‘Ik ga nog even naar mijn kamer en al eens denken over mijn blog.’ Die uitspraak was de aanleiding voor een kort gesprek over het ‘moeten’ dagelijks schrijven. Voor mij is het een uitdaging, die ik mezelf gegeven heb. En ik probeer me er wel aan te houden. Ik moet toegeven dat er een paar dagen zijn geweest, de afgelopen twee maanden dat ik dacht ‘oei, ik moet nog iets schrijven’. Maar eens ik dan begin, vind ik het wel fijn. En de paar keren dat ik het echt niet zag zitten, deed ik het gewoon niet. Of als ik een late afspraak had en ik had vroeger op de dag geen tijd…

Soms stel ik me inderdaad de vraag ‘Waar kan ik het over hebben?’ maar meestal drijft er als vanzelf een onderwerp boven. Meestal moet ik zelfs schrappen (maar dat is hoe het hoort he: “Kill your darlings!” en “Less is more!” zijn hippe quotes onder de schrijvers ;-)). Ik maak keuzes.

Als ik gisteren focus op ‘de Remco’, mag ik het niet hebben over de bestuurder van de boot, die me instrueert in het midden achteraan te gaan zitten. Over het feit dat we er niet uit zijn of dit is omwille van de verdeling van het gewicht in de boot, dan wel omwille van het feit dat hij, elke keer dat hij achteruit kijkt om (echt of zogezegd?) naar de motor te kijken, hij in mijn decolleté kan kijken (want ik geef toe dat ik een open topje aan had;-)). Als we op de terugweg merken dat hij beduidend minder achteruit kijkt (toen zat de boot bijna vol), gaat het vermoeden van Katrien en mij richting optie 2. Maar ik ga daar dus niet op in, want dat sluit niet aan bij het onderwerp van de dag.
Ik ga dan ook niet in op de discussie die daarop volgt rond hoe je daar naar kijkt. En dat ik ondertussen zoiets heb van ‘awel ja, kijk maar!’. Dat dat een super-on-feministisch standpunt is en dat ik zoiets dus eigenlijk niet hardop durf te zeggen. Maar dat ik als 50-plusser dat eigenlijk eerder als een compliment dan als een belediging beschouw.

Dat raakt dus allemaal niet in die blog, omdat het net naast het thema zit.

En het mag ook niet teveel van hetzelfde zijn. Of zeker niet twee dagen na elkaar. Zo denk ik vanmorgen even om het te hebben over ‘de Remco’ en hoe fijn het is dat we elkaar vanmiddag nog zien.

En…

Voilà, hier heb ik dus 8 regels gedelete omdat het toch teveel opnieuw over hem gaat. En omdat ik ook oog probeer te hebben voor de privacy van de mensen om me heen. Ik heb dingen zitten schrijven, die niet door mijn ‘deontologisch commissie’ raken. Want, we weten toch maar net niet of niemand weet over welke Remco het gaat. De wereld is zo klein. En als ik dan persoonlijke dingen blootgeef over hem, zonder het te checken…
Als ik zelf in mijn blootje ga, dat is mijn beslissing. Maar als ik het over anderen heb, moet ik toch stevig oppassen. En dat gaat niet over de privacywetgeving hoor, maar over een buikgevoel (en mogelijks ook beroepsmisvorming).

Het gaat dus over focus, variatie, privacy,…. Maar vooral over goesting! Goesting om te schrijven! Goesting die alleen maar wordt gevoed door de fijne reacties vanuit verschillende hoeken. Goesting om de door mezelf toegeworpen handschoen op te pakken. Om de uitdaging aan te gaan. En ondertussen is het ook al een soort van meditatief moment geworden. Een half uur je voor mezelf, voor het slapen gaan. Allez, half uurtje. Soms duurt het posten wel wat langer (dat is het grootste werk, het schrijven eigenlijk niet ;-))
En het gaat ook over woordkeuze. Ik daag mezelf uit om niet meer te zeggen ‘Ik moet mijn blog nog schrijven!’ Nee, ik mag of ik wil. Want dat klopt meer bij hoe het voelt.

Dus vandaag een blog met wat overschouwingen over het schrijven van een blog. En tussen het onderwerp door, is mijn 50+stukje er toch maar lekker in geslaagd om even iets te schrijven over die leuke “gluurder” van gisteren. Heerlijk toch!