Day 5 of my quarantine. A day of rest, finally.

Everywhere I hear / read about ‘silencing’ and ‘repentance, ‘escape from the jigg’. So I think, “Euh?!” I’ve never been so busy here before.

Normally, when I arrive in Naxos, I arrive in a different time zone. Not only literally (we’re an hour ahead), but especially when it comes to the pace. Here it is ‘siga siga’! We take a siesta and let ourselves be guided by nature and the wind.
But now it is as if I have brought my Belgian time. In the night from Tuesday to Wednesday I got off the boat around half past one and 13 hours later I hadn’t unpacked everything yet, but I was already supervising behind my computer. And in the evening I had another meeting. And on it went the following days: online meetings, consultation, therapy, supervision, teaching …
And in between, of course, catching up with some friends and colleagues…

It seems everyone has suddenly discovered online contact. Because of my long stays here I really learned to appreciate skype or facetime. Often it is the icing on the cake of my fine life here: staying in paradise and still being able to keep in touch with a few special friends. But all of a sudden everyone seems to be into skype – or zoom, whereby, webex, whatsapp and so on…

Great, of course, but… a lot / too much.

So all my plans to slow down, do yoga, meditate with Genpo Roshi and finally watch those sessions of Tara Brach,… For now they have to wait a while.

It makes me restless and even a bit unhappy. But then I think of that African story:

Once upon a time, there was a man who had the guts to travel to the inhospitable parts of Africa. His only companions were the porters. Each of them held a machete and fought his way through the dense vegetation. Their goal was to continue at all costs.
When facing a river, they used as little time as possible to cross it. When a hill appeared, they accelerated their steps so as not to waste a single minute. But suddenly the porters stopped. The explorer reacted in surprise. For they had only been walking for a few hours.
So he asked them, “Why are you stopping? Are you tired already? We’ve only been walking for a few hours.”
Then one of the porters looked at him and said, “No sir, we are not tired. It’s just that we moved on so quickly that we left our souls behind. Now we must wait until our souls have caught up with us again.”

Yeah, that’s it, my soul still has to catch up with me.

So I accept I’m still living on Belgian time. I’ll take time to wait for my soul. Use my quarantine for that purpose. And after, the peace and quiet can come. When I’ll be able to walk to the sea – which I can’t allow myself to do for the time being. There I will find it.

I look forward to it, to that other time zone and especially to the arrival of my soul.

Dag 5 van mijn quarantaine. Eindelijk een dagje rust.

Overal hoor / lees ik over ‘verstillen’ en ‘naar binnen gaan’, ‘uit de malle molen stappen’. En dan denk ik ‘Euh?!’ Ik heb het hier nog nooit zo druk gehad.

Normaal, wanneer ik in Naxos arriveer, arriveer ik in een andere tijdszone. Niet alleen letterlijk (we lopen een uurtje voorop), maar vooral wat betreft het tempo. Hier is het ‘siga siga’! We nemen een siësta en laten ons leiden door de natuur en de wind.
Maar nu is het alsof ik mijn Belgische tijd heb meegebracht. In de nacht van dinsdag op woensdag stapte ik rond half één van de boot en 13 uur later had ik nog niet alles uitgepakt, maar zat ik al achter mijn computer supervisie te geven. En ‘s avonds nog een vergaderingske. En zo ging het de volgende dagen ook: online meetings, overleg, therapie, supervisie, lesgeven…
En tussendoor natuurlijk ook nog even bijpraten met wat vrienden en collega’s…

Want het lijkt wel alsof iedereen opeens het online-contact ontdekt heeft. Door mijn lange verblijven hier heb ik skype of facetime echt leren appreciëren. Het is vaak de kers op de taart van mijn fijne leven hier: vertoeven in een paradijsje en toch af toe contact kunnen houden met een paar speciale vriendinnetjes. Maar ineens lijkt iedereen aan de skype – of zoom, whereby, webex, whatsapp en dies meer…

Tof natuurlijk, maar….. veel.

Dus al mijn voornemens om naar binnen te gaan, yoga te doen, te mediteren met Genpo Roshi en eindelijk die sessies van Tara Brach te bekijken,… Voorlopig moeten ze nog even wachten.

Het maak me even onrustig en zelfs wat ongelukkig. Maar dan denk ik aan dat Afrikaans verhaaltje:

Er was eens een man die het lef had om naar de onherbergzame streken in Afrika te reizen. Zijn enige gezelschap waren de dragers. Elk van hen hield een machete vast en vocht zo zijn weg door de dichte vegetatie. Hun doel was om tot elke prijs verder te gaan.
Wanneer ze voor een rivier stonden, gebruikten ze zo weinig mogelijk tijd om die over te steken. Verscheen er een heuvel, dan versnelden ze hun stappen om geen enkele minuut te verspillen. Maar plots stopten de dragers. De ontdekkingsreiziger reageerde verrast. Want ze waren pas enkele uren aan het lopen.
Dus vroeg hij hen: “Waarom stoppen jullie? Zijn jullie al moe? We hebben slechts enkele uren gelopen.”
Toen keek één van de dragers hem aan en zei: “Nee mijnheer, we zijn niet moe. Het is alleen zo dat we zo vlug verdergegaan zijn dat we onze ziel achtergelaten hebben. Nu moeten we wachten tot onze ziel ons weer ingehaald heeft.”

Ja, dat is het: mijn ziel moet me nog inhalen.
Dus ik accepteer dat ik nog even op Belgische tijd leef.  Ik zal de tijd nemen om op mijn ziel te wachten. Ik kan mijn quarantaine daarvoor gebruiken. En daarna, kan ik de rust echt laten binnenkomen. Dan kan ik ook naar zee  kunnen wandelen – wat ik voorlopig mezelf nog niet kan toestaan. Daar vind ik die altijd.

Ik kijk er naar uit, naar die andere tijdszone en vooral naar de aankomst van mijn ziel.