Ik zit hier helemaal alleen. Op mijn terras. Uitkijkend over een lichtblauwe zee. De lucht staalblauw met wat uitgerekte witte wolken die de zon soms proberen te verbergen. Als dat lukt, voel ik het meteen. Dan is het terstond een beetje kouder. Dan besef ik dat het al herfst is geworden. Zonder dat ik er erg in had. Ik zat teveel in mijn bubbel. Mijn bubbel met mijn mensen.

Maar het is gedaan. Het seizoen van I Ousía is ten einde. Het voelt een beetje dubbel. Enerzijds zo blij dat ik met zoveel mensen zo’n intense ervaringen mocht delen. Maar ook een beetje triest. Iedereen is terug naar huis. En hoe zou het met hen gaan? Zouden ze nog de Naxos’ vonk in zich dragen? Zouden ze zich nog herinneren wat ze hier in de wereld hebben gezet. Meer dan voornemens. 

Natuurlijk doen ze dat.

Dat is het moeilijke van deze job. Je mag een klein eindje samen lopen. Een heel bijzonder eindje weliswaar. En dan moet je ook weer loslaten. Mag je ook weer loslaten, zou ik moeten zeggen. Loslaten vol vertrouwen.

En toch, en toch.
Ik zit hier helemaal alleen. Op mijn terras. Uitkijkend over een zilverblauwe zee. De zon wint het van de wolken. Ze laat de eenzame traan op mijn wang schitteren.

Een traan van dankbaarheid en melancholie.
Het was zo bijzonder.
Zo intens, voorbij de woorden.

Ik ben volop bezig met het voorbereiden van het volgende seizoen.
Afgelopen week had ik een heel fijne fotoshoot. Maar ik wacht nog op de foto’s. Reuzebenieuwd. 
Er komt een nieuwe website. Maar ik wacht nog op een teken van leven van mijn webmaster.
Er komt een nieuwe groep. Maar ik moet nog een en ander bespreken met mijn vriendin/collega die mee in dit avontuur gaat stappen. 
Ik schrijf nieuwe teksten. Maar die zijn dan toch weer niet wervend genoeg, volgens mijn businesscoach.

En dan zit ik hier alleen op mijn terras. Uitkijkend over een zilveren zee ondertussen. Maar eigenlijk staar ik naar mijn scherm.
En ik vraag me af hoe dat dan moet.
‘Ik moet het concreter maken. Wervend. Mensen moeten zich aangetrokken voelen. Moeten willen springen.’
Maar zo ben ik niet. Of toch? Zit er toch een marketingmadam in mij? Ergens ver verborgen? Ik beweer toch altijd dat we in potentie alles zijn?
‘Welke problemen los jij op?’ Ik los niks op! Dat doen de mensen zelf.

Wat ik doe is mensen wakker maken.
Meer van zichzelf leren kennen.
Echter zijn. Voller zijn. Meer hun volle potentie leven. 

Iemand zei me tijdens een retreat: ‘Ik besef nu dat ik het plezier in het leven wat kwijt was en dat heb ik hier teruggevonden.’
Dat doe ik.
Nee, dat doe ik niet, dat doet de ervaring hier.
Dat is wat ik faciliteer.
Mirakeltjes. 

Of zoals een man vertelde tijdens een koppelretreat: ‘Ik heb nu eindelijk door wat zij nodig heeft. En dat is eigenlijk helemaal niet zo veel.’
En zijn vrouw stuurde me ondertussen een berichtje dat ‘ze een nieuwe man mee naar huis heeft, die weer wat zachter voelt’.

Dan ben ik zo dankbaar. Dat is wat ik wil bereiken. Maar vang dat maar eens in een wervende blitse tekst.

Dus zit ik hier alleen op mijn terras. Ondertussen kleurt de zon de lucht al wat gelig. Het belooft een mooie zonsondergang te worden.

En dat is het misschien. De zon is ‘thuis’ ook. Maar hier is de zon anders.
Hier heeft de zon vele gezichten.
Hier voel je van waar de wind waait.
Hier brengt de natuur je, zonder dat je het vraagt, dichter bij je gevoel.
En je gevoel brengt je dichter bij jezelf.
En zo dichter bij je missie en je doel of je partner…

En daarom moet je eens komen. Om dit te beleven op mijn eiland. 
Maar breng dat maar eens onder woorden, die begrepen worden door mensen die hier nog niet zijn geweest.

Als mensen hier zijn, zeggen ze vaak: ‘Nu snap ik het’.
Dus sorry, ik kan het niet uitleggen. Je zal gewoon eens moeten springen en het komen ervaren. Zonder dat je helemaal weet wat je te wachten staat.

Het enige wat ik kan doen is een compilatie maken van beelden. Die zeggen vaak meer dan woorden.

Lieve groet,
Suzanne