april 2020 – I Ousia

Eén maand ben ik hier nu, exact één maand. Maar het lijkt korter én langer.

Ik ben halsoverkop het vliegtuig opgestapt. Vrijdag had ik een laatste life-lesdag. Zaterdag een eerste online-lesdag en zondag daagde het: ‘Als je nu niet vertrekt, geraak je misschien niet meer weg!’ Dus herschikte ik mijn vluchten, maakte maandag alles in orde voor vertrek en zat ik dinsdag op het vliegtuig en de boot. Gelukkig, want enkele dagen later werd het onmogelijk om het eiland te bereiken.

Was het de juiste beslissing? Ik weet het niet.
Heb ik spijt dat ik hier ben? 95% van de tijd niet.

Maar het is niet altijd een paradijs.

De eerste twee weken moest ik in huis-isolatie. Niet buitenkomen dus. Ik liep al wel eens naar het veldje achter mijn huis, maar verder durfde ik me niet bewegen. Mijn boodschappen werden op veilige afstand geleverd door mijn vriend.

De twee weken later, toen ik in principe wel terug buiten mocht, was het slecht weer. Echt slecht weer. Het was koud, bewolkt, regenachtig. Weer dat je, deze tijd van het jaar, in België verwacht, maar daar was het lekker warm en zonnig, wat je hier verwacht. Tussen de buien door had ik misschien wel eens tot aan het strand kunnen wandelen, ware het niet dat mijn straat weerom tot een rivier was verworden, waardoor zelfs dat niet mogelijk was met droge voeten…

Maar ok, er zijn ook wel eens mooie dagen. Vandaag zit ik bijvoorbeeld lekker in het zonnetje.

De regels zijn hier heel strikt. Misschien wel strikter dan in België. Griekenland heeft snel maatregelen genomen, scholen gesloten, bijeenkomsten verboden… Momenteel mogen we alleen buiten met een ‘permit’. Je moet elke ‘beweging’ online of via sms registreren (of via een officieel formulier). Er zijn zes redenen om buiten te komen. Een beetje gelijkaardig aan die in België, zo lijkt me. In winkels gelden ook gelijkende regels: we wachten buiten met de nodige afstand, tot er iemand buiten komt en er iemand binnen mag. (Alhoewel ik moet toegeven dat de ene winkel daar strikter mee omspringt dan de andere. ;-))
Een koffietje drinken op een bankje is al meer dan een maand geen optie. Gelukkig kan afhaalkoffie wel. Deliveroo is hier nog niet uitgevonden (en frituren al helemaal niet ;-)), dus koken doen we vooral zelf.
Maar al deze maatregelen hebben er dus wel voor gezorgd dat het hier binnen de perken is gebleven. Een dikke 2000 bevestigde besmettingen en een honderdtal doden. Even leek het erop dat er één besmetting op het eiland was. Maar dat lijkt ondertussen niet meer zeker.

Het is hier dus veilig!

Maar mensen gedragen zich niet altijd zo.

Je zou kunnen zeggen dat er twee soorten zijn: enerzijds de non-believers, die elkaar nog op de schouder slaan en tegen de regels in dicht bij elkaar koffie staan te slurpen. Anderzijds heb je de mensen die met maskers en handschoenen met een grote boog om je heen lopen. (De mondmaskertjes zijn hier wellicht makkelijker verkrijgbaar dan in België!)
Veel mensen zijn duidelijk bang. Mijn voorstellen aan vrienden om samen een wandeling te maken aan het strand (met de nodige afstand natuurlijk!) worden afgeslagen.
En het is boeiend om te merken welk effect dat heeft.
Met mijn verstand weet ik natuurlijk dat dat begrijpelijk is. Eigenlijk volgen ze de richtlijnen. Als je deze strikt interpreteert, mag je niet samen gaan wandelen. Maar heel wat vrienden in België blijken dat wel te doen. Met héél veel respect voor de veiligheid hoor! Elk aan een kant van het pad of zo. En toch…
Toch komt er ook een stemmetje in mijn hoofd: ‘Waarom willen ze niet? Vertrouwen ze me niet? Ben ik niet belangrijk genoeg? Zouden ze met andere mensen wél afspreken?’ Ik durf het natuurlijk niet hardop uit te spreken, laat staan te vragen. Want een ander stemmetje vind mijn bedenkingen ronduit belachelijk!

Maar het raakt.

En ik betwijfel of ik daar alleen in ben. Welke impact heeft dit op ons gevoel van veiligheid, op ons gevoel van verbondenheid? Wat als de eerste solidariteit (die ontwapenend mooi is) wegebt?

Er ontstaan heel veel vragen.
Vragen over de redenen of de betekenis.
Over geloof en ongeloof.
Over complottheorieën en gevolgen.

Wat is waar?
Waar gaan we naartoe?
Waar mag ik in geloven?

Vragen die me meteen inspireren voor een verhaaltje: De Prins en de tovenaar

Er was eens een jonge prins die in alles geloofde, behalve in 3 dingen. Hij geloofde niet in prinsessen, hij geloofde niet in eilanden en hij geloofde niet in God. Zijn vader de koning had hem verteld dat dergelijke dingen niet bestonden. Omdat er in het rijk van zijn vader geen prinsessen of eilanden waren, noch enig teken van God; schonk de jonge prins geloof aan wat zijn vader zei.

Maar op zekere dag liep de prins van het paleis weg. Zo kwam hij aan in een naburig land. Daar zag hij, tot zijn grote verbazing, van kust tot kust niets anders dan eilanden, en op die eilanden, heel vreemde wezens die hij geen naam durfde geven. Terwijl hij een boot zocht, kwam over het strand een man in avondkledij naar hem toe.

‘Zijn dat echte eilanden?’, vroeg de jonge prins.
‘Natuurlijk zijn dat echte eilanden’ zie de man in avondkledij.
‘En die heel vreemde wezens daar?’
‘Dat zijn allemaal echte en waarachtige prinsessen.’
‘Dan moet God ook bestaan!’ riep de prins uit.
‘Ik ben God’, antwoordde de man in avondkledij aan de jonge prins met een buiging.

De jonge prins spoedde zich zo snel hij kon naar huis terug.
‘Zo, ben je weer terug?’, zei z’n vader, de koning.
‘Ik heb eilanden gezien, ik heb prinsessen gezien en ik heb God gezien,’ zei de prins verwijtend. De koning bleef onverstoord.
‘Er bestaan geen eilanden, noch echte prinsessen, noch een echte God.’
‘Maar ik heb ze gezien!’
‘Zeg me eens hoe God gekleed was.’
‘God was helemaal in avondkledij.’
‘Had hij de mouwen van zijn jas opgerold?’
De prins herinnerde zich dat dit inderdaad zo was.
De koning glimlachte.
‘Dat is het uniform van een tovenaar. Je hebt je laten beetnemen.’

Daarop keerde de prins terug naar het naburige land. Hij ging naar hetzelfde strand, en opnieuw ontmoette hij daar de man in avondkledij.
‘Mijn vader, de koning, heeft me verteld wie u bent,’ zei de jonge prins verontwaardigd. De vorige keer hebt u me bedrogen maar dat zal me niet opnieuw gebeuren. Nu weet ik dat dit geen echte eilanden zijn en geen echte prinsessen, want u bent een tovenaar.’
De man op het strand glimlachte.
‘Jij hebt je laten beetnemen, m’n jongen. In het koninkrijk van je vader zijn er veel eilanden en veel prinsessen, maar jij leeft onder de betovering van je vader en daardoor kan je ze niet zien.’

Peinzend keerde de prins terug naar huis. Toen hij zijn vader zag, keek hij hem recht in de ogen. ‘Vader, is het waar dat u geen echte koning bent, maar slechts een tovenaar?’
De koning glimlachte en rolde zijn mouwen op.
‘Ja, mijn zoon ik ben maar een tovenaar.’
‘Dan was die man op het strand toen God.’
‘Die man op het strand was een andere tovenaar.’
‘Ik moet de echte waarheid kennen, de waarheid buiten alle tovenarij.’
‘Er is geen waarheid buiten toverij’, zei de koning.

De prins was diep bedroefd. Hij zei:’Ik maak mezelf van kant.’
Toen toverde de koning de dood tevoorschijn. De dood stond in de deuropening en wenkte de prins. De prins huiverde. Hij dacht terug aan de mooie maar onechte eilanden en de onechte maar mooie prinsessen.
‘Goed’, zei hij ‘ik kan het leven aan.’
‘Zie je, m’n zoon’, zei de koning, ‘je begint nu zelf ook tovenaar te worden.’

(John Fowles)

En tenslotte het nieuws dat ik voor me uit geschoven heb:
Wat met de groepen in Naxos?

Ja, tot mijn grote spijt moeten de groepen van mei en juni geannuleerd worden. Free to Be in juli is een spannende. Het is niet zeker of er al gevlogen mag worden en of het seizoen hier van start mag. Als ik naar Marc Van Ranst – die, als ik het van hieruit zo wat volg, ondertussen is uitgegroeid tot een nationale held 😉 – luister, is de kans klein dat er zich mensen gaan aandienen. Maar dus: het is nog mogelijk… Als je interesse hebt, laat het zeker weten!

Wat wél doorgaat:

(Voor zover we tegenwoordig zoiets al kunnen weten.)

Divine Discovery – augustus (volzet)

Divine Discovery – september

Soulcare for Caretakers – oktober

Van zodra er meer duidelijkheid is over de mogelijkheid tot reizen zal ik jullie opnieuw informeren. Want eens je mag reizen, is een individuele retreat voor jou of jou en je partner wel mogelijk! En misschien is het na de extra belasting van de huidige tijd, wel deugddoend om even extra aandacht te besteden aan het psychologische welbevinden!

En wie weet organiseer ik in september / oktober nog wel een Post-lockdown-groep!!! Contacteer me gerust als jij als eerste op de hoogte wil gebracht worden!

Bovendien wil ik jullie nog meegeven dat ik, nu alles hier weggevallen is, een zee van tijd heb om jou online te ondersteunen. Heb je nood aan begeleiding? Supervisie? Creatief werk? Coaching? Vanop afstand maak ik graag tijd voor je.

One month I’m here, exactly one month. But it seems shorter and longer.

I left Belgium earlier than expected. Friday I had a last day of life-teaching. Saturday I did my first online training and Sunday I thought: ‘If you don’t leave now, you may not get there anymore!’ So I rearranged my flights, prepared everything for departure on Monday and travelled on Tuesday. Luckily, because a few days later it became impossible to reach the island.

Was it the right decision? I don’t know.
Am I sorry I’m here? 95% of the time I’m not.
But it isn’t living in paradise all the time.

The first two weeks, I had to go into house-isolation. So stay in, in the strict sense. I only made little walk behind my house, but I didn’t dare to go to the sea. My groceries were delivered at a safe distance by my friend.
The next two weeks, when I was allowed to go outside again, the weather was bad. Really bad. It was cold, cloudy, rainy. It was what you expect in Belgium this time of year, while in Belgium it was the weather you expect here. In between showers I might have been able to walk to the beach, if it hadn’t been for the fact that my street had turned into a river again, so that wasn’t possible with dry feet…
But there were some beautiful days. Today, for instance, I’m sitting in the sun.

The rules are very strict here. Stricter than in Belgium, I would say. Greece quickly took measures, closed schools, banned meetings… At the moment we’re only allowed outside with a permit. You have to register every ‘movement’ online or via text message (or via an official form). There are six reasons to go outside. In shops, similar rules apply: we wait outside with the necessary distance, until one leaves and the next is allowed inside. (Although I have to admit that some shops are stricter than others. ;-)) And drinking a coffee on a bench hasn’t been an option for over a month. Fortunately, take-away coffee is possible. But not too many options for take-awy food. Deliveroo hasn’t been invented here yet! 😉
But all these measures have kept it within limits here. Some 2000 confirmed contaminations and about a hundred deaths. For a moment it seemed there was one infection on the island, but it’s not clear if it was, after all.

So it’s safe here!

But people don’t always behave that way.
You could say that there are two kind of people: on the one hand the non-believers, who still pat each other on the shoulder and drink coffee close to each other, against all rules. On the other hand you have the people who walk, with masks and gloves, around you with a big bow. (The mouth masks are probably easier to obtain here than in Belgium!)
Many people are clearly afraid. Many friends declined my proposal to take a walk together on the beach (with the necessary distance of course!).
And it’s fascinating to see what effect that has on me.
Because theoretically I know this is normal. Actually they follow the guidelines. If you interpret the rules strictly, you are not allowed to walk together. But a lot of friends in Belgium seem to do so. With respect for safety! Each on one side of the path or so. And yet…
Still, a little voice comes into my head: ‘Why don’t they want to? Don’t they trust me? Am I not important enough? Would they meet other people?’ Of course I don’t dare to ask it. Another voice inside don’t approve of these thoughts…

But it touches on a deeper level.

And I doubt I’m alone. What impact does this have on our sense of security, on our sense of belonging? What if the first solidarity (which is disarmingly beautiful) wears off?

A lot of questions arise.
Questions about the reasons or the meaning.
About believe and disbelief.
About conspiracy theories and consequences.
What is true?
Where are we going?
What am I allowed to believe in?

Questions that immediately inspire me for a story!

The Prince and the Magician

“Once upon a time there was a young prince who believed in all things but three. He did not believe in princesses, he did not believe in islands, he did not believe in God. His father, the king, told him that such things did not exist. As there were no princesses or islands in his father’s domains, and no sign of God, the young prince believed his father.

But then, one day, the prince ran away from his palace. He came to the next land. There, to his astonishment, from every coast he saw islands, and on these islands, strange and troubling creatures whom he dared not name. As he was searching for a boat, a man in full evening dress approached him along the shore.
‘Are those real islands?’ asked the young prince.
‘Of course they are real islands,’ said the man in evening dress.
‘And those strange and troubling creatures?’
‘They are all genuine and authentic princesses.’
‘Then God must exist!’ cried the prince.
‘I am God,’ replied the man in full evening dress, with a bow.

The young prince returned home as quickly as he could.
‘So you are back,’ said the father, the king.
‘I have seen islands, I have seen princesses, I have seen God,’ said the prince reproachfully.
The king was unmoved.
‘Neither real islands, nor real princesses, nor a real God exist.’
‘I saw them!’
‘Tell me how God was dressed.’
‘God was in full evening dress.’
‘Were the sleeves of his coat rolled back?’
The prince remembered that they had been. The king smiled.
‘That is the uniform of a magician. You have been deceived.’

At this, the prince returned to the next land, and went to the same shore, where once again he came upon the man in full evening dress.
‘My father the king has told me who you are,’ said the young prince indignantly. ‘You deceived me last time, but not again. Now I know that those are not real islands and real princesses, because you are a magician.’
The man on the shore smiled.
‘It is you who are deceived, my boy. In your father’s kingdom there are many islands and many princesses. But you are under your father’s spell, so you cannot see them.’

The prince pensively returned home. When he saw his father, he looked him in the eyes.
‘Father, is it true that you are not a real king, but only a magician?’
The king smiled, and rolled back his sleeves.
‘Yes, my son, I am only a magician.’
‘Then the man on the shore was God.’
‘The man on the shore was another magician.’
‘I must know the real truth, the truth beyond magic.’
‘There is no truth beyond magic,’ said the king.

The prince was full of sadness.
He said, ‘I will kill myself.’
The king by magic caused death to appear. Death stood in the door and beckoned to the prince. The prince shuddered. He remembered the beautiful but unreal islands and the unreal but beautiful princesses.
‘Very well,’ he said. ‘I can bear it.’
‘You see, my son,’ said the king, ‘you too now begin to be a magician.”

John Fowles

And finally, the news I’ve been putting off: What about the groups in Naxos?

‘Knowing you, knowing me‘ and ‘Soulcare for Caretakers‘ that would take place in May have been cancelled, as has ‘Reboost your Female Power‘ in June.

The second week of July ‘Free to Be‘ is scheduled… One on the edge.
It’s not sure wether flights will be allowed already and if the season can start here. If I follow international press, I think there’s little chance. But it is still possible… If you are interested, be sure to let me know!

The program in August, September and October will run as planned. And I might organise a Post-Lockdown-group this autumn… Once travelling is possible, an individual retreat for you or you and your partner is an option again! And maybe after the burden of the present times, it’s good to pay a little extra attention to the psychological well-being!

In the meantime, I can offer online support: therapy, coaching, supervision, creative work… Just contact me and we can talk about possibilities. Possible in English of course!

It’s an emo-day. During a meeting I mention that the bad weather is making it hard. It’s cold, it’s raining and it’s so cloudy I can’t even see the island in front of. There is laughter. ‘Haha, and there she is, on her paradise island!’ It’s not meant to be that sharp. But it feels that sharp.
Tears come. I wasn’t expecting them.

And I try to get myself together again. Some others have it much harder than me. Although I’m the first to tell others that ‘burden’ is incomparable. But I can’t help it.
And the tears keep coming.
I bust my head over my ‘bad feeling’. What’s so bad? Maybe, secretly, I’m more scared than I think, but I’m suppressing it. And this is how that fear shows itself? Maybe it’s…

All kinds of hypotheses. Sometimes I’m so tired of being a therapist. I always have to analyze myself like this!

I’m sending a message to my soul mate. She reads between the lines. Luckily. She calls.
What’s going on?
I don’t know. I feel sad. Actually, nothing’s wrong. Actually, everything’s fine. Only the weather is bad. I can’t even walk down to the beach. But what a luxury problem, I still have a beautiful view… So I think there’s something else, something I don’t see.
And I share all my analyses, my twists and turns, my thoughts.
And she listens.
Only that…
And I ask her if she has any idea what I’m holding down so much that it shows up like this. And she says, ‘Yeah, well, it’s just not fun!’

And the tension calms. All those tears flow to the sea. All those words rolling out, create space. All the silence of listening fills me with warmth.
And all of a sudden I see everything that can help me.
When I’m IN it, I don’t see.
Even if I would make a list of it, I wouldn’t look at it at that moment.
‘No,’ she says, ‘it only helps to call a friend and moan’.

Spot on.

So yes to yoga and meditation, to stress-reducing techniques and breathing, yes to creativity and physical exercise. But especially yes to a friend to whom you can just tell your story without advice, solutions or judgments.

I hereby issue a new Corona measure: the right to moan!

(*) moaning: to make a complaint in an unhappy voice, usually about something that does not seem important to other people. – or: sharing things that bother you, while your inner critic thinks you’re exaggerating.

Het is een emo-dag. Tijdens een meeting vertel ik dat ik last heb van het slechte weer. Het is koud, het regent en er zijn zoveel wolken dat ik zelfs het eiland tegenover me niet kan zien. Er wordt gelachen. ‘Haha, en daar zit ze dan op haar paradijselijke eiland!’ Zo scherp is het niet bedoeld. Zo scherp komt het wel binnen.
Er komen tranen. Die had ik niet verwacht.

En ik probeer me te herpakken. Anderen hebben het zoveel moeilijker dan ik. Alhoewel ik de eerste ben om aan anderen te zeggen dat ‘last’ niet te vergelijken valt. Maar ik kan het niet laten. En de tranen blijven maar komen.

Ik breek mijn hoofd over mijn ‘slecht gevoel’. Wat is er nu zo erg? Misschien ben ik stiekem toch banger dan ik denk maar verdring ik dat. En laat die angst zich nu op deze manier zien? Misschien…

Allerlei hypotheses. Soms ben ik het zo beu dat ik therapeute ben. Moet ik mezelf altijd zo analyseren!

Ik stuur een berichtje naar mijn zielemaatje. Zij leest tussen de regels. Gelukkig. Ze belt.
Wat is er aan de hand?
Ik weet het niet. Het gaat niet. En eigenlijk is er niks aan de hand. Eigenlijk is alles goed. Alleen is het slecht weer. Ik kan zelfs niet tot op het strand wandelen. Maar wat een luxeprobleem, ik heb toch een schoon uitzicht… Dus ik denk dat er iets anders is, iets dat ik niet zie.
En ik deel al mijn analyses, mijn kronkels, mijn gedachten.
En zij luistert.
Gewoon.
En ik vraag haar of zij een idee heeft wat ik zo aan het verdringen ben, dat het zich op deze manier toont. En ze zegt: ‘Ja maar, het is toch gewoon niet leuk!’

En het deint weg. Al die tranen stromen naar zee. Al die woorden die eruit vloeien creëren ruimte. Al die luisterende stilte vult me met warmte.
En ineens zie ik weer alles wat mij kan helpen.
Als ik er IN zit, zie ik dat niet.
Zelfs als ik er een lijstje van zou maken, zou ik er op dat moment niet naar kijken.
Nee, zegt ze, dan helpt alleen bellen naar een vriendin en even zagen.

Spot on.

Dus ja aan yoga en meditatie, aan stress-reducerende technieken en ademhaling, ja aan creativiteit en lichaamsbeweging. Maar vooral ja aan een vriendin tegen wie je gewoon even je verhaal mag vertellen zonder adviezen, oplossingen of oordelen.

Bij deze vaardig ik een nieuwe Coronamaatregel uit: het recht om te zagen!

(*) Zagen: op vervelende wijze spreken, zeuren, meestal over iets dat voor anderen niet belangrijk lijkt. – of nog: het uitspreken van dingen waar je last van hebt, maar waarvan je innerlijke criticus vindt dat je overdrijft.