Synchroniciteit… er zijn mensen die er niet in geloven. Jung sprak er al in 1930 over: ‘Een zinvolle coïncidentie van uiterlijke en innerlijke gebeurtenissen die zelf niet causaal verbonden zijn.’
Ik geloof er ten volle in want mijn leven loopt ervan over. Vandaag nog. Laat me even de gebeurtenissen op een rij zetten:
Dag 1: Ik krijg een bericht van Kim. Ze had zich samen met haar vriend ingeschreven voor de koppel-groep Knowing me, knowing you in augustus. Om medische redenen kunnen ze er echter niet bij zijn. Ik vind het heel erg voor hen en denk meteen: dan moet ik snel een nieuwsbrief sturen om bekend te maken dat er een plek is vrijgekomen.
Dag 2: Toevallig spreek ik Sophie,  één van de deelnemers van de voorjaarseditie Free to be. Ik vraag haar of zij al kans heeft gezien een ‘review’ te schrijven? Jammer genoeg is het er nog niet van gekomen en nu is het écht te druk. Alle begrip. Ik zeg haar: ‘Geen probleem, ik zal morgen een mailtje sturen naar Sarah, want zij wilde ook wel iets schrijven.
Dag 3: Ik open mijn mailbox en vind daar (toevallig?) een mail van Sarah met in de hoofding ‘review Sarah’.
Als dat geen synchroniciteit is…
Of is het gewoon toeval? Dan ben ik toch maar lekker met mijn gat in de boter gevallen 😉

Suzanne

En als je benieuwd bent naar de ervaringen van Sarah…

“Er is een periode vóór en na Naxos.” Jawel, de persoon die deze oneliner inzet, heeft gelijk. De stap naar Naxos is misschien niet zo klein maar ik kijk er nu al naar uit om terug te gaan.
Een eenvoudige en mooie omgeving (ik mis de geurende bloemen!) met de zee steeds nabij – een fantastische plek om even stil te staan bij datgene waar je altijd snel aan voorbij loopt.

Aan de hand van heldere methodieken en opdrachten ‘verleidt’ Suzanne je tot een week die je rijker naar huis doet gaan. Soms voelde ik weerstand maar ik wist dat ik die criticus ook wat kritisch mocht bekijken…. In zo’n goeie omgeving en in ervaren en fijn gezelschap heb ik die weerstand mooi de deur gewezen. Plots zat ik te kleien, te knutselen, kaarten te interpreteren, te spelen op het strand…

Mijn innerlijke kind kreeg weer wat ruimte en een pad werd gelegd naar datgene waar ik nu aandacht aan wil geven. De gloed die ik voel als ik aandacht geef aan datgene wat ik op Naxos terug zag, doet zo’n deugd! En was er écht een ‘nee’, geen criticus maar een dikke deur, dubbel op slot, dan kon ook dat gezegd worden. Dan was de sfeer zo veilig dat die blokkade in mezelf er mocht zijn en er ruimte was om ze te onderzoeken.

Ben je alleen? Laat dit zeker geen reden te zijn om je niet in te schrijven… Je bent er zeker niet eenzaam. En weet je wat ik ook zo fantastisch vond? Ik zei bij aankomst dat ik niet wilde kiezen. “Ik wil niet kiezen waar we eten, hoe we de dag organiseren, … ik moet dat al genoeg doen in België.” En Suzanne verstond me. Ze zorgde voor ons op een fijne manier, zonder dat het betuttelend was. ’s Morgens had ze koffie klaar gezet met de koekjes die ik graag eet. We moesten nooit helpen opruimen of klaarzetten en ze zei ons welke restaurantjes de moeite zijn en wat écht wel heerlijk is om te proeven. Een niet te onderschatten ingrediënt van een topweek.

Ik ben niet goed in mensen overtuigen, maar ik kan alleen maar hopen dat iedereen die zich eens écht wil opladen, dingen wil loslaten, zelfbewuster verder wil, tijd wil maken voor wat pijn doet of waar je maar blijft op wachten… én natuurlijk wil genieten van een fijn eiland met alleen maar attente mensen en ontelbare soorten baaien en strandjes… zichzelf dit cadeau kan geven.

Sarah, zangeres en maatschappelijk werker