Als ik een misstap bega, iets uit het oog verlies of een belofte niet nakom en ik word daarop aangesproken, dan kan ik daar dagen niet goed van zijn. Ik vraag me af of dat betekent dat ik niet goed tegen kritiek kan? Niet dat ik dan in de verdediging schiet of zo. Nee, ik heb meteen – wat betreft de mail die nu aanleiding is van de onrust – schuldbewust gereageerd. Erkenning gegeven voor het ongemak dat ik heb veroorzaakt en mijn excuses aangeboden. Maar voor mijn schuldbewust subje is dat niet voldoende. Nee, die moet dat nog een keer of zeven herkauwen, op mijn kop slaan en in overdrive schieten.
‘Zou je niet nog een extra mail sturen? Misschien nog wat bijkomende uitleg geven hoe het komt. Nog eens benadrukken dat je beseft dat je daarmee onrecht hebt gedaan aan de behoefte van de overkant…’
Ik doe het niet. Niet omdat ik het de ander niet zou gunnen, maar omdat ik denk dat ik dat dan vooral zou doen opdat die overkant zou zeggen: ‘Het is ok!’ En dan is het eigenlijk toch maar weer een egoïstisch iets. Als die ‘Het is ok!’ zou komen, zou mijn schuldgevoel kunnen gaan liggen, maar is het daarom voor de ander beter?
Dat is wellicht wat ik te leren heb: mezelf te aanvaarden met mijn onvolmaaktheden. Zelf kunnen zeggen ‘Ik ben ok, ook al laat ik steken vallen, stel ik soms mensen teleur.’ Het betekent niet dat ik dat meer zal gaan doen, maar wellicht wel dat ik daardoor niet zo in overdrive schiet.
Want dat gebeurde vandaag wel. Een dag dat ik niet buiten kwam, maar binnen aan mijn computer me ontfermde over ‘achterstallige mails’. Want ik ben me niet altijd bewust van het effect van een niet beantwoorde mail. Voor mij is het één van de zovelen. Voor die ander is het misschien iets dat haar of hem dagelijks bezig houdt. Misschien is het wel van het gehalte dat je elke dag je mail opendoet om te kijken of er dat antwoord is. En dan is het er wéér niet.
Ik ben blij dat ik ondertussen die automatische beantwoording heb ingesteld, om te waarschuwen dat het wat langer kan duren. Maar er liggen er nog wel enkele van voor die tijd, te wachten. Dus ben ik erin gevlogen.
Alleen… Ik heb een heel associatieve geest. Dus dan beantwoord ik X en dan denk ik, ‘Ah ja, Y heeft ook zoiets gevraagd. Maar daarvoor moet ik even iets nakijken in dropbox. Nu ik hier toch ben, moet ik dan misschien meteen even het verslag lezen van de vergadering die ik gemist heb. Oh ja, daar spreken ze over de planning. Neem dan maar meteen even je agenda erbij. Nu je die toch vast hebt, kijk dan even of je nu al een oplossing hebt voor die lesverplaatsing, want P heeft geantwoord dat zij niet kon, dus je moet nog een andere oplossing bedenken. Misschien even laten weten aan K en vragen wat hij ervan denkt…’ Geeft het al een beeld?
En dan ben je pas 40 minuten later aan die volgende mail…
Dus nee, ik ben er nog niet.
Ik neem me voor om dagelijks mezelf te verplichten twee uur aan mijn computer door te brengen. Voor de mensen die denken dat ik hier niks te doen heb: NOT!
Maar ok, ik heb een mooi uitzicht terwijl ik werk ;-).
En ‘savonds vaak ook nog een leuke afspraak. Zoals vanavond met Michelle. Vanmorgen even bellen en vanavond op restaurant. Zo gaat dat hier. Geen ‘de agenda er even bij nemen’ van beide kanten om te kijken wanneer we een afspraakje kunnen vastleggen. Nee, het is meer een leven ‘dag per dag’.
Heb je nu zin? Ja! Ok dan!
En dan is het echt gezellig en praten we over duizend dingen. Op die lekker associatieve manier. En zo komen we ook bij mijn blog. Hoeveel mensen het zoal lezen? Geen flauw idee! Misschien moet ik eens vragen aan mijn webmaster of ik dat kan zien. Maar wil ik dat dan? Is dat mijn doel? Veel lezers?
‘Maar wat is het doel van je blog?’ Een goeie vraag! Daar had ik misschien wel kunnen over nadenken voor ik erin vloog. ‘Is het om reclame te maken?’ Nee, eigenlijk niet. Ik weet het niet. Ik geniet ervan om te schrijven. Het daagt me uit. Het laat me stilstaan bij de dingen…
Best confronterend eigenlijk, dat ik daar geen antwoord op heb. Ik denk dat ik zo wel meer dingen doe. Zonder vooropgesteld doel. Gewoon omdat het goed voelt. En nu ik er zo over nadenk, vind ik dat best ok. Iets doen omdat je het leuk vindt, wat kan daar nu fout aan zijn? En niemand is verplicht om het te lezen. Ik weet dat het gelezen wordt, door de fijne reacties. En ik denk dat ik nog het meest geniet van de blijken van herkenning. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen sta met sommige hersenkronkels. En misschien betekent het dat ook voor sommige anderen. En als van elke blog één enkel mens een goed gevoel krijgt, of een inzicht, of een glimlach, ja, dan is het meer dan de moeite waard.
Dus dank je, Michelle, voor de fijne avond en voor de vraag. Het maakt dat ik toch weer wat gelukkiger kan gaan slapen dan dat ik vanmorgen opstond. Vol schuldgevoel voor die gevallen steek.