“Can I be happier than this?”
A rhetorical question, that is clear from the intonation. If you had to give an answer anyway, it would be ‘no’.

“Could I be happier than this?”
I hear myself uttering that question out loud as I sit snugly in my living room in Naxos. It makes me laugh. Because if that is not the highlight of being in the moment, of gratitude, then I don’t know what is.

After all, it’s only how you look at things. I’m in Naxos for only a week and it has rained almost continuously today. Very unusual, but still. My street has turned into a river again, so walking to the beach is not really an option. If I want to go into town, it is a perilous undertaking. I best make a detour via Mikri Vigla, which will take me about half an hour. But the alternative means a big chance of drowning my motor or getting stuck in the mud. (And believe me, I’ve been there: not much fun.)
The houses here are not built for cold winters, so a cosy warmth, as we know it in Belgium, possibly literally by the gas heater, is not an option here. The restaurants are closed except for a few. More than usual, because they have to work with a covid-pass and there are quite some self-willed islanders who do not choose for that and thus severely restrict their social activities. Coffee shops are partly closed for renovation. The bakers in Mikri Vigla is open when he thinks it is and so has left me standing at the door a few times. So no Freddo Cappucino.
And I am only talking about the local situation. Not to mention the rising energy prices or let alone the war in Oerkraïne.
When I think about that, I should almost be ashamed of my feelings. Or not. I hear myself saying to a friend who was cramped with fear at the doctor’s office: ‘It is indeed a terrible situation. But when we are afraind, it doesn’t help anyone. On the contrary. If we feel love and peace in our hearts, we radiate it and the world can only benefit from that.’

But so, I am happy.  I love those moments when I can feel it so intensely and especially, when I realise it. It clearly has nothing to do with the situation you’re in. (Or maybe it does, I am of course in Naxos. ;-)) It has mainly to do with an inner process. The feeling of being on the right path. Being able to make far-reaching decisions without it throwing you off balance. So no, it is not there by itself. Perhaps it is the result of years of inner work. But now I am reaping the fruits. And they are delicious fruits.

And so, at any given moment, I ask myself out loud: “Can I be happier than this?”

“Kan ik gelukkiger zijn dan dit?”
Een retorische vraag, dat is duidelijk uit de intonatie. Als je toch een antwoord zou moeten geven, zou het ‘nee’ zijn.

“Kan ik gelukkiger zijn dan dit?”
Die vraag hoor ik mezelf hardop uitspreken terwijl ik knus in mijn woonkamer zit in Naxos. Ik moet er even om lachen. Want als dat niet het toppunt is van ‘in the moment’-zijn, van ‘gratitude’, dan weet ik het ook niet.
Immers, het is maar hoe je het bekijkt. Ik zit hier in Naxos en het heeft vandaag bijna onophoudelijk geregend. Heel ongebruikelijk, maar toch. Mijn straat is weer een rivier geworden, dus naar het strand wandelen is niet echt een optie. Als ik naar de stad wil, is dat een hachelijke onderneming. Best rijd ik om via Mikri Vigla, waardoor het me zo’n half uur kost. Maar het alternatief betekent een grote kans op een verdronken motor of op vastrijden in de modder. (En geloof me, ik maakte dat al eens mee: geen aanrader!) De huizen zijn hier niet gebouwd op koude winters, dus een gezellige warmte, zoals we dat in België kennen, eventueel letterlijk bij de kachel, is hier niet aan de orde. De restaurants zijn op enkele na, gesloten. Meer dan gebruikelijk, omdat ze met een covid-pas moeten werken en er best wat eigenzinnige eilandbewoners zijn die daar niet voor kiezen en dus ook hun sociale activiteiten stevig inperken. Koffiebarretjes zijn deels gesloten voor renovatie. Het bakkertje in Mikri Vigla is open wanneer hij het gedacht heeft en heeft me dus al een paar keer voor de deur laten staan. Geen Freddo Cappucino dus.
En dan heb ik het nog maar alleen over de plaatselijke situatie. Dan heb ik het nog niet over de stijgende energieprijzen of laat staan, de oorlog in Oerkraïne.
Als ik daaraan denk, zou ik me bijna moeten schamen voor mijn gevoel. Of toch niet. Ik hoor mezelf ook zeggen aan een vriendin, die verkrampt van angst bij de dokter zat: ‘Het is inderdaaad een verschrikkelijke situatie. Maar wanneer wij angst hebben, wordt daar niemand beter van. Integendeel. Als wij liefde voelen en vrede in ons hart, dan stralen we dat uit en de wereld kan daar alleen maar beter van worden.’

Maar dus, ik ben gelukkig.  Ik hou van die momenten dat ik het zo intens kan voelen en vooral, dat ik het besef. Het heeft duidelijk niets te maken met de situatie waarin je je bevindt. (Of misschien wel, ik ben natuurlijk in Naxos. ;-)) Het heeft vooral te maken met een innerlijk proces. Het gevoel op het juiste pad te zitten. Ingrijpende beslissingen te kunnen nemen, zonder dat je dat uit evenwicht brengt. Dus nee, het is er ook niet zomaar vanzelf. Wellicht is het een gevolg van jaren innerlijk werk. Maar nu pluk ik dus de vruchten. En dat het lekkere vruchten zijn.

En dus vraag ik mezelf, op een willekeurig moment hardop af: “Kan ik gelukkiger zijn dan dit?”