Het zou kunnen dat dit verhaal over mij gaat, want het is geschreven in de ik-vorm. Het zou kunnen van niet.
Het zou kunnen dat het over mij gaat, maar dat ik te bang (of te laf?) ben om daar eerlijk voor uit te komen.
Het zou kunnen dat ik gewoon de spreekbuis wil zijn voor iemand anders die dit meemaakte, omdat ik erg met haar meevoel en toch ook íets wil doen. Al is het alleen maar haar verhaal te brengen.
Beiden kunnen waar zijn. Maar ondertussen is waarheid zo relatief geworden, dat we dat even niet verder bepalen. Want ik of zij of jij, we zijn toch allen één, niet?!

Vanochtend mocht mijn auto naar de garage en geen betere gelegenheid dan dat te combineren met een ontbijt en koffietje in de stad. Eva (laten we gewoon even die naam gebruiken) pikt me op het afgesproken uur op en we rijden meteen naar onze ontbijtplek. En jawel, de healthy pancakes zijn heerlijk, we zitten lekker uit de wind, genieten van het keuvelen en werken zelfs een beetje.
Nadat we het seintje krijgen van twee andere vrienden dat ze klaar zijn met tennis, wandelen we naar een ander terras – ons ‘stamterras’ zeg maar, omdat we daar een lekker minicroissantje krijgen bij de koffie. En het personeel is er echt vriendelijk. Mijn favoriete serveerster is – laat ons zeggen – Irini: zij komt altijd even dag zeggen, zelfs als ik niet in ‘haar vak’ zit (want er zijn verschillende delen van het terras waar verschillende obers verantwoordelijk voor zijn).
Wanneer we ons neerzetten en Irini naar ons toe komt, grap ik: ‘Zitten we in jouw vak?!’ ‘Ja, super!’
Even later komt ze ons bedienen en zegt iets in de trant van: ‘Ik moet nu controleren of jullie ‘groen’ zijn…’. We kijken haar even verbaasd aan. ‘De covid?’ zegt ze. Dan wordt het ons duidelijk. Eva haalt meteen haar telefoon boven, met de glimlach en inderdaad, wanneer Irini die scant komt er een vriendelijke ping met een groen v-tje. Ik sta meteen op, alsof ik me betrapt voel. ‘Ik heb er geen…’ stamel ik.
Ik moet bekennen, ik voel me wat gepakt in snelheid. Enerzijds dacht ik dat de nieuwe maatregelen op 8 november ingingen en niet op 6. Anderzijds had ik begrepen dat het verbod niet van toepassing was op een terras buiten.
Eva probeert nog: ‘ja, maar het zal zijn omdat ze de windschermen hebben geïnstalleerd.’ – even ter verduidelijking voor mensen die nog niet in Naxos waren: veel bars en restaurants hebben grote, doorschijnende plastieken windschermen, die ze naar beneden laten als het sterke wind is (wat hier al wel eens kan gebeuren). Sommigen blijven op die manier ook de winter open – aangevuld met buitenverwarming – omdat ze niet echt zitplaatsten binnen hebben. Ik had me al afgevraagd of de regels zo zouden worden geïnterpreteerd, dat ‘buiten met windscherm’ ook ‘binnen’ zou worden. Blijkbaar wel dus.
Maar er staan ook banken écht buiten, dus ik wijs: ‘mag ik daar wel zitten?’ ‘Nee, nergens. Ook niet buiten. Tenzij je een test hebt? Heb je echt geen test?’ Maar nee, die heb ik niet.
Ik blijf dus recht staan, aan de buitenzijde, terwijl Eva neerzit. Ik zeg: ‘geen probleem, wacht jij maar op de anderen, ik zal wel naar huis gaan’ (ik verlies even uit het oog dat mijn auto in de garage is;-)).
Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weg, want ik heb het gevoel dat alle andere mensen op het terras naar me kijken. Wellicht is dat niet zo. En wellicht kijken ze niet allemaal met een blik van ‘aha, dat is zo eentje!!!’, maar het voelt wel zo. Dus ik wil weg. Gewoon. Ik voel me een klein meisje dat stout is. Dat niet geluisterd heeft. En dat nu gestraft wordt. ‘Je hebt je boterhammetjes niet opgegeten, dus je mag geen snoepje!’ En ik wil mijn vriendin niet belasten met mijn ‘vrije keuze’. Want eigenlijk houdt zij meer van die croissantjes dan ik doe.

We beseffen dat we daarnet dus wel op een terras werden toegelaten zonder check. Dus misschien moeten we nog een andere plek uitproberen, kijken hoe die daarmee omgaan als we écht buiten zitten?

Tegen de tijd dat we beslist hebben om dit te proberen, komt Irini langs met een bestelling voor een andere tafel. Ze kijkt me aan, verontschuldigt zich nogmaals uitgebreid… En dan zie ik ze: haar tranen. Ik zeg: ‘Het is ok Irini! Het is niet jouw keuze!’ ‘Nee nee, ik wil dit niet. Ik ben verplicht om hier deze regel te handhaven. Ik snap hem zelf ook niet: buiten is het toch veilig? Maar ja, ik mag niet. Maar het voelt niet goed om je weg te sturen…’ Ook bij mij wellen de tranen ondertussenop. Ik begin me nu ook nog schuldig te voelen (ik geef toe, ik ben wel een kei in schuldgevoel;-)) voor het schuldgevoel van de serveerster die gedwongen wordt om regels te handhaven waar ze zelf niet kan achterstaan.
Heel even moet ik denken aan de geschiedenis, waar mensen ook in die positie stonden: ‘ik moest bevelen uitvoeren’… Maar die gedachte druk ik meteen beschaamd weer weg.

Op het andere terras herhaalt zich de situatie. Ook daar veel verontschuldigingen dat ze ‘politieagent moet spelen’. Nu is het duidelijk: ik vertrek. De net gearriveerde vriendin biedt nog aan om een take-away-koffie te halen en op een bankje te gaan zitten. Maar ik wil gewoon naar huis.
Eva brengt me weg. Ik weet niet goed wat te zeggen. Ze zegt: ‘Laat je toch gewoon vaccineren!’ Ik glimlach schaapachtig.

Wanneer ik thuiskom, na afgerekend te hebben in de garage en nog even langs te supermarkt te zijn geweest, barst ik in tranen uit.
Mijn innerlijke kindje overspoelt me helemaal. Ik weet het even niet meer. Dit is dus uitsluiting. Dit is dus wat gebeurt als je niet doet wat de overheid zegt. Of nee, het is geen verplichting. Of toch?

Ik weet het niet meer. Net als dat ik niet meer weet wat de waarheid is in deze hele kwestie. En hoe we met elkaar moeten omgaan. En wat ik van deze regels moet denken.

Maar dit verhaal gaat niet over mij. Of wel?