Laat me stellen dat het een fantasiedag is vandaag. Ik weet niet of iemand anders daar ooit aan doet, maar ik veronderstel van wel: fantaseren. Het zijn daarom geen grootse dingen, maar wel leuk! Ik ben zo wakker geworden deze morgen.
Ik ben wakker, maar heb nog alle tijd. Ik ga pas rond 10 uur naar het vliegveld om vrienden die arriveren op te wachten. Niet dat dat nodig is, hun auto staat daar te wachten. Maar ik vind het altijd zo fijn als zij op mij staan te wachten. Dan voel ik me zo welkom. Dus ik wil hen ook echt welkom heten!
Maar het is nog maar een uur of zeven, dus heb nog wel wat tijd. Dus blijf ik nog wat liggen en ga wat fantaseren.

Het leukste is om uit te kiezen met wie je iets gaat doen. Soms spreekt dat voor zich, als je stevig verliefd bent bijvoorbeeld, dan is het steevast dezelfde persoon. Maar in andere periodes kan het variëren van een goeie vriendin, tot een kennis, tot een wildvreemd iemand. En dan mag je kiezen wat je gaat doen. Soms doe ik een uitstapje naar een plek die ik goed ken. Soms is het de verkenning van nieuwe oorden.

Vandaag is het een gekende uitstap. En dan kan de film beginnen. Heerlijk hoe elk onderdeel afgespeeld wordt, of net niet. Soms doe je maar een seconde over een rit van een half uur. Maar soms ben je ook een uur bezig met een wandelingetje van vijf minuten. Want dan bekijk je elk gesprek, elke zin. Ben ik niet tevreden, ‘Nee, daar zegt hij dat, dat is leuker!’ –  dan keer ik gewillig enkele regels terug. Of als een episode helemaal rond is, kan je nog eens terugkijken, naar hoe je je beweegt of wie wat juist zegt…
Soms ben ik afgeleid, of ben ik even met iets anders bezig, maar op een dag als vandaag, keer ik altijd terug. Als ik zit te wachten aan de luchthaven, terwijl ik lunch…

Zo ook terwijl ik zit te wachten op mijn loodgieter. Als drie uur vier uur geworden is, begin ik te vrezen voor de wind ;-). Maar nee, ineens draait het juiste camionnetje het pad op. Met slangen en luide motoren verkennen ze de pijpen. En hun diagnose is duidelijk: de sceptische tank is toch wél vol. Ik had dat al gevraagd / gesuggereerd, maar dat zou zogezegd niet kunnen want die is pas anderhalve maand geleden leeg gemaakt…

Ik bel dus naar de man die een oogje houdt op het gebouw hier en eerst lijkt hij me niet te geloven. Hij komt af en we gaan samen kijken. Ook hier moet ik eerst weer even door de ‘het is een vrouw hoor!’ -attitude heen. Maar als ik (zonder schroevendraaier, maar met mijn ongelakte nagels!) zelf het deksel van sceptische put omhoog hef, voel ik de achting stijgen 😉
We praten nog even en raken dan toch ook de persoonlijke toer op. En anderhalf uur later, wanneer hij voor de tweede keer gebeld wordt en weer belooft dat hij NU vertrekt, nemen we afscheid op een andere manier. Alsof er ineens een connectie is, na jaren van professioneel contact. Soms, als je in de shit zit, verbindt dat (in de brede zin van het woord).

Mijn fantasietje zal dus vandaag wellicht geen einde krijgen. Ik ga straks iets eten met de vrienden. Of misschien toch, vanavond. Maar ‘savonds krijgen de fantasieën soms een andere wending 😉 Dus daar hou ik mijn mond maar over!