En we zijn weer vertrokken. Even denk ik dan: het is geen goed gedacht, zo’n twee groepen na elkaar. De energie van de vorige zit nog teveel onder mijn vel. Maar dan ruim ik alles op, poets ik, reinig ik de ruimte energetisch, geef ik alles een nieuw plekje…. En dan voel ik al een beetje ‘plek’ ontstaan.
En dan druipen ze binnen. En dan zijn er die eerste momenten. Koffie of thee? Stukje cake? Fruit? En ik start met wat uitleg over de buurt en de werkuren en de ruimte. En natuurlijk maken we de afspraak: ‘what happens on the island, stays on the island!’.
En nog voor dat we aan een refill beginnen (de tweede tas thee dus) merk ik al een eerste groepsgevoel. En jawel, ze sijpelen al binnen in mijn hart.

We vliegen er meteen in en gaan creatief aan de slag. Zoals wel vaker wordt de opdracht met een zucht en een ‘dat kan ik niet’ onthaald. En wat later zijn er dan de enthousiaste, authentieke  en originele resultaten. Indrukwekkend.

De bagage van C is nog niet terecht.

M haar telefoon vindt maar geen netwerk. En ze kan zelfs niet inloggen op het wifikanaal.
Ze aanvaardt het meteen als een helpend signaal: het was zo’n hectische tijd, nu is het tijd om rust te nemen! En onbereikbaar zijn voor mails en whatsappen… Het lijkt even onoverkomelijk, maar als je echt in de aanvaarding gaat is het heerlijk.

Na de sessie hebben verschillende mensen nog wat praktische vraagjes. Ik help zo goed als ik kan. En ik besef dat mijn moedertje dan in de weer is. Ze wachten op elkaar om terug te stappen naar hun respectievelijke hotels en ik neem afscheid, boven aan de trap: ‘Dag meisjes! Tot morgen!’ Ja, als ik in mijn moederenergie zit, zijn het allemaal meisjes (of jongens ;-)).

Wanneer ik de deur van de studio achter me dicht trek, nadat ik alles heb opgeruimd en klaar gezet heb voor morgen, ben ik moe maar voldaan. De kop is er af. We zijn vertrokken. Ik weet nog niet helemaal waar naartoe, maar dat doet er niet toe. Het onderweg zijn is belangrijker dan de bestemming.