Tag: zomer 2019

Ik loop te zuchten. Dat doe ik hier niet veel. Het schudt me wakker: ‘Suzanne, waar ben je?’

Vanmorgen trek ik de kaart ‘Ik heb vrede met mijn schepping.’ Ik merk dat ik er niet veel over ‘durf’ te zeggen. Ik voel me soms bijna schuldig over hoe gelukkig ik me voel. En dat het goed gaat en zo. Het emotioneert me.

Maar bij de avondsessie trek ik deze kaart:

Ik besef dat ik mijn energie toch nog steeds in het oog dien te houden. Door heel wat onvoorziene omstandigheden heb ik de laatste dagen geen siësta genomen. Altijd maar bezig. Verplichtingen soms, leuke dingen ook wel, maar best pittig. En ‘s avonds moet ik dan ook nog eens een blog schrijven. Want ik heb het aan mezelf beloofd. En ik heb al meer dagen ‘gespijbeld’ dan gewild.
Gisteravond was ik zo moe dat mijn ogen dichtvielen terwijl ik aan het schrijven was. En achteraf ben ik dan nog eens niet content ook. Natuurlijk. Want ik zat niet ‘in de vibe’.

Dus nu de beslissing: ik neem officieel afscheid van mijn zomerblog. 14 dagen voor ik terug naar België vertrek. Misschien dat ik nog wel eentje schrijf. Maar ik ga de flow volgen die er is.
Want op dit moment weegt het, bij alles wat er hier beweegt. En dat is niet de bedoeling. Als ik goed voor mezelf wil zorgen… En als je mijn blogs gevolgd hebt, de laatste twee maanden, dan weet je dat ik dat wil doen. En dat ik de weg wil wandelen die ik ook aan anderen ‘aanpraat’. (Practice what you preach klinkt wel sexier dan in het Nederlands ;-)). Dus bij deze.

En terwijl ik dit typ rollen er tranen. Want ik had graag mijn drie maanden rond gemaakt. Zoveel stukjes op mijn bus willen nog zoveel vertellen. Maar mijn zelfzorger neemt gelukkig even het stuur over.
Dus dankjewel om me te lezen. Dankjewel voor de feedback, de reacties, de steun. En ja, wellicht tot binnenkort, maar dus zeker niet tot morgen.

En nu ik dit nog even nalees, voel ik dat het klopt. Laat me het dus anders formuleren: ik ben drie maanden hier in Naxos en liet jullie binnen kijken. En deze laatste twee weken gun ik mijn schrijvertje haar vakantiemodus. Tot binnenkort!

En we zijn weer vertrokken. Even denk ik dan: het is geen goed gedacht, zo’n twee groepen na elkaar. De energie van de vorige zit nog teveel onder mijn vel. Maar dan ruim ik alles op, poets ik, reinig ik de ruimte energetisch, geef ik alles een nieuw plekje…. En dan voel ik al een beetje ‘plek’ ontstaan.
En dan druipen ze binnen. En dan zijn er die eerste momenten. Koffie of thee? Stukje cake? Fruit? En ik start met wat uitleg over de buurt en de werkuren en de ruimte. En natuurlijk maken we de afspraak: ‘what happens on the island, stays on the island!’.
En nog voor dat we aan een refill beginnen (de tweede tas thee dus) merk ik al een eerste groepsgevoel. En jawel, ze sijpelen al binnen in mijn hart.

We vliegen er meteen in en gaan creatief aan de slag. Zoals wel vaker wordt de opdracht met een zucht en een ‘dat kan ik niet’ onthaald. En wat later zijn er dan de enthousiaste, authentieke  en originele resultaten. Indrukwekkend.

De bagage van C is nog niet terecht.

M haar telefoon vindt maar geen netwerk. En ze kan zelfs niet inloggen op het wifikanaal.
Ze aanvaardt het meteen als een helpend signaal: het was zo’n hectische tijd, nu is het tijd om rust te nemen! En onbereikbaar zijn voor mails en whatsappen… Het lijkt even onoverkomelijk, maar als je echt in de aanvaarding gaat is het heerlijk.

Na de sessie hebben verschillende mensen nog wat praktische vraagjes. Ik help zo goed als ik kan. En ik besef dat mijn moedertje dan in de weer is. Ze wachten op elkaar om terug te stappen naar hun respectievelijke hotels en ik neem afscheid, boven aan de trap: ‘Dag meisjes! Tot morgen!’ Ja, als ik in mijn moederenergie zit, zijn het allemaal meisjes (of jongens ;-)).

Wanneer ik de deur van de studio achter me dicht trek, nadat ik alles heb opgeruimd en klaar gezet heb voor morgen, ben ik moe maar voldaan. De kop is er af. We zijn vertrokken. Ik weet nog niet helemaal waar naartoe, maar dat doet er niet toe. Het onderweg zijn is belangrijker dan de bestemming.

Ik zit wat voor me uit te staren, op het terras van het bakkertje in Mikri Vigla. Het is er rustig momenteel. Ik heb me geïnstalleerd met mijn schrift en een Freddo Cappucino. Ik wil nu mijn blog al schrijven want straks komt A. Het is zijn verjaardag en we hebben afgesproken nog eens een ‘toerke te gaan doen’. En misschien iets eten in Apiranthos – je weet maar nooit dat daar een optreden is. (cfr Serendipiteit, 5 aug)

Maar ik zit dus maar wat voor me uit te staren. Gedachten tollen door mijn hoofd, maar ik krijg ze precies niet geordend. Misschien is mijn middagdut me niet goed bekomen. Soms heb ik daardoor het gevoel dat ik een dubbel leven leidt. Alsof elke dag er twee in zich draagt. Maar misschien heeft het ook te maken met zoveel emoties. Het raakt me zo diep, deze week.

Vanmorgen hadden we yoga en ik had Loriën gevraagd of ze het kon afstemmen: koppelyoga, aandacht voor connectie. En het was heel intens. Ik deed het samen met haar als ‘voorbeeld’. En het was zo verbindend. Ik probeer me dan in te beelden hoe het zou zijn om dit met je eigen partner te doen. Eigenlijk moet ik daar niet veel voor doen. Ik zie in mijn ooghoeken hoe het voor de paartjes is. En ze vertellen het ook nadien.
Ik ben bijna jaloers.
En dan het vervolg van de sessie. Wat er allemaal gebeurt, hoe het stroomt. Hoe het raakt. Deep down. En de dankbaarheid die er hangt. Gewoon dankbaarheid. Voor de kansen die ze zichzelf hebben gegeven. Voor hun partner en het samen hier zijn. Voor het leven, voor de liefde. En dan zie ik ze de deur uit stappen. Nog meer samen dan dat ze al waren. En dan stroomt het over. Al die gevoelens die ik mag faciliteren…
Gelukkig maar dat het zoveel positieve vibes zijn, want ze komen volle bak binnen #nofilter.
‘Wel professioneel blijven he Suzanne’ klinkt er een klein stemmetje achteraan. Jaja, maar als het over de liefde gaat, hou dan je hart maar op veilige afstand!

Dus blijf ik maar wat voor me uit staren en drink mijn koffie. Ik schreef bijna ‘als een bakje troost’. Maar er is geen verdriet, alleen gevoel. En dat mag gewoon stromen. ‘Stromen’ stond ook op het kaartje dat ik vandaag trok.

En dan denk ik aan een favoriet liedje van me en de tekst ‘Laat het maar stromen, stromen naar zee, en vind je bestemming, ik reis met je mee.’ (Cfr. Laat het maar los van Ingeborg) En terwijl ik terug naar huis rij zet ik het op repeat en zing uit volle borst mee.  En dan rollen de tranen. En die zuiveren.

Ik denk dat ik mijn bestemming gevonden heb.

Dag twee van de cursus. En supercontent. Het zit goed. Het groepje zit goed, het contact, de humor, de uitwisseling, de connectie, de herkenning…
Het is wel diep, maar niet te zwaar.
Opdrachten worden wel eens met wat gezucht onthaald maar dan toch met moed uitgevoerd en tenslotte positief geëvalueerd.

Ik vind het zo ontroerend om getuige te mogen zijn van zoveel liefde. Ik ben al meerdere keren tot tranen toe bewogen deze twee dagen. En ik voel me dan zo gezegend (ik weet dat dat een woord is waar sommige mensen allergisch voor zijn, maar ik vind geen ander woord dat voor mij de omvang omvat) dat ik het kader mag bieden waarin deze liefde mag stromen.

Het zijn wellicht geen wereldschokkende dingen, maar hoe vaak maak je nog tijd om even op een rijtje te zetten waarom je iemand zo graag ziet of wat je allemaal in de ander bewondert – zeker als je al tien, twintig of dertig jaar samen bent? En daar dan nog eens tijd voor maken. Tijd maken om te kijken naar de weg die jullie samen hebben afgelegd. Een weg die wellicht niet alleen over rozen liep. Tijd maken om nog eens duidelijk te maken waar voor jullie een relatie dan wel voor staat… Ja, het zijn toch wel bijzondere dingen.

Nu lijkt het precies alsof ik een reclamepraatje aan het doen ben. En dat is helemaal niet de bedoeling van mijn blog. Toen ik afgelopen week met een vriendin aan de telefoon hing en zij dat insinueerde, was ik wat verbouwereerd: nee, dat is niet de bedoeling van mijn blog! Daar ben ik hem niet voor begonnen en ik denk ook dat het merendeel van mijn inhoud niet over mijn werk gaat… Maar nu dus wel. Vandaag stond dat werk dan ook heel erg op de voorgrond.

Maar ik wilde dus zeker geen relamepraatje doen, maar ik ben zo geraakt door deze twee dagen. Deze cursus heeft een grotere impact op mezelf dan de vorige groepen. Het zet me ook aan het denken over de liefde. Wat verwacht ik van een relatie? En ga ik daar dan voor of neem ik genoegen met minder? Hoe ben ik gevormd / getekend door mijn liefdesgeschiedenis? Al die wonden die in al die jaren werden geslagen, zijn die voldoende geheeld om aan een nieuw liefdesverhaal te kunnen beginnen? Kan ik in verbinding gaan vanuit overvloed en niet vanuit tekort? Het schudt me wakker. Ik groei mee met de deelnemers. En nee, niet zwaar, maar wel diep.

En ja, ik denk dat ik klaar ben voor de liefde.

Ik weet niet of ik in mijn leven al ooit zo ‘goed’ in het hier-en-nu geleefd heb, als de laatste tijd. Ik zet ‘goed’ tussen aanhalingstekens, want het klinkt zo beoordelend, terwijl ik het niet beoordelend bedoel, maar eerder observatorisch. Ik merk gewoon dat het lukt: in bed zijn, als ik in bed lig, bij de druiven zijn als ik in de wijngaard loop, bij de koffie zijn als ik koffie drink. Zelfs bij de auto zijn als ik aan het rijden ben en bij de benzine als ik ga tanken.

Als ik het zo uitschrijf klinkt het een beetje belachelijk. Of toch niet?
Het doet me denken aan een verhaaltje “over een zen-monnik die zeer ervaren was in meditatie. Iemand vroeg hoe het kon dat hij ondanks zijn vele bezigheden zo kalm en rustig was.

De man antwoordde:
‘Als ik sta, dan sta ik.
Als ik loop, dan loop ik.
Als ik eet, dan eet ik.
Als ik spreek, dan spreek ik.’

De vraagsteller viel hem in de rede en zei: ‘Dat doe ik ook, maar wat doe je verder nog?’
En de monnik antwoordde opnieuw:
‘Als ik sta, dan sta ik.
Als ik loop, dan loop ik.
Als ik eet, dan eet ik.
Als ik spreek, dan spreek ik.’

Opnieuw zei de vraagsteller: ‘Maar dat doe ik toch ook?’ ‘Nee’, zei de monnik,
‘Als jij zit, dan sta je al.
Als jij staat, dan loop je al.
Als jij loopt, dan ben je al waar je zijn wilt.’

Het lijkt me nu dat ik voor het eerst écht begrijp wat het betekent. En man man, ik kan het iedereen aanraden.

Ik besef dat ik niet in een staat van verlichting ben beland of zo en dat ik dit wellicht binnen de kortste keren ook wel weer zal kwijt spelen. Al helemaal als ik terug naar België kom. Maar op dit moment is het optimaal genieten.

Ik weet ook niet goed hoe het opeens zo is ontstaan. Een combinatie van dingen, kan ik me voorstellen. En wellicht (dat zeg ik tegen mijn cliënten ook altijd) jaren hard werken 😉

Heel af en toe roept er een ander stemmetje, ergens op de achterbank. En die zwaait dan heftig met to-do-lijstjes. Maar het lijkt deze keer dat, als ik er geen aandacht aan besteed, dat hij het ook maar laat.

Daarnet had ik dus de eerste sessie van de koppelgroep en weet je wat ik deed? Ik was bij de eerste sessie van de koppelgroep. En ik heb er van genoten!

Ik ben geen stapper, zeg ik altijd, ik ben een fietser. Maar misschien moet ik dat herzien. Door mijn bezoekjes aan Skeponi (in de bergen) van de laatste tijd heb ik veel meer gestapt dan dat ik gewend ben, en ik vind het steeds fijner.
Gewoon, alleen, de ene stap na de andere zetten.
Soms stop ik even om van het uitzicht te genieten, maar meestal kijk ik naar de grond. Het is immers een heel oneffen weg, met grote en kleinere losliggende rotsen en stenen. Dus ik moet uitkijken waar ik loop.
Het laatste gedeelte is zelfs geen weg meer, maar een pad dat de wellicht ooit door de geiten werd gevonden/gevormd. En dat, aan de bolletjes te zien, ook nu nog door hen wordt gebruikt. Daar is het helemaal met alle aandacht naar de ondergrond. Elke stap is een zoeken naar de juiste steun. Het is kijken naar de volgende rots om een stukje hoger te kunnen klimmen, of naar de plekken waar het, ondertussen verdorde, lichtbruine gras, is platgetrapt. Het is uitkijken om de bloemetjes die hier en daar toch overleven niet te schenden. Het is met de volle aandacht hier-en-nu zijn.

Hier moet ik geen moeite doen om niet in mijn hoofd te verdwalen. Hier ben ik alleen, met de zon, met de wind, met de rotsen, de bomen, de grassen en het zand. En natuurlijk ook met de krekels. En af en toe een grote vogel. Dan vind ik het spijtig dat ik daar niet meer van ken. Maar ik weet als ze vleugels hebben, met zo’n spanwijdte dan moet het iets zijn in de trant van een arend of zo. Als ik me omdraai heb ik ook zicht op de zee. In de verte. Maar zelfs als ik ze niet zie, kan ik ze voelen, ruiken.

En de belletjes van de geiten natuurlijk, die zijn er ook. Dat is zo heerlijk. Altijd hoor je wel ergens een belletje rinkelen. Het is onbegonnen werk om ze te zoeken tegen de bergflank. De rotsen, en struiken in alle tinten bruin-groen-grijs verbergen ze goed. Soms als je blijft kijken, zie je er wel een paar, maar als je ze zoekt op basis van het geluid loopt het mis. Door de vorm van de bergen zorgen de weerkaatsingen immers voor afleidingsmanoevers.

Ik ben er dus van beginnen houden, van mijn wandelingetjes. Dit smaakt naar meer. En ja, ik zal altijd een fietser blijven. Dat is sneller en efficiënter. En makkelijker in zekere zin. Maar ik daag mezelf uit om meer te gaan stappen. Ik moet dan meteen denken aan de Camino die mijn vriendinnetje liep (zie het boek ‘Twee miljoen stappen naar mezelf’ van Freya Van den Bossche). En zover zal het wellicht nooit komen. Maar ik kan hier op het eiland wel mijn eigen mini-camino doen.
Ik voel alleszins hoe deze uitstapjes me dichter bij mezelf brengen.

Het is ook wel confronterend om te merken dat het competitieve stukje in mij, zich soms ook wil moeien. En wil timen, of ik deze keer sneller boven ben dan de vorige. Ik spreek er zachtjes tegen. ‘Het is geen wedstrijd. Ik moet niets bewijzen, aan niemand. Ik arriveer als ik arriveer.’ En als ik op mijn eigen, veilige tempo ga, arriveer ik tenminste samen met mezelf. En dat is misschien wel een nieuw gegeven voor mij.

Dus ja, ik voel de stapper in mij wakker worden. De rustige stapper, die daar is en dan en geniet.