Tag: I Ousia

Gisteren schreef ik nog ‘Life is about balance.’ bij het posten van mijn stenen torentje op Instagram en facebook, Maar vanmorgen dacht ik: ‘nee, life is about letting go’ – het gaat over loslaten.  Als je écht wil leven moet je kunnen loslaten.

Ik ervaar het vanmorgen tijdens de yogales. Het gaat soms over vasthouden, maar vooral over loslaten.

Ik moet eraan denken wanneer een vriendin me haar verhaal vertelt over haar grootmoeder die naar een woon-zorgcentrum moest omdat ze niet meer voor zichzelf kan zorgen. Alzheimer zorgt ervoor dat ze teveel loslaat. En als omgeving betekent dat ook veel loslaten: een blik die jou kon doorgronden, een plek die jou zo vertrouwd was, een veilige haven. Maar je moet ook een stuk zorg loslaten: vertrouwen dat de professionals dat daar goed doen.

En ik ervaar het als ik op mijn board sta en de golven opeens stevig beginnen deinen. Als je dan niet los aat, lig je zo omver. Je moet je gewoon overgeven aan…

Zoals je ook doet wanneer je de liefde bedrijft. Als je niet kan loslaten, kan je niet ten volle genieten. Volgens mij geldt dat zowel lichamelijk als geestelijk.
Maar dus de gedachte kwam vandaag vooral bij me op toen mijn prachtig torentje viel…
Ik had gestapeld, een mooie toren van vier gebouwd. Toen ik de vijfde steen wilde toevoegen, viel alles omver. Geen probleem, zo gaat dat.
Dus ik begin opnieuw en opnieuw. Na een half uur heb ik hem: een mooie combinatie van vormen, kleuren, groottes en wel 6 elementen hoog. Enkele mensen stoppen om te kijken. Een mama roept haar kinderen om hem te komen bewonderen en mijn trots zwelt. En dan (gelukkig net nà de foto ;-)) valt alles omver.

En het is dan dat het daagt: het gaat over loslaten!

Loslaten van die laatste steen en vertrouwen dat het geheel gaat blijven staan.
Maar ook loslaten van je ego. Het gaat niet om een geweldig eindresultaat dat je weer kan posten op sociale media! Het gaat over die ervaring van flow die ontstaat al je helemaal bij die stenen bent.
En vooral loslaten van het resultaat want het werk van een half uur heeft slechts één seconde van extra wind nodig om helemaal tegen de vlakte te gaan. Een uitdaging om het niet erg te vinden!

Ik neem dus een foto van de brokstukken en beslis om ze te posten – de gevallen stenen eerst. Alleen wie moeite doet om door te swipen zal de pracht kunnen aanschouwen. En ook dat is misschien een metafoor voor het leven – verder willen kijken dan die eerste blik!

Loslaten – een proces waar je elke dag in kan leren. Gelukkig is het vaak ook genieten 😉

Gisteren geen blog en vandaag ook geen verantwoording, dat heb ik beslist. Want dat gebeurt meteen in mijn hoofd. ‘Hoe moet ik dat nu gaan uitleggen? Als ik zeg, ‘Sommige dingen wil ik liever niet delen.’, gaan mensen zich daar vanalles bij voorstellen. Moet ik laten weten: ‘Ik had er eentje klaar, maar net niet gepost geraakt en later voelde het niet meer juist.’ ? Maar waarom, ik ben toch aan niemand iets verplicht? En dus is mijn besluit dat ik me niet ga verantwoorden. Ik schrijf mijn blog omdat ik daar zin in had. En ik moét niets. (Zelfs als mensen het mischien wel verwachten!!!)

Helemaal voor mezelf gaan staan, en op elk moment écht voor mezelf kiezen, dat is wel een thema in mijn leven. Dat kan over hele kleine dingen gaan. Neem nu vanmorgen.

Ik sup naar Mikri Vigla. (Dat is de andere kant uit dan Plaka, waar ik vorige week was. Het is de baai waar er vooral gekitesurft wordt – alleen is er bijna geen wind vandaag, dus geen kiters.).  Ik moest wel. Er is immers geen wind. Ik heb wel even lopen discussiëren met mezelf hoor. Er was ook een stukje dat de deur niet uit wilde om allerlei redenen. Maar dus mijn ‘surfbabe’ zette het op een zagen: ‘Ja, maar nu is er geen wind. En morgen moet je naar de kapper, dus dan heb je ook niet veel tijd – en je kent dat hier, voor ‘t zelfde geld is er morgen weer wél wind. Nee, je moet het ijzer smelden als het heet is oftewel het board bestijgen als het windstil is…’ En ik kan je verzekeren, ze kan er wat van. Dus om een uur of tien sta ik op mijn board richting Mikri Vigla. Ik heb mijn waterdicht buideltje om en een pareo, zodat ik geld en gsm mee heb en een beetje ‘gekleed’ ben, zo kan ik iets gaan drinken in de surfbar aldaar.

En ja, het is een fijne tocht. Sneller dan verwacht sta ik daar en plant ik me neer op het terras van Thalasea-beachbar. Het is er rustig, slechts twee andere tafeltjes. En een bardame/ober. Zij is van het type ‘ik ben al wat ouder, maar wil dat graag negeren’ door een soort van rare staartjes in mijn haar te doen, een roze t-shirt te dragen met de tekst ’A man should come with a manual’ en ook nog een roze netkousachtige broek onder het te kort rokje. Op zo’n moment hoop ik altijd voor de ander dat ze toffer en slimmer is dan dat ze eruit ziet .-)

Ze is druk in de weer met de bestelling van de vier mensen aan het andere tafeltje. Een beetje in paniek precies – zoveel tegelijk. De eigenaar, een Fransman (ik herken hem nog want we hebben vorig jaar eens wat gepraat – maar ik ga er vanuit dat hij mij niet meer kent), staat op en komt zelf vragen wat ik gewenst had. Ik doe mijn bestelling en hij verdwijnt achter de bar. Even later hoor ik hem iets zeggen tegen madam Roze, wat ik interpreteeer als dat die Freddo Cappucino, die daar op de bar wordt gezet, er eentje voor mij is.

De roze dame verschijnt en verdwijnt, loopt over en weer met glazen ijs en flesjes water, met rekeningetjes en met lege handen. Maar de koffie blijft op de bar staan. Er is een rekeningetje kwijt, meen ik te begrijpen. De eigenaar zelf komt nu ook terug achter de bar vandaan. Ik denk: hij zal nu de koffie brengen, maar nee. Hij staat mee verbauwereerd in het rond te kijken, zich afvragend wat het roze wonder in hemelsnaam met die rekeningetjes kan gedaan hebben. Ze gaat alle ondertussen alle tafeltjes langs om te kijken  welk rekeningetje ze in het vernuftigd ontwikkeld schaaltje heeft gestoken, maar de bewuste rekening blijft blijkbaar vermist.

Ìk zit aan mijn tafeltje, heb al twee keer gedronken van het flesje water dat ik er ook bij besteld heb, maar kijk smachtend naar mijn freddo capuccino die staat te verpieteren op de bar. Je ziet dat de koffie al niet meer donker is, maar al een lichtbruine kleur heeft door de ingezakte melk.

Tegen de tijd dat ik eindelijk mezelf heb overtuigd: ’Maar vraag het dan!’ en het ook effectief vraag, als assertieve daad, is de koffie weldegelijk helemaal doordrongen van de melk én zijn alle ijsblokjes gesmolten waardoor de koffie zelf ook maar waterachtig smaakt. Ik vraag me af wie daar gelukkig van wordt, van mijn zwijgen, van mijn ‘me aanpassen’…

Dus het is dankzij de verpieterde koffie dat ik nog eens word herinnerd aan mijn opdracht om écht voor mezelf te gaan staan, in deze wereld. Aan te geven wat ik wil. Hulp te vragen waar nodig. Geen blog dus, gisteravond en ook geen verantwoording! Thanks to the verpieterde freddo Cappucino!

Het is gelukt, onze eerste afspraak is meteen doorgegaan. Met een beetje vertraging, maar dat telt niet. Ik ga met de fiets naar Plaka en vertrek een uurtje vroeger. Zo kan ik nog even de twee winkeltjes die daar ondertussen hun deuren openden, verkennen. Mijn gasten beweerden immers dat er mooie spulletjes staan.  Gelijk hebben ze.
Daarna installeer ik me in Tohu. Despina komt even bij me in de zitzak hangen, vraagt hoe het gaat, we hebben het over vorige week en ze vertelt dat ze moe is… Het geeft meteen een vertrouwd gevoel.

Als Efi een uurtje later arriveert, is die ook meteen verkocht. Ze vindt het een fijne plek, en vindt het ook wel lekker, zo met de voeten in het zand. We gaan eerst even zwemmen en delen dan enkele schoteltjes. Eerlijk en gezond eten ook. En we babbelen. Daarna zakken we met een koffie terug af naar het strand. Despina zorgt ervoor dat we niet moeten betalen voor een zonnebed. We hangen daar wat. Er wordt niet veel gezegd, maar het is zo fijn om Efi zo ontspannen te zien. Ze blijft maar herhalen: ‘It’s vacations! So nice!’ We hangen, rusten, lachen om de selfies die ze tracht te nemen.  Daarna wandelen we wat, ze wil ook wel even een kijkje nemen in de winkeltjes, we nemen nog een ijsje en maken een strandwandeling richting ondergaande zon. Zomaar in stilte.

Voor mij maakt dat deel uit van echte vriendschap: samen kunnen zwijgen. Vaak wordt het onwennig als er niet gepraat wordt. Soms voel ik dat ik zit te zoeken naar onderwerpen, waar we het over zouden kunnen hebben. Maar soms is het gewoon helemaal ok. Ik zou vanalles kunnen vertellen. Maar het moet niet. Gewoon naast elkaar daar hangen/stappen. De ander in de nabijheid weten… Ik denk dat het te maken heeft met vertrouwen.

Ik ben een boek aan het lezen, van Brené Brown. Ik denk dat het een jaar of acht geleden haar eerste boek las –  ‘The gifts of imperfection’, het was toen nog niet vertaald. Nee, niet las… Een cliënte had het me aangeraden en ik was online gegaan om het te kopen. Toen nog niet zo ervaren daarmee 😉 En ik zag verschillende prijzen. Oh, zoveel goedkoper! Doen dus. Toen het ‘boek’ arriveerde, bleek het geen boek maar een cd. Jawel, het was een luisterboek. Dus zette ik het op mijn ipodje en beluisterde het verhaal van Brené. Ik was razend enthousiast.
Daarna werd ze een beetje een hype in mijn ogen en dan haak ik vaak af. (Eén of ander tegendraads stukje, dat er bijvoorbeeld ook voor zorgde dat ik jarenlang weigerde naar Titanic te kijken. ;-)) Maar dus deze keer heb ik er toch terug eentje mee van Brené: ‘Verlangen naar verbinding – Er echt bij horen en de moed om alleen te staan’. Ik weet niet waarom het me trok. Ik had een boekenbon gekregen en mocht me dus laten gaan in De Standaard… En toen nam ik het mee. Nu sluit het helemaal aan bij waarmee ik bezig ben. Toeval?!

Ze verwijst naar Feltman voor de ‘definitie’ van vertrouwen: ‘ervoor kiezen om iets waaraan je waarde hecht, gevoelig te maken voor de handelingen van een ander’. Dus misschien heeft het daar wel mee te maken. Als ik daar zo ben, zo gewoon ‘ben’, zonder me aan te passen of zonder moeite voor iets te doen, ben ik heel kwetsbaar. Het is iets heel waardevol voor me. En dan kunnen vertrouwen dat de ander daar op een fijne manier mee omgaat… En het gewoon weet te appreciëren. Ja, dat is vriendschap.  Of graag zien. Of liefde, maar dat is al snel zo’n beladen woord.
Het is alleszins genieten.

Laat me stellen dat het een fantasiedag is vandaag. Ik weet niet of iemand anders daar ooit aan doet, maar ik veronderstel van wel: fantaseren. Het zijn daarom geen grootse dingen, maar wel leuk! Ik ben zo wakker geworden deze morgen.
Ik ben wakker, maar heb nog alle tijd. Ik ga pas rond 10 uur naar het vliegveld om vrienden die arriveren op te wachten. Niet dat dat nodig is, hun auto staat daar te wachten. Maar ik vind het altijd zo fijn als zij op mij staan te wachten. Dan voel ik me zo welkom. Dus ik wil hen ook echt welkom heten!
Maar het is nog maar een uur of zeven, dus heb nog wel wat tijd. Dus blijf ik nog wat liggen en ga wat fantaseren.

Het leukste is om uit te kiezen met wie je iets gaat doen. Soms spreekt dat voor zich, als je stevig verliefd bent bijvoorbeeld, dan is het steevast dezelfde persoon. Maar in andere periodes kan het variëren van een goeie vriendin, tot een kennis, tot een wildvreemd iemand. En dan mag je kiezen wat je gaat doen. Soms doe ik een uitstapje naar een plek die ik goed ken. Soms is het de verkenning van nieuwe oorden.

Vandaag is het een gekende uitstap. En dan kan de film beginnen. Heerlijk hoe elk onderdeel afgespeeld wordt, of net niet. Soms doe je maar een seconde over een rit van een half uur. Maar soms ben je ook een uur bezig met een wandelingetje van vijf minuten. Want dan bekijk je elk gesprek, elke zin. Ben ik niet tevreden, ‘Nee, daar zegt hij dat, dat is leuker!’ –  dan keer ik gewillig enkele regels terug. Of als een episode helemaal rond is, kan je nog eens terugkijken, naar hoe je je beweegt of wie wat juist zegt…
Soms ben ik afgeleid, of ben ik even met iets anders bezig, maar op een dag als vandaag, keer ik altijd terug. Als ik zit te wachten aan de luchthaven, terwijl ik lunch…

Zo ook terwijl ik zit te wachten op mijn loodgieter. Als drie uur vier uur geworden is, begin ik te vrezen voor de wind ;-). Maar nee, ineens draait het juiste camionnetje het pad op. Met slangen en luide motoren verkennen ze de pijpen. En hun diagnose is duidelijk: de sceptische tank is toch wél vol. Ik had dat al gevraagd / gesuggereerd, maar dat zou zogezegd niet kunnen want die is pas anderhalve maand geleden leeg gemaakt…

Ik bel dus naar de man die een oogje houdt op het gebouw hier en eerst lijkt hij me niet te geloven. Hij komt af en we gaan samen kijken. Ook hier moet ik eerst weer even door de ‘het is een vrouw hoor!’ -attitude heen. Maar als ik (zonder schroevendraaier, maar met mijn ongelakte nagels!) zelf het deksel van sceptische put omhoog hef, voel ik de achting stijgen 😉
We praten nog even en raken dan toch ook de persoonlijke toer op. En anderhalf uur later, wanneer hij voor de tweede keer gebeld wordt en weer belooft dat hij NU vertrekt, nemen we afscheid op een andere manier. Alsof er ineens een connectie is, na jaren van professioneel contact. Soms, als je in de shit zit, verbindt dat (in de brede zin van het woord).

Mijn fantasietje zal dus vandaag wellicht geen einde krijgen. Ik ga straks iets eten met de vrienden. Of misschien toch, vanavond. Maar ‘savonds krijgen de fantasieën soms een andere wending 😉 Dus daar hou ik mijn mond maar over!

Amaai, gij draait ook nogal met de wind mee! In België is dat een belediging. Maar zo niet op Naxos. Nee, hier is het heel normaal dat je met de wind meedraait. Letterlijk dan. Je hebt afgesproken om X te doen, maar dan draait de wind en wil/ moet je dus Y doen… Een stuk van mij vindt dat heerlijk, mijn controlestukje soms wat minder. Die weet eigenlijk graag waar ik aan toe ben. En dat is dus moeilijker.

Maar vandaag liet ik me meedrijven. Wat een rustig dagje alleen leek te worden, werd er eentje met onverwacht bezoek ontvangen én brengen en met nieuwe vrienden maken.
Zo werd vandaag anders dan voorzien, maar zo misschien ook wel de volgende dagen…

Want ik heb plannen voor de volgende dagen:

Morgen zou om 15u de loodgieter komen. Ik ben benieuwd.
Vandaag geloofde Andreas me eindelijk dat er niets aan te doen viel. We hadden het erover gehad en hij had me een ander (en agressiever) product geadviseerd. Hij vraagt me (zoals ondertussen iedereen) of ik de knik onder de gootsteen al ontkoppeld heb. En natuurlijk heb ik dat gedaan. (Deu! Dat is toch het eerste dat je doet!) Maar voor alle zekerheid (ik bén tenslotte een vrouw, denk ik dan;-)) doet hij het nog een keer. Hij moet toegeven: clear! Hij adviseert me een bepaalde loodgieter, maar moet toch richting Mikri Vigla en die is daar aan het werken, dus hij vraagt het wel even voor me. En jawel, mijn klusjesheld staat er na een kwartiertje terug met de loodgieter (@ Hélène: en het is een knappe! Ja, ik had zoiets van: als er dan toch een loodgieter bij moet komen, dan hoop ik dat het een knappe is;-)) Ze bekijken even de verschillende scenario’s en het besluit is: hij komt morgen om 15u met zijn camera om in de pijp te gaan…
Ik ben dus benieuwd of en wanneer hij er zal zijn. Alhoewel, dat is misschien niet alleen iets van Naxos, maar vooral van loodgieters 😉
Ik hou jullie op de hoogte!

Overmorgen om 16u ga ik lunchen met Efi. Ja, de etensuren liggen hier wat anders dan in België. Maar dus ook daar ben ik benieuwd over. Want als dit doorgaat zal dat de eerste keer zijn dat een afspraak van de eerste keer geregeld is. Meestal wordt het nog drie keer verzet en verlaat. In het begin had ik dan het gevoel dat ze misschien niet graag afsprak, of dat het te moeilijk was. Nu weet ik al dat ik het niet persoonlijk moet nemen. Dus we zullen zien. Morgenavond bellen we nog even om te bevestigen.

En zondag wil ik misschien wel naar de oudste boom en naar Agiassos… Misschien vraag ik iemand mee. Maar misschien ook niet. Dat is afhankelijk van de wind;-).
Als de wind helemaal gaat liggen, vertrek ik misschien zelfs helemaal niet en vaar ik uit met mijn SUP. Of ga ik met Benoit mee op zijn Catamaran… Maar jawel, dat is allemaal afhankelijk van de wind…

Maar dinsdag ga ik naar de kapper. Wind of niet. Alhoewel ik het dan misschien wel zonde ga vinden om mijn middag daar door te brengen, terwijl ik op mijn SUP zou kunnen staan. Maar af en toe een zekerheidje kan geen kwaad -)

Hoe een mens zo ineens overvallen kan worden door eenzaamheid. Zo bijzonder.

Het was een heel fijne dag: ik was vroeg opgestaan om al te gaan suppen, gezien er geen wind was. Heerlijk: normaal vaart de Blue Star voorbij, terwijl ik in bed lig en dan weet ik: ‘Nu is het tijd om op te staan!’ Nu vaart hij aan mijn zijde 😉 (wel héél ver van mij vandaan hoor, maar het klinkt wel goed he).
Dus ik ben al een beetje fier op mezelf wanneer ik mijn ontbijt neem om half tien. Dan ga ik naar de stad want ik moet langs de boekhouder voor mijn belastingsaangifte (die dus nul is, maar kom, het moet wel in orde gebracht worden). Ik loop door de hoofdstraat, Papavasiliou, kom Filis tegen en we praten wat door zijn open raampje (hij is vergeten het onderdeel voor mijn auto te bestellen) en ik klop op de deur net voor hij weg rijdt. Het geeft me een warm gevoel, want het voelt zo écht Grieks 😉 Andere mensen wachten hier, terwijl je aan het praten bent. Heerlijk toch!

Ik loop nog langs wat bekenden en ga voor een koffietje naar Gemma.  En natuurlijk even langs Efi, maar ze is er niet. Olga, de vriendin die haar komt helpen nodigt me uit om straks naar Plaka te komen. Ze gaat daar zijn met wat vrienden en vraagt of ik geen zin heb om aan te sluiten.

Onderweg naar huis vraag ik me af of ik niet met de sup naar Plaka kan. Als ik om vier uur vertrek, moet ik er om vijf zeker zijn! Maar dan belt er een vriendinnetje in nood en is het bijna vijf uur voor ik vertrek naar het strand. Ik ben voorzien en stap met een waterdicht zakje met wat geld en mijn gsm en een doek rond mijn middel, op de sup. Maar al snel is duidelijk: er is veel tegenstroming, zo ga ik er niet snel raken. Ik vaar dus terug naar het strand, neem mijn mountainbike en wandel langs het strand tot waar ik terug kan rijden. Zo kom ik rond half zes bij Pakafé aan en vind, tusen de strandstoelen Olga met Anna, een Deense dame die zichzelf aan het vinden is hier;-)

Na een tijdje zie ik enkele mensen op de sup en heb ik het gevoel dat de wind nog wat gaan liggen is; Ik krijg het grandioze (?!) idee dat ik terug naar huis kan en alsnog met de sup terugkomen. Zo gezegd, zo gedaan, ik spring op de fiets, haast me naar huis, spring op mijn sup en peddel richting Plaka. Nog niet halfweg vraag ik me al af waarom ik toch op zulke ideeën kom. Maar ik zet door. Er zijn immers mensen die me verwachten… De momenten dat het moeilijk is, tel ik hardop: vier langs links en dan zes langs rechts (want de stroming zit erg langs één kant). Soms concentreer ik me op het eindpunt in de verte, dan weer op tussenpunten omdat dat eindpunt maar niet dichterbij lijkt te komen. Om je een idee te geven: te voet doe ik over een stranwandeling naar Plakafé ongeveer 45 minuten… Dus ik een kilometer of 4? Wellicht niet indrukwekkend, maar met deze stroming toch best pittig.

Het is ongeveer acht uur wanneer ik arriveer. 35 minuten heb ik erover gedaan! Wanneer ik aan wal kom, zijn Olga of Anna niet te zien. Een andere vriendin met wie ik kennis maakte, vertelt me dat ze net zich omkleden zijn om te vertrekken. Ik loop even naar Plakafé, aan het zwembad en daar tref ik ze nog net. Ze zijn klaar om op de bus te stappen. Amaai, het is je gelukt, zeggen ze nog, maar ze moeten door.Ik loop terug naar het strand, bestel een ouzo – want die heb ik wel verdiend denk ik  – en zet me even op een strandbed, die er ondertussen voor het grootste deel verlaten bijstaan. En dan overvalt het me: een gevoel van eenzaamheid. Zo gelukkig dat ik vorig jaar was, toen ik het tot hier gehaald had (Want dat was toen mijn droom geweest – zie blog van november 2018.), zoveel verdriet lijkt er nu ineens tevoorschijn te komen. Terwijl ik de zon zie zakken en de kleuren veranderen, rollen de tranen over mijn wangen.

 Ik bedenk wie ik zou kunnen bellen, maar de ene vriendin is nu niet bereikbaar, de andere heeft teveel aan haar hoofd. Nog iemand anders kent het hier niet, dus kan het niet echt begrijpen. En anderen nemen de telefoon niet op.

Ik laat mijn ouzo half staan en zet me op mijn board om de terugrit aan te vangen. Die is wel makkelijker, omdat dat met de stroming mee is. Op het moment dat ik daar vaar, is het de eigenlijke zonsonderang, dus ik heb een stevig vermoeden dat ik op best wat foto’s  zal staan vandaag. 😉

Het gaat me wat beter, door me zo één te voelen met het water. Maar dan komt er toch nog het ‘ik ben zo eenzaam-stemmetje’ dat zich dan persé moet afvragen wie het zou opmerken, moest ik hier nu terplekke doodgaan. Want ondertussen valt de schemering en ik bevind me best ver op zee. In de verte zie ik Benoit wel met de Catamaran, dus een ander stemmetje denkt dat die dat wel zou opmerken. Maar ze dringt aan: ‘Ja, wie zou het merken, morgen, dat je er niet meer zou zijn?’ En ja, dat is waar wellicht. Maar wat moet ik daarmee?

Als ik thuiskom maak ik het receptje dat Sara en Ingrid hebben achtergelaten voor me.  Pink Salmon Pasta. Het voelt als een kadootje en daardoor voel ik me wat minder alleen. Als ik uiteindelijk met Sara wat aan de whatsapp hang, rollen er terug tranen. ‘Ik ben gelukkig hoor’, zeg ik tussendoor.

Ja, ik ben gelukkig en voel me best prima alleen. Maar soms, heel soms, zijn er zo van die momenten dat je zou willen dat iemand je ‘ziet’. En als dat er dan niet is, kan het je zomaar overvallen. En dus laat ik ze maar rollen, die tranen. Want dat advies geef ik anderen ook altijd: ‘Laat het maar stromen!’ En trouwens,voor de rest ben ik best gelukkig hoor 😉

Als ik al ontspannen was, dan ben ik het nu in het kwadraat. En dat dankzij de magische handen van Michail. Hij is een Grieks massagewonder, woont in Athene maar vertoeft tijdens de zomer op het eiland om de gestreste toerist te redden.

Ik leerde hem twee jaar geleden kennen via Kristel. Zij was toen hier met haar drie kinderen en het ging haar niet zo goed. Ze had allerlei fysische klachten die dreigden haar vakantie danig om zeep te helpen. Maar de mensen van Medusa, waar ze verbleef, gaven haar Michails folder. En hij verrichte wonderen. Kristel voelde zich een stuk beter – niet alleen door de massage, hij gaf ook Reiki en heel wat wijze woorden. Ze hielden contact en toen ze in september terugkeerde om de groep te volgen, was zij een wandelende reclame. Dat moest ik dus ook maar eens uitproberen. En het was meer dan waar.

Ook vorig jaar was ze er en werkte haar positieve commentaar voor andere deelnemers: bijna alle anderen lieten zich ook onder handen nemen. Bij mij was het er vorig jaar niet van gekomen. Onvoorstelbaar, achteraf bekeken. De toestand waarin ik toen vertoefde schreeuwde eigenlijk voor totale ontspanning en overgave. Wellicht was net daardoor de drempel te hoog. Maar dit jaar had ik het mezelf plechtig beloofd: ‘ Je laat je aan het begin van de vakantie eens duchtig verwennen!’

Michail biedt verschillende soorten massages en Reiki aan, maar als ik er voor ga, ga ik er voor: the full package van 2 uur. Hij is eigenlijk best grappig: staat aan de deur met zijn tafel en een grote tas. Hij neemt de tijd om zich te installeren: de tafel, muziek, een kaarsje…Dan doet hij zijn werkgordel om: het lijkt op die van een ruitenwasser alleen heeft hij geen Dreft, spons of aftrekker, maar busjes olie en massageattributen. Er ligt zelf een deegrol op de tafel. En dan begint hij.

De eerste vijf minuten ben ik nog aanwezig in mij hoofd, denk ik aan de onafgewerkte facturen – want ik was niet rond geraakt – en vraag ik me af hoe je dat doet: je hoofd afzetten. Maar op een of andere manier gebeurt het gewoon. Geen gedachten. Alleen maar lichaam en hier-en-nu.

Het doet met momenten best wel pijn hoor. Hij lijkt je lichaam al snel te lezen en duwt dan op plekken waarvan je niet wist dat er iets aan de hand was. Maar daardoor lijken er anderen spieren te ontspannen. Als mijn nek gespannen aanvoelt, heb ik de neiging om in die specifieke spieren te knijpen. Hij doet dat niet, nee hij duwt een eindje verderop. Maar achteraf voel je wel het verschil.

Soms zijn er seconden dat ik me afvraag wat hij aan het doen is, want hij lijkt soms overal tegelijk. Alsof hij tegelijkertijd mijn hoofd en voeten aanraakt en ertussen ook nog eens kracht zet. Maar naast de attributen zet hij ook alles van zichzelf in: armen, ellebogen en af en toe misschien zelfs een knie. Soms neemt hij me in een greep waarvan ik niet wist dat ik me zo kon bewegen (want hij beoefent ook Thaise massage) en daarna is het weer de zachtheid zelve.
En ik kan je verzekeren dat twee uur dan om is voor ik het weet. Ik keek stiekem zelfs even op de klok: zo laat kan het toch nog niet zijn!

Hij is ondertussen ook bezig met klankschalen, specifiek afgestemd op de chacra’s (als je daar al in gelooft natuurlijk). Ik overweeg om hem te vragen voor een klankbad voor mijn volgend groepje. Eens kijken wat het effect is.
En misschien, als ik zuinig leef, kan ik me aan het einde van de zomer nog eens een verwennerij veroorloven. Wie weet. Maar nu geniet ik gewoon na. Ik voel de tintelingen in mijn hele lijf. En ook zijn woorden ‘you have good vibration, Suzanne!’ tintelen nog na. Ontspanning in ’t kwadraat ;-).

Als ik een misstap bega, iets uit het oog verlies of een belofte niet nakom en ik word daarop aangesproken, dan kan ik daar dagen niet goed van zijn. Ik vraag me af of dat betekent dat ik niet goed tegen kritiek kan? Niet dat ik dan in de verdediging schiet of zo. Nee, ik heb meteen – wat betreft de mail die nu aanleiding is van de onrust – schuldbewust gereageerd. Erkenning gegeven voor het ongemak dat ik heb veroorzaakt en mijn excuses aangeboden. Maar voor mijn schuldbewust subje is dat niet voldoende. Nee, die moet dat nog een keer of zeven herkauwen, op mijn kop slaan en in overdrive schieten.
‘Zou je niet nog een extra mail sturen? Misschien nog wat bijkomende uitleg geven hoe het komt. Nog eens benadrukken dat je beseft dat je daarmee onrecht hebt gedaan aan de behoefte van de overkant…’
Ik doe het niet. Niet omdat ik het de ander niet zou gunnen, maar omdat ik denk dat ik dat dan vooral zou doen opdat die overkant zou zeggen: ‘Het is ok!’ En dan is het eigenlijk toch maar weer een egoïstisch iets. Als die ‘Het is ok!’ zou komen, zou mijn schuldgevoel kunnen gaan liggen, maar is het daarom voor de ander beter?

Dat is wellicht wat ik te leren heb: mezelf te aanvaarden met mijn onvolmaaktheden. Zelf kunnen zeggen ‘Ik ben ok, ook al laat ik steken vallen, stel ik soms mensen teleur.’ Het betekent niet dat ik dat meer zal gaan doen, maar wellicht wel dat ik daardoor niet zo in overdrive schiet.

Want dat gebeurde vandaag wel. Een dag dat ik niet buiten kwam, maar binnen aan mijn computer me ontfermde over ‘achterstallige mails’. Want ik ben me niet altijd bewust van het effect van een niet beantwoorde mail. Voor mij is het één van de zovelen. Voor die ander is het misschien iets dat haar of hem dagelijks bezig houdt. Misschien is het wel van het gehalte dat je elke dag je mail opendoet om te kijken of er dat antwoord is. En dan is het er wéér niet.

Ik ben blij dat ik ondertussen die automatische beantwoording heb ingesteld, om te waarschuwen dat het wat langer kan duren. Maar er liggen er nog wel enkele van voor die tijd, te wachten. Dus ben ik erin gevlogen.

Alleen… Ik heb een heel associatieve geest. Dus dan beantwoord ik X en dan denk ik, ‘Ah ja, Y heeft ook zoiets gevraagd. Maar daarvoor moet ik even iets nakijken in dropbox. Nu ik hier toch ben, moet ik dan misschien meteen even het verslag lezen van de vergadering die ik gemist heb. Oh ja, daar spreken ze over de planning. Neem dan maar meteen even je agenda erbij. Nu je die toch vast hebt, kijk dan even of je nu al een oplossing hebt voor die lesverplaatsing, want P heeft geantwoord dat zij niet kon, dus je moet nog een andere oplossing bedenken. Misschien even laten weten aan K en vragen wat hij ervan denkt…’  Geeft het al een beeld?
En dan ben je pas 40 minuten later aan die volgende mail…
Dus nee, ik ben er nog niet.

Ik neem me voor om dagelijks mezelf te verplichten twee uur aan mijn computer door te brengen. Voor de mensen die denken dat ik hier niks te doen heb: NOT!
Maar ok, ik heb een mooi uitzicht terwijl ik werk ;-).

En ‘savonds vaak ook nog een leuke afspraak. Zoals vanavond met Michelle. Vanmorgen even bellen en vanavond op restaurant. Zo gaat dat hier. Geen ‘de agenda er even bij nemen’ van beide kanten om te kijken wanneer we een afspraakje kunnen vastleggen. Nee, het is meer een leven ‘dag per dag’.
Heb je nu zin? Ja! Ok dan!

En dan is het echt gezellig en praten we over duizend dingen. Op die lekker associatieve manier. En zo komen we ook bij mijn blog. Hoeveel mensen het zoal lezen? Geen flauw idee! Misschien moet ik eens vragen aan mijn webmaster of ik dat kan zien. Maar wil ik dat dan? Is dat mijn doel? Veel lezers?
‘Maar wat is het doel van je blog?’ Een goeie vraag! Daar had ik misschien wel kunnen over nadenken voor ik erin vloog. ‘Is het om reclame te maken?’ Nee, eigenlijk niet. Ik weet het niet. Ik geniet ervan om te schrijven. Het daagt me uit. Het laat me stilstaan bij de dingen…

Best confronterend eigenlijk, dat ik daar geen antwoord op heb. Ik denk dat ik zo wel meer dingen doe. Zonder vooropgesteld doel. Gewoon omdat het goed voelt. En nu ik er zo over nadenk, vind ik dat best ok. Iets doen omdat je het leuk vindt, wat kan daar nu fout aan zijn? En niemand is verplicht om het te lezen. Ik weet dat het gelezen wordt, door de fijne reacties. En ik denk dat ik nog het meest geniet van de blijken van herkenning. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen sta met sommige hersenkronkels. En misschien betekent het dat ook voor sommige anderen. En als van elke blog één enkel mens een goed gevoel krijgt, of een inzicht, of een glimlach, ja, dan is het meer dan de moeite waard.
Dus dank je, Michelle, voor de fijne avond en voor de vraag. Het maakt dat ik toch weer wat gelukkiger kan gaan slapen dan dat ik vanmorgen opstond. Vol schuldgevoel voor die gevallen steek.

Na een gezapige zaterdag, een lazy Sunday… Als dat geen weekend is!

Vandaag is mijn metekindje jarig en dan is het zo fijn dat er iets bestaat als videobellen. Niets leukers dan die snoet te zien terwijl hij vertelt over zijn cadeautjes. Hij heeft de step gekregen die hij zo graag wou. Hij had het me uitgebreid verteld op ons pre-verjaardags-shopdagje voor mijn vertrek: hij wilde zo graag een nieuwe step. Maar dat kost veel geld. Dus ging hij aan verschillende mensen centen vragen. Maar met een beetje chance zouden zijn ouders er wel voor zorgen dat ze er zou zijn op zijn verjaardag! En zo was het dus.
‘Het is een rode, Suzanne, met zwart en rode banden!’
Hij zal me straks een foto sturen, als ze aan zee zijn aangekomen en als hij kunstjes kan doen. Want met zijn oude step kon hij bepaalde dingen, die hij in principe al kan, niet uitvoeren.
Daarnaast – en dan gaat de camera de kamer rond – kreeg hij boeken en strips!
‘En, Suzanne, een sweater van Champion!!!’ En hij toont fier zijn borst waarop de letters prijken.
‘En – terwijl hij de sweater omhoog trekt – een t-shirt van Vans!’
Hij is ‘into’ dingen met een merknaam op, momenteel.

Dat was ook het doel van onze shopdag geweest.

Het werd een dag met hindernissen. We hebben immers op een zondag afgesproken en dan zijn de winkels niet open. Dus rijden we naar Breda, want daar is het koopzondag. Echter, wanneer we in Breda arriveren blijken alle winkels gesloten. Pinksteren… Dedju! Terwijl we iets gaan eten op een terras, bel ik naar de Bijenkorf in Eindhoven. Zijn mama had gezegd dat ze daar zijn zo begeerde merken verkochten. Ja, die was open. Dus terug de auto in en naar Eindhoven. Daar blijkt er inderdaad één winkelcentrum open, inclusief de Bijenkorf. De rest van de stad ligt er verlaten bij.

Zoals het echte shoppers betaamd, gaan we eerst ‘spotten’, zien wat er in de aanbieding is. Dan verkennen we de buurt en onderzoeken andere mogelijkheden, om dan, na een ijsje op een bankje, terug te keren naar het heiligdom van de kinderkledingmerken. Champion is er spijtig genoeg niet bij. Daar hebben ze alleen spullen van voor volwassenen. En die pet is écht te groot!

Dan komt het moeilijkste onderdeel kiezen. Hij heeft zelf een budget mee, eigen gespaarde centjes, die hij voor vertrek nog eens heeft nageteld en hij krijgt natuurlijk ook nog iets van mij. Maar zo’n keuze is moeilijk! Dat is zo’n moment dat ik blij ben dat ik meter ben: ik ben hier alleen met eam en kan hem alle tijd van de wereld geven. Ik kan meevoelen met de pijn van ‘maar als ik dat t-shirt neem, dan kan ik dié trui niet kopen!’ Ik kan ze laten bestaan in haar omvang van wereldprobleem. Een uiteindelijk kunnen we toch met een fijne buit naar huis.

En ja, het is een heel eind terug. De gemiddelde klimaatgevoelige lezer zal wellicht meewarig het hoofd schudden over zo’n decadente milieubelasting, maar ik geniet van onze rit terwijl hij honderduit vertelt over zijn vrienden, zijn drummen en dansen, zijn broers, zijn zomerplannen…
Een dag exclusieve aandacht.

En gaat het daarom niet in het leven? Liefdevolle aandacht. Nee, ik ben geen kindermens en ‘ravotten met de jongens’ is aan mij niet besteed. Maar ik kan geven waar ik goed in ben: liefdevolle aandacht, een luisterend oor en 100% interesse. Ik hoop dat ik op die manier mijn meterschap eer aan doe en dat hij kan voelen dat hij in mijn hart zit. Ook al ben ik vaak in afstand ver verwijderd.

Ik stel me voor dat hij op dit moment al kunstjes aan het uithalen is aan de Belgische kust. En ik weet dat hij van dezelfde zon geniet als degene die ik hier, op Naxos, stevig voel schijnen. En het vult mijn hart met liefde. Gelukkige verjaardag Sep!