Gisteren geen blog en vandaag ook geen verantwoording, dat heb ik beslist. Want dat gebeurt meteen in mijn hoofd. ‘Hoe moet ik dat nu gaan uitleggen? Als ik zeg, ‘Sommige dingen wil ik liever niet delen.’, gaan mensen zich daar vanalles bij voorstellen. Moet ik laten weten: ‘Ik had er eentje klaar, maar net niet gepost geraakt en later voelde het niet meer juist.’ ? Maar waarom, ik ben toch aan niemand iets verplicht? En dus is mijn besluit dat ik me niet ga verantwoorden. Ik schrijf mijn blog omdat ik daar zin in had. En ik moét niets. (Zelfs als mensen het mischien wel verwachten!!!)
Helemaal voor mezelf gaan staan, en op elk moment écht voor mezelf kiezen, dat is wel een thema in mijn leven. Dat kan over hele kleine dingen gaan. Neem nu vanmorgen.
Ik sup naar Mikri Vigla. (Dat is de andere kant uit dan Plaka, waar ik vorige week was. Het is de baai waar er vooral gekitesurft wordt – alleen is er bijna geen wind vandaag, dus geen kiters.). Ik moest wel. Er is immers geen wind. Ik heb wel even lopen discussiëren met mezelf hoor. Er was ook een stukje dat de deur niet uit wilde om allerlei redenen. Maar dus mijn ‘surfbabe’ zette het op een zagen: ‘Ja, maar nu is er geen wind. En morgen moet je naar de kapper, dus dan heb je ook niet veel tijd – en je kent dat hier, voor ‘t zelfde geld is er morgen weer wél wind. Nee, je moet het ijzer smelden als het heet is oftewel het board bestijgen als het windstil is…’ En ik kan je verzekeren, ze kan er wat van. Dus om een uur of tien sta ik op mijn board richting Mikri Vigla. Ik heb mijn waterdicht buideltje om en een pareo, zodat ik geld en gsm mee heb en een beetje ‘gekleed’ ben, zo kan ik iets gaan drinken in de surfbar aldaar.
En ja, het is een fijne tocht. Sneller dan verwacht sta ik daar en plant ik me neer op het terras van Thalasea-beachbar. Het is er rustig, slechts twee andere tafeltjes. En een bardame/ober. Zij is van het type ‘ik ben al wat ouder, maar wil dat graag negeren’ door een soort van rare staartjes in mijn haar te doen, een roze t-shirt te dragen met de tekst ’A man should come with a manual’ en ook nog een roze netkousachtige broek onder het te kort rokje. Op zo’n moment hoop ik altijd voor de ander dat ze toffer en slimmer is dan dat ze eruit ziet .-)
Ze is druk in de weer met de bestelling van de vier mensen aan het andere tafeltje. Een beetje in paniek precies – zoveel tegelijk. De eigenaar, een Fransman (ik herken hem nog want we hebben vorig jaar eens wat gepraat – maar ik ga er vanuit dat hij mij niet meer kent), staat op en komt zelf vragen wat ik gewenst had. Ik doe mijn bestelling en hij verdwijnt achter de bar. Even later hoor ik hem iets zeggen tegen madam Roze, wat ik interpreteeer als dat die Freddo Cappucino, die daar op de bar wordt gezet, er eentje voor mij is.
De roze dame verschijnt en verdwijnt, loopt over en weer met glazen ijs en flesjes water, met rekeningetjes en met lege handen. Maar de koffie blijft op de bar staan. Er is een rekeningetje kwijt, meen ik te begrijpen. De eigenaar zelf komt nu ook terug achter de bar vandaan. Ik denk: hij zal nu de koffie brengen, maar nee. Hij staat mee verbauwereerd in het rond te kijken, zich afvragend wat het roze wonder in hemelsnaam met die rekeningetjes kan gedaan hebben. Ze gaat alle ondertussen alle tafeltjes langs om te kijken welk rekeningetje ze in het vernuftigd ontwikkeld schaaltje heeft gestoken, maar de bewuste rekening blijft blijkbaar vermist.
Ìk zit aan mijn tafeltje, heb al twee keer gedronken van het flesje water dat ik er ook bij besteld heb, maar kijk smachtend naar mijn freddo capuccino die staat te verpieteren op de bar. Je ziet dat de koffie al niet meer donker is, maar al een lichtbruine kleur heeft door de ingezakte melk.
Tegen de tijd dat ik eindelijk mezelf heb overtuigd: ’Maar vraag het dan!’ en het ook effectief vraag, als assertieve daad, is de koffie weldegelijk helemaal doordrongen van de melk én zijn alle ijsblokjes gesmolten waardoor de koffie zelf ook maar waterachtig smaakt. Ik vraag me af wie daar gelukkig van wordt, van mijn zwijgen, van mijn ‘me aanpassen’…
Dus het is dankzij de verpieterde koffie dat ik nog eens word herinnerd aan mijn opdracht om écht voor mezelf te gaan staan, in deze wereld. Aan te geven wat ik wil. Hulp te vragen waar nodig. Geen blog dus, gisteravond en ook geen verantwoording! Thanks to the verpieterde freddo Cappucino!