Maandag 9 november ga ik naar België… Of niet?

Normaal vertrek ik maandag naar het vaste land, dinsdag vlieg ik dan naar België. Na acht maanden (min twee weken) hier mijn thuis te hebben bewoond. Ik keek er niet echt naar uit, maar het is ook goed. Ik kon terug gaan lesgeven op Educatieve Academie. Woensdag nog een vrije dag, maar donderdag al een les seksualiteit en vrijdag op weekend met een eerste jaar. Mijn lievelingsweekend. Daar keek ik wel naar uit.

En dan die telefoon vanuit E.A.: ‘we gaan online’… Een heel begrijpelijke beslissing als je de nieuwsberichten volgt. Verantwoordelijkheid opnemen. Voor mij betekent het dat ik de meeste lessen van achter een camera zal mogen geven. En het weekend en de jaartraining (improvisatie-)theater en therapie worden uitgesteld.

En dan start het: ga ik terug? Waarom zou ik?

Eigenlijk komt die vraag in eerste instantie van anderen. Alsof het bijna vanzelfsprekend zou zijn dat ik hier blijf. In eerste instantie reageer ik ook bijna vanzelfsprekend dat ik alleszins terugkom. Maar dan sijpelt het binnen: eigenlijk heb ik de keuze!

Het feit dat ik in september mijn naaste familie en mijn dichtste vrienden heb gezien, maakt dat daar op dit moment niet echt een grote nood leeft.
Een paar cliënten die een live gesprek gepland hebben… Die zal ik dan in steek laten, maar ik kan wel online ondersteuning aanbieden.
Een enkele teambegeleiding die mogelijks live zou kunnen doorgaan… Mogelijks, want op dit eigenste moment wordt misschien wel beslist om opnieuw volledig in lock-down te gaan.

En welke stemmetjes zouden dan toch vertrekken?
De loyale dochter en zus die veroordeelt dat ik niet actief deelneem aan de zorg van onze bejaarde moeder.
Degene die denkt dat er zich mogelijks nog opportuniteiten zouden kunnen voordoen in België, die mijn inkomen kunnen verzekeren.
Degene die gevoelig is voor afgunst en jaloezie of ander oordeel van andere mensen.
Degene die vindt dat ik zoveel geluk niet verdien. Ik moet maar afzien zoals iedereen.

Gisteren raakte ik er helemaal overstuur van.
Gelukkig ken ik wat zelfzorg-truukjes. Met stip op nummer één: mijn maatje bellen. Die krijgt mij altijd wel weer met mijn voetjes op de grond. En daarna een hete douche en een massage…
En dan komt er terug rust.

Ze zijn er nog hoor, bovenstaande madammekes. Maar aan de overkant van de tafel zitten er nu die behoorlijk wat relativeringsvermogen in de weegschaal kunnen leggen.

Wat is de juiste beslissing? Geen enkele. Elke keuze heeft zijn consequenties. Mijn vriend vertelde een verhaaltje over een man die een drenkeling redde. De volgende dag stak de man die hij net had gered, een onschuldige man neer. Een gruwelijk gevolg van zijn goede daad?

Er is geen juiste beslissing.
Er is alleen een nu en een hier.
En een beslissing en gevolgen.
En zo lang ik bereid ben de gevolgen van mijn beslissing te dragen, is elke beslissing ok. En als ik mijn beslissing kan nemen vanuit mijn midden – na rijp overleg met alle madammekes aan mijn ronde tafel – dan kan ik de reacties van anderen bij hen laten. Omdat ik weet hoe het voor mij is, hoe het voor mij voelt.

Ik ben benieuwd wat het wordt.