Het is donderdag. Binnen exact een week vertrek ik terug naar België. Ik heb mezelf net streng toegesproken dat ik daar nog niet dien aan te denken. Dat het zo ondankbaar lijkt. Dat andere mensen vaak maar een week hier zijn / vakantie hebben en ik ben al bezig met ‘dat het bijna is gedaan’, als ik nog een week te gaan heb…
Ik kruip dus achter mijn computer. Net als de afgelopen dagen. Ik ben volop het programma voor 2020 aan het uitwerken. Dat is, afhankelijk van wanneer je me erover bezig hoort, ‘Super-geweldig-fijn!’ dan wel ‘Pfff moeilijk!’.
Als ik me met de inhoud mag bezig houden, dan geraak ik meteen in een flow. Ik bedenk dan nieuwe concepten, waar ik best tevreden mee ben, laat me gaan in alliteraties voor de juiste titels en moet mezelf temperen in het verder uitwerken van de sessies – ‘Dat is voor later Suzanne!’. Maar er is ook een andere kant natuurlijk…
Wanneer plan ik wat?
Blijf ik helemaal alleen werken of ga ik samenwerken met een fijne collega? Wat zijn hiervan de voor- en nadelen?
Plan ik méér, of juist minder groepen, nu ik langer in Naxos kan zijn?
Hoe ga ik het aanpakken wat betreft dat nieuwe idee rond ‘individual retreats’? En hou ik die Engelse term of ga ik voor het Nederlandse ‘retraite’? Of nog niets anders? Welke term dekt de lading? En waarop zouden mensen zoeken, als ze aan zoiets denken en ze googlen?
Wat doe ik met de mensen die al informatie hebben gevraagd? Geef ik al iets door of wacht ik nog? Want als ik al iets doorgeef en er verandert dan nog iets, wat dan? Want als ik samenwerk, moeten er ook prijsafspraken worden gemaakt, dan ben ik niet meer de enige die daarover beslist… Zou je dat dan wel doen Suzanne?
Ik begin al te blazen als ik even deze vragen op een rij typ. En ik kan je verzekeren, het zijn er nog véél meer!
Dus als ik daarmee bezig ben, gun ik mezelf af en toe een pauze. Zoals vanmiddag. Ik spreek af met Efi, een vriendinnetje van het eiland. We rijden samen naar Agia Anna en wandelen langs het strand naar Plaka. Bij Cedar-café aangekomen, horen we muziek en we zien dat de rolluiken van de bar omhoog zijn. Zou hij dan toch nog open zijn? Yiannis en zijn vrouw zijn inderdaad in de buurt, maar ze zijn aan het opruimen… Of we nog iets kunnen drinken? Hij heeft nog een paar biertjes en wat wijn… Koffie? Hij kan een Café Frappé maken… Ach ja, waarom niet, zoals vroeger… We mogen niet betalen. Hij is immers niet meer open, lacht hij.
We installeren ons op een bank in het zonnetje. Zo heerlijk. Alles is leeg, niemand op het strand, niemand op het terras. Wij twee en de zee.
Wanneer we terugwandelen wachten de katten ons op, waarmee we kennis maakten bij ons vertrek. Het kleinste springt steeds weer in de auto. Efi moet haar buitenzetten en snel de deur dicht trekken.
We rijden terug naar de stad en Manos, haar vriend, sluit aan voor een lunch. Daarna wandel ik met Efi richting Portara voor de zonsondergang (ja het is tenslotte al vijf uur ondertussen ;-)). We blijven onderaan het eilandje, lopen een eindje op de pier… Er wordt niet veel meer gezegd. Dat is zo leuk met Efi. We praten en ook niet teveel.
Onderweg naar huis bedenk ik dat ik de blog waar ik vanmorgen aan begon nog wil afwerken. En ik ga beslissen, vandaag. Ik ga de knopen doorhakken. Punt. Genoeg gedacht. Zo’n mooie dag vraagt een mooi einde. En een mooi einde vraagt duidelijkheid.
Dus voilà. Daar liggen die knopen dan.
Nu moet alles nog vorm krijgen. Mijn webmaster gaat er dit weekend en begin volgende week mee aan de slag. Ik ga al een en ander op de site aanpassen… De deadline die we afgesproken hebben is 15 november, de dag dat ik terug in België arriveer. Klinkt niet slecht.
Fingers crossed dat we hem halen. En ik ben benieuwd of jullie benieuwd zijn!