Ik zit hier helemaal alleen. Op mijn terras. Uitkijkend over een lichtblauwe zee. De lucht staalblauw met wat uitgerekte witte wolken die de zon soms proberen te verbergen. Als dat lukt, voel ik het meteen. Dan is het terstond een beetje kouder. Dan besef ik dat het al herfst is geworden. Zonder dat ik er erg in had. Ik zat teveel in mijn bubbel. Mijn bubbel met mijn mensen.

Maar het is gedaan. Het seizoen van I Ousía is ten einde. Het voelt een beetje dubbel. Enerzijds zo blij dat ik met zoveel mensen zo’n intense ervaringen mocht delen. Maar ook een beetje triest. Iedereen is terug naar huis. En hoe zou het met hen gaan? Zouden ze nog de Naxos’ vonk in zich dragen? Zouden ze zich nog herinneren wat ze hier in de wereld hebben gezet. Meer dan voornemens. 

Natuurlijk doen ze dat.

Dat is het moeilijke van deze job. Je mag een klein eindje samen lopen. Een heel bijzonder eindje weliswaar. En dan moet je ook weer loslaten. Mag je ook weer loslaten, zou ik moeten zeggen. Loslaten vol vertrouwen.

En toch, en toch.
Ik zit hier helemaal alleen. Op mijn terras. Uitkijkend over een zilverblauwe zee. De zon wint het van de wolken. Ze laat de eenzame traan op mijn wang schitteren.

Een traan van dankbaarheid en melancholie.
Het was zo bijzonder.
Zo intens, voorbij de woorden.

Ik ben volop bezig met het voorbereiden van het volgende seizoen.
Afgelopen week had ik een heel fijne fotoshoot. Maar ik wacht nog op de foto’s. Reuzebenieuwd. 
Er komt een nieuwe website. Maar ik wacht nog op een teken van leven van mijn webmaster.
Er komt een nieuwe groep. Maar ik moet nog een en ander bespreken met mijn vriendin/collega die mee in dit avontuur gaat stappen. 
Ik schrijf nieuwe teksten. Maar die zijn dan toch weer niet wervend genoeg, volgens mijn businesscoach.

En dan zit ik hier alleen op mijn terras. Uitkijkend over een zilveren zee ondertussen. Maar eigenlijk staar ik naar mijn scherm.
En ik vraag me af hoe dat dan moet.
Ik moet het concreter maken. Wervend. Mensen moeten zich aangetrokken voelen. Moeten willen springen.
Maar zo ben ik niet. Of toch? Zit er toch een marketingmadam in mij? Ergens ver verborgen? Ik beweer toch altijd dat we in potentie alles zijn?
Welke problemen los jij op?’ Ik los niks op! Dat doen de mensen zelf.

Wat ik doe is mensen wakker maken.
Meer van zichzelf leren kennen.
Echter zijn. Voller zijn. Meer hun volle potentie leven. 

Iemand zei me tijdens een retreat: ‘Ik besef nu dat ik het plezier in het leven wat kwijt was en dat heb ik hier teruggevonden.’
Dat doe ik.
Nee, dat doe ik niet, dat doet de ervaring hier.
Dat is wat ik faciliteer.
Mirakeltjes. 

Of zoals een man vertelde tijdens een koppelretreat: ‘Ik heb nu eindelijk door wat zij nodig heeft. En dat is eigenlijk helemaal niet zo veel.
En zijn vrouw stuurde me ondertussen een berichtje dat ‘ze een nieuwe man mee naar huis heeft, die weer wat zachter voelt’.

Dan ben ik zo dankbaar. Dat is wat ik wil bereiken. Maar vang dat maar eens in een wervende blitse tekst.

Dus zit ik hier alleen op mijn terras. Ondertussen kleurt de zon de lucht al wat gelig. Het belooft een mooie zonsondergang te worden.

En dat is het misschien. De zon is ‘thuis’ ook. Maar hier is de zon anders.
Hier heeft de zon vele gezichten.
Hier voel je van waar de wind waait.
Hier brengt de natuur je, zonder dat je het vraagt, dichter bij je gevoel.
En je gevoel brengt je dichter bij jezelf.
En zo dichter bij je missie en je doel of je partner…

En daarom moet je eens komen. Om dit te beleven op mijn eiland. 
Maar breng dat maar eens onder woorden, die begrepen worden door mensen die hier nog niet zijn geweest.

Als mensen hier zijn, zeggen ze vaak: ‘Nu snap ik het’.
Dus sorry, ik kan het niet uitleggen. Je zal gewoon eens moeten springen en het komen ervaren. Zonder dat je helemaal weet wat je te wachten staat.

Het enige wat ik kan doen is een compilatie maken van beelden. Die zeggen vaak meer dan woorden.

Lieve groet,
Suzanne

1 mei, dag van de arbeid.
2 mei, dag van de vlucht voor mijn eerste cliënten. Ze vliegen op Santorini, waar ze een dagje rust nemen en even kunnen genieten van de witte huisjes en kerkjes op de zwarte kliffen.
3 mei, dag dat ik dit koppel mag gaan opwachten aan de haven. Ik breng hen naar het hotel en daarna gaan we samen lekker op restaurant, waar we het aangename aan het nuttige (het bespreken van de planning) kunnen koppelen.

En dan zijn we vertrokken.
Vertrokken voor een nieuw seizoen in Naxos.

Het belooft weer mooi te worden. Het najaar zit haast vol. Dus als je voor eind augustus, september of oktober nog een plekje wil, aarzel dan niet, want ze zijn schaars geworden!
Maar misschien wil je niet zo lang wachten. Heb je het NU meer dan nodig. Duik dan onmiddellijk in je agenda, want in het voorjaar is er nog heel wat mogelijk.

Ik zoom in deze nieuwsbrief dan ook graag in op twee thema-retreats die in mei en juni/juli op het programma staan. Ook als je zin hebt in een individuele retreat, eentje voor jullie als koppel, aarzel niet om mij te contacteren. Ik ben ondertussen gespecialiseerd in mirakeltjes realiseren! 😉

Wise Women’s Wisdom
Zondag 21 tot en met vrijdag 26 mei 2023

Een retreat voor vrouwen,
voor bijzondere vrouwen,
voor wijze vrouwen,
voor vrouwen die hun vrouw-zijn (opnieuw) willen omarmen.

We gaan aan de slag met oeroude verhalen.
We trekken de natuur in en laten ons verrassen.
We maken contact met onze wijsheid, met dat wat er is.
We laten de zee wegspoelen wat niet (meer) nodig is.
We creëren nieuwe verhalen, met woorden en met daden.

Ik garandeer dat elkeen als een nieuwe vrouw naar huis kan.
Herboren in zichzelf. 
Hervonden.

Wil jij springen en deel uit maken van deze vrouwencirkel?
Bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten.
Ik ondersteun je ook praktisch in een last-minute reis naar dit prachtige eiland!

Four Elements for Balance
Woensdag 28 juni tot en met maandag 3 juli 2023
Eind juni gaan de deuren van de elementen weer open. De elementen die onlosmakelijk deel uitmaken van het eilandleven.
Het water, dat ons omringt. Dat ons vult. Waarop onze emoties kunnen drijven.
De lucht, die hier voelbaar is in de Meltemi, of soms in de Sirocco. Die zichtbaar is in opstuivend zand, woeste baren of wuivende rietstengels.
De aarde, die hier alle tinten heeft van grijs, over beige, tot rood. Die soms door de tijd omgevormd is tot rotsen en mineralen. We werken op en in het zand, het strand, maar ook in een verlaten steengroeve.
Het vuur, dat vele vormen kent. De zon natuurlijk, die kan branden op je huid. Maar ook het brandend kampvuur dat inspireert en laat bewegen.Al deze elementen, die verwijzen naar yin en yang, naar sterrenbeelden, naar seizoenen.
Al deze elementen die ook verwijzen naar onze innerlijke wereld. Naar eigenschappen die we hebben, teveel hebben of te weinig. Die we kunnen aanvullen of temperen.
Om zo te komen tot balans.

Evenwichtiger terug inschepen op de boot of het vliegtuig richting vaste land. Richting het dagelijks leven.
Bewuster, herladen, vernieuwd. 
De elementen reizen met je mee. 

Ik ben er klaar voor.
Ik heb er zin in.
En ik verwelkom je met open armen, met een warm hart en met heel bijzondere aandacht. Ik verzeker je een onvergetelijke ervaring. 
Die je meedraagt. 
Die je voedt. 
 
Een reis naar je essentie. 

Naar goede gewoonte wil ik mijn nieuwsbrief afsluiten met een verhaaltje.
Wat ik mensen bied is geen theorie, maar een ervaring. Het leven dat leert.
Het deed me denken aan volgend verhaal…
Het waterboek Op een dag vroeg de leerling aan de meester: ‘Kunt u mij een boek aanbevelen waarin de waarheid achter het mysterie van het leven beschreven wordt?’
De meester, die zelf ook een paar boeken in zijn kast had staan, greep naar een boek dat ging over de geheimen en de wonderbaarlijke vermogens van water en over de betekenis van water voor ons leven op aarde. Hij gaf het boek aan zijn leerling en zei: ‘Neem het tussen je beide handen en wring het uit!’
De leerling keek verbaasd, maar deed wat hem gezegd werd. Hij kneep en wrong, maar de meester zei: ‘Je moet harder knijpen.’
De leerling deed zijn best, doch de meester riep: ‘Harder!’
Dit ging een tijdje zo door. Uiteindelijk gaf de leerling het op, niet wetend wat de bedoeling hiervan was. De meester vroeg hem: ‘Heb je er water uit kunnen persen?’
‘Nee, natuurlijk niet!’
‘Zie je,’ zei de meester, ‘uit een boek over water komt geen water, en uit een boek over waarheid komt nooit de waarheid zelf.’

Uit Lente in je hart van Erich Kaniok

Wist je dat ik, wanneer ik in Naxos ben, elke dag een foto post op instagram?
Op die manier leef ik ook mijn fotografie-passie uit én kan je meegenieten van het fantastische Naxos.
Vandaag heb ik 882 volgers en het is mijn persoonlijke challenge voor het einde van de zomer de kaap van de magische 1000 te overschrijden!
Wees dus welkom!

Suzanne

“Kan ik gelukkiger zijn dan dit?”
Een retorische vraag, dat is duidelijk uit de intonatie. Als je toch een antwoord zou moeten geven, zou het ‘nee’ zijn.

“Kan ik gelukkiger zijn dan dit?”
Die vraag hoor ik mezelf hardop uitspreken terwijl ik knus in mijn woonkamer zit in Naxos. Ik moet er even om lachen. Want als dat niet het toppunt is van ‘in the moment’-zijn, van ‘gratitude’, dan weet ik het ook niet.
Immers, het is maar hoe je het bekijkt. Ik zit hier in Naxos en het heeft vandaag bijna onophoudelijk geregend. Heel ongebruikelijk, maar toch. Mijn straat is weer een rivier geworden, dus naar het strand wandelen is niet echt een optie. Als ik naar de stad wil, is dat een hachelijke onderneming. Best rijd ik om via Mikri Vigla, waardoor het me zo’n half uur kost. Maar het alternatief betekent een grote kans op een verdronken motor of op vastrijden in de modder. (En geloof me, ik maakte dat al eens mee: geen aanrader!) De huizen zijn hier niet gebouwd op koude winters, dus een gezellige warmte, zoals we dat in België kennen, eventueel letterlijk bij de kachel, is hier niet aan de orde. De restaurants zijn op enkele na, gesloten. Meer dan gebruikelijk, omdat ze met een covid-pas moeten werken en er best wat eigenzinnige eilandbewoners zijn die daar niet voor kiezen en dus ook hun sociale activiteiten stevig inperken. Koffiebarretjes zijn deels gesloten voor renovatie. Het bakkertje in Mikri Vigla is open wanneer hij het gedacht heeft en heeft me dus al een paar keer voor de deur laten staan. Geen Freddo Cappucino dus.
En dan heb ik het nog maar alleen over de plaatselijke situatie. Dan heb ik het nog niet over de stijgende energieprijzen of laat staan, de oorlog in Oerkraïne.
Als ik daaraan denk, zou ik me bijna moeten schamen voor mijn gevoel. Of toch niet. Ik hoor mezelf ook zeggen aan een vriendin, die verkrampt van angst bij de dokter zat: ‘Het is inderdaaad een verschrikkelijke situatie. Maar wanneer wij angst hebben, wordt daar niemand beter van. Integendeel. Als wij liefde voelen en vrede in ons hart, dan stralen we dat uit en de wereld kan daar alleen maar beter van worden.’

Maar dus, ik ben gelukkig.  Ik hou van die momenten dat ik het zo intens kan voelen en vooral, dat ik het besef. Het heeft duidelijk niets te maken met de situatie waarin je je bevindt. (Of misschien wel, ik ben natuurlijk in Naxos. ;-)) Het heeft vooral te maken met een innerlijk proces. Het gevoel op het juiste pad te zitten. Ingrijpende beslissingen te kunnen nemen, zonder dat je dat uit evenwicht brengt. Dus nee, het is er ook niet zomaar vanzelf. Wellicht is het een gevolg van jaren innerlijk werk. Maar nu pluk ik dus de vruchten. En dat het lekkere vruchten zijn.

En dus vraag ik mezelf, op een willekeurig moment hardop af: “Kan ik gelukkiger zijn dan dit?”

This story could be about me, because it is written in the first person. And it could not be about me.
It could be that it is my story, but that I’m too afraid (or too cowardly?) to admit it.
It also could be that I just want to be the storyteller for someone who experienced this, because I feel sorry for her and want to ‘do’ something. Even if it is only to tell her story.
Both can be true. But by now truth has become so relative that we don’t determine it any further. Because I or she or you, we are all one, aren’t we?

This morning I had to take my car to the garage and what better opportunity than to have breakfast and coffee meanwhile. My friend – let’s call her Eva – picks me up at the appointed hour and we drive straight to our breakfast spot. And yes, the healthy pancakes are delicious. We are sheltered for the wind, enjoy the chitchat and even work a little.
So when we get the message from two other friends that they are done with tennis, we walk, as arranged to another bar – our “regular terrace” so to speak, (because they offer nice mini-croissants with the coffee). And the staff is really friendly. My favorite waitress is – let’s call her – Irini: she always comes to say hello, even if I am not in ‘her part’ (because different waiters are each responsible for a part of the terrace).
When we settle down and Irini passes by, I joke, “Are we in your part?!” “Yes, super!”

After a little while irini comes to ask us what we want (although she knows ;-)) and says “I have to check that you are ‘green’ now….” We look at her in surprise for a moment. “The covid?” she says. Then we understand. Eva immediately pulls out her phone, smiling, and indeed, when Irini scans it, there is a friendly ping with a green V. I immediately stand up, as if caught. ‘I don’t have one…’ I stammer.
I must confess, I feel a little caught up in speed. On the one hand, I thought the new measures took effect on November 8, not November 6. On the other hand, I had understood the ban did not involve an outdoor terrace.
Eva tries: “Yes, probably it is because they installed the windscreens”. – Just to clarify for people who have not yet visited Naxos: many bars and restaurants have large, translucent plastic windshields, which they lower with strong winds (which regularly is the case here). Some of the businesses don’t really have inside seats and stay open in this way even in winter – supplemented by outdoor heating. I had wondered whether the rules would be interpreted in such a way that ‘outside with windshield’ would become ‘inside’. Apparently so.
But there are also benches really outside, so I point, ‘can I sit there?’ ‘No, nowhere. Not outside either. Unless you have a test? You really don’t have a test?’ But no, I don’t.

So I keep standing, on the outside, while Eva sits down. I say, ‘no problem, you wait for the others, I will go home’ (I forget for a moment that my car is in the garage;-)). I actually want to leave as quickly as possible, because I have the feeling that all the other people on the terrace are watching me. Perhaps they are not. And maybe they are not all looking with the thought: “Aha, that’s one of them!!!”, but it feels like that. So I want to leave. Now. I feel like a little girl who has been naughty. That didn’t listen. And who is now being punished. ‘You didn’t eat your sandwiches, so you can’t have a candy!’ And I don’t want to burden my friend with my “free choice” – because actually she likes those croissants more than I do ;-).

We realize that were allowed on a terrace without a check earlier on. So maybe we should try another place, see how they handle it when we are really outside?

By the time we’ve decided to try this, Irini comes by with an order for another table. She looks at me, apologizes again at length… And then I see them: her tears. I say, ‘It’s ok, Irini! It’s not your choice!” “No no, I don’t want this. I am obliged to enforce this rule here. I don’t understand it myself: it’s safe outside, isn’t it? But I’m not allowed. But it doesn’t feel right to send you away…” My eyes fill with tears too. Now I am starting to feel guilty (I admit, I am good at guilt ;-)) for the guilt of the waitress who is forced to enforce rules she cannot support herself.
Briefly I think about history, where people were put in that position too: ‘I had to carry out orders’… But immediately I feel ashamed and push away that thought.

On the other terrace the situation repeats itself. There too: many excuses that she has to ‘play policeman’. Now it is clear: I am leaving. The other friend who just arrived ,offers to get a take-away coffee and sit on a bench. But I just want to go home.
Eva takes me to the garage. I’m not quite sure what to say. She says, “Just get vaccinated!” I smile sheepishly.

When I get home, after paying for the car and stopping at the supermarket, I burst into tears.
My inner child overwhelms me completely. I don’t know what to do anymore. So this is exclusion. This is what happens when you don’t do what the government says. Or no, it is not compulsory. Or is it?

I don’t know anymore. I don’t know what the truth is in this whole issue anymore. And how we should treat each other. And what I should think of these rules.

But this story is not about me. Or is it?

Het zou kunnen dat dit verhaal over mij gaat, want het is geschreven in de ik-vorm. Het zou kunnen van niet.
Het zou kunnen dat het over mij gaat, maar dat ik te bang (of te laf?) ben om daar eerlijk voor uit te komen.
Het zou kunnen dat ik gewoon de spreekbuis wil zijn voor iemand anders die dit meemaakte, omdat ik erg met haar meevoel en toch ook íets wil doen. Al is het alleen maar haar verhaal te brengen.
Beiden kunnen waar zijn. Maar ondertussen is waarheid zo relatief geworden, dat we dat even niet verder bepalen. Want ik of zij of jij, we zijn toch allen één, niet?!

Vanochtend mocht mijn auto naar de garage en geen betere gelegenheid dan dat te combineren met een ontbijt en koffietje in de stad. Eva (laten we gewoon even die naam gebruiken) pikt me op het afgesproken uur op en we rijden meteen naar onze ontbijtplek. En jawel, de healthy pancakes zijn heerlijk, we zitten lekker uit de wind, genieten van het keuvelen en werken zelfs een beetje.
Nadat we het seintje krijgen van twee andere vrienden dat ze klaar zijn met tennis, wandelen we naar een ander terras – ons ‘stamterras’ zeg maar, omdat we daar een lekker minicroissantje krijgen bij de koffie. En het personeel is er echt vriendelijk. Mijn favoriete serveerster is – laat ons zeggen – Irini: zij komt altijd even dag zeggen, zelfs als ik niet in ‘haar vak’ zit (want er zijn verschillende delen van het terras waar verschillende obers verantwoordelijk voor zijn).
Wanneer we ons neerzetten en Irini naar ons toe komt, grap ik: ‘Zitten we in jouw vak?!’ ‘Ja, super!’
Even later komt ze ons bedienen en zegt iets in de trant van: ‘Ik moet nu controleren of jullie ‘groen’ zijn…’. We kijken haar even verbaasd aan. ‘De covid?’ zegt ze. Dan wordt het ons duidelijk. Eva haalt meteen haar telefoon boven, met de glimlach en inderdaad, wanneer Irini die scant komt er een vriendelijke ping met een groen v-tje. Ik sta meteen op, alsof ik me betrapt voel. ‘Ik heb er geen…’ stamel ik.
Ik moet bekennen, ik voel me wat gepakt in snelheid. Enerzijds dacht ik dat de nieuwe maatregelen op 8 november ingingen en niet op 6. Anderzijds had ik begrepen dat het verbod niet van toepassing was op een terras buiten.
Eva probeert nog: ‘ja, maar het zal zijn omdat ze de windschermen hebben geïnstalleerd.’ – even ter verduidelijking voor mensen die nog niet in Naxos waren: veel bars en restaurants hebben grote, doorschijnende plastieken windschermen, die ze naar beneden laten als het sterke wind is (wat hier al wel eens kan gebeuren). Sommigen blijven op die manier ook de winter open – aangevuld met buitenverwarming – omdat ze niet echt zitplaatsten binnen hebben. Ik had me al afgevraagd of de regels zo zouden worden geïnterpreteerd, dat ‘buiten met windscherm’ ook ‘binnen’ zou worden. Blijkbaar wel dus.
Maar er staan ook banken écht buiten, dus ik wijs: ‘mag ik daar wel zitten?’ ‘Nee, nergens. Ook niet buiten. Tenzij je een test hebt? Heb je echt geen test?’ Maar nee, die heb ik niet.
Ik blijf dus recht staan, aan de buitenzijde, terwijl Eva neerzit. Ik zeg: ‘geen probleem, wacht jij maar op de anderen, ik zal wel naar huis gaan’ (ik verlies even uit het oog dat mijn auto in de garage is;-)).
Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weg, want ik heb het gevoel dat alle andere mensen op het terras naar me kijken. Wellicht is dat niet zo. En wellicht kijken ze niet allemaal met een blik van ‘aha, dat is zo eentje!!!’, maar het voelt wel zo. Dus ik wil weg. Gewoon. Ik voel me een klein meisje dat stout is. Dat niet geluisterd heeft. En dat nu gestraft wordt. ‘Je hebt je boterhammetjes niet opgegeten, dus je mag geen snoepje!’ En ik wil mijn vriendin niet belasten met mijn ‘vrije keuze’. Want eigenlijk houdt zij meer van die croissantjes dan ik doe.

We beseffen dat we daarnet dus wel op een terras werden toegelaten zonder check. Dus misschien moeten we nog een andere plek uitproberen, kijken hoe die daarmee omgaan als we écht buiten zitten?

Tegen de tijd dat we beslist hebben om dit te proberen, komt Irini langs met een bestelling voor een andere tafel. Ze kijkt me aan, verontschuldigt zich nogmaals uitgebreid… En dan zie ik ze: haar tranen. Ik zeg: ‘Het is ok Irini! Het is niet jouw keuze!’ ‘Nee nee, ik wil dit niet. Ik ben verplicht om hier deze regel te handhaven. Ik snap hem zelf ook niet: buiten is het toch veilig? Maar ja, ik mag niet. Maar het voelt niet goed om je weg te sturen…’ Ook bij mij wellen de tranen ondertussenop. Ik begin me nu ook nog schuldig te voelen (ik geef toe, ik ben wel een kei in schuldgevoel;-)) voor het schuldgevoel van de serveerster die gedwongen wordt om regels te handhaven waar ze zelf niet kan achterstaan.
Heel even moet ik denken aan de geschiedenis, waar mensen ook in die positie stonden: ‘ik moest bevelen uitvoeren’… Maar die gedachte druk ik meteen beschaamd weer weg.

Op het andere terras herhaalt zich de situatie. Ook daar veel verontschuldigingen dat ze ‘politieagent moet spelen’. Nu is het duidelijk: ik vertrek. De net gearriveerde vriendin biedt nog aan om een take-away-koffie te halen en op een bankje te gaan zitten. Maar ik wil gewoon naar huis.
Eva brengt me weg. Ik weet niet goed wat te zeggen. Ze zegt: ‘Laat je toch gewoon vaccineren!’ Ik glimlach schaapachtig.

Wanneer ik thuiskom, na afgerekend te hebben in de garage en nog even langs te supermarkt te zijn geweest, barst ik in tranen uit.
Mijn innerlijke kindje overspoelt me helemaal. Ik weet het even niet meer. Dit is dus uitsluiting. Dit is dus wat gebeurt als je niet doet wat de overheid zegt. Of nee, het is geen verplichting. Of toch?

Ik weet het niet meer. Net als dat ik niet meer weet wat de waarheid is in deze hele kwestie. En hoe we met elkaar moeten omgaan. En wat ik van deze regels moet denken.

Maar dit verhaal gaat niet over mij. Of wel?

Je hoort er veel van. En je kan erin geloven, of niet. Ermee werken, of niet. Maar vandaag manifesteerde ik zonder het echt te beseffen.

Het was zo’n dag. Je kent dat wel: geen afspraken op de agenda, maar een hele to-do list op de tafel, naast de computer. Maar ik geraak maar niet op gang. Uiteindelijk ga ik even naar zee, want het is een fijne nazomerdag. Ik maak een toertje met mijn board en mediteer op het strand. Ik kom terug naar huis, maak een slaatje en denk: nu moet het gebeuren. Maar het zit er niet in. Ik knoei wat aan de planning voor volgend jaar, maar heb geen inspiratie noch overzicht.

Ik denk: ‘ga een wandeling maken, Suzanne, maak je hoofd leeg. Dan komt het wel’. En jawel, wanneer ik een half uurtje later over het strand loop in Kastraki ontstaan de ideeën. Weet ik opeens weer hoe ik het moet vormgeven. Zie ik combinaties…
Ik upgrade de wandeling meteen tot ‘werk’. Dat heb ik blijkbaar nodig voor mijn ‘harde werker’, want het is tenslotte maandag en dan moet je werken. Dat ik ook zaterdag en zondag wat heb gewerkt, dat is die natuurlijk al vergeten.
Het is werk, want ik ben materiaal aan het verzamelen voor mijn cliënten van volgend jaar. Schelpjes en steentjes. En ook hartsteentjes voor een spontaan-ontstaan-projectje met Karen van Solsties.

Ik wandel helemaal tot het einde van het strand in Glyfada. Best een eind, denk ik. Maar ik weet niet hoe ver het is en eigenlijk ook niet hoe lang of hoeveel stappen. Want wanneer ik in Kastraki arriveerde, ontdekte ik dat mijn Iphone nog thuis aan het opladen is. Dat is een streep door de rekening. Geen foto’s dus… Geen stappenteller… Geen klok… Even voel ik me naakt. Verbaas me erover. Moet terugdenken aan de tijd toen iedereen in mijn omgeving een smartphone had en ik bewust nog een oude gsm… ‘Dat is toch voor niks nodig’, hoor ik me nog beweren. Zie me nu bezig. Ik kan niet meer zonder. Het is mijn wekker, mijn meditatiehulp, mijn fototoestel, mijn gezondheidsmeter, mijn contact met de buitenwereld, mijn veiligheid (als ik ga suppen), mijn gps,…. Allez, je snapt wel wat ik bedoel wellicht. En dus dan ben ik op pad zonder iIphone. Eerst denk ik nog ‘Oeps, dat is spijtig, dit zou ik normaal gefotografeerd hebben’, wanneer ik bijzondere zandformaties zie, of wanneer de wolken speciale lichtstralen doorlaten… Maar dan laat ik het los. Het is wat het is.
En ik geniet. Ik geniet van mijn werk. Het wandelen, de schelpjes, de gedachten in mijn hoofd. De nieuwe workshop krijgt vorm. De eerste vragen voor de ‘follow-up’ van Divine Discovery zitten klaar, ze wachten tot ze uit mijn vingers op het klavier kunnen stromen…

Maar dus ik wandel. Twee kilometer, ik heb het ondertussen opgezocht. En dus twee kilometer terug. Het is op die terugweg dat ik denk:
Oh, ik heb nog geen Naxian Eye gevonden. Dit jaar zijn er niet veel. Vandaag zou ik toch graag eentje vinden!’ (Een Naxian eye is een heel speciaal schelpje – zie foto onder.)
Meteen komt mijn ander stukje – ik weet niet goed hoe ik die moet noemen: Eentje gevormd uit bescheiden Vlaamsche klei, zou ik zeggen. Zijn motto: ‘Zijt content met wat ge hebt!’.
Ge moest u schamen! Zoveel schone schelpen dat ge hebt gevonden! Zelfs van die speciale die de Walter u toonde en die blauw zijn vanbinnen…’ Ik voel het meteen, het doet bijna pijn. Maar gelukkig is mijn kindje alert:
Het is toch niet omdat ik schone schelpen en steentjes heb gevonden dat ik niet mag verlangen naar Naxian eyes! Ik ben heel blij met die schelpjes, maar ik wil OOK Naxian eyes!’ Gelukkig was er niemand op het strand, want ik liep hardop te lachen. Ik zei zelfs hardop: ‘Je hebt gelijk! Je mag OOK Naxian Eyes!’.

Ik liep nog wat binnenmonds te lachen toen ze daar lagen: de oogjes. De schelpjes… Alsof ze net op het strand waren gegooid. (Eigenlijk geloof ik dat ook echt, dat ze er net op waren gegooid, want ik had niks gezien bij het heen gaan!!!) Moest er op ‘glunderen’ een meter staan, dan glunderde ik 1000!

‘Dat is dus manifesteren!’ dacht ik. ‘Dankjewel!!!’ En ze bleven maar komen. Bij elk schelpje keek ik naar boven, raakte ik mijn hart aan en dankte de kosmos. Acht oogjes mochten mee naar huis. Ik kan je verzekeren dat het me een bijzonder gevoel geeft.

Ja, soms voel ik me alleen hier. Soms verfoei ik de pandemie die reizen niet evident maakt en ben ik boos op al die (begrijpelijke) redenen die maken dat mensen annuleren. Maar aan de andere kant lopen tranen van geluk over mijn wangen.

Manifesteren leidt tot dankbaarheid. Dankbaarheid leidt tot manifesteren.

 

Maandag 11 oktober 2021

En weer is het van dat: ik neem eindelijk nog eens een boek mee om wat te lezen en na, deze keer maar 7 pagina’s, heb ik zelf alweer zin om in de pen te kruipen (cfr blog van 4 juli). Gelukkig heb ik mijn schriftje mee.

Zo gaat dat met een goed boek: het inspireert.
Het is niet zomaar een boek. Ik kreeg het cadeau van het paar dat op couple’s retreat kwam. De man had het mee om te lezen en het had hem ook geïnspireerd. Tijdens onze eerste sessie citeerde hij reeds:

‘Aimer, ce n’est pas se regarder l’un l’autre,
c’est regarder ensemble dans la même direction.’

van Antoine de Saint-Exupéry.

En dat hij het hier niet helemaal mee eens was. Dat dat misschien zelfs de valkuil was in een langdurige relatie. Dat je misschien wel teveel in dezelfde richting keek (om het bedrijf dat ‘gezin’ heet, draaiende te houden) en te weinig naar elkaar. Misschien moeten mensen die lang samen zijn, juist terug leren om naar elkaar te kijken. En dat is precies waarom ze hier zijn: terug die connectie vinden. Twee harten, twee zielen die elkaar tegen komen en ervoor kiezen om samen op weg te gaan. De weg wordt alsmaar duidelijker en breder. Het ‘samen’ dreig je onderweg te verliezen.
Aan het einde van de week krijg ik het boek cadeau (inclusief zand – heerlijk!) met een mooie boodschap erin geschreven. ‘Je hebt ons een nieuwe weg getoond…’ zie ik er onder meer in staan. Kan het toepasselijker?
En dus neem ik het boek mee, wanneer ik naar een terrasje fiets waar de cederbomen wat bescherming bieden voor de hittegolf die me airconditioning leert appreciëren.

Nog in dezelfde eerste ode staat nog een citaat, van Rodaan Al Galidi deze keer. Nederlandse poëzie.

Morgen
Ga ik naar de vrouw van wie ik hou
En geef ik haar haar vleugels terug.

Zo mooi.
En zo herkenbaar: je vleugels verliezen in een relatie, misschien zelfs niet zozeer omdat de ander ze kortwiekt of afneemt. Maar soms ben je zo verblind door het pad van de ander dat je zonder dat je het zelf weet, meer aan het stappen bent dan aan het vliegen. En ook daar is op zich niets mis mee. Alleen, misschien ben je gewoonweg een vrouw die voorbestemd is om te vliegen. En als je dan trouw wil blijven aan jezelf, dien je zelfs niet te wachten tot de ander je je vleugels teruggeeft, maar mag je zelf stoppen om ze op te rapen.
Hoe pijnlijk het ook is om het gezellige pad dat je met twee bewandelde te verlaten, eens je weer de vrijheid van je vleugels voelt, eens je weer zweeft en vliegt, duikt en stijgt, besef je dat dit je ware aard is.

Alle goeie dingen komen per drie, dus laat me er nog eentje tegenaan gooien.

‘Liefde is het begin en het einde van alles.’

Ik hoorde het gisteren in zo’n romantische feel-good-movie, die je wel eens kijkt in ‘zo’n periode’. Het raakte me.
Ja, liefde is het begin van alles en misschien is het einde ook verbonden met liefde – zelfliefde. Een liefde die wat stiefmoederlijk wordt behandeld. Een liefde waar we niet standaard in worden opgevoed, waarin we vaak niet worden gestimuleerd maar eerder afgeremd, ter voorkoming van ongebreideld egoïsme. Maar ook dat is liefde. Belangrijke liefde.

Liefde, een woord dat veel gebruikt wordt, een woord dat heel veel lagen heeft.
Liefde waarin we naar elkaar kijken en naar onszelf en samen vooruit.
Liefde waarin we een pad gaan, maar ook hoog vliegen.
Liefde die pijn doet en liefde die heelt.

Liefde.

Ik wens het je toe. De liefde die juist is.

Oei, als ik het boek van Dirk De Wachter lees, begin ik me al snel schuldig te voelen over mijn geluk (ik moet toegeven dat ik al na 25 pagina’s in mijn pen kroop, dus misschien zijn sommige reacties wat voorbarig, maar ik kon me niet houden). Niet dat ik me altijd gelukkig voel. Integendeel. Ik heb net twee dagen achter de rug waarin de tranen weer eens stevig vloeiden. Zuidwind, zou mijn vriend zeggen. Ingewikkelde relaties en oningevulde verwachtingen, is mijn eigen diagnose.
Dus besluit ik weer maar eens ‘mezelf te herpakken’. Ik ben tenslotte zelf verantwoordelijk voor mijn geluk, vindt een wijs stukje van mij. Dat is trouwens de reden dat ik hier op een terrasje zit. Ik volg Deepak Chopra’s advies (stap 5: release the emotion through physical movement (vertaal: spring op je fiets) en stap 7:do something nice for yourself (vrij vertaald als drink een Freddo Cappucino en eet een ijsje)).

 

Bij het buiten gaan grits ik het dunste boekje van de stapel en blijkt het toch wel ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ te zijn.

 

En daar ben ik dus niet zo goed in, denk ik. Ik heb na een ongelukkige jeugd en jarenlange therapie en persoonlijke ontwikkeling, een staat van zijn bereikt, die ik als gelukkig zou bestempelen. Soms stel ik het zo: vroeger was ik ongelukkig met gelukkige momenten, nu ben ik gelukkig met ongelukkige momenten. Dus ik voel mezelf beter in de kunst van het gelukkig zijn. Er zijn een paar dingen de me daarbij helpen. Drie principes, zeg maar.

 

Alles is een kwestie van kijk – waar focus je op?

Dan denk ik meteen aan een recente ervaring, tijdens mijn verblijf in België… Ik kwam na twaalven thuis en deed drie rondjes in de buurt om een parkeerplekje te vinden. Uiteindelijk parkeerde ik om de hoek, net voorbij een stelling. Die stelling had moeten een lichtje doen branden, maar mijn licht was al uit…
Toen ik de volgende morgen met twee zware tassen op de schouders en een koffiemok in de hand de hoek om kwam, vond ik een lege parkeerplek en een fluitende werkman op de stelling. Weggesleept dus…
Een voorbijganger merkte smalend op: ‘Ja, als er een bord staat, mag je niet parkeren, he madam!’. Ik pleitte meteen schuldig. ‘Ik heb het niet gezien, het is helemaal mijn eigen schuld.’ Een buurman wist me te zeggen dat ze de auto’s vaak naar plek X takelen… Hij had het ook eens meegemaakt. Ik vroeg toelichting naar die plek en zei dat ik dan op mijn fiets zou springen om hem te gaan zoeken, want dat ik moest gaan werken. Daarop reageerde de man met ‘wacht twee minuten’ en hij haastte zich, grabbelde zijn lunch bij elkaar, deed zijn schoenen aan en geen tien minuten later had hij mij afgezet bij mijn auto. Ik kwam op tijd aan op het werk.
Een hele dag liep ik op wolkjes – zo’n geluk dat ik toch had!

 

 

Als er iets is dat me erg ongelukkig maakt, probeer ik het te veranderen.

Natuurlijk is dat afhankelijk van waar het om gaat. Maar je zou ervan versteld staan hoeveel je zelf in de hand hebt. Het gaat niet altijd van de ene dag op de andere. Geduld is daarbij dan ook helpend.
Ik merkte bijvoorbeeld dat de overvolle agenda die ik mezelf had ‘aan gedaan’, toen ik in België was, me uitputte en eigenlijk echt geen voldoening gaf. Dus ondernam ik meteen iets om de volgende België-stop iets draaglijker te maken en beloofde mezelf om mijn keuzes rond werk en engagementen opnieuw in vraag te stellen. En dat is zeker niet voor morgen, maar ik denk dat ik op vijf jaar tijd, wel één en ander op een rijtje krijg!

Alles is relatief

Het is niet omdat ik (en met uitbreiding iedereen) foto’s post van de zon, dat die altijd schijnt. Voor elke foto van een pittoresk plekje hier, kan ik ook een foto posten van een vervallen plek, achtergelaten vuilnis of slecht verzorgde dieren… Maar wie heeft daar een boodschap aan?
Ik heb er al over gedacht hoor, om een schaduwprofiel te maken en mezelf uit te dagen om elke dag, naast het mooie / positieve plaatje, ook een ander te posten. Misschien is dat zelfs nog een grotere uitdaging: omdat goed in beeld te brengen. Ik schreef haast ‘mooi in beeld te brengen’, maar van dat mooi moet ik dus vanaf ;-).
Soms voel ik me ook een beetje schuldig dat ik alleen maar mooie beelden laat zien. Maar ik ga ervan uit dat mensen wel beseffen dat dit ook maar een deel van de werkelijkheid is (maar weldegelijk een deel van de werkelijkheid!). Net zoals je in een film ook maar een deel van het leven te zien krijgt. Je ziet mensen vertrekken en aankomen, maar niet het lange saaie onderweg. Of je ziet mensen kussen en meteen daarna bekomen van een stomende vrijpartij, maar je ziet niet het naar boven gaan en ontdekken dat je kamer toch wel meer overhoop ligt dan je had gedacht / ongemakkelijke kleren uit doen / het ‘ik moet nog even naar het toilet’ of ‘auw, je ligt op mijn haar’… En we weten allemaal dat dat er wellicht ook tussen zit. Dus denk daar maar eens aan als je van de wijs wordt gebracht door de positieve verhalen die je op sociale media tegenkomt.

 

 

Dus ja, ik ben gelukkig. En dat maakt dat ik ongeluk over het algemeen makkelijker kan dragen, wellicht. Hierbij grijp ik graag nog even terug naar den Dirk… Want achteraan in het boekje (ja, ik ben ook zo iemand die toch alvast naar het einde door bladert, ook al zit ze nog maar aan pagina 20;-)) staat in hele grote letters: ‘Het is de ethische plicht van de gelukkige mens, die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, om de lastigheid van de wereld te zien en er iets mee te doen.’

Awel, ik probeer wat gelukkigheid de wereld in te sturen. Onder meer door mijn foto’s. En soms ook door een verhaaltje of een blogske zoals dit. Ik hoop dat het misschien een millimeter mag bijdragen tot jouw geluk! En dat ik me dus niet schuldig ga voelen, maar wil delen!

Mijn nieuwe programma staat online!

Het was nogal een bevalling, dat moet ik eerlijk toegeven. Niet zozeer inhoudelijk. Maar vooral energetisch.
Energetisch?! Jawel. Ik moet erin geloven, anders werkt het niet. En dat ‘geloven’ is niet iets dat ik kan beslissen met mijn hoofd, dat moet ontstaan… Misschien ben ik sommigen van jullie al kwijt, als ik hierover schrijf. Het klinkt misschien ook een beetje raar. Maar het is mijn ervaring.
‘I am blessed’, zeg ik vaak (en ook heel dankbaar) want ik zit echt op mijn pad. Ik leef het leven dat ik wil leven… En deels heeft dat ermee te maken dat ik me een bepaalde toekomst visualiseer, dat ik een energie de kosmos in stuur,… En zo manifesteert zich dat…
De kracht van de gedachte – echt wel een stokpaardje van me.
Als je echt in iets gelooft, dan realiseert het zichzelf. Dat zou met alles zo zijn, moesten er niet tegelijkertijd nog 100 andere gedachten zijn, die misschien net het tegenovergestelde willen (of die uit angst blokkerend werken)…

‘En als je iets wilt, spant het hele universum samen
om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt.’
Paolo Coelho

En dus, ik was met de planning bezig, maar steeds weer waren er ‘wat als’-stemmetjes… Wat als Corona blijft?
Wat als we nog niet mogen vliegen?
Wat als mensen niet willen reizen?
Wat als vliegtuigmaatschappijen falliet gaan en mensen hier niet meer raken?
En ik kan nog wel een tijdje doorgaan.

En dus ‘wat als’-stemmetjes werken niet echt ondersteunend om een toekomst te manifesteren…

Dus had ik tijd nodig.
Gewoon tijd. Ademen, wandelen, zijn…

En opeens was het er.
Opeens geloofde ik er weer helemaal in.
Opeens hoor ik me de ‘wat als’-jes van andere mensen in vraag stellen.

Mijn hart maakte een sprongetje.
Dat betekent dat het tijd is!

Mijn praktische, vooruitdenkende organisator vindt het vrij laat, maar ja, ik kan niet voor iedereen goed doen. 😉

Hier is het dus, mijn programma voor volgend jaar… klik gerust door naar de verschillende pagina’s, er is heel wat nieuws.

En als je zin hebt, maar je hoort ook van die ‘wat als’-stemmetjes:
Neem je tijd.
Adem.
Wandel.
Wees.

En dan wordt het allemaal duidelijk.

En als je in die wachttijd even in dialoog wil gaan met mij hierover, dan kan dat. Maar weet dat ik enthousiast ‘ja!’ zal zeggen 😉

Gisteren, tijdens mijn meditatie, viel het me plots te binnen: ‘Daarom is er Corona!’.

Nee, ik ga je niet de zoveelste complottheorie voor de voeten gooien. Noch afkomen met al dan niet wetenschappelijk onderbouwde stellingen over het ontstaan van dit kleine organisme dat erin slaagt om de ganse wereld uit balans te brengen.
En ook nog even vooraf: begrijp me goed, ik voel me niet echt schuldig. Maar ik kan er niet om heen: ik heb er een stukje om gevraagd.

Het is nu al een hele tijd dat ik aan iedereen die het horen wil, uitspreek dat het mijn droom is om meer in Naxos te zijn. Dat ik hier mijn project verder wens uit te werken en dat ik wil kunnen genieten van deze prachtige plek.

Manifesteren… Ik weet niet of je er al van gehoord hebt, maar ik ben er momenteel veel mee bezig. Ik dacht, ik moet daar nog eens een cursus in volgen. Maar toen ik dus hoorde dat je diepste verlangens eigenlijk het makkelijkst te verwezenlijken zijn, viel hem – die spreekwoordelijke frank.

Ik heb natuurlijk zelf al heel wat stappen gezet om dit te realiseren. Ik heb gevraagd én gekregen. Denk maar aan de flexibiliteit van de Academie waar ik les geef. Ik heb gedurfd en gedaan. Maar dus dit jaar heeft de kosmos mij een duwtje in de rug gegeven.
Dankzij Corona ben ik al vroeger naar mijn eiland afgereisd. Door de lockdown ben ik in juni niet terug kunnen komen. In september kon ik wel komen lesgeven en mij even laven aan mijn besten vriendinnen en vrienden. Maar voor ik opnieuw moest afreizen naar het koude, natte België besloten ze opnieuw de deuren te sluiten… Ik twijfelde of ik zou blijven. Maar ben ik nu maar wat blij dat ik het deed! Want het was een kadootje van de kosmos!

Nee, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn hier. Ook hier is alles gesloten en is de bewegingsvrijheid heel beperkt. Maar ik heb de zee en de zon. Ik kan mooie wandelingen maken en op mijn board af en toe het water op. Ik moet veel online werken maar ik kan het wel doen met een mooi uitzicht. En het daagt me ook uit om op een andere manier de lessen vorm te geven… Ik heb mijn groepen gemist deze zomer, maar ik mocht me hier wel meer en meer thuis voelen.

En ineens overvalt me een ontzettende dankbaarheid. Het is niet de manier waarop ik het me had voorgesteld, maar ik heb het wel gekregen, die tijd hier in mijn paradijsje! Het werkt!

Ik voelde me geblokkeerd om naar het volgende seizoen te kijken. Ik kon maar niet beslissen rond de planning. Durf ik het opnieuw aan, nu alles zo onzeker is? Maar ineens gaat er een deur open… Als de kosmos zo goed voor me zorgt, dan MOET ik gewoon vertrouwen!

Ik ga erin vliegen. De volgende dagen spendeer ik voornamelijk achter het scherm, maar alle vrije momenten ga ik broeden, schrijven, visualiseren, beslissen!
Ik ga ervoor!
Volgend jaar ga ik minstens zes geweldige groepen doen!
Volgend jaar ga ik minstens zes weken met individuele mensen of koppels aan het werk!
Dat is mijn nieuwe bestelling aan de kosmos. Ik laad het in mijn virtuele winkelkarretje, samen met nog wat andere wensen. Wensen die krachtig resoneren met mijn kern. Ik word er helemaal warm van.*

 

*Ik verontschuldig me al vooraf als je enig nadeel mocht ondervinden van de ingrepen die de kosmos zal doen om mijn dromen te vervullen. Dat is niet mijn intentie.