag uit.

Ik probeer dus op tijd te gaan slapen. Toch wel een uur vroeger dan ik van mezelf gewend ben. Maar natuurlijk kijk ik dan voor het slapen gaan nog even naar mijn mail. Ze raden dat af (ik doe dat eigenlijk ook wel eens in een cursus ;-), want je weet niet wat je binnen krijgt. Maar deze keer ben ik blij dat ik keek. Want deze mail zat op me te wachten:

“Dag Suzanne

Vandaag gedichten dag, start van de poëzieweek. Met het thema ‘vrijheid’. Het meest begeerlijke woord des levens van jong tot oud?
Ik moest aan je denken, met al je verhalen, woorden, metaforen.
De woorden groeiden tijdens de dinsdagvorming rond drama.
Graag schenk ik je dan ook mijn gedicht van dit jaar.

Grtjs M.”

Vrijheid
Als moeten
‘willen’ is
zit vrijheid
in je aderen

Als willen
‘verlangen’ wordt
van plicht bevrijd
niet vleugellam

Als verlangen
‘ontwaakt’ is
vrijt de inhoud
met de vorm

Als als en dan
‘vervlogen’ zijn
verraadt je glans
de energie die vrij –t
met het leven

Mieke Hagenaars

Weerom wellen er tranen op.

Ja, ik loop wat emotioneler rond de laatste tijd. Maar op dit moment ben ik ook daar eigenlijk blij om. Want daardoor komen deze dingen ook steviger binnen.

Ik ben zo blij dat ik kan doen wat ik doe. Dat ik mensen kan inspireren. En dat mensen de moeite nemen om dat te laten weten.

Moe maar gelukkig sluit ik mijn laptop af. Morgen geef ik les, ik ga er een lap op geven! 😉

Donderdagavond 31 januari 2018

Tot tranen toe-gelukkig in 5 stappen

Kies een doel
Maak een plan
Vraag hulp
Volhard
Doe het gewoon

Zo ongeveer kan je mijn SUP-avontuur samenvatten. Vandaag stond ik te wenen van geluk, midden op de zee, ergens tussen Plaka en Orkos.

Kies een doel

Het start september 2017… Ik zie mensen rechtstaan op een surfboard en heel elegant over het water glijden alsof het niets is. Dat wil ik ook wel kunnen.

Ik mag van Kiki van Earthbar wel eens hun board gebruiken. Ik durf echter niet goed, uit schrik me belachelijk te maken. Ik heb anderen ondertussen namelijk ook zien ‘struggelen’ om overeind te blijven. Tot mijn zus en schoonbroer arriveren en op mijn laatste dag neem ik de stap: als zij aan de kant staan en mee lachen als ik val, is het minder erg. Na even knoeien blijf ik overeind en na vijf meter weet ik het: ‘Dit wil ik doen!’

Maak een plan

Een eerste stap is natuurlijk een board hebben. Toevallig word ik 50 in april en ik had al zin in een feestje. Dus ik vraag mensen om iplv kadootjes een centje te doneren voor mijn SUP-droom. Heel de winter droom ik van mijn SUP-avonturen. De droom wordt alsmaar groter en concreter: volgende zomer zou ik op mijn board stappen, naar Plaka peddelen en een koffietje gaan drinken in Cedar. Dit is mijn favoriete strandbar, drie kwartier stappen langs het strand. Ik zie het al helemaal voor me.

Vraag hulp

Het hulp vragen in de sponsering van mijn SUP-droom maakt meteen dat ‘ik niet meer anders kan’. Heel wat vrienden hebben een bijdrage geleverd, dus ik moet die board wel kopen!

Toevallig (?!) krijgt Jona, die ook op mijn feestje was, twee dagen nadien een nieuwsbrief van een collega waarin ze SUP-initiaties aanbiedt. Blijk ik die collega te kennen en blijkt die ook vrij te zijn, net die éne dag dat ik met mijn moeder aan zee ben… Dus de sessie kan gepland worden. Het wordt een speciale sessie waarin Patricia me zowel op lichamelijk als psychisch vlak de weg wijst.

Volhard

Wanneer ik arriveer in Naxos moet ik nog wachten op mijn board. Ik ga samen met Ingrid en Sara naar Flisvos Surfclub in de Laguna om het eens uit te proberen. Ingrid staat onmiddellijk op de plank en is vertrokken. Ik daarentegen val meteen weer in het water. Het is onverbiddelijk duidelijk: ik ben géén natuurtalent! Ik leer hierdoor wel goed er terug op te klimmen (én ik sta onder de blauwe plekken en de huid van mijn knie ligt helemaal open). Gelukkig zijn de vriendinnen steunend aanwezig.

De volgende weken ga ik door: ik kruip erop, probeer recht te staan, probeer mijn evenwicht te zoeken. Het evolueert naar: ik klim erop, ik sta recht en ik zoek mijn evenwicht. En tenslotte naar: ik spring erop, ik sta en ik vind mijn evenwicht.

Doe het gewoon

En dan komt de dag… Het is uitzonderlijk windstil. Het is nog vroeg in de ochtend. De zee lonkt. Ik ga het water op en peddel wat. Daar ligt een jachtje… Ik vaar ernaartoe en sla een praatje met de ontbijtende mensen. Ik vaar verder, richting de speciale strandbedden, die ik wel eens van deze kant uit wil bekijken. En dan zie ik een rotsje dat ik nog niet eerder opmerkte. Laat me daar eens heen varen. En wat is die boei? En ik vaar en vaar. En opeens, zonder dat ik het besef, ben ik in Plaka ter hoogte van Cedar… Verbijsterd stap ik van mijn plank. Ik ga naar de bar en krijg mijn koffietje, ook al heb ik geen geld bij me.

Op de terugweg stond ik dus te wenen van geluk. De droom waarvan ik een maand geleden dacht dat het bij een illusie zou blijven, wegens te hoog gegrepen, werd de daad. Gewoon doen.

25 augustus 2018.

Suzanne

Op zoek naar wie ze was, vulde het mensje haar koffer, met een nieuwsgierigheid en een bijzonder gevoel… Ze duwde wat luchtige kleren, boeken om te lezen en wat schrijfgerief in haar reiskoffertje…
Het zou een fantastische vakantie worden, vol van ontdekkingen en geniet-momentjes, zowel samen als alleen. Het mensje reisde niet alleen, haar zielsmaatje reisde ook met haar mee.. Ze had hem warm gekregen om samen een bijzondere vakantie te gaan beleven in verbinding met mekaar. Wat had het mensje hier naar uitgekeken, na een periode van hard en veel werken, zowel aards als spiritueel…

Aankomend op Naxos voelde het mensje een blijheid en een rust als nooit tevoren.. Wat hing er een mooie energie op het eiland! Er waren vriendelijke mensen, niet oordelend en met een glimlach op hun gezicht… Ze werden opgehaald door een getinte, vriendelijke, Griekse man die hun naar het verblijf bracht in Plaka. Hoe verder ze reden, hoe rustiger het werd,… het contact met de natuur kwam nog meer op de voorgrond… uitzichten waar het mensje stil van werd…
Het mensje voelde een dankbaarheid diep vanuit haar hart…

Aangekomen in een gezellig klein familie- hotelletje, genaamd Medusa, werden ze ontvangen door een mooie Griekse dame. Ze checkte in, brachten hun koffers naar hun kamer en konden genieten van een prachtig uitzicht over het strand en de zee!
Het mensje was zo opgewonden van het mooie uitzicht dat ze samen met haar vriendje besloten naar het strand te gaan, om daar de sfeer op te snuiven van rust en verstilling…
Eenmaal daar aangekomen liet het meisje een kreet van blijheid: “Wat is het hier mooi!” riep ze tegen haar vriendje.
Ze installeerden zich op het strandbedje en genoten samen van de warme zonnestralen op hun huid, de wind door de haren en vielen hand in hand in een diepe slaap…

Vanuit de bergen kwam er een mooie droom naar hun toegewaaid…

De droom bracht hun naar een bijzonder plekje op Naxos.. . een magische plek… een klein wit huisje boven op de bergen.. uitkijkend over zee en strand…
Het mensje en haar vriendje liepen langs een smal paadje. Langs het paadje groeiden er grassen en bloemen en soms zag je een hagedisje de weg oversteken van de ene naar de andere kant.
Het paadje lag bezaaid met steentjes en zand… en het begeleidde het mensje en haar vriendje naar het witte huisje op de berg….
Eenmaal daar aangekomen, stapte ze voorzichtig de stenen trap op, steeds hoger, tot ze aankwamen bij het huisje…
In de omgeving was het rustig en er hing een mysterieuze energie…

Voorzichtig liepen ze naar het blauwe deurtje… er stonden letters op een houten schijfje geschreven: “I OUSIA”….Ze keek haar vriendje vragend aan, maar ook hij wist niet wat het betekende…
In hun nieuwsgierigheid opende ze het blauwe deurtje… voetje voor voetje gingen ze de kamer binnen… er was van alles te zien… 7 stoelen, stenen op het vensterbankje in hart- vormen, van houten takjes geknutselde hangers, witte gordijntjes, blauwe muren,… en dan een klein, gezellig terrasje, met een adembenemend uitzicht!!!!
Het mensje voelde dat dit een bijzondere plek was… maar van wie was het huisje dan.. en waarom7 stoelen in het kleine huisje?
Ze ging met haar vriendje terug naar binnen, in de hoek van de kamer zag ze een klein tafeltje met allerlei lekkere dingen staan, heerlijk geurende thee, fruit, cakejes en koekjes,….Het mensje en haar vriendje namen zich wat lekkers en gingen terug naar het terrasje waar ze samen hun kopje thee uitdronken en zich tegoed deden aan al dat lekkers…

Al mijmerend over deze bijzondere plek raakte ze in een gesprek van verbinding met haar zielsmaatje…ze praten over de liefde, over de verschillen, over de verbinding, dronken thee, lachten en genoten van het uitzicht… Diep in gesprek hadden het mensje en haar vriendje niet gemerkt dat ze niet meer alleen in het huisje waren… een lieve dame tikte het mensje op de schouder…
Het mensje schrok zich te pletter… Ze keek om en zag een vriendelijke, lieve dame. Ze was gekleed in het rood, ze had een haarbos vol krullen met een bril boven op haar hoofd, aan haar handen droeg ze bijzondere ringen en haar hals was versierd met een ketting met dikke mooie stenen….
“Welkom in I OUSIA, ik had jullie verwacht” zei de lieve vriendelijke stem van de vrouw…“Wat fijn dat jullie al wat thee genomen hebben en wat lekkers…’”
Het mensje en haar vriendje waren beetje verward en verlegen.. “U had ons verwacht? “stamelde het mensje.
De vriendelijke, warme wijze vrouw, vertelde haar verhaal…

“Dit is een plek waar ik mensen ontvang zoals jullie… mensen die op zoek zijn naar hun ziele-stukjes…mensen die met mekaar in verbinding willen gaan… Ooit had ik ook jullie droom… maar dit huisje had toen geen eigenaar… het huisje heeft mij uitgekozen om op deze magische plek mensen met mekaar in verbinding te brengen… dat is een stukje mijn zielsopdracht lief mensje… en ze gaf met haar bijzondere ogen het mensje en haar vriendje een warm en vertrouwd gevoel… Ik verwachtte jullie… omdat jullie met mekaar in verbinding willen gaan…”

De lieve, wijze vrouw vertelde dat we samen met nog andere lieve mensjes een week daar mochten verblijven…. Iedere dag werden we in het huisje verwacht om samen te delen, te beleven, te ervaren, te lachen en te huilen, te spelen en te verstillen… We zouden aan de slag gaan met kaartjes, spelen op het zand, schrijven, verhalen delen, onszelf beter leren kennen door onze eigen ik-jes te ontdekken, muziek maken, yoga doen, stilte wandelingen en genietend van een zonsondergang op het strand…
De hele week beleefden ze onder de warme vleugels van de lieve wijze vrouw een bijzondere ervaring… ze leerden de andere mensjes beter kennen en voelde ook met hen meer verbinding, met een lach en een traan…

De wijze lieve vrouw was zacht en toegankelijk, ze had ruimte voor ieder van ons, ze wist het mensje te beroeren, ze bracht verbinding in de starheid- licht in de duisternis- en liet het hartje van het mensje en haar vriendje verbinden….
De tijd vloog voorbij en voor dat ze het wisten was het weekje voorbij… het mensje en haar vriendje namen afscheid… afscheid van de magische energie in het huisje van “I ousia”, wat ze ondertussen wel begrepen hadden: “De Essentie… van zoveel….”, ze namen afscheid van de andere zielsmaatjes die ook hun droom mochten mee dromen, ze namen afscheid van de lieve wijze vrouw….
De wijze vrouw, bedankte het mensje en haar vriendje met een liefdevolle knuffel en gaf hun het vertrouwen dat ze mochten leven vanuit hun hart…

Ze gaf nog even mee dat ze altijd welkom waren in haar magische witte huisje op de berg… om te komen vinden wat ze zouden zoeken…het hart van het mensje was zo ontroerd dat er een traan van dankbaarheid een weg naar buiten vond… Het mensje en haar vriendje liepen de stenen trappen af, op weg naar het paadje dat het huisje verbond met het strand.. Onderweg draaide ze zich nog even om, ze zwaaiden naar de wijze lieve vrouw die hun uitwuifde vanop het terrasje…. Ze voelden zich verlicht en dankbaar…

Het paadje liep ten einde en ging over in het strand… de zee was rustig en de wind had een zomers briesje getoverd over hun gezicht…

Ze werden stilaan wakker op hun strandbedje, opende haar ogen en voelde… Ze voelde dat er iets veranderd was… ze voelde zich korter bij zichzelf,… herkende stukjes die ver verstopt hadden gezeten, voelde een bijzondere energie door zich stromen…. Ze keek haar zielsmaatje aan en vertelde dat ze een bijzondere droom had beleefd…

“Ik had ook een bijzondere droom” zei haar vriendje…
Ze vertelde in alle geuren en kleuren hun verhaal tegen mekaar en ontdekte dat de magie van het eiland hun naar dezelfde plek had gebracht… Mijmerend naar die mooie plek, kreeg haar vriendje een idee…
“Zou het huisje echt bestaan?”…. het mensje werd er zo blij van dat ze besloten de komende dagen samen op zoek te gaan naar het witte huisje op de bergen, met die bijzondere, lieve wijze vrouw op Naxos…

Met dit verhaal beschrijf ik mijn ervaring van de workshop FREE TO BE…
Ik kan alleen maar zeggen… ga en ervaar beleef en geniet.. het is zo mooi op alle lagen…
Suzanne is een vrouw die met hart en ziel weet wat ze geven wil, ze brengt je stukjes in verbinding op een creatieve eigenzinnige manier in een kader waar ieder zichzelf mag zijn omarmd in liefde…

“het komt altijd goed”

“wie goed doet, goed ontmoet”

“verbinding vanuit het hart”

Liefs Elle x-x-x-