Getuigenissen 2017

I ousia Voorbij de woorden vind je wat je altijd al zocht.

Ter voorbereiding van een nieuw jaar vol projecten sprak de titel me meteen aan ‘Soulcare for caretakers’. Deze zielsweek heeft een prachtige indruk nagelaten. In ons groepje werd enorm veel gedeeld. Het ging diep en nog dieper, tot je het op het punt kwam waar je dacht dat het nu wel genoeg was en net op dat moment kwamen er nog een zeven tal wonderen bij. Het proces van inzicht, heling en liefdevolle interactie bleef heel lang nazinderen. Die Suzanne, dat is een straffe madam! Ze laat het allemaal op de juiste tijd ontstaan. Ze kent de magie van liefde zonder enig oordeel en met een super gezonde relativeringskant die we wel eens te eenvoudig humor zouden noemen. Humor? Het is doorleefde wijsheid!

Even de pauzeknop indrukken, stilstaan om te ervaren wat er mij beweegt. Suzanne en Naxos namen me mee op ontdekkingsreis om thuis te komen bij mezelf.

Zoek je iets voor jezelf te verwennen, boek een workshop bij Suzanne in Naxos !!!

Soulcare for Caretakers     27 augustus – 1 september 2017

Naxos, I Ousia, Egeïsche zee, Cycladen, zon, strand, witte orthodoxe kerkjes, toeristenstranden, sites van Dionysos, Demeter en andere goden, wijn en calamares. Zomer en sfeer.

Een reclamefolder maken is niet aan mij besteed. Niets van alles waar ik aan denk en woorden aan geef, niets van de concrete werkelijkheid waarvan ik geniet en waartussen ik vertoef kan samenvatten wat ik voel wanneer ik terug op de boot stap richting Athene. Geen enkel woord is sterk genoeg, groot genoeg, subtiel genoeg, intens genoeg en diep genoeg om te vatten – laat staan samen te vatten – wat deze ervaring, ontmoeting betekende. Het was geleden van mijn 20^ste (ik ben nu 58)  dat ik nog zo diep geraakt en getroffen was door de overstijgende werkelijkheid.

Op Naxos komen ze één voor één tevoorschijn en soms met drie tegelijk, mijn ikjes. Ik leer ze beter kennen, immer aanwezig,  ze zullen er altijd zijn. Ze sturen me. Geloof me, ik ben sommige van hen echt beu.

Ik neem ze ook nu mee: mijn perfect ikje, Max die  over mijn schouder meekijkt en me zegt ‘Als je iets doet moet het wel echt goed zijn’ en ook Greta, mijn saboterend ikje met de uitspraak ‘ Dit zeg je best zo niet, stop dat gelijkt op niets, je doet het weer fout, foei!’. Ze maken dat ik schrijven uitstel. Dat ik, bij elk woord dat ik tik, weerstand voel. Gelukkig is er ook Lieven, mijn passioneel ikje. ‘ Volg je hart en ga ervoor, zegt hij’. ‘ Je ziet het wel’ voegt milderend ikje, Tjeu eraan toe. De dialogen in mijn hoofd gaan eindeloos door.

We spelen – op zijn  Suzannes. De ikjes worden  minder scherp, ze kijken vriendelijker naar mij, een knipoogje van Greta en Max, een schouderklop van Lieven en Tjeu, een dikke knuffel van Jeanine, het eeuwig zorgend ikje dat nu ook voor mij wil zorgen. Ik ontmoet en verwelkom ook minder bekende ikjes: Lies, mijn creatief ikje en Nelle, mijn wijs ikje. Alle ikjes zijn  welkom – de kakafonie is minder. Ze zingen in koor, al is er hier en daar nog een valse noot. Het klinkt één. Ik hoor heerlijke  harmonieuze muziek. Het voelt vervuld en heel. 

De groep, eerst een allegaartje van  onbekende anderen, wordt een speels  stel van tegenstanders in  opdrachten, steeds meer luisterende steun voor elkaar, hartverwarmende vrienden en uiteindelijk  éénheid in verscheidenheid. Ik ben thuis, heerlijk. Ik voel mij gedragen, mijn ikjes krijgen speelruimte.

Gecharmeerd door dit mooie Cycladen-eiland,  lijkt het alsof ik in een andere werkelijkheid zit.  Naxos… de kerkjes zijn nog witter, de zon voelt nog hartverwarmender,  de wind fluit heerlijk, de wijn smaakt beter, de gezelligheid wordt echter, de groep is meer dan ondersteunend. Het woord ‘Liefde’ valt. En dan … de stilte. Zo leeg en veelzeggend. Zo overweldigend en vervullend, zo voltooid.

Alles is. Het was er altijd al, voor je en na je. Het zal er altijd zijn. You just have to listen.

Wat nu nog overblijft, het enige dat ik nog wil toevoegen is dankjewel Suzanne, Myriam, Roland, Freya, Ingeborg.

I Ousia… Voorbij de woorden

In Naxos mag alles – Free to Be juli 2017

Ramen klapperen zachtjes, zonnestralen waaien met een forse wind binnen en strelen me wakker. Ik draai me om, geef me over aan de verzengende gloed. Hmmm… Opstaan misschien? Ja, langzaam. Ik drink een glas citroensap, trek een kleedje over mijn hoofd en slenter door een gerooid aardappelveld naar het strand. Hier mag dat.

Van achter de duinen vangt mijn blik het oneindige water. De golven komen, ruisen en gaan. De zee roept. Naakt duik ik erin en voel hoe het me verfrist, zoveel verder dan de toppen van mijn tenen. Een uur blijf ik op het strand. Ik mediteer, zwem, speel met mijn voeten in het zand… Tot het stilaan tijd wordt voor de workshop ‘Free to Be’. Kan het nóg vrijer dan?

Met de zilte zee in mijn oren stap ik de studio binnen. Alles is er blauw en wit. Alleen Suzanne is in het rood. Ze ontvangt ons met fruit en koekjes. Vijf dagen gaan we hier samen op zoek naar ‘stukjes in onszelf’. Stukjes die we kennen, waarmee we vertrouwd zijn. Stukjes die vreemd en nieuw zijn, die verborgen zitten, maar misschien ook staan te springen om een podium te krijgen.

Ben ik veelzijdig of versnipperd? Ben ik een ukje dat spelenderwijs een zandkasteel bouwt, of strooien mijn pusher en perfectionist dat zand in mijn kleuterogen? En mag dat andere kindje heel even voorzichtig komen piepen? Kan ik de elegante vrouw in mezelf tot leven wekken? Of sterker nog: mag ik een diva zijn? Ja, dat mag.

We kleien, knippen en plakken, dichten en beelden uit. We zijn in beweging en worden stil. Dankbaar luisteren we naar elkaar. Suzanne brengt het speels, zacht en serieus. Vrijblijvend genoeg zodat de zorgeloze vakantiesfeer bewaard blijft, diepgaand genoeg om inzichten mee naar huis te nemen.

Daarna kan er meer zijn: Chora of de hoofdstad met haar kleine straatjes, spinnende poezen, winkels en restaurantjes. Portára, de tempelpoort van Apollo op het schiereiland Palatia. Het traditioneel dorp Filoti, de duizend meter hoge berg Zas met op de top een wit kerkje. Of gewoon 500 meter wandelen en doorzakken in strandbar Earth Bar. Of gewoon niks doen, dat mag ook. In Naxos mag het.