Ik zit wat voor me uit te staren, op het terras van het bakkertje in Mikri Vigla. Het is er rustig momenteel. Ik heb me geïnstalleerd met mijn schrift en een Freddo Cappucino. Ik wil nu mijn blog al schrijven want straks komt A. Het is zijn verjaardag en we hebben afgesproken nog eens een ‘toerke te gaan doen’. En misschien iets eten in Apiranthos – je weet maar nooit dat daar een optreden is. (cfr Serendipiteit, 5 aug)

Maar ik zit dus maar wat voor me uit te staren. Gedachten tollen door mijn hoofd, maar ik krijg ze precies niet geordend. Misschien is mijn middagdut me niet goed bekomen. Soms heb ik daardoor het gevoel dat ik een dubbel leven leidt. Alsof elke dag er twee in zich draagt. Maar misschien heeft het ook te maken met zoveel emoties. Het raakt me zo diep, deze week.

Vanmorgen hadden we yoga en ik had Loriën gevraagd of ze het kon afstemmen: koppelyoga, aandacht voor connectie. En het was heel intens. Ik deed het samen met haar als ‘voorbeeld’. En het was zo verbindend. Ik probeer me dan in te beelden hoe het zou zijn om dit met je eigen partner te doen. Eigenlijk moet ik daar niet veel voor doen. Ik zie in mijn ooghoeken hoe het voor de paartjes is. En ze vertellen het ook nadien.
Ik ben bijna jaloers.
En dan het vervolg van de sessie. Wat er allemaal gebeurt, hoe het stroomt. Hoe het raakt. Deep down. En de dankbaarheid die er hangt. Gewoon dankbaarheid. Voor de kansen die ze zichzelf hebben gegeven. Voor hun partner en het samen hier zijn. Voor het leven, voor de liefde. En dan zie ik ze de deur uit stappen. Nog meer samen dan dat ze al waren. En dan stroomt het over. Al die gevoelens die ik mag faciliteren…
Gelukkig maar dat het zoveel positieve vibes zijn, want ze komen volle bak binnen #nofilter.
‘Wel professioneel blijven he Suzanne’ klinkt er een klein stemmetje achteraan. Jaja, maar als het over de liefde gaat, hou dan je hart maar op veilige afstand!

Dus blijf ik maar wat voor me uit staren en drink mijn koffie. Ik schreef bijna ‘als een bakje troost’. Maar er is geen verdriet, alleen gevoel. En dat mag gewoon stromen. ‘Stromen’ stond ook op het kaartje dat ik vandaag trok.

En dan denk ik aan een favoriet liedje van me en de tekst ‘Laat het maar stromen, stromen naar zee, en vind je bestemming, ik reis met je mee.’ (Cfr. Laat het maar los van Ingeborg) En terwijl ik terug naar huis rij zet ik het op repeat en zing uit volle borst mee.  En dan rollen de tranen. En die zuiveren.

Ik denk dat ik mijn bestemming gevonden heb.