Vanmorgen sta ik in mijn badkamer me af te drogen na mijn ‘ik-vertrek-douche’… Ik lijk water te horen. Ik begrijp niet goed van waar dit geluid komt, tot het erger wordt en ik het naar beneden zie stromen. Mijn boiler. Ik haal alles weg en weet het kraantje te vinden en dicht te draaien. Mijn vriendinnetje H, die me weer eens naar de luchthaven brengt, vraagt zich af wat dat toch kan betekenen… 😉
Na het inchecken drinken we nog een koffietje en het gesprek is zo interessant dat ik – mede door de onderbemanning van de veiligheidsmensen wellicht – maar nét op tijd aan mijn gate ben. Ik stap als voorlaatste het vliegtuig op en beland naast een boeiende man van het eiland Andros met wie ik een Grieks/Frans/Engels gesprek voer en die mijn passie voor de Cycladen deelt.

We arriveren met een tiental minuten vertraging, maar ik heb mijn taxichauffer George ingeschakeld en hij brengt me wel tijdig naar Pireaus (denk ik op dat moment toch nog).
Ik heb bij het inchecken gevraagd of ze een ‘Priority’-label aan mijn koffers kunnen hangen, want ik heb niet veel ‘speling’. Maar blijkbaar houden ze vandaag geen rekening met Priority-labeltjes, want het is 25 minuten en 109 andere koffers later dat de mijne van achter de zwarte cachoux-lappen verschijnt.
Ondertussen heeft George me al gebeld om te vragen waar ik blijf. Ik heb zelf de hoop al wat laten varen (net als de boot haha), maar George zou George niet zijn, als hij niet alles op alles zet en tegen 160 km per uur over de autostrade sjeest! Even krijg ik terug hoop… Nog tien minuten. Maar net dan komen we in een file terecht. Het verschil is groot. We staan stil. En stil en stil. Af en toe schuiven we een beetje op. George belt nog naar een vriend die in Pireaus zit… Of hij er nog is? De Blue Star dus… Maar wanneer we arriveren is de kade verlaten. Hij springt uit zijn auto en gaat informeren of ik nog in Naxos kan geraken vandaag, terwijl ik hem verzeker dat dat niet meer lukt, maar dat dat ook ok is, dat hij alles heeft gedaan wat hij kon… Hij staat erop me voor mijn hotel af te zetten. Ik ken ondertussen gelukkig een paar goedkope hotelletjes in de buurt. Elektra heeft nog een kamer vrij. Op de tweede verdieping. Geen lift. Maar ach, het kan erger.

Ik zou me dus misschien wel slecht moeten voelen. Een kapotte boiler én een gemiste boot. Ik schrik van mijn ‘ach ja!’-gehalte. Ik ben blijkbaar al in Zen-modus.

Ik installeer me in mijn kamer en ben blij dat ik altijd een nood-tandenborstel in mijn grote koffer heb zitten. Dan ga ik alvast een ticketje kopen voor morgenvroeg. En ik neem meteen een vroeg diner. Gezellig met mezelf en een Happinez. Ik ga voor courgetteballetjes (gewoon omdat ik ‘Kolokythokeftedes’ zo graag uitspreek), een slaatje van tomaten en komkommer (gewoon omdat die in Griekenland duizend keer beter smaken dan in België) en patates (gewoon omdat ook Griekse frietjes lekker zijn – mét oregano) en een ouzootje (of meteen een flesje, omdat Plomari de beste ouzo is en die verkopen ze alleen per flesje). Ik moet zeggen dat plan B nog best lekker is. 😉
Ik geniet van de fijne reacties van vrienden en connecties op sociale media en van de telefoontjes met vrienden op het eiland die me nog net iets langer moeten missen!

Dus ja, ik ben gestrand in Pireaus. Maar ik ben op weg. Annemie reageert op Facebook met ‘De reis. Vaak net zo mooi als de bestemming.’ Ik reageer laconiek dat dat toch ook relatief is. Maar ach ja, ik geef toe: ik heb best genoten. En morgen zal ik er alsnog geraken. En varen is toch fijner als het licht is. En arriveren in de zon is ook leuker dan wanneer het donker en winderig is… En daar thuis is er (denk ik op dit moment toch) een boiler die werkt. Dus mij hoor je niet klagen. En den Ouzo is nog lang niet op. 😉