juli 2019 – Pagina 3

Amaai, gij draait ook nogal met de wind mee! In België is dat een belediging. Maar zo niet op Naxos. Nee, hier is het heel normaal dat je met de wind meedraait. Letterlijk dan. Je hebt afgesproken om X te doen, maar dan draait de wind en wil/ moet je dus Y doen… Een stuk van mij vindt dat heerlijk, mijn controlestukje soms wat minder. Die weet eigenlijk graag waar ik aan toe ben. En dat is dus moeilijker.

Maar vandaag liet ik me meedrijven. Wat een rustig dagje alleen leek te worden, werd er eentje met onverwacht bezoek ontvangen én brengen en met nieuwe vrienden maken.
Zo werd vandaag anders dan voorzien, maar zo misschien ook wel de volgende dagen…

Want ik heb plannen voor de volgende dagen:

Morgen zou om 15u de loodgieter komen. Ik ben benieuwd.
Vandaag geloofde Andreas me eindelijk dat er niets aan te doen viel. We hadden het erover gehad en hij had me een ander (en agressiever) product geadviseerd. Hij vraagt me (zoals ondertussen iedereen) of ik de knik onder de gootsteen al ontkoppeld heb. En natuurlijk heb ik dat gedaan. (Deu! Dat is toch het eerste dat je doet!) Maar voor alle zekerheid (ik bén tenslotte een vrouw, denk ik dan;-)) doet hij het nog een keer. Hij moet toegeven: clear! Hij adviseert me een bepaalde loodgieter, maar moet toch richting Mikri Vigla en die is daar aan het werken, dus hij vraagt het wel even voor me. En jawel, mijn klusjesheld staat er na een kwartiertje terug met de loodgieter (@ Hélène: en het is een knappe! Ja, ik had zoiets van: als er dan toch een loodgieter bij moet komen, dan hoop ik dat het een knappe is;-)) Ze bekijken even de verschillende scenario’s en het besluit is: hij komt morgen om 15u met zijn camera om in de pijp te gaan…
Ik ben dus benieuwd of en wanneer hij er zal zijn. Alhoewel, dat is misschien niet alleen iets van Naxos, maar vooral van loodgieters 😉
Ik hou jullie op de hoogte!

Overmorgen om 16u ga ik lunchen met Efi. Ja, de etensuren liggen hier wat anders dan in België. Maar dus ook daar ben ik benieuwd over. Want als dit doorgaat zal dat de eerste keer zijn dat een afspraak van de eerste keer geregeld is. Meestal wordt het nog drie keer verzet en verlaat. In het begin had ik dan het gevoel dat ze misschien niet graag afsprak, of dat het te moeilijk was. Nu weet ik al dat ik het niet persoonlijk moet nemen. Dus we zullen zien. Morgenavond bellen we nog even om te bevestigen.

En zondag wil ik misschien wel naar de oudste boom en naar Agiassos… Misschien vraag ik iemand mee. Maar misschien ook niet. Dat is afhankelijk van de wind;-).
Als de wind helemaal gaat liggen, vertrek ik misschien zelfs helemaal niet en vaar ik uit met mijn SUP. Of ga ik met Benoit mee op zijn Catamaran… Maar jawel, dat is allemaal afhankelijk van de wind…

Maar dinsdag ga ik naar de kapper. Wind of niet. Alhoewel ik het dan misschien wel zonde ga vinden om mijn middag daar door te brengen, terwijl ik op mijn SUP zou kunnen staan. Maar af en toe een zekerheidje kan geen kwaad -)

Hoe een mens zo ineens overvallen kan worden door eenzaamheid. Zo bijzonder.

Het was een heel fijne dag: ik was vroeg opgestaan om al te gaan suppen, gezien er geen wind was. Heerlijk: normaal vaart de Blue Star voorbij, terwijl ik in bed lig en dan weet ik: ‘Nu is het tijd om op te staan!’ Nu vaart hij aan mijn zijde 😉 (wel héél ver van mij vandaan hoor, maar het klinkt wel goed he).
Dus ik ben al een beetje fier op mezelf wanneer ik mijn ontbijt neem om half tien. Dan ga ik naar de stad want ik moet langs de boekhouder voor mijn belastingsaangifte (die dus nul is, maar kom, het moet wel in orde gebracht worden). Ik loop door de hoofdstraat, Papavasiliou, kom Filis tegen en we praten wat door zijn open raampje (hij is vergeten het onderdeel voor mijn auto te bestellen) en ik klop op de deur net voor hij weg rijdt. Het geeft me een warm gevoel, want het voelt zo écht Grieks 😉 Andere mensen wachten hier, terwijl je aan het praten bent. Heerlijk toch!

Ik loop nog langs wat bekenden en ga voor een koffietje naar Gemma. En natuurlijk even langs Efi, maar ze is er niet. Olga, de vriendin die haar komt helpen nodigt me uit om straks naar Plaka te komen. Ze gaat daar zijn met wat vrienden en vraagt of ik geen zin heb om aan te sluiten.

Onderweg naar huis vraag ik me af of ik niet met de sup naar Plaka kan. Als ik om vier uur vertrek, moet ik er om vijf zeker zijn! Maar dan belt er een vriendinnetje in nood en is het bijna vijf uur voor ik vertrek naar het strand. Ik ben voorzien en stap met een waterdicht zakje met wat geld en mijn gsm en een doek rond mijn middel, op de sup. Maar al snel is duidelijk: er is veel tegenstroming, zo ga ik er niet snel raken. Ik vaar dus terug naar het strand, neem mijn mountainbike en wandel langs het strand tot waar ik terug kan rijden. Zo kom ik rond half zes bij Pakafé aan en vind, tusen de strandstoelen Olga met Anna, een Deense dame die zichzelf aan het vinden is hier;-)

Na een tijdje zie ik enkele mensen op de sup en heb ik het gevoel dat de wind nog wat gaan liggen is; Ik krijg het grandioze (?!) idee dat ik terug naar huis kan en alsnog met de sup terugkomen. Zo gezegd, zo gedaan, ik spring op de fiets, haast me naar huis, spring op mijn sup en peddel richting Plaka. Nog niet halfweg vraag ik me al af waarom ik toch op zulke ideeën kom. Maar ik zet door. Er zijn immers mensen die me verwachten… De momenten dat het moeilijk is, tel ik hardop: vier langs links en dan zes langs rechts (want de stroming zit erg langs één kant). Soms concentreer ik me op het eindpunt in de verte, dan weer op tussenpunten omdat dat eindpunt maar niet dichterbij lijkt te komen. Om je een idee te geven: te voet doe ik over een stranwandeling naar Plakafé ongeveer 45 minuten… Dus ik een kilometer of 4? Wellicht niet indrukwekkend, maar met deze stroming toch best pittig.

Het is ongeveer acht uur wanneer ik arriveer. 35 minuten heb ik erover gedaan! Wanneer ik aan wal kom, zijn Olga of Anna niet te zien. Een andere vriendin met wie ik kennis maakte, vertelt me dat ze net zich omkleden zijn om te vertrekken. Ik loop even naar Plakafé, aan het zwembad en daar tref ik ze nog net. Ze zijn klaar om op de bus te stappen. Amaai, het is je gelukt, zeggen ze nog, maar ze moeten door.Ik loop terug naar het strand, bestel een ouzo – want die heb ik wel verdiend denk ik – en zet me even op een strandbed, die er ondertussen voor het grootste deel verlaten bijstaan. En dan overvalt het me: een gevoel van eenzaamheid. Zo gelukkig dat ik vorig jaar was, toen ik het tot hier gehaald had (Want dat was toen mijn droom geweest – zie blog van november 2018.), zoveel verdriet lijkt er nu ineens tevoorschijn te komen. Terwijl ik de zon zie zakken en de kleuren veranderen, rollen de tranen over mijn wangen.

Ik bedenk wie ik zou kunnen bellen, maar de ene vriendin is nu niet bereikbaar, de andere heeft teveel aan haar hoofd. Nog iemand anders kent het hier niet, dus kan het niet echt begrijpen. En anderen nemen de telefoon niet op.

Ik laat mijn ouzo half staan en zet me op mijn board om de terugrit aan te vangen. Die is wel makkelijker, omdat dat met de stroming mee is. Op het moment dat ik daar vaar, is het de eigenlijke zonsonderang, dus ik heb een stevig vermoeden dat ik op best wat foto’s zal staan vandaag. 😉

Het gaat me wat beter, door me zo één te voelen met het water. Maar dan komt er toch nog het ‘ik ben zo eenzaam-stemmetje’ dat zich dan persé moet afvragen wie het zou opmerken, moest ik hier nu terplekke doodgaan. Want ondertussen valt de schemering en ik bevind me best ver op zee. In de verte zie ik Benoit wel met de Catamaran, dus een ander stemmetje denkt dat die dat wel zou opmerken. Maar ze dringt aan: ‘Ja, wie zou het merken, morgen, dat je er niet meer zou zijn?’ En ja, dat is waar wellicht. Maar wat moet ik daarmee?

Als ik thuiskom maak ik het receptje dat Sara en Ingrid hebben achtergelaten voor me. Pink Salmon Pasta. Het voelt als een kadootje en daardoor voel ik me wat minder alleen. Als ik uiteindelijk met Sara wat aan de whatsapp hang, rollen er terug tranen. ‘Ik ben gelukkig hoor’, zeg ik tussendoor.

Ja, ik ben gelukkig en voel me best prima alleen. Maar soms, heel soms, zijn er zo van die momenten dat je zou willen dat iemand je ‘ziet’. En als dat er dan niet is, kan het je zomaar overvallen. En dus laat ik ze maar rollen, die tranen. Want dat advies geef ik anderen ook altijd: ‘Laat het maar stromen!’ En trouwens,voor de rest ben ik best gelukkig hoor 😉

Als ik al ontspannen was, dan ben ik het nu in het kwadraat. En dat dankzij de magische handen van Michail. Hij is een Grieks massagewonder, woont in Athene maar vertoeft tijdens de zomer op het eiland om de gestreste toerist te redden.

Ik leerde hem twee jaar geleden kennen via Kristel. Zij was toen hier met haar drie kinderen en het ging haar niet zo goed. Ze had allerlei fysische klachten die dreigden haar vakantie danig om zeep te helpen. Maar de mensen van Medusa, waar ze verbleef, gaven haar Michails folder. En hij verrichte wonderen. Kristel voelde zich een stuk beter – niet alleen door de massage, hij gaf ook Reiki en heel wat wijze woorden. Ze hielden contact en toen ze in september terugkeerde om de groep te volgen, was zij een wandelende reclame. Dat moest ik dus ook maar eens uitproberen. En het was meer dan waar.

Ook vorig jaar was ze er en werkte haar positieve commentaar voor andere deelnemers: bijna alle anderen lieten zich ook onder handen nemen. Bij mij was het er vorig jaar niet van gekomen. Onvoorstelbaar, achteraf bekeken. De toestand waarin ik toen vertoefde schreeuwde eigenlijk voor totale ontspanning en overgave. Wellicht was net daardoor de drempel te hoog. Maar dit jaar had ik het mezelf plechtig beloofd: ‘ Je laat je aan het begin van de vakantie eens duchtig verwennen!’

Michail biedt verschillende soorten massages en Reiki aan, maar als ik er voor ga, ga ik er voor: the full package van 2 uur. Hij is eigenlijk best grappig: staat aan de deur met zijn tafel en een grote tas. Hij neemt de tijd om zich te installeren: de tafel, muziek, een kaarsje…Dan doet hij zijn werkgordel om: het lijkt op die van een ruitenwasser alleen heeft hij geen Dreft, spons of aftrekker, maar busjes olie en massageattributen. Er ligt zelf een deegrol op de tafel. En dan begint hij.

De eerste vijf minuten ben ik nog aanwezig in mij hoofd, denk ik aan de onafgewerkte facturen – want ik was niet rond geraakt – en vraag ik me af hoe je dat doet: je hoofd afzetten. Maar op een of andere manier gebeurt het gewoon. Geen gedachten. Alleen maar lichaam en hier-en-nu.

Het doet met momenten best wel pijn hoor. Hij lijkt je lichaam al snel te lezen en duwt dan op plekken waarvan je niet wist dat er iets aan de hand was. Maar daardoor lijken er anderen spieren te ontspannen. Als mijn nek gespannen aanvoelt, heb ik de neiging om in die specifieke spieren te knijpen. Hij doet dat niet, nee hij duwt een eindje verderop. Maar achteraf voel je wel het verschil.

Soms zijn er seconden dat ik me afvraag wat hij aan het doen is, want hij lijkt soms overal tegelijk. Alsof hij tegelijkertijd mijn hoofd en voeten aanraakt en ertussen ook nog eens kracht zet. Maar naast de attributen zet hij ook alles van zichzelf in: armen, ellebogen en af en toe misschien zelfs een knie. Soms neemt hij me in een greep waarvan ik niet wist dat ik me zo kon bewegen (want hij beoefent ook Thaise massage) en daarna is het weer de zachtheid zelve.
En ik kan je verzekeren dat twee uur dan om is voor ik het weet. Ik keek stiekem zelfs even op de klok: zo laat kan het toch nog niet zijn!

Hij is ondertussen ook bezig met klankschalen, specifiek afgestemd op de chacra’s (als je daar al in gelooft natuurlijk). Ik overweeg om hem te vragen voor een klankbad voor mijn volgend groepje. Eens kijken wat het effect is.
En misschien, als ik zuinig leef, kan ik me aan het einde van de zomer nog eens een verwennerij veroorloven. Wie weet. Maar nu geniet ik gewoon na. Ik voel de tintelingen in mijn hele lijf. En ook zijn woorden ‘you have good vibration, Suzanne!’ tintelen nog na. Ontspanning in ’t kwadraat ;-).

Als ik een misstap bega, iets uit het oog verlies of een belofte niet nakom en ik word daarop aangesproken, dan kan ik daar dagen niet goed van zijn. Ik vraag me af of dat betekent dat ik niet goed tegen kritiek kan? Niet dat ik dan in de verdediging schiet of zo. Nee, ik heb meteen – wat betreft de mail die nu aanleiding is van de onrust – schuldbewust gereageerd. Erkenning gegeven voor het ongemak dat ik heb veroorzaakt en mijn excuses aangeboden. Maar voor mijn schuldbewust subje is dat niet voldoende. Nee, die moet dat nog een keer of zeven herkauwen, op mijn kop slaan en in overdrive schieten.
‘Zou je niet nog een extra mail sturen? Misschien nog wat bijkomende uitleg geven hoe het komt. Nog eens benadrukken dat je beseft dat je daarmee onrecht hebt gedaan aan de behoefte van de overkant…’
Ik doe het niet. Niet omdat ik het de ander niet zou gunnen, maar omdat ik denk dat ik dat dan vooral zou doen opdat die overkant zou zeggen: ‘Het is ok!’ En dan is het eigenlijk toch maar weer een egoïstisch iets. Als die ‘Het is ok!’ zou komen, zou mijn schuldgevoel kunnen gaan liggen, maar is het daarom voor de ander beter?

Dat is wellicht wat ik te leren heb: mezelf te aanvaarden met mijn onvolmaaktheden. Zelf kunnen zeggen ‘Ik ben ok, ook al laat ik steken vallen, stel ik soms mensen teleur.’ Het betekent niet dat ik dat meer zal gaan doen, maar wellicht wel dat ik daardoor niet zo in overdrive schiet.

Want dat gebeurde vandaag wel. Een dag dat ik niet buiten kwam, maar binnen aan mijn computer me ontfermde over ‘achterstallige mails’. Want ik ben me niet altijd bewust van het effect van een niet beantwoorde mail. Voor mij is het één van de zovelen. Voor die ander is het misschien iets dat haar of hem dagelijks bezig houdt. Misschien is het wel van het gehalte dat je elke dag je mail opendoet om te kijken of er dat antwoord is. En dan is het er wéér niet.

Ik ben blij dat ik ondertussen die automatische beantwoording heb ingesteld, om te waarschuwen dat het wat langer kan duren. Maar er liggen er nog wel enkele van voor die tijd, te wachten. Dus ben ik erin gevlogen.

Alleen… Ik heb een heel associatieve geest. Dus dan beantwoord ik X en dan denk ik, ‘Ah ja, Y heeft ook zoiets gevraagd. Maar daarvoor moet ik even iets nakijken in dropbox. Nu ik hier toch ben, moet ik dan misschien meteen even het verslag lezen van de vergadering die ik gemist heb. Oh ja, daar spreken ze over de planning. Neem dan maar meteen even je agenda erbij. Nu je die toch vast hebt, kijk dan even of je nu al een oplossing hebt voor die lesverplaatsing, want P heeft geantwoord dat zij niet kon, dus je moet nog een andere oplossing bedenken. Misschien even laten weten aan K en vragen wat hij ervan denkt…’ Geeft het al een beeld?
En dan ben je pas 40 minuten later aan die volgende mail…
Dus nee, ik ben er nog niet.

Ik neem me voor om dagelijks mezelf te verplichten twee uur aan mijn computer door te brengen. Voor de mensen die denken dat ik hier niks te doen heb: NOT!
Maar ok, ik heb een mooi uitzicht terwijl ik werk ;-).

En ‘savonds vaak ook nog een leuke afspraak. Zoals vanavond met Michelle. Vanmorgen even bellen en vanavond op restaurant. Zo gaat dat hier. Geen ‘de agenda er even bij nemen’ van beide kanten om te kijken wanneer we een afspraakje kunnen vastleggen. Nee, het is meer een leven ‘dag per dag’.
Heb je nu zin? Ja! Ok dan!

En dan is het echt gezellig en praten we over duizend dingen. Op die lekker associatieve manier. En zo komen we ook bij mijn blog. Hoeveel mensen het zoal lezen? Geen flauw idee! Misschien moet ik eens vragen aan mijn webmaster of ik dat kan zien. Maar wil ik dat dan? Is dat mijn doel? Veel lezers?
‘Maar wat is het doel van je blog?’ Een goeie vraag! Daar had ik misschien wel kunnen over nadenken voor ik erin vloog. ‘Is het om reclame te maken?’ Nee, eigenlijk niet. Ik weet het niet. Ik geniet ervan om te schrijven. Het daagt me uit. Het laat me stilstaan bij de dingen…

Best confronterend eigenlijk, dat ik daar geen antwoord op heb. Ik denk dat ik zo wel meer dingen doe. Zonder vooropgesteld doel. Gewoon omdat het goed voelt. En nu ik er zo over nadenk, vind ik dat best ok. Iets doen omdat je het leuk vindt, wat kan daar nu fout aan zijn? En niemand is verplicht om het te lezen. Ik weet dat het gelezen wordt, door de fijne reacties. En ik denk dat ik nog het meest geniet van de blijken van herkenning. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen sta met sommige hersenkronkels. En misschien betekent het dat ook voor sommige anderen. En als van elke blog één enkel mens een goed gevoel krijgt, of een inzicht, of een glimlach, ja, dan is het meer dan de moeite waard.
Dus dank je, Michelle, voor de fijne avond en voor de vraag. Het maakt dat ik toch weer wat gelukkiger kan gaan slapen dan dat ik vanmorgen opstond. Vol schuldgevoel voor die gevallen steek.