2019 is bijna voorbij
en het was weer zoooo fijn… 
Tijd dus voor een nieuw programma… Helemaal klaar voor 2020!Voor de ene lijkt het nog veraf. Voor de andere is het al tijd om ‘verlof aan te vragen’ voor zomer 2020. Nu de bladeren vallen, voelt het voor mij alleszins als het geknipte moment om de planning voor het nieuwe jaar uit de doeken te doen. 
Nieuwe programma’s, nieuwe formats, nieuwe periodes… Ik ben helemaal ‘excited’ voor de lancering!
 
What’s new? 
 
1. Twee nieuwe programma’s
 Divine Discovery 
– Connect met jouw innerlijke Goden en Godinnen 
Van bij het begin ligt dit thema al te roepen: Griekenland en Goden en Godinnen… Dat spreekt toch voor zich?! 
Wel, dit jaar ga ik ervoor! De Goden en Godinnen gaan ons inspireren, voeden en verwonderen. Door hen jezelf beter leren kennen of hen in jezelf leren kennen… Een Goddelijke zoektocht verzekerd!
 Reboost your Female Power
– Training voor Vrouwelijke Ondernemers en Drukke Dames 
Heel wat vrouwen die met twee voeten in het (werk-)leven staan, hebben hier toch geen tijd voor?! Ja, en toch! Toch zijn dat net de mensen die hier veel aan zouden hebben! Dus wil ik ze toch uitdagen. 😉
Het is een training die je heel concrete tools aanreikt, die maakt dat je jezelf minder zal verliezen in alle drukte. En misschien kunnen de contacten nadien nog tot een soort ‘community’ evolueren, waardoor je een beetje Naxos-energie naar België kan brengen. 
 
2. Nieuwe format
 
Naast de groepen die ik nu reeds enkele jaren aanbied, kan je nu ook individueel of samen met je partner bij mij terecht. Spreekt de inhoud jou wel aan, maar ben jij niet zo’n groepsmens? Dan is deze format misschien wel iets voor jou!
Je kan verblijven in een prachtig appartementje in het gebouw waar ik woon, waardoor je je veilig weet. Toch heb je alle privacy. Dagelijks (of zoals we afspreken) zien we elkaar en kunnen we rond het thema (of jouw persoonlijke thema) aan de slag. 

3. KMO-portefeuille
 
Dit ga ik in zee met Compagnie Bougie. Vanaf nu worden de trainingen in een samenwerkingsverband aangeboden. Deze kunnen gesubsidieerd worden via KMO-Portefeuille. Graag had ik geschreven dat dit gaat om 40% subsidie, maar spijtig genoeg heeft net nu de nieuwe regering beslist om het te verminderen naar 30%. Maar….  
Natuurlijk hernemen we onze ’traditional’: Soulcare for Caretakers– speciaal voor hulpverleners

Free to Be staat ook terug op het programma, maar deze keer staat deze open voor een internationaal publiek. Dus mogelijks is de voertaal Engels!

Knowing me, knowing you was een groot succes. Het werd een heerlijke week, met veel verbinding. Dus ook deze staat opnieuw op het programma!   
Waarom zou je het doen? 
 
Waarom niet? Zou ik zeggen. Maar misschien heb je wel meer aan een getuigenis van iemand die de sprong waagde…    
“ Ondanks dat ik al anderhalf jaar verlangend uitkeek naar een deelname aan het Naxos-avontuur, was ik toch één van die twee lang twijfelende dames uit de vorige nieuwsbrief…
Eén zaak weet ik nu wel zeker: volgende keer ga ik geen seconde meer twijfelen!
Een ganse week werden we ondergedompeld in een bad vol aroma’s van hartelijkheid, warmte, schoonheid, vriendelijkheid, diepgang, bewustwording, (zelf)ontplooiing en -ontdekking, …
Met een nostalgisch gevoel denk ik terug aan een onvergetelijke ervaring, die ze me nooit nog gaan kunnen afnemen, en die je beslist zelf moet meemaken om te kunnen vatten dat deze magische beleving zich zo maar niet in woorden laat uitdrukken.
Super bedankt Suzanne!”                                                                                                                                
Erna, kinesiste
 
Soulcare for caretakers juni 2019 in I OUSÍA, het paradijs van Suzanne – zoals ze dat zo heerlijk enthousiast kan verwoorden. Reuze benieuwd was ik! 
    De aanvang van het avontuur begon met de reis, de grote oversteek. Wat eerst bijna een struikelblok werd, was een onlosmakend zalig onderdeel van dit avontuur. Helemaal in de Siga Siga modus kwamen we aan op het wondermooie Naxos, waar liefde alom aanwezig is! 
Met speelsheid en lichtheid liet Suzanne ons experimenteren met onze caretakers met een diepgaand en helend effect op zielsniveau, tot zelfs maanden daarna. Van ‘Soulcare’ gesproken. 
Hoe ze het doet? Ik weet het niet maar ik kan je verzekeren ‘I’ve met Suzanne in paradise’!”

Krista – psychotherapeute
 
“De ‘Eye to I’ week in Naxos was voor mij een belevingsvakantie. Op zoek naar rust en reflectie, terwijl je helemaal wordt weggezapt uit het dagelijkse gekende. De focus ligt op ervaringsleren, waardoor de meest waardevolle inzichten voor mij op de meest onverwachte momenten de kop opstaken. Suzanne is een heerlijke, hartelijke gastvrouw die een warme plek (letterlijk) naar een plaats van inzicht omdoopt.”
 
Charlotte, acteur en trainer
   
En natuurlijk is deze nieuwsbrief niet volledig zonder verhaaltje. Daarvoor werd ik deze keer geraakt door het verhaaltje van het kleine golfje. (credits to www.zinnigeverhalen.nl)
 
Het kleine golfje zei tegen de huizenhoge slaggolf, terwijl ze samen door de oceaan joegen: ‘Jij gaat straks een spetterende klapper maken, en het enige wat ik kan doen is met een klein kletsje achter jou neerploffen.’
‘Dat zie je verkeerd,’ zei de grote golf. 
‘Nietwaar. Ik ben maar een miezerig klein golfje, niemand zal zelfs maar merken dat ik er ben.’ 
‘Golfje, waar ben je van gemaakt?’
‘Van water.’
‘En waar ben ik van gemaakt?’
‘Ook van water.’
‘Dan zijn we in essentie toch gelijk. We zijn allebei van water en als we straks geen golven meer zijn, dan zijn we weer water.’
‘En dan?’
‘Wat heet het voor zin om vergelijkingen te trekken? We zijn toch hetzelfde?’
‘Verdorie, je hebt gelijk, meneer de Slaggolf. En de volgende keer word ik en monster van een vloedgolf.’
‘Ook goed,’ antwoordde de slaggolf. 

 
Misschien dat ook ik wel af en toe een klein golfje in mezelf herken ;-)Suzanne 

Het is donderdag. Binnen exact een week vertrek ik terug naar België. Ik heb mezelf net streng toegesproken dat ik daar nog niet dien aan te denken. Dat het zo ondankbaar lijkt. Dat andere mensen vaak maar een week hier zijn / vakantie hebben en ik ben al bezig met ‘dat het bijna is gedaan’, als ik nog een week te gaan heb…

Ik kruip dus achter mijn computer. Net als de afgelopen dagen. Ik ben volop het programma voor 2020 aan het uitwerken. Dat is, afhankelijk van wanneer je me erover bezig hoort, ‘Super-geweldig-fijn!’ dan wel ‘Pfff moeilijk!’.

Als ik me met de inhoud mag bezig houden, dan geraak ik meteen in een flow. Ik bedenk dan nieuwe concepten, waar ik best tevreden mee ben, laat me gaan in alliteraties voor de juiste titels en moet mezelf temperen in het verder uitwerken van de sessies – ‘Dat is voor later Suzanne!’. Maar er is ook een andere kant natuurlijk…
Wanneer plan ik wat?
Blijf ik helemaal alleen werken of ga ik samenwerken met een fijne collega? Wat zijn hiervan de voor- en nadelen?
Plan ik méér, of juist minder groepen, nu ik langer in Naxos kan zijn?
Hoe ga ik het aanpakken wat betreft dat nieuwe idee rond ‘individual retreats’? En hou ik die Engelse term of ga ik voor het Nederlandse ‘retraite’? Of nog niets anders? Welke term dekt de lading? En waarop zouden mensen zoeken, als ze aan zoiets denken en ze googlen?
Wat doe ik met de mensen die al informatie hebben gevraagd? Geef ik al iets door of wacht ik nog? Want als ik al iets doorgeef en er verandert dan nog iets, wat dan? Want als ik samenwerk, moeten er ook prijsafspraken worden gemaakt, dan ben ik niet meer de enige die daarover beslist… Zou je dat dan wel doen Suzanne?
Ik begin al te blazen als ik even deze vragen op een rij typ. En ik kan je verzekeren, het zijn er nog véél meer!

Dus als ik daarmee bezig ben, gun ik mezelf af en toe een pauze. Zoals vanmiddag. Ik spreek af met Efi, een vriendinnetje van het eiland. We rijden samen naar Agia Anna en wandelen langs het strand naar Plaka. Bij Cedar-café aangekomen, horen we muziek en we zien dat de rolluiken van de bar omhoog zijn. Zou hij dan toch nog open zijn? Yiannis en zijn vrouw zijn inderdaad in de buurt, maar ze zijn aan het opruimen… Of we nog iets kunnen drinken? Hij heeft nog een paar biertjes en wat wijn… Koffie? Hij kan een Café Frappé maken… Ach ja, waarom niet, zoals vroeger… We mogen niet betalen. Hij is immers niet meer open, lacht hij.


We installeren ons op een bank in het zonnetje. Zo heerlijk. Alles is leeg, niemand op het strand, niemand op het terras. Wij twee en de zee.
Wanneer we terugwandelen wachten de katten ons op, waarmee we kennis maakten bij ons vertrek. Het kleinste springt steeds weer in de auto. Efi moet haar buitenzetten en snel de deur dicht trekken.
We rijden terug naar de stad en Manos, haar vriend, sluit aan voor een lunch. Daarna wandel ik met Efi richting Portara voor de zonsondergang (ja het is tenslotte al vijf uur ondertussen ;-)). We blijven onderaan het eilandje, lopen een eindje op de pier… Er wordt niet veel meer gezegd. Dat is zo leuk met Efi. We praten en ook niet teveel.

Onderweg naar huis bedenk ik dat ik de blog waar ik vanmorgen aan begon nog wil afwerken. En ik ga beslissen, vandaag. Ik ga de knopen doorhakken. Punt. Genoeg gedacht. Zo’n mooie dag vraagt een mooi einde. En een mooi einde vraagt duidelijkheid.

Dus voilà. Daar liggen die knopen dan.
Nu moet alles nog vorm krijgen. Mijn webmaster gaat er dit weekend en begin volgende week mee aan de slag. Ik ga al een en ander op de site aanpassen… De deadline die we afgesproken hebben is 15 november, de dag dat ik terug in België arriveer. Klinkt niet slecht.
Fingers crossed dat we hem halen. En ik ben benieuwd of jullie benieuwd zijn!

Vanmorgen sta ik in mijn badkamer me af te drogen na mijn ‘ik-vertrek-douche’… Ik lijk water te horen. Ik begrijp niet goed van waar dit geluid komt, tot het erger wordt en ik het naar beneden zie stromen. Mijn boiler. Ik haal alles weg en weet het kraantje te vinden en dicht te draaien. Mijn vriendinnetje H, die me weer eens naar de luchthaven brengt, vraagt zich af wat dat toch kan betekenen… 😉
Na het inchecken drinken we nog een koffietje en het gesprek is zo interessant dat ik – mede door de onderbemanning van de veiligheidsmensen wellicht – maar nét op tijd aan mijn gate ben. Ik stap als voorlaatste het vliegtuig op en beland naast een boeiende man van het eiland Andros met wie ik een Grieks/Frans/Engels gesprek voer en die mijn passie voor de Cycladen deelt.

We arriveren met een tiental minuten vertraging, maar ik heb mijn taxichauffer George ingeschakeld en hij brengt me wel tijdig naar Pireaus (denk ik op dat moment toch nog).
Ik heb bij het inchecken gevraagd of ze een ‘Priority’-label aan mijn koffers kunnen hangen, want ik heb niet veel ‘speling’. Maar blijkbaar houden ze vandaag geen rekening met Priority-labeltjes, want het is 25 minuten en 109 andere koffers later dat de mijne van achter de zwarte cachoux-lappen verschijnt.
Ondertussen heeft George me al gebeld om te vragen waar ik blijf. Ik heb zelf de hoop al wat laten varen (net als de boot haha), maar George zou George niet zijn, als hij niet alles op alles zet en tegen 160 km per uur over de autostrade sjeest! Even krijg ik terug hoop… Nog tien minuten. Maar net dan komen we in een file terecht. Het verschil is groot. We staan stil. En stil en stil. Af en toe schuiven we een beetje op. George belt nog naar een vriend die in Pireaus zit… Of hij er nog is? De Blue Star dus… Maar wanneer we arriveren is de kade verlaten. Hij springt uit zijn auto en gaat informeren of ik nog in Naxos kan geraken vandaag, terwijl ik hem verzeker dat dat niet meer lukt, maar dat dat ook ok is, dat hij alles heeft gedaan wat hij kon… Hij staat erop me voor mijn hotel af te zetten. Ik ken ondertussen gelukkig een paar goedkope hotelletjes in de buurt. Elektra heeft nog een kamer vrij. Op de tweede verdieping. Geen lift. Maar ach, het kan erger.

Ik zou me dus misschien wel slecht moeten voelen. Een kapotte boiler én een gemiste boot. Ik schrik van mijn ‘ach ja!’-gehalte. Ik ben blijkbaar al in Zen-modus.

Ik installeer me in mijn kamer en ben blij dat ik altijd een nood-tandenborstel in mijn grote koffer heb zitten. Dan ga ik alvast een ticketje kopen voor morgenvroeg. En ik neem meteen een vroeg diner. Gezellig met mezelf en een Happinez. Ik ga voor courgetteballetjes (gewoon omdat ik ‘Kolokythokeftedes’ zo graag uitspreek), een slaatje van tomaten en komkommer (gewoon omdat die in Griekenland duizend keer beter smaken dan in België) en patates (gewoon omdat ook Griekse frietjes lekker zijn – mét oregano) en een ouzootje (of meteen een flesje, omdat Plomari de beste ouzo is en die verkopen ze alleen per flesje). Ik moet zeggen dat plan B nog best lekker is. 😉
Ik geniet van de fijne reacties van vrienden en connecties op sociale media en van de telefoontjes met vrienden op het eiland die me nog net iets langer moeten missen!

Dus ja, ik ben gestrand in Pireaus. Maar ik ben op weg. Annemie reageert op Facebook met ‘De reis. Vaak net zo mooi als de bestemming.’ Ik reageer laconiek dat dat toch ook relatief is. Maar ach ja, ik geef toe: ik heb best genoten. En morgen zal ik er alsnog geraken. En varen is toch fijner als het licht is. En arriveren in de zon is ook leuker dan wanneer het donker en winderig is… En daar thuis is er (denk ik op dit moment toch) een boiler die werkt. Dus mij hoor je niet klagen. En den Ouzo is nog lang niet op. 😉