Maand: augustus 2019

Ik zit wat voor me uit te staren, op het terras van het bakkertje in Mikri Vigla. Het is er rustig momenteel. Ik heb me geïnstalleerd met mijn schrift en een Freddo Cappucino. Ik wil nu mijn blog al schrijven want straks komt A. Het is zijn verjaardag en we hebben afgesproken nog eens een ‘toerke te gaan doen’. En misschien iets eten in Apiranthos – je weet maar nooit dat daar een optreden is. (cfr Serendipiteit, 5 aug)

Maar ik zit dus maar wat voor me uit te staren. Gedachten tollen door mijn hoofd, maar ik krijg ze precies niet geordend. Misschien is mijn middagdut me niet goed bekomen. Soms heb ik daardoor het gevoel dat ik een dubbel leven leidt. Alsof elke dag er twee in zich draagt. Maar misschien heeft het ook te maken met zoveel emoties. Het raakt me zo diep, deze week.

Vanmorgen hadden we yoga en ik had Loriën gevraagd of ze het kon afstemmen: koppelyoga, aandacht voor connectie. En het was heel intens. Ik deed het samen met haar als ‘voorbeeld’. En het was zo verbindend. Ik probeer me dan in te beelden hoe het zou zijn om dit met je eigen partner te doen. Eigenlijk moet ik daar niet veel voor doen. Ik zie in mijn ooghoeken hoe het voor de paartjes is. En ze vertellen het ook nadien.
Ik ben bijna jaloers.
En dan het vervolg van de sessie. Wat er allemaal gebeurt, hoe het stroomt. Hoe het raakt. Deep down. En de dankbaarheid die er hangt. Gewoon dankbaarheid. Voor de kansen die ze zichzelf hebben gegeven. Voor hun partner en het samen hier zijn. Voor het leven, voor de liefde. En dan zie ik ze de deur uit stappen. Nog meer samen dan dat ze al waren. En dan stroomt het over. Al die gevoelens die ik mag faciliteren…
Gelukkig maar dat het zoveel positieve vibes zijn, want ze komen volle bak binnen #nofilter.
‘Wel professioneel blijven he Suzanne’ klinkt er een klein stemmetje achteraan. Jaja, maar als het over de liefde gaat, hou dan je hart maar op veilige afstand!

Dus blijf ik maar wat voor me uit staren en drink mijn koffie. Ik schreef bijna ‘als een bakje troost’. Maar er is geen verdriet, alleen gevoel. En dat mag gewoon stromen. ‘Stromen’ stond ook op het kaartje dat ik vandaag trok.

En dan denk ik aan een favoriet liedje van me en de tekst ‘Laat het maar stromen, stromen naar zee, en vind je bestemming, ik reis met je mee.’ (Cfr. Laat het maar los van Ingeborg) En terwijl ik terug naar huis rij zet ik het op repeat en zing uit volle borst mee.  En dan rollen de tranen. En die zuiveren.

Ik denk dat ik mijn bestemming gevonden heb.

Dag twee van de cursus. En supercontent. Het zit goed. Het groepje zit goed, het contact, de humor, de uitwisseling, de connectie, de herkenning…
Het is wel diep, maar niet te zwaar.
Opdrachten worden wel eens met wat gezucht onthaald maar dan toch met moed uitgevoerd en tenslotte positief geëvalueerd.

Ik vind het zo ontroerend om getuige te mogen zijn van zoveel liefde. Ik ben al meerdere keren tot tranen toe bewogen deze twee dagen. En ik voel me dan zo gezegend (ik weet dat dat een woord is waar sommige mensen allergisch voor zijn, maar ik vind geen ander woord dat voor mij de omvang omvat) dat ik het kader mag bieden waarin deze liefde mag stromen.

Het zijn wellicht geen wereldschokkende dingen, maar hoe vaak maak je nog tijd om even op een rijtje te zetten waarom je iemand zo graag ziet of wat je allemaal in de ander bewondert – zeker als je al tien, twintig of dertig jaar samen bent? En daar dan nog eens tijd voor maken. Tijd maken om te kijken naar de weg die jullie samen hebben afgelegd. Een weg die wellicht niet alleen over rozen liep. Tijd maken om nog eens duidelijk te maken waar voor jullie een relatie dan wel voor staat… Ja, het zijn toch wel bijzondere dingen.

Nu lijkt het precies alsof ik een reclamepraatje aan het doen ben. En dat is helemaal niet de bedoeling van mijn blog. Toen ik afgelopen week met een vriendin aan de telefoon hing en zij dat insinueerde, was ik wat verbouwereerd: nee, dat is niet de bedoeling van mijn blog! Daar ben ik hem niet voor begonnen en ik denk ook dat het merendeel van mijn inhoud niet over mijn werk gaat… Maar nu dus wel. Vandaag stond dat werk dan ook heel erg op de voorgrond.

Maar ik wilde dus zeker geen relamepraatje doen, maar ik ben zo geraakt door deze twee dagen. Deze cursus heeft een grotere impact op mezelf dan de vorige groepen. Het zet me ook aan het denken over de liefde. Wat verwacht ik van een relatie? En ga ik daar dan voor of neem ik genoegen met minder? Hoe ben ik gevormd / getekend door mijn liefdesgeschiedenis? Al die wonden die in al die jaren werden geslagen, zijn die voldoende geheeld om aan een nieuw liefdesverhaal te kunnen beginnen? Kan ik in verbinding gaan vanuit overvloed en niet vanuit tekort? Het schudt me wakker. Ik groei mee met de deelnemers. En nee, niet zwaar, maar wel diep.

En ja, ik denk dat ik klaar ben voor de liefde.

Ik weet niet of ik in mijn leven al ooit zo ‘goed’ in het hier-en-nu geleefd heb, als de laatste tijd. Ik zet ‘goed’ tussen aanhalingstekens, want het klinkt zo beoordelend, terwijl ik het niet beoordelend bedoel, maar eerder observatorisch. Ik merk gewoon dat het lukt: in bed zijn, als ik in bed lig, bij de druiven zijn als ik in de wijngaard loop, bij de koffie zijn als ik koffie drink. Zelfs bij de auto zijn als ik aan het rijden ben en bij de benzine als ik ga tanken.

Als ik het zo uitschrijf klinkt het een beetje belachelijk. Of toch niet?
Het doet me denken aan een verhaaltje “over een zen-monnik die zeer ervaren was in meditatie. Iemand vroeg hoe het kon dat hij ondanks zijn vele bezigheden zo kalm en rustig was.

De man antwoordde:
‘Als ik sta, dan sta ik.
Als ik loop, dan loop ik.
Als ik eet, dan eet ik.
Als ik spreek, dan spreek ik.’

De vraagsteller viel hem in de rede en zei: ‘Dat doe ik ook, maar wat doe je verder nog?’
En de monnik antwoordde opnieuw:
‘Als ik sta, dan sta ik.
Als ik loop, dan loop ik.
Als ik eet, dan eet ik.
Als ik spreek, dan spreek ik.’

Opnieuw zei de vraagsteller: ‘Maar dat doe ik toch ook?’ ‘Nee’, zei de monnik,
‘Als jij zit, dan sta je al.
Als jij staat, dan loop je al.
Als jij loopt, dan ben je al waar je zijn wilt.’

Het lijkt me nu dat ik voor het eerst écht begrijp wat het betekent. En man man, ik kan het iedereen aanraden.

Ik besef dat ik niet in een staat van verlichting ben beland of zo en dat ik dit wellicht binnen de kortste keren ook wel weer zal kwijt spelen. Al helemaal als ik terug naar België kom. Maar op dit moment is het optimaal genieten.

Ik weet ook niet goed hoe het opeens zo is ontstaan. Een combinatie van dingen, kan ik me voorstellen. En wellicht (dat zeg ik tegen mijn cliënten ook altijd) jaren hard werken 😉

Heel af en toe roept er een ander stemmetje, ergens op de achterbank. En die zwaait dan heftig met to-do-lijstjes. Maar het lijkt deze keer dat, als ik er geen aandacht aan besteed, dat hij het ook maar laat.

Daarnet had ik dus de eerste sessie van de koppelgroep en weet je wat ik deed? Ik was bij de eerste sessie van de koppelgroep. En ik heb er van genoten!

 

 

Ik ben geen stapper, zeg ik altijd, ik ben een fietser. Maar misschien moet ik dat herzien. Door mijn bezoekjes aan Skeponi (in de bergen) van de laatste tijd heb ik veel meer gestapt dan dat ik gewend ben, en ik vind het steeds fijner.
Gewoon, alleen, de ene stap na de andere zetten.
Soms stop ik even om van het uitzicht te genieten, maar meestal kijk ik naar de grond. Het is immers een heel oneffen weg, met grote en kleinere losliggende rotsen en stenen. Dus ik moet uitkijken waar ik loop.
Het laatste gedeelte is zelfs geen weg meer, maar een pad dat de wellicht ooit door de geiten werd gevonden/gevormd. En dat, aan de bolletjes te zien, ook nu nog door hen wordt gebruikt. Daar is het helemaal met alle aandacht naar de ondergrond. Elke stap is een zoeken naar de juiste steun. Het is kijken naar de volgende rots om een stukje hoger te kunnen klimmen, of naar de plekken waar het, ondertussen verdorde, lichtbruine gras, is platgetrapt. Het is uitkijken om de bloemetjes die hier en daar toch overleven niet te schenden. Het is met de volle aandacht hier-en-nu zijn.

Hier moet ik geen moeite doen om niet in mijn hoofd te verdwalen. Hier ben ik alleen, met de zon, met de wind, met de rotsen, de bomen, de grassen en het zand. En natuurlijk ook met de krekels. En af en toe een grote vogel. Dan vind ik het spijtig dat ik daar niet meer van ken. Maar ik weet als ze vleugels hebben, met zo’n spanwijdte dan moet het iets zijn in de trant van een arend of zo. Als ik me omdraai heb ik ook zicht op de zee. In de verte. Maar zelfs als ik ze niet zie, kan ik ze voelen, ruiken.

En de belletjes van de geiten natuurlijk, die zijn er ook. Dat is zo heerlijk. Altijd hoor je wel ergens een belletje rinkelen. Het is onbegonnen werk om ze te zoeken tegen de bergflank. De rotsen, en struiken in alle tinten bruin-groen-grijs verbergen ze goed. Soms als je blijft kijken, zie je er wel een paar, maar als je ze zoekt op basis van het geluid loopt het mis. Door de vorm van de bergen zorgen de weerkaatsingen immers voor afleidingsmanoevers.

Ik ben er dus van beginnen houden, van mijn wandelingetjes. Dit smaakt naar meer. En ja, ik zal altijd een fietser blijven. Dat is sneller en efficiënter. En makkelijker in zekere zin. Maar ik daag mezelf uit om meer te gaan stappen. Ik moet dan meteen denken aan de Camino die mijn vriendinnetje liep (zie het boek ‘Twee miljoen stappen naar mezelf’ van Freya Van den Bossche). En zover zal het wellicht nooit komen. Maar ik kan hier op het eiland wel mijn eigen mini-camino doen.
Ik voel alleszins hoe deze uitstapjes me dichter bij mezelf brengen.

Het is ook wel confronterend om te merken dat het competitieve stukje in mij, zich soms ook wil moeien. En wil timen, of ik deze keer sneller boven ben dan de vorige. Ik spreek er zachtjes tegen. ‘Het is geen wedstrijd. Ik moet niets bewijzen, aan niemand. Ik arriveer als ik arriveer.’ En als ik op mijn eigen, veilige tempo ga, arriveer ik tenminste samen met mezelf. En dat is misschien wel een nieuw gegeven voor mij.

Dus ja, ik voel de stapper in mij wakker worden. De rustige stapper, die daar is en dan en geniet.

Het jeukt een beetje, mijn hoofdhuid. Dat heb ik wel meer als mijn haar net gekleurd is. Goed kan dat niet zijn eigenlijk. Het stinkt ook een beetje als ze het erop smeren… Naar synthetisch. En toch, ik ben er nog niet aan toe om resoluut voor grijs te kiezen. Meer en meer vrouwen doen dat tegenwoordig wel. Ik heb een collega die resoluut een switch maakte en een vriendin die in de ‘we doen blond, dan is de overgang naar grijs niet meer zo groot’-fase zit. Maar ik ben er nog niet aan toe. Niet dat ik me ervoor schaam hoor. IK merkte dat aan mijn spontane reactie op de comment bij mijn post van gisteren. “ Alleeeeee Suzanne, nu heb je verraden dat dat prachtige kleurtje niet je natuurlijke haarkleur is” schreef iemand. En ik weet natuurlijk dat dat een grap is. Maar toch, verraden?!?

Dus nee, iedereen mag dat weten. Ik ben aan het vergrijzen. Zoals de rest van de samenleving eigenlijk 😉 En ooit wil ik een oude, grijze wijze vrouw worden. Maar dan denk ik: in de juiste volgorde: eerst wijs en dan pas grijs! Dus dat kleurtje moet nog even wachten 😉

Is dat dan ijdelheid, vraag ik me af? Misschien wel. Maar het zou gewoon niet kloppen. Ik denk nog zo vaak over mezelf als over een meisje. Ik weet wel dat ik wellicht de enige ben die zo over me denkt. Wellicht denken een behoorlijk aantal mensen over mij als over die madam, die mevrouw, die dame… Maar ik denk dus aan mezelf als aan een meisje. En zeker als ik mijn tennisrokje aan heb (zie ‘Ik leer zoveel!’) 😉

Ik had het er recent nog over met een vriend. Hij is grijs aan het worden. Hij heeft nog veel haar en een haarlijn die redelijk stabiel is gebleven, maar de slapen en ook achteraan heeft het grijs haar intrede gedaan. Maar bij een man mag dat dan weer. (Een man mag zoveel meer of moet zoveel minder ;-)) En hij vertrouwde me dus toe dat hij het erg zou vinden als ook zijn wenkbrauwen grijs zouden worden. Dan zou hij zelfs overwegen om ze te verven. Een grappige vaststelling.

Maar dus kleur doet er toe. En voor de mensen die het zich afvragen: ik ben van nature ongveer hetzelfde. Alleen als ik hier dagelijks in de zon kom en regelmatig ook in het zoute zeewater, wordt mijn haar steeds lichter. Maar nu dus terug mijn vertrouwde kleuring-kleur. Kan ik er weer even tegen en hoef ik geen druk te voelen om écht wijs te zijn. Met momenten mag dat, zoals je hier en daar toch en grijs haar tussen het bruin-rode komt piepen.

 

Ik moet dringend in een werkmodus geraken! Nog twee dagen en dan start mijn groep. En ik ben nog in mijn ‘lanterfantmodus’! Ik doe wel wat dingen hoor. Vandaag heb ik de kast terug verplaatst van de studio naar het appartement. En wat spulletjes van hier naar daar en omgekeerd. En ik heb wat nagedacht en geschreven rond de voorbereiding (minimaal, ik geef het toe). Maar ik doe dan ook heel wat ‘onnuttige’ dingen. Of op zijn minst niet-dringende.
Zoals mijn boekje ‘overschrijven’. Ik heb zo’n boekje waar ik allerlei dagdagelijkse dingen in noteer. En nu is dit schrift bijna vol. Dus dan overloop ik blad voor blad om te kijken of ik iets moet meenemen naar mijn volgend schrift. Soms heb ik er een interessante oefening in genoteerd of een quote die ik ergens vond. Er staan vaak wat to do’s in die nooit zijn afgevinkt geraakt. Ik maak dan overzichtjes met ‘to do 22 augustus’, ‘to do voor als ik tijd heb’ (wat wellicht nooit gebeurt), ‘to do voor I Ousía’, ‘te onthouden voor EA’… En dat is goed natuurlijk, geeft ook nog eens een overzicht. En het brengt sommige dingen in herinnering. Daar moet ik me eens aan zetten!
Achteraan heb ik ook een overzicht ‘vluchten geboekt’ want soms boek al een heenvlucht, maar nog geen terugvlucht. Of al wel een vlucht naar Athene, maar moet ik nog uitzoeken of ik een binnenvlucht heb of een boot. En ik vergeet dan hoe ver het staat. Dus ook daar heb ik tegenwoordig een overzicht van. Maar dus, als ik dat doe, dan bedenk ik dat ik beter meteen even kijk voor die binnenvlucht. En voor ik het weet ben ik mijn volgende vluchten aan het boeken – want het is juist een goeie prijs.

Procrastineren heet dat tegenwoordig he. Nog snel even vegen voor ik dan uiteindelijk aan die voorbereiding gaat beginnen. En dan zie ik dat smsje van die vriendin en bedenk ik dat ik misschien toch gewoon even moet bellen. En ondertussen zet ik ook de boontjes op het vuur, want natuurlijk heb ik iemand uitgenodigd om mee te komen eten. Maar dat was voor L vroeg of ik niet naar de workshop kwam van een Nederlandse Kundalinimadam die een avond geeft rond meditatie en ademhalingstechnieken. En dat is natuurlijk altijd interessant. Kan ik misschien zelfs nog gebruiken voor de cursus? Dus uiteindelijk moet ik me na de telefoon nog reppen om op tijd in Medusa te zijn. En dan ook weer terug voor een laat dinner. En natuurlijk is het te gezellig om snel af te ronden.
Maar dat voorbereiden…

Morgen dan maar zeker. Voor of na de koffie met Marilyn en de lunch met Efi… Gelukkig zit ik meer dan een uur bij de kapper voor een kleuring. Daar kan ik niet veel anders doen! En de namiddag en avond heb ik niets gepland en er is nog veel wind. Dus als ik morgen mijn blogje schrijf, wil ik kunnen stoefen: voorbereidingen zijn helemaal rond. Emails bijgewerkt en misschien zelfs een paar handouts afgewerkt? Of is dat dan weer meteen erover? We zullen zien. Maar het is alleszins het plan om het lanterfanten wat af te bouwen!

Bijzonder om te ervaren hoe regelmaat werkt. En hoe het is als die regelmaat doorbroken wordt. En dat het tijd nodig heeft om het terug op te bouwen… Of dat is toch hoe het op dit moment voelt.
De voorbije twee maanden, bijna, was het zo vanzelfsprekend om ‘s avonds of in de namiddag in mijn spreekwoordelijke pen te kruipen. Maar door ziek te worden, werd die gewoonte abrupt gestopt. En het lijkt niet zo vanzelfsprekend om het terug op te pakken.

Het heeft ook even tijd nodig om ‘helemaal thuis te komen’. Ik ben er al drie dagen, maar ik voelde daarnet voor het eerst terug de zee.
Dat gebeurt wel meer, natuurlijk, dat ik niet op het strand raak. Misschien is dat typisch aan mensen die aan de zee wonen, dat de behoefte om er altijd ín te gaan minder wordt. En het was ook héél winderig afgelopen dagen. (You can always blame it on the wind!) Windsnelheden tot 100 km per uur naar ’t schijnt. Hoogdagen voor de geoefende kiter wellicht, maar net iets teveel om te kunnen genieten van een stranddagje.

Maar dus vandaag dacht ik: ‘Doe nog eens ‘gewoon’!’ En dus fietste/wandelde ik naar Earthbar voor mijn Freddo Cappucino. En dan voel ik hoe hard ik het heb gemist. De koffie, natuurlijk, maar ook de bar, de meisjes – Kiki en Stella staan voor en achter de bar en zijn super -, de vrienden en kennissen die je ‘welkom-terug’ heten, een klein woordje wisselen of met wie je een lange babbel doet. Ja, dat is thuiskomen. Nog meer dan de voorbije dagen.

En misschien, door die regelmaat terug op te nemen: mijn dagelijks bezoekje aan de zee en/of een koffietje, komt er ook terug een regelmaat in mijn schrijven.
Want ook dat heb ik wel gemist. Alsof ik een gesprekspartner kwijt was. Oei, als ik dat zo verwoord, klinkt dat opeens zo zielig. En zo bedoel ik het helemaal niet. Maar het is wel alsof ik even van gedachten kan wisselen, als ik op mijn klavier lig te tikken, alhoewel zij niet zo vaak iets terug zegt 😉

Dus, wie weet is dit weer de eerste van een volgende maand met verhaaltjes. Verhalen van mijn leven, gedachtenspinsels. Met regelmaat. En misschien wil je opnieuw geregeld meekijken over mijn schouder. Je bent welkom terug!