Het is volle maan vandaag. Sommige mensen zeggen dat je dat voelt. Ik merk het ook. Hier veel meer dan in België eigenlijk. Dat heeft te maken met de afstemming op het weer hier. Omdat het zoveel bepaalt: of je kan gaan suppen, of je best op je ene of andere terras zit, of je je moet insmeren tegen de muggen, of er vliegen zijn (dat is allemaal afhankelijk van de wind!).
Mede daardoor kijk ik hier ook veel meer naar de wolken. Als die er al zijn. Maar ik moet zeggen, de laatste week waren er wel wat. Dat zijn dan niet zo’n wolken als in België, maar toch, de hemel is niet staalblauw. Maar soms is dat wel fijn, omdat de wolken ook informatie geven over de wind en (doordat een vriend me tegenwoordig hierover veel uitleg geeft) ook over de wat je mag verwachten voor de volgende dagen.
Maar dus de maan: ik merk ze hier meer op. En vandaag is ze vol. Dat betekent dat ik hier een maand ben. Want mijn eerste avond ging ik naar de Full Moon Party in Yazoo. Een maand die een week lijk aan de ene kant en een eeuwigheid aan de ander. Het confronteert me met de relativiteit van tijd. Dat ken ik altijd wel hoor, zeker als ik in ‘de flow’ zit. Maar hier zijn Chronos en Kairos explicieter aanwezig.
Ze zijn je wellicht bekend, deze begrippen, maar voor alle zekerheid: het zijn figuren uit de Griekse Mythologie en Chronos die staat voor het lineaire, het meetbare. De klok als het ware. We komen tijd te kort, moeten hem goed gebruiken want hij tikt maar door.
Kairos daarentegen is de jongste zoon van Zeus en hij vertegenwoordigt de innerlijke tijdsbeleving. De tijd die genomen wordt en stil lijkt te staan door helemaal op te gaan in concentratie en aandacht
Hier op het eiland zwaait Kairos de plak. Ik merk het ook tijdens de sessies. Die reacties: ‘Oh, is het al één uur? ‘We laten de kloktijd hier ook een beetje losser. Als de gasten vijf minuten later arriveren, wijs ik niet terecht of ben ik niet ambetant. Ik heb het dan meestal zelfs niet opgemerkt. Maar ook als het wat uitloopt,… We checken altijd even af, voelen – klopt het nog? – en eerder op die basis, dan op basis van de tijd, wordt de sessie afgerond.
En het is heerlijk om op de Kairostijd te leven. Dat houdt voor mij ook bijvoorbeeld in dat ik eet als ik daar zin in heb of als mijn lichaam laat weten dat het energie nodig heeft, dat het wil bijtanken. Ik eet niet omdat het één uur is, of middagpauze… En ik besef natuurlijk ook dat, in de maatschappij zoals die op dit moment is ingericht in België, we niet anders kunnen dan Cronos vooraan op onze bus te laten meerijden. Maar toch wens ik iedereen ‘de Kairos’ toe. Af en toe die verloren tijd. Bijvoorbeeld door naar buiten te gaan en naar de maan te staren en op een bepaald moment te voelen dat je stram bent van te lang in dezelfde houding te staan en te merken dat de maan al een pakje is opgeschoven. Dan is ‘de Kairos’ wellicht in de buurt. Awel, ik hoop dat je er net zo van kan genieten als ik!
