Spannend… Ik vind het echt superspannend. Morgen lanceer ik mijn e-boek. Jawel, het is een marketinginstrument. Er wordt beweerd dat dat je credibiliteit verhoogt. En ik geef toe dat het me werd ingefluisterd door Hilde (www.hildevandebroek.com), die me een duwtje in de rug gaf om mijn project te promoten. Maar uiteindelijk was het gewoon een fijn project.

Ik liep al een tijdje rond met de vraag: maar ja, waarover? Wat heb ik te vertellen? En wie zit er op te wachten?

Maar toen ontstond het ineens. Het idee…

Ik ben nu al een paar maanden lid van Instagram. Heerlijk, want fotografie is een passie van me. Nu kan ik mijn foto’s delen. Mijn acount groeit maar langzaam. Wellicht moet ik dat vanuit promotioneel standpunt erg vinden. Maar ik merk dat ik geen zin heb om zomaar iedereen te beginnen volgen in de hoop dat ze mij terug volgen. Want blijkbaar werkt het zo.
Ik geniet ervan om met mijn foto’s bezig te zijn en op een bepaald moment begin ik ze te combineren met quotes. Al jaren verzamel ik die in schriftjes allerlei. Het is de ideale gelegenheid om er iets mee te doen.
Uren zit ik in mijn zetel, laptop op de schoot, te scrollen door mijn foto’s. De juiste foto bij de juiste quote. Het juiste lettertype. Het logo of een verwijzing naar de website… Het is spelen…

En dan is het bijna kerst. Ik krijg een reclame in de bus van Albelli om je eigen kalender te maken. En ik laat me verleiden. Op enkele minuten tijd is mijn kalender samengesteld met 12 foto’s met een quote er op. Heerlijk. Ik beslis om hem cadeau te geven aan vrienden.

Tweede kerstdag zit ik, met enkele kalenders in mijn koffer, op het vliegtuig naar Naxos. Terug naar huis – zo voelt dat ondertussen. En ineens bedenk ik: “Dat is het! Daar ga ik over schrijven! Dat is iets waar ik warm van wordt!” En zo gezegd zo gedaan. Tijdens die twee weken op mijn eiland houdt het me bezig. Ik kom niet buiten zonder schriftje. Schrijf bij het bakkertje, op café, in de zetel – uitkijkend op de woeste zee soms en de regenbuien. Schrijven, schrappen, kiezen en herzien… Tegen de tijd dat ik naar België terugkeer is het klaar. Of dat denk ik toch…

Maar niets is minder waar. Want als ik het dan nog eens helemaal nalees, wil ik toch nog één en ander veranderen… Uiteindelijk beslis ik dat het ‘voldoende goed’ is. Zo mag het naar een redactrice – want ik wil het wel graag een beetje professioneel aanpakken… En dan is het tijd voor de vertaling. Ook die moet nagelezen worden.

Natuurlijk heb ik ondertussen tijd om na te denken. Dus dan dienen er zich verschillende subpersoontjes aan. Ik had er een paar al weten gerust te stellen. (‘Nee, niet iedereen gaat dat goed vinden, maar dat is ok. De mensen die dat maar stom vinden, zijn wellicht niet de mensen die ik wil bereiken. En nee, de mensen die er echt toe doen gaan me niet minder graag zien omwille van dit e-boek.’)
Maar nu het zo ‘af’ is, komen er natuurlijk nog andere stemmetjes boven. Een paar zijn hardnekkig. Ik twijfel en twijfel. Maar een goede vriendin én mijn therapeut worden ingeschakeld om de dilemma’s mee te bekijken. Om te zoeken naar bepaalde formuleringen zodat het toch klopt én het door mijn innerlijke commissie kan worden goedgekeurd.

En dan, uiteindelijk, is de tekst klaar.

Blijk ik de vormgeving toch niet zomaar te kunnen uitbesteden, zoals ik had gedacht. Ik moet zelf aan de slag. Haleluja voor het bestaan van Canva. Maar ook al is het een gebruiksvriendelijk programma, toch is het soms vechten. En de tijd tikt weg… En mijn nachten worden alsmaar korter. Want ik wil het zo graag voor het einde van de maand…

Uiteindelijk is dan de vorm klaar.

Dan moet er nog een ladingspagina komen en begeleidende tekstjes en linken en…

Oh shit, niets meer en…

Het is klaar.

De tekst is klaar, de design is klaar, de pdf is klaar, de ladingspagina is klaar, de linken staan klaar… Het moet gewoon de deur uit.
En dat is het moment waar ik nu ben. Dat is hoe ik nu de nacht in ga: spannend. Want morgen is het zo ver.