“Tegenwoordig leef ik volgens een paar simpele regels:
- Ik doe mijn best.
- Ik sta mezelf toe gezien te worden
- Ik pas het advies toe dat een acteercoach me over alle aspecten van mijn leven gaf: ga verder. Wees niet bang. Laat het allemaal zien. Hou niets achter.
- Ik zal geen mysterie voor mijn dochter zijn. Zij zal me kennen en ik zal mijn verhalen met haar delen: de verhalen van falen, schaamte en iets bereiken. Zij zal weten dat ze niet alleen is in die wildernis.
Dit is hoe ik in elkaar zit.
Hier kom ik vandaan.
Dit is mijn eigen puinhoop.
Dit betekent het om bij mezelf te horen.”
Aan het woord is Viola Davis, actrice en volgens Time Magazine in 2017 bij de 100 invloedrijkste persoenen van de wereld. Als ik eerlijk ben, kende ik haar niet. Alhoewel ik wel eens heb gehoord over een serie waarin ze meespeelt. Maar ik ga ervan uit dat gemiddelde mens meer ’mee’ is met de wereld dan ik. Het komt uit het boek van Brené Brown over verbinding (waar ik in juni in begon, maar waar ik nog niet halfweg ben geraakt ;-))
Wanneer ik dit lees krijg ik kippenvel en tranen in de ogen. Ja, dat voelt goed. Dat zou ik ook willen zeggen.
Ik zou het als volgt herformuleren:
“Tegenwoordig leef ik volgens een paar simpele regels:
- Ik doe mijn best.
- Ik sta mezelf toe gezien te worden. (Of alleszins, ook daartoe doe ik mijn best.)
- Ik probeer te leven volgens het advies: ga verder. Wees niet bang. Laat het allemaal zien. Hou niets achter.
- Ik zal geen mysterie voor mijn omgeving zijn. Ik zal mijn verhalen delen: de verhalen van falen, schaamte en iets bereiken. Zodat mensen kunnen herkennen, weten dat ze niet alleen zijn in de wildernis.
Dit is hoe ik in elkaar zit.
Hier kom ik vandaan.
Dit is mijn eigen puinhoop. En mijn paradijs.
Dit betekent het om bij mezelf te horen.”
Bij mezelf horen. Maar ook bij anderen.
Ik besef hoe belangrijk dat ‘horen bij’ toch ook voor mij is. Al is het op een heel minimaal niveau. Maar ook hier hoor ik er al bij. En ik weet eigenlijk niet goed hoe ik dat doe. Maar ik maakte al contact met een Vlaamse dame, wat leidde tot een ‘goede morgen’, met een Duits jongentje en later met de rest van de familie (omdat hij beweerde dat ik Duits was) en met mijn Roemeense buren, die een woordje Frans spreken. Tegen de tijd dat ik terug naar mijn kamer liep had ik dus al Roemeens, Frans, Engels, Duits én Nederlands gesproken. En Grieks eigenlijk, maar dat is omdat ik uit gewoonte ‘ne’ zeg als ik ‘ja’ bedoel. Dat is altijd even aanpassen als ik Griekenland verlaat… En hier is het dus ‘da’…
En het stelt dus niet veel voor, en toch. Kunnen goeie dag zeggen en weten dat mensen je herkennen, voelt belangrijk. Het gaat weer over gezien worden he, waar ik eerder al over schreef.
(Dit deel schreef ik vanmorgen reeds, nu vervolg ik – je zal de andere vibe voelen;-))
Want als het omgekeerd is, heeft het ook invloed. Vanmiddag stond er een uitstap gepland. Een excursie langs kanalen en verschillende meren. Om iets voor drie sta ik braaf aan het water te wachten. Even lijkt het erop dat de Vlaamse mensen ook meegaan, maar uiteindelijk stap ik in de boot met negen mensen die het Engels (of iets anders) duidelijk niet machtig zijn.
Ik beschrijf even het gezelschap:
– Een koppel dat zich meteen naast de kapitein (of de bestuurder van de boot) zet en koppel twee wel kent.
– Een koppel met één dochter. Moeder en dochter hebben gelnagels om U tegen te zeggen en valse wimpers. Dochter lijkt eerst geïnteresseerder in haar telefoon dan in de omgeving, maar dat verandert als ze de kans krijgt een fotoshoot te doen op de snuit van de boot, in het midden van het meer. Man is bescheiden aanwezig.
Deze vijf mensen zijn vermoedelijk Roemeens, want zij praten met de kapitein.
– Dan is er nog een gezin bestaande uit een moeder die aan de bange kant is (interpretatie op basis van omgang met reddingsvesten en geluidjes en ogen), een vader die vooral wil geruststellen en twee dochters die tegen de puberteit aan hikken, maar ook nog lekker klein kunnen zijn als ze nat worden of de boot raar doet. Zij zijn vermoedelijk niet Roemeens, alhoewel de taal even onverstaanbaar is, maar er is geen contact tussen dit gezin en de anderen.
Het eerste uur dat we samen in de boot doorbrengen, is er quasi geen enkel oogcontact. Ik heb een licht vermoeden dat ze bang zijn omdat ik een vreemde taal spreek. Ik wil het dus zeker niet negatief interpreteren. Tot twee keer toe zie ik zelfs het meisje aan de overkant wat opzij duiken als ze de indruk heeft dat ze in de weg zit voor een foto. Maar dus, geen contact. En dat werkt ontzettend op me. Ik kijk maar zie weinig, vind dat het water stinkt en vraag me af wat ik hier doe.
Het is pas als er een probleem met de boot ontstaat, dat er iets van contact komt. Het alarm dat af gaat, de motor die stil valt, de herstart en dan het tevergeefs proberen vertrekken, is dan ook redelijk onrustwekkend. Iedereen ziet al de koppen in de krant: ‘10 toeristen overnachten in een bootje in de Donaudelta’ of ‘Toeristen op onverklaarbare wijze verdwenen in de Donaudelta’ – afhankelijk van aan wie je het zou vragen (De angstige moeder ging meteen voor het tweede en deed haar reddingsvest terug aan – zou er twee aangetrokken hebben als ze kon en ontketende een halve ruzie met haan man rond ‘of de kinderen ze nu wel of niet moesten terug aan trekken’…)
Maar dus dat moment van ongerustheid schept iets van verbinding. Gelukkig. De tijd daarna ervaar ik als veel aangenamer. Ook al wordt er nog geen woord gewisseld. Maar af en toe is er wel een teken van ‘jij bent er ook’ of zo.
Het helpt me in het hier-en-nu te komen, wat me het eerste uur best zwaar viel. Maar dus het tweede deel van de tocht is beter. Verbinding door de angst en daarna door de schoonheid van de omgeving en de pelikanen. En het water dat niet meer stinkt ;-).
Bij mezelf horen dus, dat is belangrijk en blijkbaar toch ook een beetje bij de anderen.
P.S. En dan voel ik me heel belachelijk dat dat zo belangrijk is en tegelijkertijd wil ik daar mild naar kijken, maar ik krijg mezelf toch niet zover om op de ‘publiceren’-knop te drukken voor ik deze ps erbij zet! Ik zal mijn verhalen delen, ook van falen en schaamte 😉