Een dag met heel wat onverwachte wendingen, maar oh zo genoten! Al om acht uur wakker, maar me nog moeten spoeden om om 11u30 bij de kapper te raken.
Waar ik me dan mee bezig hou? Ik zou het niet weten! Ik ben wel veel aan het schrijven, niet alleen voor de blog. En soms betekent dat schrijven in een boekje en dan dient dat daarna nog overgetikt te worden. Wat mails, ontbijt, een afwasje, een douchke… Gewoon van die dingen die je thuis op een kwartier doet, daar doe ik hier drie uur over 😉
Misschien is dat wel de reden dat mensen zeggen dat ik er zo goed uit zie, zo ontspannen. Daarstraks Filis nog. Ik was op weg naar de Rental Center toen ik hem tegen het lijf liep. Hij neemt meteen schuldbewust mijn beide handen vast. Ik vraag dus: ‘Ben je het weer vergeten?’ Nee nee en er volgt een heel technische uitleg, het gaat over een bepaalde machine die ze moeten hebben en ze hebben die niet… Ik reageer dat het niet erg is, dat ik dan gewoon naar een garage ga. Maar weer neemt hij mijn twee handen vast en verzekert me dat hij een oplossing gaat bedenken. Dat hij niet wil dat het m veel geld gaat kosten. Hij wil nog twee dagen. Natuurlijk! En als het niet lukt, even goeie vrienden!
En dan zegt hij: ‘Je ziet er zo goed uit, Suzanne!’ Ik draai met mijn ogen en wijs naar mijn haar: ‘ik ben net naar de kapper geweest.’ En hij zegt ‘Nee nee, anders dan anders, zoveel meer ontspannen dan dat ik van je gewend ben.’ En ik val stil. En ik zeg ‘ja, dat is eigenlijk ook zo. Ik ben zo aan het genieten! ‘
Het verbaast me dan dat een overstreste autoverhuurkantooruitbater dat opmerkt. Allez, we kennen elkaar natuurlijk al wel wat beter en ik geloof ook echt dat het niet zomaar een commerciëel praatje is.
Nee, het gevoel dat ik vanbinnen heb, toont zich duidelijk aan de buitenkant.
Het maakt wel dat ik dingen losser laat. Niet alleen mails, maar ook mijn instagram en zo. En sociale contacten bijvoorbeeld. Vrienden zouden naar ‘mijn strand’ komen (ja mensen hebben mijn uitdrukking overgenomen ;-)) en vroegen om af te spreken. Ik had gezegd dat het niet zou gaan, gezien ik naar de kapper moest. Maar aansluitend dan? Ok. Reeds als ik nog in de stad ben, krijg ik al de vraag hoe het is met mijn haar en dat ze zich geïnstalleerd hebben. Normaal zou me dat naar huis ‘jagen’, maar deze keer niet. Ik ga op heel rustig tempo naar huis, eerst nog even langs de Koutelieris… En thuis maak ik me op mijn gemak klaar. En dan komt er een andere vriend langs… Normaal een bron van stress: want ik had al afgesproken, wat moet ik nu doen? Maar deze keer niet. Het voelt goed en we placeren ons in de zetel. (Het is een heel hete dag en binnen is het nog lekker koel bij mij.) Ik stuur natuurlijk wel een berichtje dat er visite is en dat ik geen idee heb hoeveel vertraging ik oploop. Maar dus normaal zou dat in mijn achterhoofzd blijven itten. Zou ik soms maar met een half oor kunnen luisteren omdat een ander subje zit te herhalen dat ik toch wel op het strand verwacht word
En ja, terwijl ik het hier zo schrijf wordt het me duidelijker wat er gebeurt: het is alsof er minder gevecht is. Alsof, als er een beslissing wordt genomen, de anderen zich zetten en zoiets hebben van ‘seffens is het onzen toer, laat ze maar even’. Het is wel een fijn gevoel. Ik kan toch niet voor iedereen goed doen. En dus gewoon je hart volgen werkt ontspannend.
Na mijn bezoek rij ik nog naar het strand, maar de vrienden zijn al weg. Ik breng nog een uurtje op het water door: al peddelend en ook een tijdje gewoon wat zittend (mediterend?). En ik kijk naar de zonsondergang… Als ik naar huis kom, bedenk ik dat het toch wat te laat is om aan mijn ovenschotel te beginnen. Dus ben ik superblij wanneer ik de diepvries open en er nog een potje ‘portie spaghetti met saus volgens dieet van sara’ in zit. Een waar geschenkje!
Het is dus een dag met onverwachte wendingen. Zelfs aan het einde van de dag: als ik thuis kom zitten er twee springende padden of kikkertjes onderaan det rap. Onverwacht. Maar het is vooral een dag waarin ik voel hoe rust voelt, in mijn hoofd en in mijn lijf. En ik kan je verzekeren dat dat een fijn gevoel is!
Ooh… ik ken dat gevoel! En toch slagen we er niet altijd in om ‘los te kunnen laten’… aard van het beestje zeggen ze dan… maar zouden we niet vaker ‘uit ons hoofd’ moeten komen en ons hart volgen…