Ik heb een nieuwsbrief gestuurd. Naar heel wat mensen. Bekend en minder bekend. En op regel 4 stond een fout. Ik bied met dt. Foei foei foei!

De nieuwsbrief is ’s nachts vertrokken en de volgende morgen zit er al een eerste mail in mijn inbox: “Aiai, vette tikfout vierde regel!”, er volgen er die dag nog een paar, alsook een paar smsen en telefoons. Een vriendin zegt: “Amaai, je reageert er rustig op. Ik zou daar een week niet van kunnen slapen.’. En ik denk: “ Ja.”.

Ja.

Weet je, ik heb ja gezegd toen het mailingprogramma me vroeg of ik zeker was. Ik heb ja gezegd tegen dat stemmetje in mijn hoofd dat toen zei dat ik het best zou loslaten (in plaats van morgen alles nog eens na te kijken). Ik heb ja gezegd aan mijn imperfectie.

En ik blijf ja zeggen. En het is fijn om te zien dat ik het zo ervaar. Het is geen bewuste keuze, dat gebeurt vanzelf.

Misschien heeft het wel te maken met het Pareto Principe dat ik wel eens toelicht in trainingen rond stress en burn-out. Dit eeuw-oude principe beweert dat een gering aantal oorzaken (beperkte input of moeite), verantwoordelijk is voor het merendeel van de resultaten (output of beloning). Dus 20% van je activiteit leidt tot 80% van je resultaten… en de resterende 20% van de resultaten kost je dan ook 80% van je inspanningen. Misschien kadert het wel in “practice what you preach”. Maar nee, natuurlijk heb ik die fout niet bewust gemaakt. En ja, ik ken echt wel de vervoegingen van het werkwoord bieden.

Ik weet ondertussen wel hoe het komt. En dat is ook best grappig, want ik was niet op een bewust niveau op zoek naar een verklaring. Maar ineens viel het me te binnen: ik had alles geschreven vanuit een vertelperspectief, maar dat voelde niet goed. Het voelde zo veraf. Ik wilde tonen dat het écht vanuit mij komt. Dus vond ik “ik bied…” beter kloppen dan “I Ousía biedt”. Maar die ombouw naar de eerste persoon had natuurlijk repercusies op vervoegingen. Mijn laatavondlijk oog liet me daar even in de steek.

En waarom schrijf ik dit er nu bij? Is het alsnog een verantwoording? Nee, zo voelt het eigenlijk niet. Maar de vele reacties hebben me wel aan het denken gezet. Misschien is het dan niet zo verwonderlijk dat die Perfectionistische stem zoveel van zich laat horen. Want als je een fout maakt, word je daar uitgebreid op gewezen door je omgeving. Niet met slechte bedoelingen hoor, dat beweer ik niet. Maar om je te helpen. Om je te helpen perfecter te zijn.

Het gevolg is echter dat ik me bijna schuldig voel dat ik me niet slecht voel. Dus reageer ik maar dat ik ondertussen met mijn beschaamde perfectionist in begeleiding ben.

Maar misschien is het hele gebeuren wel juist een reden om af te zakken naar Naxos. Om die stemmetjes eens te onderzoeken die zo streng kijken. Naar jezelf en naar anderen. Want of ik nu bied of biedt, zolang ik het maar vanuit mijn hart doe, zou ik zeggen.