Het is gelukt, onze eerste afspraak is meteen doorgegaan. Met een beetje vertraging, maar dat telt niet. Ik ga met de fiets naar Plaka en vertrek een uurtje vroeger. Zo kan ik nog even de twee winkeltjes die daar ondertussen hun deuren openden, verkennen. Mijn gasten beweerden immers dat er mooie spulletjes staan.  Gelijk hebben ze.
Daarna installeer ik me in Tohu. Despina komt even bij me in de zitzak hangen, vraagt hoe het gaat, we hebben het over vorige week en ze vertelt dat ze moe is… Het geeft meteen een vertrouwd gevoel.

Als Efi een uurtje later arriveert, is die ook meteen verkocht. Ze vindt het een fijne plek, en vindt het ook wel lekker, zo met de voeten in het zand. We gaan eerst even zwemmen en delen dan enkele schoteltjes. Eerlijk en gezond eten ook. En we babbelen. Daarna zakken we met een koffie terug af naar het strand. Despina zorgt ervoor dat we niet moeten betalen voor een zonnebed. We hangen daar wat. Er wordt niet veel gezegd, maar het is zo fijn om Efi zo ontspannen te zien. Ze blijft maar herhalen: ‘It’s vacations! So nice!’ We hangen, rusten, lachen om de selfies die ze tracht te nemen.  Daarna wandelen we wat, ze wil ook wel even een kijkje nemen in de winkeltjes, we nemen nog een ijsje en maken een strandwandeling richting ondergaande zon. Zomaar in stilte.

Voor mij maakt dat deel uit van echte vriendschap: samen kunnen zwijgen. Vaak wordt het onwennig als er niet gepraat wordt. Soms voel ik dat ik zit te zoeken naar onderwerpen, waar we het over zouden kunnen hebben. Maar soms is het gewoon helemaal ok. Ik zou vanalles kunnen vertellen. Maar het moet niet. Gewoon naast elkaar daar hangen/stappen. De ander in de nabijheid weten… Ik denk dat het te maken heeft met vertrouwen.

Ik ben een boek aan het lezen, van Brené Brown. Ik denk dat het een jaar of acht geleden haar eerste boek las –  ‘The gifts of imperfection’, het was toen nog niet vertaald. Nee, niet las… Een cliënte had het me aangeraden en ik was online gegaan om het te kopen. Toen nog niet zo ervaren daarmee 😉 En ik zag verschillende prijzen. Oh, zoveel goedkoper! Doen dus. Toen het ‘boek’ arriveerde, bleek het geen boek maar een cd. Jawel, het was een luisterboek. Dus zette ik het op mijn ipodje en beluisterde het verhaal van Brené. Ik was razend enthousiast.
Daarna werd ze een beetje een hype in mijn ogen en dan haak ik vaak af. (Eén of ander tegendraads stukje, dat er bijvoorbeeld ook voor zorgde dat ik jarenlang weigerde naar Titanic te kijken. ;-)) Maar dus deze keer heb ik er toch terug eentje mee van Brené: ‘Verlangen naar verbinding – Er echt bij horen en de moed om alleen te staan’. Ik weet niet waarom het me trok. Ik had een boekenbon gekregen en mocht me dus laten gaan in De Standaard… En toen nam ik het mee. Nu sluit het helemaal aan bij waarmee ik bezig ben. Toeval?!

Ze verwijst naar Feltman voor de ‘definitie’ van vertrouwen: ‘ervoor kiezen om iets waaraan je waarde hecht, gevoelig te maken voor de handelingen van een ander’. Dus misschien heeft het daar wel mee te maken. Als ik daar zo ben, zo gewoon ‘ben’, zonder me aan te passen of zonder moeite voor iets te doen, ben ik heel kwetsbaar. Het is iets heel waardevol voor me. En dan kunnen vertrouwen dat de ander daar op een fijne manier mee omgaat… En het gewoon weet te appreciëren. Ja, dat is vriendschap.  Of graag zien. Of liefde, maar dat is al snel zo’n beladen woord.
Het is alleszins genieten.