Vanmorgen besluit ik naar de stad te gaan voor een koffietje. In Naxos doe ik dat bijna dagelijks. Natuurlijk is dat heerlijk op een terrasje, maar zelfs in de winter, als het te koud is buiten, trek ik met een boek of schriftje naar een koffiehuis. Maar hier in België doe ik dat quasi nooit. Geen tijd? Geen gewoonte? Een drempel om in mijn eentje te gaan? Of een beetje van alles?

Alleszins, vanmorgen vertrek ik. En na een paar boodschappen beland ik in Sweet B… Er is alleen een tafel voor vier vrij. Dus installeer ik me daar met mijn Happinez en bestel een koffie en een stukje limoencake.

Wanneer een man binnenkomt en tevergeefs zoekt naar een plekje, geef ik aan dat hij gerust bij mij aan tafel kan aanschuiven. (Voor de mensen die nu een romantische wending verwachten: nope!) Hij bedankt me vriendelijk, gaat terug naar de deur en laat zijn vrouw binnen! 😉
Ik schuif dus aan de kant en laat beide mensen plaats nemen. De man bedankt me nog eens: het is stevig aan het regenen, dus ze zijn wel blij dat ze nog een plaatsje konden bemachtigen. En of hij mij nog een koffie kan aanbieden?
– ‘Nee nee, dankjewel.’
– ‘Ben je zeker?’
– ‘Ja ja, dat hoeft echt niet!’
En ik verdiep me terug in mijn Happinez…

En dan komt dat stemmetje:
“Voilà, je doet het weer. Mensen bieden je iets aan en jij ontvangt niet! Maandag heb je daar nog een halve therapie-sessie aan gewijd… Geven is zo vanzelfsprekend, maar ontvangen: ho maar! De kosmos biedt jou hier een kans en wat doe jij? ‘Nee nee, dankjewel.’ Weggesmeten geld, al die therapie!”

Terwijl ik nog verder lijk te lezen, ontstaat er een hele discussie in mijn hoofd. Maar de kosmos is vriendelijk, want op het moment dat de barista de mensen komt bedienen, geeft mevrouw me nog een kans: ‘En voor jou ook nog een koffie?’
– ‘Awel ja! Graag!’
En ik vertel iets over mijn innerlijke dialoog die eraan vooraf ging. En dan vertelt de man dat ze hier echt goeie ‘flat white’ maken, net als in Australië, waar ze dat leerden kennen. Dat ze hier vaak komen. En ik vertel dat het mijn eerste keer is. Dat ik in Griekenland wel vaker koffie ga drinken in mijn eentje, maar hier niet en… Je raadt het, het wordt een interessant gesprek over reizen, over tijd nemen én over koffie…

Een uur later gaan ze naar huis met een reisbestemming voor juni – ze zouden me mailen want ik kan hen op weg zetten – en een flyer – ze kent wel iemand die mijn workshop misschien zou willen volgen.
Ik ga later dan verwacht naar huis. Met een glimlach die maar niet verdwijnt. Met dankbaarheid voor de kosmos om me die ervaring te geven. En met inspiratie.

En wat hebben we geleerd vandaag? Écht ontvangen is nog meer geven!

3 februari 2018