mei 2020 – I Ousia

I couldn’t. I just couldn’t remove the appointment in my digital diary: ’14h: pick up Carine and Jo – bring them to Medusa’. Even their flight had unintentionally gotten into my diary. She had forwarded her flight details and my Gmail does its job.
But not so.
They’re not coming.
That has been decided for a while already. And you’d think I’d gotten used to the idea.
But not so.

So far, my time here has been, sort of ‘extra time’. The first three weeks were really extra: I would actually still be in Belgium at that time. Those were real work weeks too. After, I had planned two weeks of holiday. After all, I had worked hard in Belgium. From the end of April my agenda was open for individual retreats and it was time to prepare my first groups.
The individual retreats did trigger some interest and requests for information, but in the end a pandemic put a stop to actual bookings. So until now I would have been here alone anyway. But Friday my first guests would have arrived. They sounded very pleasant on the phone. I’m sure it would have been an intense and pleasant collaboration.
But not so.

So I didn’t remove the appointment and now that it’s getting closer and closer, I notice that it hurts.
It’s not gonna happen.
My groups won’t take place.
I can’t play, lead, seduce, accompany, surprise, tell, challenge, explain, guide, feed, inspire…
That, into which I’ve been putting all my passion for several years now, wants to floath.
But not so.

And the pain isn’t about the financial impact of all the cancellations. Not nice of course, but I am among the lucky ones who are supported by the Belgian State. So I’m going to survive.
No, it’s about a much more essential thing. It’s about my full potential that I can’t use if I can’t share my passion. It’s about living my mission. After all, that’s what I’m on this island for. Because the energy here provides the perfect soil for the personal growth of the people I’m allowed to feed.

(High-minded words, finds my humble self. But I follow a Deepak Chopra meditation-challenge about Abundance. And in that energy I allow myself to write it anyway.)

There is so much potential that cannot be used now. So it’s looking for another way out. In wood and shells, in paint and canvas, in saw and sandpaper. Time to feed myself, to rest, to play and discover. And to enjoy.

I’ll do it for all of you.
For Carine and Jo, for Ann-Marie, Lesly, Isabelle, Annelies, Krista, Ann, Kristel, Mieke, Mia, Hilde…
And yes, for you, too.
Because maybe you wanted to come.
But not so.

Ik kreeg het niet over mijn hart om de afspraak te verwijderen uit mijn digitale agenda: ’14u Carine en Jo ophalen en naar Medusa brengen’. Zelfs hun vlucht was ongewild in mijn agenda geraakt. Ze had immer haar vluchtgegevens doorgestuurd en mijn gmail doet dan zijn werk. Maar niet dus.
Ze komen niet.
Dat is al even beslist. En je zou denken dat ik al aan het idee gewend zou zijn geraakt.
Maar niet dus.

Tot nu toe was mijn tijd hier als het ware ‘extra time’. De eerste drie weken waren echt extra: ik zou op dat moment eigenlijk nog in België zijn. Dat waren ook nog echte werkweken. Daarna had ik van mezelf twee weken vakantie mogen voorzien. Ik had in België immers stevig gewerkt. Vanaf eind april stond mijn agenda open voor individuele retreats en was het tijd om mijn eerste groepen voor te bereiden.
De individuele retreats oogsten wel interesse en informatievragen, maar uiteindelijk stak een pandemie een stokje voor eigenlijke boekingen. Dus tot nu toe zou ik hier sowieso alleen geweest zijn. Maar vrijdag zouden mijn eerste gasten arriveren. Ze klonken heel aangenaam aan de telefoon. Ik ben er zeker van dat het een intense en fijne samenwerking zou hebben kunnen worden.
Zouden hebben kunnen… Dan moet ik telkens opnieuw denken aan Jos Ghysen. Bij een fout antwoord in het spelletje van Te bed of niet te bed, klonk het: ‘Had kunnen geweest zijn: 5 dagen Zwarte Woud’ (of een andere, op dat moment als exotisch in de oren klinkende, bestemming).
Maar niet dus.

Ik heb de afspraak dus niet verwijderd en nu het alsmaar dichterbij komt, merk ik dat het pijn doet.
Het gaat niet door.
Mijn groepen gaan niet door.
Ik kan niet spelen, leiden, verleiden, begeleiden, verrassen, vertellen, uitdagen, uitleggen, gidsen, voeden, inspireren…
Dat, waar ik reeds enkele jaren al mijn passie in leg, wil stromen.
Maar niet dus.

En de pijn gaat niet over de financiële impact van alle annuleringen. Niet fijn natuurlijk, maar ik ben bij de gelukkigen die gesteund worden door de Belgische Staat. Dus ik ga het wel overleven.
Nee, het gaat over een veel essentiëler iets. Het gaat over mijn volle potentieel dat ik niet kan benutten als ik mijn passie niet kan delen. Het gaat over mijn missie leven. Dat is tenslotte waarvoor ik op dit eiland ben. Omdat de energie hier de perfecte bodem biedt voor de persoonlijke groei van mensen die ik mag voeden.

(Hoogdravende woorden, vindt mijn bescheiden ikje. Maar ik volg een meditatie-challenge van Deepak Chopra rond Abundance (overvloed). En vanuit die energie sta ik me toch toe het te schrijven.)

Er is zoveel potentieel dat nu niet kan worden gebruikt. Dus zoekt het andere uitwegen. In hout en schelpen, in verf en doek, in zaag en schuurpapier. Tijd om mezelf te voeden, om zelf te rusten, te spelen en te ontdekken. En te genieten.

Ik doe het voor jullie bij.
Voor Carine en Jo, voor Ann-Marie, Lesly, Isabelle, Annelies, Krista, Ann, Kristel, Mieke, Mia, Hilde,…
En ja ook voor jou.
Want misschien wilde jij ook wel komen.
Maar niet dus.