Dat je me gisteren niet hoorde, was niet omdat het niet goed ging. Integendeel eigenlijk, we kwamen gewoon veel te laat thuis. Ik ben superblij met de veerkracht die ik ervaar. Het was heel goed om onmiddellijk gewoon een nieuwe telefoon te kopen. En om hulp te vragen.
Het gevolg was een superfijne dag gisteren. Ik werd onverwacht gevraagd voor een uitstapje naar een heel speciale plek. En net voor we vertrokken belde Eva me dat ze mij nieuwe simkaart had opgehaald bij Telenet. Dat was meteen een opluchting.
Ik kan dus optimaal genieten van de Oostkust, van de bochten en draaien, van de verschillende perspectieven, van telkens nieuwe ‘waauw’-momenten, ook al ben ik er al meer dan eens geweest. En dan stappen we uit op een plek, die ik me herinner van de allereerste keer dat ik op dit eiland was. Een kleine dertig jaar geleden. De toren is ondertussen al een pak verder afgebrokkeld. Maar deze keer gaan we niet alleen tot de toren, maar verder naar beneden. En daar is een prachtige bron. Natuurlijk inclusief kerkje en platanen. Maar ook met een heel speciale boom. Een heel bijzondere ervaring.
Een plek die een beetje heilig voelt. Ik voel een aantal keer de verleiding om foto’s te nemen. Want dat doen we toch, als vanzelf, tegenwoordig. Maar deze keer doe ik het héél bewust niet. Daarentegen neem ik ontelbare foto’s in mijn hoofd. Met mijn hart, met al mijn vezels.
We laten ons leiden door wat er is. Zijn we moe, dan leggen we ons even neer en slapen we. Zijn we terug energiek, dan rijden we verder en gaan we zwemmen in een prachtige baai. En tenslotte gaan we via een klein pad naar een authentiek restaurantje in een vallei.
Ik weet niet meer wat de aanleiding was, maar op een bepaald moment komt de opmerking: ‘Ja, het was nogal een week voor je he.’ Ik kijk even en zwijg. En pas dan: ‘Ah ja, de diefstal.’ Het lijkt al een beetje vergeten.
Ik heb dus nogal wat veerkracht, bedenk ik vandaag.
Of toch niet? Want net op het moment dat ik huppelend (van geluk) naar de auto terugkeer, voel ik iets knappen in mijn kuit. Dr. Google vertelt me later dat het een ‘zweepslag’ is, een kleine spierscheur. Niet dus.
Ik bedenk nog even wat ik hier nu van moet leren? Maar volgens mijn wijs vriendinnetje is het vooral de boodschap om gewoon te weten: ‘shit happens’. (Ik kreeg gisteren nog van iemand een gelijkaardig bericht dat helemaal binnen kwam.) Je moet niet van elke ervaring iets leren. En wat ik vooral niet mag denken is: ‘ik mag precies niet gelukkig zijn’. Want dat ben ik wel. Zelfs met gestolen telefoons en met geknapte kuitspieren. Ik voel dat ik juist zit, op mijn pad. Maar dat je dat precies beter kan voelen als je de twijfel ook helemaal kan toelaten als die toeslaat. Helemaal toelaat en het even niet meer weet, mag niet meer weten. Want het is in dat moment van aanvaarding dat de nieuwe antwoorden komen. Alijd.
Dus ja, veerkrachtig ben ik , maar niet overal 😉