Gisteren schreef ik nog ‘Life is about balance.’ bij het posten van mijn stenen torentje op Instagram en facebook, Maar vanmorgen dacht ik: ‘nee, life is about letting go’ – het gaat over loslaten.  Als je écht wil leven moet je kunnen loslaten.

Ik ervaar het vanmorgen tijdens de yogales. Het gaat soms over vasthouden, maar vooral over loslaten.

Ik moet eraan denken wanneer een vriendin me haar verhaal vertelt over haar grootmoeder die naar een woon-zorgcentrum moest omdat ze niet meer voor zichzelf kan zorgen. Alzheimer zorgt ervoor dat ze teveel loslaat. En als omgeving betekent dat ook veel loslaten: een blik die jou kon doorgronden, een plek die jou zo vertrouwd was, een veilige haven. Maar je moet ook een stuk zorg loslaten: vertrouwen dat de professionals dat daar goed doen.

En ik ervaar het als ik op mijn board sta en de golven opeens stevig beginnen deinen. Als je dan niet los aat, lig je zo omver. Je moet je gewoon overgeven aan…

Zoals je ook doet wanneer je de liefde bedrijft. Als je niet kan loslaten, kan je niet ten volle genieten. Volgens mij geldt dat zowel lichamelijk als geestelijk.
Maar dus de gedachte kwam vandaag vooral bij me op toen mijn prachtig torentje viel…
Ik had gestapeld, een mooie toren van vier gebouwd. Toen ik de vijfde steen wilde toevoegen, viel alles omver. Geen probleem, zo gaat dat.
Dus ik begin opnieuw en opnieuw. Na een half uur heb ik hem: een mooie combinatie van vormen, kleuren, groottes en wel 6 elementen hoog. Enkele mensen stoppen om te kijken. Een mama roept haar kinderen om hem te komen bewonderen en mijn trots zwelt. En dan (gelukkig net nà de foto ;-)) valt alles omver.

En het is dan dat het daagt: het gaat over loslaten!

Loslaten van die laatste steen en vertrouwen dat het geheel gaat blijven staan.
Maar ook loslaten van je ego. Het gaat niet om een geweldig eindresultaat dat je weer kan posten op sociale media! Het gaat over die ervaring van flow die ontstaat al je helemaal bij die stenen bent.
En vooral loslaten van het resultaat want het werk van een half uur heeft slechts één seconde van extra wind nodig om helemaal tegen de vlakte te gaan. Een uitdaging om het niet erg te vinden!

Ik neem dus een foto van de brokstukken en beslis om ze te posten – de gevallen stenen eerst. Alleen wie moeite doet om door te swipen zal de pracht kunnen aanschouwen. En ook dat is misschien een metafoor voor het leven – verder willen kijken dan die eerste blik!

Loslaten – een proces waar je elke dag in kan leren. Gelukkig is het vaak ook genieten 😉