Eén maand ben ik hier nu, exact één maand. Maar het lijkt korter én langer.
Ik ben halsoverkop het vliegtuig opgestapt. Vrijdag had ik een laatste life-lesdag. Zaterdag een eerste online-lesdag en zondag daagde het: ‘Als je nu niet vertrekt, geraak je misschien niet meer weg!’ Dus herschikte ik mijn vluchten, maakte maandag alles in orde voor vertrek en zat ik dinsdag op het vliegtuig en de boot. Gelukkig, want enkele dagen later werd het onmogelijk om het eiland te bereiken.
Was het de juiste beslissing? Ik weet het niet.
Heb ik spijt dat ik hier ben? 95% van de tijd niet.
Maar het is niet altijd een paradijs.
De eerste twee weken moest ik in huis-isolatie. Niet buitenkomen dus. Ik liep al wel eens naar het veldje achter mijn huis, maar verder durfde ik me niet bewegen. Mijn boodschappen werden op veilige afstand geleverd door mijn vriend.
De twee weken later, toen ik in principe wel terug buiten mocht, was het slecht weer. Echt slecht weer. Het was koud, bewolkt, regenachtig. Weer dat je, deze tijd van het jaar, in België verwacht, maar daar was het lekker warm en zonnig, wat je hier verwacht. Tussen de buien door had ik misschien wel eens tot aan het strand kunnen wandelen, ware het niet dat mijn straat weerom tot een rivier was verworden, waardoor zelfs dat niet mogelijk was met droge voeten…
Maar ok, er zijn ook wel eens mooie dagen. Vandaag zit ik bijvoorbeeld lekker in het zonnetje.
De regels zijn hier heel strikt. Misschien wel strikter dan in België. Griekenland heeft snel maatregelen genomen, scholen gesloten, bijeenkomsten verboden… Momenteel mogen we alleen buiten met een ‘permit’. Je moet elke ‘beweging’ online of via sms registreren (of via een officieel formulier). Er zijn zes redenen om buiten te komen. Een beetje gelijkaardig aan die in België, zo lijkt me. In winkels gelden ook gelijkende regels: we wachten buiten met de nodige afstand, tot er iemand buiten komt en er iemand binnen mag. (Alhoewel ik moet toegeven dat de ene winkel daar strikter mee omspringt dan de andere. ;-))
Een koffietje drinken op een bankje is al meer dan een maand geen optie. Gelukkig kan afhaalkoffie wel. Deliveroo is hier nog niet uitgevonden (en frituren al helemaal niet ;-)), dus koken doen we vooral zelf.
Maar al deze maatregelen hebben er dus wel voor gezorgd dat het hier binnen de perken is gebleven. Een dikke 2000 bevestigde besmettingen en een honderdtal doden. Even leek het erop dat er één besmetting op het eiland was. Maar dat lijkt ondertussen niet meer zeker.
Het is hier dus veilig!
Maar mensen gedragen zich niet altijd zo.
Je zou kunnen zeggen dat er twee soorten zijn: enerzijds de non-believers, die elkaar nog op de schouder slaan en tegen de regels in dicht bij elkaar koffie staan te slurpen. Anderzijds heb je de mensen die met maskers en handschoenen met een grote boog om je heen lopen. (De mondmaskertjes zijn hier wellicht makkelijker verkrijgbaar dan in België!)
Veel mensen zijn duidelijk bang. Mijn voorstellen aan vrienden om samen een wandeling te maken aan het strand (met de nodige afstand natuurlijk!) worden afgeslagen.
En het is boeiend om te merken welk effect dat heeft.
Met mijn verstand weet ik natuurlijk dat dat begrijpelijk is. Eigenlijk volgen ze de richtlijnen. Als je deze strikt interpreteert, mag je niet samen gaan wandelen. Maar heel wat vrienden in België blijken dat wel te doen. Met héél veel respect voor de veiligheid hoor! Elk aan een kant van het pad of zo. En toch…
Toch komt er ook een stemmetje in mijn hoofd: ‘Waarom willen ze niet? Vertrouwen ze me niet? Ben ik niet belangrijk genoeg? Zouden ze met andere mensen wél afspreken?’ Ik durf het natuurlijk niet hardop uit te spreken, laat staan te vragen. Want een ander stemmetje vind mijn bedenkingen ronduit belachelijk!
Maar het raakt.
En ik betwijfel of ik daar alleen in ben. Welke impact heeft dit op ons gevoel van veiligheid, op ons gevoel van verbondenheid? Wat als de eerste solidariteit (die ontwapenend mooi is) wegebt?
Er ontstaan heel veel vragen.
Vragen over de redenen of de betekenis.
Over geloof en ongeloof.
Over complottheorieën en gevolgen.
Wat is waar?
Waar gaan we naartoe?
Waar mag ik in geloven?
Vragen die me meteen inspireren voor een verhaaltje: De Prins en de tovenaar
Er was eens een jonge prins die in alles geloofde, behalve in 3 dingen. Hij geloofde niet in prinsessen, hij geloofde niet in eilanden en hij geloofde niet in God. Zijn vader de koning had hem verteld dat dergelijke dingen niet bestonden. Omdat er in het rijk van zijn vader geen prinsessen of eilanden waren, noch enig teken van God; schonk de jonge prins geloof aan wat zijn vader zei.
Maar op zekere dag liep de prins van het paleis weg. Zo kwam hij aan in een naburig land. Daar zag hij, tot zijn grote verbazing, van kust tot kust niets anders dan eilanden, en op die eilanden, heel vreemde wezens die hij geen naam durfde geven. Terwijl hij een boot zocht, kwam over het strand een man in avondkledij naar hem toe.
‘Zijn dat echte eilanden?’, vroeg de jonge prins.
‘Natuurlijk zijn dat echte eilanden’ zie de man in avondkledij.
‘En die heel vreemde wezens daar?’
‘Dat zijn allemaal echte en waarachtige prinsessen.’
‘Dan moet God ook bestaan!’ riep de prins uit.
‘Ik ben God’, antwoordde de man in avondkledij aan de jonge prins met een buiging.
De jonge prins spoedde zich zo snel hij kon naar huis terug.
‘Zo, ben je weer terug?’, zei z’n vader, de koning.
‘Ik heb eilanden gezien, ik heb prinsessen gezien en ik heb God gezien,’ zei de prins verwijtend. De koning bleef onverstoord.
‘Er bestaan geen eilanden, noch echte prinsessen, noch een echte God.’
‘Maar ik heb ze gezien!’
‘Zeg me eens hoe God gekleed was.’
‘God was helemaal in avondkledij.’
‘Had hij de mouwen van zijn jas opgerold?’
De prins herinnerde zich dat dit inderdaad zo was.
De koning glimlachte.
‘Dat is het uniform van een tovenaar. Je hebt je laten beetnemen.’
Daarop keerde de prins terug naar het naburige land. Hij ging naar hetzelfde strand, en opnieuw ontmoette hij daar de man in avondkledij.
‘Mijn vader, de koning, heeft me verteld wie u bent,’ zei de jonge prins verontwaardigd. De vorige keer hebt u me bedrogen maar dat zal me niet opnieuw gebeuren. Nu weet ik dat dit geen echte eilanden zijn en geen echte prinsessen, want u bent een tovenaar.’
De man op het strand glimlachte.
‘Jij hebt je laten beetnemen, m’n jongen. In het koninkrijk van je vader zijn er veel eilanden en veel prinsessen, maar jij leeft onder de betovering van je vader en daardoor kan je ze niet zien.’
Peinzend keerde de prins terug naar huis. Toen hij zijn vader zag, keek hij hem recht in de ogen. ‘Vader, is het waar dat u geen echte koning bent, maar slechts een tovenaar?’
De koning glimlachte en rolde zijn mouwen op.
‘Ja, mijn zoon ik ben maar een tovenaar.’
‘Dan was die man op het strand toen God.’
‘Die man op het strand was een andere tovenaar.’
‘Ik moet de echte waarheid kennen, de waarheid buiten alle tovenarij.’
‘Er is geen waarheid buiten toverij’, zei de koning.
De prins was diep bedroefd. Hij zei:’Ik maak mezelf van kant.’
Toen toverde de koning de dood tevoorschijn. De dood stond in de deuropening en wenkte de prins. De prins huiverde. Hij dacht terug aan de mooie maar onechte eilanden en de onechte maar mooie prinsessen.
‘Goed’, zei hij ‘ik kan het leven aan.’
‘Zie je, m’n zoon’, zei de koning, ‘je begint nu zelf ook tovenaar te worden.’
(John Fowles)
En tenslotte het nieuws dat ik voor me uit geschoven heb:
Wat met de groepen in Naxos?
Ja, tot mijn grote spijt moeten de groepen van mei en juni geannuleerd worden. Free to Be in juli is een spannende. Het is niet zeker of er al gevlogen mag worden en of het seizoen hier van start mag. Als ik naar Marc Van Ranst – die, als ik het van hieruit zo wat volg, ondertussen is uitgegroeid tot een nationale held 😉 – luister, is de kans klein dat er zich mensen gaan aandienen. Maar dus: het is nog mogelijk… Als je interesse hebt, laat het zeker weten!
Wat wél doorgaat:
(Voor zover we tegenwoordig zoiets al kunnen weten.)
Divine Discovery – augustus (volzet)
Soulcare for Caretakers – oktober
Van zodra er meer duidelijkheid is over de mogelijkheid tot reizen zal ik jullie opnieuw informeren. Want eens je mag reizen, is een individuele retreat voor jou of jou en je partner wel mogelijk! En misschien is het na de extra belasting van de huidige tijd, wel deugddoend om even extra aandacht te besteden aan het psychologische welbevinden!
En wie weet organiseer ik in september / oktober nog wel een Post-lockdown-groep!!! Contacteer me gerust als jij als eerste op de hoogte wil gebracht worden!
Bovendien wil ik jullie nog meegeven dat ik, nu alles hier weggevallen is, een zee van tijd heb om jou online te ondersteunen. Heb je nood aan begeleiding? Supervisie? Creatief werk? Coaching? Vanop afstand maak ik graag tijd voor je.
The Prince and the Magician
And finally, the news I’ve been putting off: What about the groups in Naxos?